Mijn verhaal

denk 30 jaar geleden heb ik een kind kunnen redden op mijn werk in een zwembad, daarom vind ik het moeilijk dat ik PTSS daar door heb opgelopen. Het is toch goed gegaan.

De nasleep van de verdrinking is verschrikkelijk geweest, ben verschrikkelijk aangevallen op de dag na de verdrinking. Op de dag van de verdrinking stonden in de avond de twee politie agenten in eens bij mij op de stoep. Ze maakten zich ernstige zorgen, ze hadden het gevoel dat en in het gemeente bad iets niet goed was.

Tijdens de verdrinking was er toevallig een anesthesist van een zieken huis aanwezig, die is de reanimatie op gestart. Daarop ben ik op de snelste manier 112 gaan bellen zat eigen naast een telefoon lijn naar buiten.
Wie stond er die avond nog meer op mijn stoep, de anesthesist, omdat hij ook gevoeld had dat er iets niet goed zat bij dat zwembad.

De volgende dag ging ik terug naar het zwembad, een chef heeft me mee genomen naar zijn kantoor. Daar ben ik verbaal zo aangevallen, in zijn ogen had ik meters over spekgladde vloeren moeten lopen en de vrouw van de kassa had de meldingen moeten doen bij 112. Maar ik had ook zonder meer de anesthesist moet weg sturen. Wat daarna met mij gebeurt is weet ik niet meer, het is een zwart gat.

Een aantal jaren er na ben ik in een vechtscheiding terecht gekomen, waarbij ik voor de kinderen koos en bewust het gevecht niet ben aangegaan. 3 jaar lang heb ik onder constante druk gestaan. Mijn ex wou bewijs hebben dat ik agressief was maar ja dat ben ik niet. Uit eindelijk bij de laatste zitten bij de rechtbank, kwam ik binnen en iedereen lachte in mijn richting.

De uitspraak van de rechter was heel erg pijnlijk, ook al was die mooi. Ik kreeg de grootste complimenten omdat ik op alle manieren heb proberen te voorkomen dat mijn twee kinderen als wapen werden gebruikt in deze scheiding. Mijn dochter had inmiddels de leeftijd dat je zelf kon beslissen, drie jaar geen contact en onder de invloed van e moeder. Dus die wou geen contact meer. Als ze jonger was geweest, had de rechter opdracht gegeven haar bij de moeder weg te halen. Ik heb mijn dochter nooit meer gezien. Onze zoon had ze bij een half broer van mij achter gelaten, en niet mee genomen. Toen ze er achter kwam dat dit erg nadelig was omdat alimentatie tegen elkaar weg gestreept werd dus geen geld voor de kinderen, heeft ze meerdere pogingen gedaan ook met geweld mijn zoon te ontvoeren.

Twee weken geleden liep ik met mijn hondje, wat heel toevallig een van nature PTSS hondje is. Kwam een vrouw tegen met een Staffordshire Terriër, die hond wil iedere keer mijn honden aanvallen. Die hond heeft een aanlijn plicht en muilkorf plicht.

Nog geen 200 meter verder hoor ik wat en kijk om, en zag die Staffordshire Terriër aan komen stormen ze had hem los gelaten. Hij dook boven op mijn hond, ik ben zelf gelijk als een Pitbull op dat monster gedoken. Ben hem gaan wurgen, de eigenaresse kwam maar niet toe ze uit eindelijk kwam stond ze er bij een deed niks. Heb haar toen voor de keuze gesteld om iets te doen, anders zou ik haar hond gelijk afmaken begon die hals band nu helemaal dicht te draaien. Toen viel ze mijn daadwerkelijk aan, doordat ze zag dat het bijna voor bij was met haar hondje heeft ze hem toch maar aangelijnd

Ze probeerde te voorkomen dat ik de politie zou bellen, ja die werd wel gebeld. via 112. toen sloeg ze gelijk op de vlucht.

In de week erna werd ik benaderd door Buurtbemiddeling die benaderd waren door de wijkagent, want mevrouw had zich door mij bedreigd gevoeld.

Loopt nu een klacht tegen de wijkagente. De klachten commissie komt bij mij thuis langs omdat ik anders 2 uur moet reizen met openbaar vervoer. Dat kan ik nu niet.

Sinds die tijd is het helemaal mis met mij, zelfs de beelden van het kind heb ik weer voor ogen.

Was net aan het wandelen met mijn hondjes, ben van straat afgevlucht.

Als ik dan hoor wat andere mensen met PTSS hoor schaam ik me, en druf mijn verhaal niet te vertellen