PTSS - forum lotgenoten

Hallo,

Ik ben nieuw op dit forum en wil me graag richten op mijn mentale gezondheid na vier jaar geleden met ptss gediagnosticeerd te zijn. Hopelijk kunnen jullie me helpen hierin :)

Vijf jaar geleden ben ik tijdens het stappen ontvoerd en aangerand. Ik heb ruim vijf uur opgesloten gezeten met een man van mijn vaders leeftijd en ben uiteindelijk net niet verkracht.

Nu na vier jaar therapie gaat het gelukkig goed met me. Merk wel dat ik nog steeds kamp met angst en schuldgevoel. Met name het laatste.

Vandaar wil ik ook mijn verhaal kwijt hier. De avond zelf heb ik steeds meer een plek kunnen geven. Enkel heb ik nog steeds op werk en in mijn sociale omgeving heel erg controle nodig en ben ik bang om iets fout te doen. Merk dat ik minder impulsief en mezelf durf te zijn als voor deze periode. Vraag me af of iemand zich hierin herkent en tips heeft?

Hoi,
Moeilijk voor mij dit.
Ben eigenlijk altijd op de vlucht geweest voor mijn ptss.
Ik ben opgevoed door een moeder met zeer ernstige borderline.
Als kleine jongen moest ik al voor haar zorgen en wou haar altijd alleen maar beter maken.
Ze heeft zich meerdere malen van het leven willen beroven waar ik bij was.
Het voelde altijd alsof het mijn schuld was.
Daar speelde ze altijd handig op in.
Mij vader kon het niet meer handelen en reageerde hierop met fors geweld,ook hier werd ons gehele gezin slachtoffer van.
Alle frustratie werden op ons afgereageerd verbaal en fysiek.
We zijn uit huis geplaatst en hebben 7 jaar in een katholiek internaat gezeten waar we ook fysiek enemotioneel zijn mishandeld.
En nu ptss 😕
Hoe ga je ermee om?

Hey, ik ben mijn weg begonnen met een burn-out binnen een huwelijk met een narsistische partner. Eerst hebben we samengewoond en niets aan de hand. Vlak na de trouw heb ik op 3 maanden een miskraam gehad en daarna nog één. Toen merkte ik al een gebrek aan echte steun. Tijdens dit huwelijk hebben we 2 kinderen gekregen en veel ziektes zowel binnen ons gezin als zijn familie gehad, met daarbij nog veel drama, geweld ivm zijn jongere broers, waarvan 1 drugsverslaafd is. En eerst leg je het allemaal daarop.
Na 18 jaar, een tijd waarin ikzelf en mijn kinderen naar de psycholoog gingen met tussenpozen, maar hij natuurlijk niet, zijn we gescheiden.

Ik dacht toen na de verhuis een verlichting te voelen en dat was in eerste instantie ook zo. Maar mijn emmer bleef overlopen.
2 jaar na de scheiding is uitgekomen dat mijn dochter toen is verkracht door een vriend van haar, die onder invloed van drugs en alcohol was. Door in het verleden van de schoonfamilie telkens te horen, die weet nu niet wat deed, zweeg ze. Maar uiteindelijk kwam het uit en iets erna ook een verleden van misbruik binnen een pedofiel netwerk.
Daarna zijn we gestart met EDMR want met gewone therapie kwam ze er echt niet. Maar daardoor kwamen er steeds meer vreselijke dingen naar boven.
Ook over een periode van fysiek en psychisch misbruik van haar vader, beetje bij beetje ben ik veel te weten gekomen.
Telkens overdag sterk en in bed wenen.
De zoon was ook achteruit gegaan, ook EDMR, ook te zwaar,...
En de diagnose dat ze beide PTSS hadden was er snel, de omschakeling naar complex en chronisch ook.
Ik bleef echter op burn-out, tot nu een 6 maanden geleden, na al 3 jaar omscholing binnen de psychologie het me begon te dagen, ik heb niet gewoon een burn-out. Wat mijn psycholoog me ook bevestigde, ik heb ook chronische en complexe PTSS. Na alles wat ik bij mijn kinderen had gezien en de manier dat ik toch nog door kon, was dit toch even serieus slikken.
Ik ben zelf ondertussen cognitief gedragstherapeut en ben mezelf al dikwijls tegengekomen. Ook verdiep ik me veel in narsime, doe ik aan meditatie, yoga , sport ik nog steeds veel.
Maar verder staat mijn leven dikwijls stil. En loopt niks normaal.
En dat weegt, tot nu toe kom ik er nog met mijn gesprekstherapie, voor mijn kinderen ben ik echter terug op zoek gegaan naar andere therapieën.
Aangezien mijn focus op hun ligt, weet ik dat mijn ergste stuk nog wel zal volgen en tegelijkertijd lijk ik stukken te verwerken, maar komen andere nu ook pas helemaal naar boven.
Dus het is zoeken, kijken wat iedere dag brengt en genieten van de kleine dingen. Maar het blijft een zware weg, die hopelijk over een paar jaar zijn plaats heeft gekregen en ons leven niet meer overheerst.

Ik ben op zoek naar lotgenoten contact...
Zelf cptss door opgroeien bij narsistische ouders.
En ik ben benieuwd naar wat jullie geholpen heeft.. en of bv behandeling bij psytrec/centrum 45” baat heeft bij herstellen
Zelf lees ik veel boeken over cptss daar haal ik dan steun en begrip uit
Ik noem het altijd m’n mini therapeutes
Verder lukt bij mij mindfullnes/ meditatie nog niet zo erg.
Ik heb iig ook nog EMDR gehad en EFT en de gebruikelijke cognitieve gedragstherapie.

Ik heb complex Ptss en therapie gehad en naar Psytrek geweest en behandeld. Nu ik vanaf Januari geen therapie meer heb en afgekeurd ben van mijn werk vind ik het moeilijk om met Ptss om te gaan. Je leest veel over de kenmerken van Ptss maar niet hoe je verder moet na de therapieën. Hier loop ik nu mee vast en hopelijk heeft iemand tips en wil dat met mijn delen.

Ik vind dit doods eng om te schrijven, kloppend hart in mijn keel, maar ik ga het toch doen. Dit jaar is er bij mij PTSS vast gesteld, waar ik ook intensieve EMDR behandelingen voor heb gehad. Sinds kind af aan heb ik voornamelijk verbale mishandeling ervaren en af en toe lichamelijk, dat speelde om het weekend plaats als ik bij mijn vader was. Ik mocht niks zeggen tegen mijn moeder want anders was ik een slechte dochter en een slechte zus voor mijn zusje.3 jaar terug, kreeg mijn moeder een vriend met PTSS en vond er wekelijks huiselijk geweld plaats. Mijn moeder en stief vader hebben PTSS door het leger, waardoor het soms moeilijk is om voor mijzelf te accepteren dat ik zelf PTSS heb. Ook als ik met mijn moeder er over wil praten om mijzelf een beetje te snappen dan zegt ze gelijk dat ik geen PTSS heb maar PTSS trekken. En ik ben nu zelf zo confused. Ik weet zelf niet wat ik moet geloven over mezelf, vele delen van mijn hele jeugd bestaan ook niet meer en ga ik twijfelen aan mijzelf of mijn herinneringen wel juist zijn. Ik heb soms het gevoel dat ik me aanstel omdat ik zelf vind dat mijn trauma's niet erg genoeg is ofzo om PTSS van te krijgen als ik mezelf vergelijk met mijn ouders. Ik weet het is fout om te vergelijken met anderen, maar toch doe ik dat. Sorry voor dit onzin bericht maar ik moest dit even kwijt.

denk 30 jaar geleden heb ik een kind kunnen redden op mijn werk in een zwembad, daarom vind ik het moeilijk dat ik PTSS daar door heb opgelopen. Het is toch goed gegaan.

De nasleep van de verdrinking is verschrikkelijk geweest, ben verschrikkelijk aangevallen op de dag na de verdrinking. Op de dag van de verdrinking stonden in de avond de twee politie agenten in eens bij mij op de stoep. Ze maakten zich ernstige zorgen, ze hadden het gevoel dat en in het gemeente bad iets niet goed was.

Tijdens de verdrinking was er toevallig een anesthesist van een zieken huis aanwezig, die is de reanimatie op gestart. Daarop ben ik op de snelste manier 112 gaan bellen zat eigen naast een telefoon lijn naar buiten.
Wie stond er die avond nog meer op mijn stoep, de anesthesist, omdat hij ook gevoeld had dat er iets niet goed zat bij dat zwembad.

De volgende dag ging ik terug naar het zwembad, een chef heeft me mee genomen naar zijn kantoor. Daar ben ik verbaal zo aangevallen, in zijn ogen had ik meters over spekgladde vloeren moeten lopen en de vrouw van de kassa had de meldingen moeten doen bij 112. Maar ik had ook zonder meer de anesthesist moet weg sturen. Wat daarna met mij gebeurt is weet ik niet meer, het is een zwart gat.

Een aantal jaren er na ben ik in een vechtscheiding terecht gekomen, waarbij ik voor de kinderen koos en bewust het gevecht niet ben aangegaan. 3 jaar lang heb ik onder constante druk gestaan. Mijn ex wou bewijs hebben dat ik agressief was maar ja dat ben ik niet. Uit eindelijk bij de laatste zitten bij de rechtbank, kwam ik binnen en iedereen lachte in mijn richting.

De uitspraak van de rechter was heel erg pijnlijk, ook al was die mooi. Ik kreeg de grootste complimenten omdat ik op alle manieren heb proberen te voorkomen dat mijn twee kinderen als wapen werden gebruikt in deze scheiding. Mijn dochter had inmiddels de leeftijd dat je zelf kon beslissen, drie jaar geen contact en onder de invloed van e moeder. Dus die wou geen contact meer. Als ze jonger was geweest, had de rechter opdracht gegeven haar bij de moeder weg te halen. Ik heb mijn dochter nooit meer gezien. Onze zoon had ze bij een half broer van mij achter gelaten, en niet mee genomen. Toen ze er achter kwam dat dit erg nadelig was omdat alimentatie tegen elkaar weg gestreept werd dus geen geld voor de kinderen, heeft ze meerdere pogingen gedaan ook met geweld mijn zoon te ontvoeren.

Twee weken geleden liep ik met mijn hondje, wat heel toevallig een van nature PTSS hondje is. Kwam een vrouw tegen met een Staffordshire Terriër, die hond wil iedere keer mijn honden aanvallen. Die hond heeft een aanlijn plicht en muilkorf plicht.

Nog geen 200 meter verder hoor ik wat en kijk om, en zag die Staffordshire Terriër aan komen stormen ze had hem los gelaten. Hij dook boven op mijn hond, ik ben zelf gelijk als een Pitbull op dat monster gedoken. Ben hem gaan wurgen, de eigenaresse kwam maar niet toe ze uit eindelijk kwam stond ze er bij een deed niks. Heb haar toen voor de keuze gesteld om iets te doen, anders zou ik haar hond gelijk afmaken begon die hals band nu helemaal dicht te draaien. Toen viel ze mijn daadwerkelijk aan, doordat ze zag dat het bijna voor bij was met haar hondje heeft ze hem toch maar aangelijnd

Ze probeerde te voorkomen dat ik de politie zou bellen, ja die werd wel gebeld. via 112. toen sloeg ze gelijk op de vlucht.

In de week erna werd ik benaderd door Buurtbemiddeling die benaderd waren door de wijkagent, want mevrouw had zich door mij bedreigd gevoeld.

Loopt nu een klacht tegen de wijkagente. De klachten commissie komt bij mij thuis langs omdat ik anders 2 uur moet reizen met openbaar vervoer. Dat kan ik nu niet.

Sinds die tijd is het helemaal mis met mij, zelfs de beelden van het kind heb ik weer voor ogen.

Was net aan het wandelen met mijn hondjes, ben van straat afgevlucht.

Als ik dan hoor wat andere mensen met PTSS hoor schaam ik me, en druf mijn verhaal niet te vertellen

Ik was in behandeling bij een psychotherapeut bij GGZ Centraal. Toen ik een wat kritische vraag had over de behandeling, is deze psychotherapeut enorm tegen me uitgevallen.

 

De weken daarna kreeg ik nachtmerries over die therapeut, had steeds beelden over zijn rode hoofd, zijn samengeknepen vuisten, zijn harde stem en ik ben daar weggegaan uit angst voor die man.

 

Uiteindelijk heb ik bij een andere psycholoog een EMDR behandeling gedaan over de nachtmerries t.a.v. die boze therapeut. Gek verhaal eigenlijk, dat ik therapie nodig had voor een therapie.

hallo beste mensen,ik ben roelof en 48 jaar en woon tijdelijk wegens verbouwing in delfzijl en mijn locatie van de verbouwing is in Appingedam en dat ligt in de provencie groningen en ik ben een ptts patient door mijn jeugd probleem en die is nog aktief,wil wil mij leren kennen en ptss met mij delen?

Complexe ptss... mijn vorige psycholoog dacht aan een persoonlijkheidsstoornis categorie C; vermijdend. Het blijkt cptss te zijn. Stel ik me aan? Mijn leven is op orde. Heb een gezin, een goede baan... waarom lukt het me dan niet om vrienden te maken? Waarom houd ik iedereen op afstand?

Mijn moeder leeft voor zichzelf. Mijn behoeftes werden genegeerd. Ze raakte zwanger van mij zodat ze met mijn vader kon trouwen en uit huis kon. Maar dat huwelijk liep spaak. Een zeer heftige vechtscheiding was het resultaat en deze werd over mijn rug gespeeld. Ouderverstoting, dominante stiefvader, verplichte stiefouderadoptie om de ouderverstoting compleet te maken, tig verhuizingen, altijd ongelukkig altijd onbegrepen, emotioneel en lichamelijk verwaarloosd... het was mijn kindertijd. Mijn voorneeld was een labiele moeder die maar kinderen op de wereld bleef zetten. Alleen die kinderen liet ze achter bij de gratis oppas; bij mij.

Soms vraag ik me af hoe ik aan cptss kom. Maar dan heb ik weer een wekelijkse sessie bij de liefste psycholoog die ik ooit heb gehad waardoor ik minder streng word voor mezelf. Mijn lichaam heeft mij beschermd maar nu is het tijd om deze bescherming los te laten. Het is okee, dat mag. Ik heb daar hulp bij nodig en hulp vragen is geen schande. Ik kom er wel maar dit keer op mijn tempo, luisterend naar mijn behoeftes.

Ik ben sinds kort voor de eerste keer naar de psycholoog geweest.
Inzinking gehad op het werk, doordat ik altijd maar doorging, niet luisterde naar mijn lichaam.
Ik heb me eigenlijk nooit begrepen gevoeld...
Ik ben thuis gevlucht omdat ik voelde dat ik anders was, andere gedachten en ben in de armen van een psychopaat terecht gekomen.
Het voelde aan als een straf omdat ik degene was die thuis gevlucht was.
Nu was het nog erger, hij had me volledig in zijn macht.
7 jaar later, ben ik bij hem vertrokken en had ik ondertussen 3 kinderen van hem.
Toen hij bezoekrecht had heeft hij de kinderen misbruikt, om mij te pesten zei hij.
Dat is ondertussen zo'n 20 jaar geleden en nu pas ga ik in behandeling omdat het altijd in de doofpot gestoken is geweest.
Kinderen zijn er goed uitgekomen, zo goed mogelijk zal ik zeggen, maar ik draag nu de gevolgen ervan.
Heb nog steeds die gevoelens van onmacht, haat, verdriet, weet niet hoe ik met mensen om moet gaan....
Ik zou zo graag mensen vinden die me echt begrijpen en waar ik steun kan vinden, want die heb ik nog niet tegengekomen...
Bestaat er zo geen groep waar er lotgenoten zijn?

A.C

If it rains or pours,keep beleving in yourself!

Meer dan twee jaar ben ik bezig aan de emdr Door meerdere factoren ben ik beschadigd geraakt een niet zichtbare wond de emdr therapie zorgt dat mijn hel steeds minder word.
Elke dag is weer een overleving naar geluk rust en liefde dat ik voor mijn verloofde soms de lastigste persoon op aarde ben zonder haar was ik hier nu niet meer geweest naast mijn relatie staat de zoon van mijn baas voor mij een grote drijfveer om door te gaan hoe pijn het ook doet het word minder naarmate je drang naar herstel groter word mijn agressie is het ergst controle heb ik niet altijd en bij dringende situaties is geweld mijn laatste red middel dit is gekomen door explosief veel geweld tijdens mijn jaren als beroepsmilitair oncologisch verpleging kinder afdeling door zelf te moeten handelen met een gevechtshandeling als medic is het effect steeds duidelijker flashbacks gedachten stemmen verdriet
Door de complexiteit van mijn c-ptss is het niet makkelijk om tot mij binnen te dringen intussen heb ik een begeleider geen ggz zooi een puur persoon zuiver en oprecht praten zij hij en ja praten lucht op klopt het geeft rust alleen het gebrek aan een gesprekspartner die snapt hoe het voelt die zijn er heelaas te weinig tenzij je de zorg mee telt gisteren vond ik een tweede bekende belangrijke persoon in het leven hij gaf me de tip naar hier en ja hij had ook al gelijk ik stop eind dit jaar met ggz bewust ik ben hard op weg naar herstel ondanks elke keer terug val momenten te hebben zodra het kan ga ik terug naar Afghanistan en het ziekenhuis waar mijn ptss is onderaan voor het laatste stuk verwerking

Ook ik voel nu de behoefte mijn verhaal te delen.
Op 5 november 2020 ben ik in mijn beroep als sociotherapeut,aangevallen door n patient met een zelfgemaakt steekwapen.
Heb hierbij gevochten voor mijn leven waarbij totaal 4 slachtoffers zijn betrokken geweest.
Doordat een van mijn collega’s bovenop de dader/ patiënt is gesprongen met gevaar voor eigen leven. Leef ik nog.
Op exact 5 november 2022 steekt , precies 2 jaar later na mijn incident, steekt een patiënt met een mes, ook n sociotherapeut. Nu met de vreselijke gevolgen dat zij wordt doodgestoken!
Mijn PTSS uit zich op dit moment in alle hevigheid. Paniek, angsten, slecht slapen , eenzaamheid en ook kamp ik met een gebroken relatie en ‘gedwongen’ met pensioen.
Het strafproces is nog steeds niet afgehandeld. …….

De leegte, eenzaamheid, stress en geen zingeving in mijn huidig leven ervaar ik als zwaar en een sombere tijd. Het delen met vrienden valt mij op t moment ook zwaar.
Ik probeer het wel maar voel een grote behoefte naar een ander leven. Meer ontspanning, comfortabel en met weer een lach ! Ik doe mijn best. …..maar mis liefde, warmte en een arm om mij heen….

Ik ervaar ontzettend veel verdriet en woede in de contacten met mensen. Ik kan weinig hebben en daarnaast heb ik ook voortdurend last van allerlei lichamelijk klachten.

 

Ik weet dat mijn verleden van incest en mishandeling daar de oorzaak van is. Al die pijn zit opgesloten in mij lichaam.

 

Ik ervaar veel onbegrip vanuit de mensen om mij heen. Ze begrijpen mijn boosheid niet en ook niet als ik voor de zoveelste keer huil.

 

Er is echt maar een enkeling die de tijd voor me neemt en eens met me gaat zitten. Ik vind het echt moeilijk. Alsof ik dubbel gestraft wordt in dit leven.

Net heb ik op het verhaal van Roland gereageerd als de naam "Piet", maar herken me in gevoel eigenlijk in alle verhalen. In het verleden heb ik veel emotioneel/relationeel/familie-verraad en kwetsingen en fysiek trauma's meegemaakt. Alsof het onwerkelijk is voor mij dat wat ik heb meegemaakt en in een onwerkelijkheid leef en heb geleefd, en er zelf niet bij ben en was.

Het is dat ik het op dit moment omdat ik niet meer werk, de situatie met ComplexPTSS in het algemeen beter kan hanteren door heel erg goed naar mezelf en mijn ziel te luisteren, vanzelf gaat het absoluut niet. Maar ook op momenten in heel erg veel sociale situaties heb ik mezelf ook niet in de hand, heb door geen enkele aanwijsbare reden continue boosheid en conflicten waar anderen de aanleiding (wantrouwen) niet van snappen, ik raak bijna helemaal afwezig of stil, vooral bij onbekende mensen in omgevingen zonder concrete aanleidingen, of bij mensen die ik wel ken, maar die ik wantrouw. Het wantrouwen is zo erg, maar heb dat wantrouwen naar anderen wel leren accepteren voor mezelf na hele lange weg, en denk telkens overal: Ik ben wie ik ben en ik voel wat ik voel, al heb ik niemand dan iets te bieden.

Als ik ergens ben ben ik totaal vervreemd van iedereen, en niemand of niks doet me iets in die zin van geven en nemen of compassie met mensen die ik niet ken, sinds vooral na de laatste zoveel jaren van strijden is dat steeds erger aan het worden. Ik ben zintuigelijk en in gevoel met anderen totaal verdoofd voor mijn omgeving. Voor de rest voel ik alleen maar ellende in die sociale situaties, wat weer verband houdt met trauma's en de ontwikkeling van mezelf daarin, maar dat kan me niet eens meer schelen. Zelfs met de meeste mensen van mijn familie heb ik dat gevoel van totale vervreemding, op enkele familieleden na dan.

Dat in contrast met een enkeling met wie ik wel diepe gevoels connectie heb en die ik wel ken. Dan dissocieer ik niet en ben ik totaal aanwezig in het nu, en voel daar compassie voor en warmte, alsof ik dan meestal weer helemaal terug kom, al kan ik ook dan verdoofd en afwezig raken bij bepaald gedrag, mimiek of woorden van die vertrouwde ander. Maar dat is maar een enkel persoon af en toe, die ik heel goed ken, waarbij het goed gaat. Soms lijkt het net of ik 2 totaal verschillende bewustzijnen ben binnen 1 persoon, afhankelijk van wie er bij me is, en van het moment ook waar ik ben, herkennen jullie dat ook?

Zelf heb ik geen doodswensen maar ben heel , maar ook hele erg bang voor of de toekomst iets gaat brengen en wat het gaat brengen, of ik vertrouwde contacten ga krijgen als ik ouder wordt, en hoe mijn (werk)leven eruit gaat zien, ik houd mijn hart vast dat dit op helemaal niets uit gaat lopen en eenzaam en totaal onbegrepen en totala alleen achter blijf, al ben ik van nature optimistisch en creatief ingesteld, zo voelt die vrees voor mij wel. Bang dat ik in totale dissociatie, of nog meer dissociatie ga leven zonder dat ik contact met wie dan ook heb, daar ben ik zo bang voor. En bang dat ik die enkele vertrouwde persoon kwijtraak waar ik op kan bouwen. Maar al raak ik uit de werkelijkheid, ik zal altijd dicht bij mezelf en bij mijn hart blijven!
Groet Piet

Hallo Lotgenoten,

Ik ben Sylvia, verpleegkundige in de thuiszorg.
Vorige jaar maart/april ben ik werkzaam geweest op de corona routes in de wijk en daarna bijgesprongen op corona afdeling in een verpleeghuis.
In augustus kreeg ik allemaal onverklaarbare klachten. Het gevoel dat alles en iedereen je iets aan kon doen. Bij elk hard geluid het liefst helemaal in elkaar willen zakken. Bij alles wat ik zei of deed het gevoel te hebben dat ik alles fout had gedaan. Ik was onzeker, waar ik voorheen weinig last van had.. Na een paar weken begonnen ook de paniekaanvallen, haaruitval, hartkloppingen, trillende handen, gevoel van flauwvallen en huilen als ik ook maar iets zag wat met corona te maken had..

Gelukkig stuurde mijn geliefde praktijkondersteuner mij naar een kinderpsychiater, want hij was wel snel beschikbaar. Hij gaf al vrij snel de diagnose PTSS. Ik?! PTSS?! Ik ben geen soldaat.. Ik heb "gewoon" mijn werk gedaan. Maar blijkbaar was dat voldoende. Ik kreeg particuliere hulp, want basis ggz duurde anders te lang. Twee EMDR behandelingen gehad, die goed hebben gewerkt. De echte herinnering kwam weer terug. Niet de leugen die ik zelf had bedacht/gemaakt. Maar toen kwam de derde lockdown. Fysiek afspreken was niet meer mogelijk...

Vanwege de kosten in januari een indicatie aangevraagd. Ondertussen heel langzaam weer aan het werk gegaan. Ook elke dag geoefende het met aantrekken van de beschermende kleding. Aangezien ik wist dat ik deze weer aan moest..
In maart kon ik op intake, dit moest door twee personen gedaan worden. De eerste was fysiek, drie weken later een telefoontje, om een week later te horen dat zij mij niet gingen behandelen. Ik rookte nog wel eens een jointje (helaas een terugval gehad door nou ja alles eigenlijk) Dus stuurde zij mij door naar verslavingszorg. Terwijl ik al had aangegeven hier geen behoefte aan te hebben, dat mijn klachten van de PTSS komen. Waarom de psychiater doodleuk zegt dat dit door het blowen komt en ik moest eerst een paar maanden gestopt zijn voordat zij mij wilden behandelen.
Oow en nog even aan te geven, bij de verslavingszorg kon in eind juli terecht, maar zij konden dan niks met PTSS doen.

Vorige week had ik een breekpunt. Dat gevoel van machteloosheid wat mij op de corona afdeling al zo zwaar heeft geraakt komt zwaar terug. Alleen is het nu niet de cliënt die geen menselijk zorg krijg, nu ben ik het zelf... Ik zag nog maar 1 uitweg, want ggz hulp is blijkbaar geen optie. Binnen een jaar tijd vijf intakegesprekken gehad en maar twee behandel gesprekken, dat is niet iets waar je als ggz trots op hoeft te zijn..

God zei dank was daar mijn praktijkondersteuner, die wilde wel even met mij praten. Ik werd zowaar gehoord! En wat stiekem nog het fijnste was, dat zij ook boos was dat ik zo behandeld was. Eindelijk een beetje begrip.
Samen een plan gemaakt, was zelf al twee weken gestopt met blowen en heb de particuliere psychiater van vorige jaar weer opgebeld. En raad eens? Ik kan volgende week terecht!! Was maar goed dat dit via de telefoon was, had die man anders echt een dikke zoen gegeven.

Maar mijn vragen naar mijn lotgenoten zijn;
- Zijn er andere waarbij de Basis GGZ hun ook zo in de steek hebben gelaten?
- Zijn er mensen die toevallig ook PTSS hebben gekregen van het werken op de corona afdeling?
- En zijn er van die groep mensen die ook werkzaam zijn in de thuiszorg/verpleeghuis, eigenlijk alles behalve het ziekenhuis. Niks tegen het ziekenhuis, zij hebben het ook zwaar gehad begrijp mij niet verkeerd! Maar zij kregen hier via de media de aandacht voor. Ook was er voor ziekenhuis medewerkers vaak wel psychische hulp aanwezig in de organisatie zelf.. Zelf ook heel erg het gevoel gehad dat wij als thuiszorg er niet toe doen... Misschien iemand anders die deze ervaring ook heeft?

Hartelijk dank alvast!

Groetjes,
Sylvia

Eenzame cptsser tussen autisten

Ik ben nu iets over de veertig en kan eindelijk zeggen dat ik minder dan de helft van mijn leven ben mishandeld door mijn biologische ouders. Dat heeft namelijk voortgeduurd tot mijn 20e. Tot mijn 15e werd ik een paar keer per week in elkaar getrapt, maar de psychische mishandeling ging door tot ik eindelijk weg kon. Niet dat ik niet eerder probeerde weg te komen, maar ik ben zo'n softie die toch teruggaat als wordt gedreigd om een verzorgpaard te vermoorden als ik wegblijf of als ze dreigen mijn broertje iets aan te doen.
Na mijn 20e ging ik trouwen, kreeg ik een goede baan en werd toegewijd work-a-holic. 60 uur in de week ploeteren op kantoor en in de weekenden nog gemiddeld 12 uur fysieke arbeid. Tot ik een tweede burn-out kreeg. Ik werd hierdoor gedwongen stil te staan. En bij stilstand ga je toch nadenken. Niet lang daarna ging ik scheiden en kreeg weer contact met mijn oude vriendengroep. Mijn ex-man was extreem jaloers aangelegd en verbood mij het contact met mijn (mannelijke) vrienden. Tot ik bi bleek te zijn en helemaal niet meer met mensen mocht praten. Maar na de scheiding genoot ik weer van de gezelligheid en warmte van mijn oude maatjes. Waar ik alleen nooit bij stil had gestaan (en ook toen nog niet) was dat ze allemaal autisme hebben. En ik niet. Volgens meerdere specialisten, dus dan geloof ik dat wel. (Wel is ADHD vastgesteld)
Mijn laatste relatie is net twee maanden geleden plotsklaps tot een eind gekomen toen mijn ex ineens een zware psychotische episode kreeg. Als gevolg ben ik nu bijna een maand dakloos en wordt sinds vijf dagen opgevangen door zo'n autistische vriend. Door de plotse heftige gebeurtenissen in mijn leven ben ik natuurlijk emotioneel. Ik probeer wat er nu gebeurt te rijmen met mijn jeugdtrauma (want waarom blijf ik 4 jaar bij iemand die regelmatig agressief wordt e.d.) Maar als ik dat verbaliseer of probeer uit te leggen waarom ik eerder aan het huilen was wordt deze autistische vriend vaak boos. Mijn emotie wordt uitgelegd als manipulatie of gezien als overladend. Als ik iets vertel dat ook maar lijkt op een eerdere anekdote wordt ik afgekapt 'want ik val in herhaling'. Gisteren begon deze 'vriend' zelfs gewoon ronduit te liegen. Nu krijg ik bijna het idee dat hij mij manipuleert omdat ik op dit moment een makkelijk slachtoffer ben. Hij kwam daar eerst mee en zoals de waard is...? Maar waarschijnlijker is dat hij door zijn autisme geen empathie kent. Hij heeft geleerd hoe hij dat moet nabootsen bij 'normale' mensen, maar ik val nu ineens duidelijk buiten die categorie. Daarvoor viel me al vaker op dat hij soms veel moeite heeft met het interpreteren van emoties (een blij persoon lijkt soms boos voor hem e.d.). Mijn andere vrienden zijn al minstens net zo autistisch, dus begrip of een luisterend oor vinden is moeilijk. Ik voel me erg eenzaam, maar meer dan dat nog vraag ik me af hoe het komt dat ik bevriend ben met zoveel autisten? Dit sluit toch helemaal niet aan op mijn behoeften? Herkent iemand dit?

Hoi allemaal,
Fijn dat er zo’n lotgenoten forum
bestaat! Na bijna een jaar rond te lopen met een ‘burn-out’, kreeg ik de diagnose (C)PTSS. Heb veel imaginaire exposure gedaan, maar doordat het lang duurde en de klachten niet beter werden ging het steeds slechter met me. Ik werd steeds depressiever en ben ook best geïsoleerd geraakt. Begin dit jaar ben ik begonnen met EMDR. Dit helpt goed, maar is ook zwaar. Na een sessie ben ik erg hyper en kom ik in een soort adrenaline stand. Vervolgens stort ik in en voel ik me erg depressief/moe/angstig. Het kost me ongeveer 2-3 weken om bij te komen van zo’n EMDR sessie. Ik vroeg me af: herkennen jullie dit? Zijn er meer mensen zo van slag na zo’n sessie? Zoals jullie weten is eerst stabiel(er) worden is wel lastig met PTSS. Nog tips? Hoor graag jullie ervaringen.
Dank en sterkte voor iedereen hier die met PTSS moet leven!

Mijn trauma begon toen ik 16 was Groepsverkrachting in Spanje tijdens mijn vakantie.
Het gebeurde in een hotelkamer ik was toen op vakantie met mijn tweelingzus zij was er gelukkig niet bij, ze was in ons Hotel heel de nacht aan het wachten op mij , maar ik kwam niet ik werd vast gehouden in een ander Hotel.
Haar niets verteld toen ik vrij was gekomen.
Inmiddels 47 jaar geleden.
Natuurlijk geen aangifte gedaan want wie geloofde je toen in Spanje in 1975.

Later als 23 jarige samengewoond met mijn vriend stelselmatig mishandeld pistool op mijn hoofd geschopt met legerkistjes zodat ik nu niet goed kan zitten en incontinentie probleem heb.
en daar aan geopereerd moest worden in 2020.
Anders zou ik een stoma moeten en dan zou ik aan mijn Trauma worden herinnerd dat wilde ik beslis niet.


Pas in 2009 bij een Psycholoog terecht gekomen door mijn Casemanger ik moest stoppen met werken ik ging maar door door niet te voelen als ik werkte dacht ik nergens aan.
4 jaar liep ik bij hem fijn persoon voelde niet als verplichting pittig maar ik klom de berg weer op met EMDR therapie en medicatie

Toen ik in 2020 bij Psytreck vandaan kwam na 8dg helemaal PTTS vrij ging het Top met mij ik kon het Verleden een plek geven en weer Echt genieten en niet alleen maar op de Overlevingskans stand staan.

Nu 2 jaar later is er iets voorgevallen in mijn Vakantie door een vriendin die ons in een gevaarlijke situatie heeft gebracht daardoor is alles uit 1975 weer op scherp is komen te staan

Na het paar maanden alles het in laatjes te proppen in mijn hoofd ga ik opnieuw Trauma therapie aanvragen want ik heb weer te veel herbelevingen.

Heb de vriendschap van 18 jaar met mijn vriendin tijdens de vakantie wel beëindigd was namelijk niet de 1e keer dat zij over mijn grens heen ging .

Heel verhaal ..
Maar ik kom er ook weer sterker uit dat weet ik zeker.

Elke Overlever draagt een Traan.
Voor iedereen die knokt …Jij bent Sterker dan je Denkt.

Ik ben er heel zeker van dat mijn moeder haar hele leven al worstelt met met de gevolgen van PTSS. Ze is inmiddels 84 jaar en weigerde altijd een behandeling, ondanks goede intenties van haar kinderen. Dit alles heeft er toe geleidt dat het complete gezin uit elkaar is gevallen met alle gevolgen van dien. Ik ben altijd erg gesteld geweest op haar maar ze heeft mij en mij zuster snoeihard laten vallen, ondanks onze goede intenties. Ze kan geen normale relatie meer vasthouden of ze bijt zich extreem in iemand vast die ze moet "beschermen"
Ik kan en wil zo geen afscheid van haar nemen. Wie heeft ervaring/advies?

Hej iedereen!

Ook ik ben een lotgenoot en kamp al lange tijd met best heftige ptss.
Al 9 jaar volg ik therapie, waar onder andere EMDR werd toegepast, zonder succes. Het heeft dan ook een enorme impact op mijn leven waardoor ik niet echt het gevoel heb te leven. Bij mijn vrienden en omgeving, vind ik moeilijk begrip, wat ik enorm mis tijdens deze strijd. Al neem ik het niemand kwalijk uiteraard want zij delen niet diezelfde ervaring. Ondertussen ben ik op het punt gekomen om een verzoek naar euthanasie in te dienen. Het is best al concreet en doordacht. Liever dit dan bij een volgende zenuwinzinking, mezelf voor een zoveelste keer proberen het leven af te nemen zoals mijn vader deed. Nu heb ik de laatste tijd vele studies gelezen over onderzoek met mdma (xtc) therapie gericht op personen met ptss wat zeer doeltreffend blijkt te zijn. Dit zie ik misschien wel als een laatste kans om toch gelukkig(er) verder te leven.
Heeft hier iemand al ervaring met deze soort therapie en kan/zou deze persoon mij zijn ervaring hier willen delen en eventueel een linkje of adresje van waar ik daarvoor moet zijn, aan mij kunnen bezorgen?
Ik zou zo enorm dankbaar zijn en wie weet terug een lichtje zien aan het einde van deze tunnel dus alsjeblieft: deel je kennis.
Bij voorbaat dank!

Complexe ptss (vroeg kinderlijk trauma) met spier spasme.

Ik heb een vroeg kinderlijk trauma opgelopen. Ik ben opgevoed door een moeder met borderline in combinatie met een oxazepam verslaving en alcohol verlaving en een vader met een alcohol verslaving.

In mijn laatste jaar van mijn studie kreeg ik meerder klappen te verwerken namelijk 3 overleden mensen in mijn direct omgeving waarvan 1 een hele goede vriend van net 20.

Tussen door kreeg mijn moeder kanker en verslechterde de thuis situatie zo erg dat ik noodgedwongen het huis uit moest omdat ik op mijn werk stress had omdat ze mijn situatie niet accepteerde en vonden dat ik verder moest werken. Als ik dan thuis kwam na werk dan kwam ik in een ondraaglijke situatie omdat mijn moeder niet om kon gaan met de diagnose kanker. en bleef mijn stress door gaan. Er was geen moment van rust meer te vinden.

Na verloop van tijd begonnen mijn spieren te trillen als ik fysiek zwaar werk deed en dat deed ik regelmatig als technische dienst medewerker. Als ik dit dan aangaf dat het niet meer ging dan werd hier heel nonchalant op gereageerd en vonden ze dat ik me niet aan moest stellen. Uiteindelijk moest ik me ziek melden omdat ik op werk stond en me niet meer kon bewegen door de stress. Ik kon letterlijk niks meer uit mijn handen krijgen en ben toen huilend naar huis gegaan.
Hierop volgend heb ik 9 maanden thuis gezeten en zat ik in een hele diepe put.

Inmiddels ben ik 60 psycholoog sessies van 3 verschillende psychologen, vele emdr sessies, meerdere haptotherapie sessies en meerder bokstherapie sessies verder.

Mijn klachten zijn aanzienlijk verminderd maar toch behoud ik erge klachten zoals veel huilbuien en altijd trillen/spierspasme als ik in rust kom. Na elke fysieke activiteit worden mijn spasmes heftiger en dit gaat dan vaak gepaard met heftige emoties.

Niks lijkt hier tegen te helpen en ik blijf maar proberen.

Jaren lang kan ik niet rustig zitten of tot ontspanning komen. ik kan alleen maar door gaan. Ik sta op overlevingsstand en ik heb het gevoel dat ik al 3 jaar stil sta en de tijd voorbij vliegt.

Ik doe me voor alsof alles goed gaat met me maar dat is helemaal niet zo. Maar wat moet ik dan zonder geld kun je niet leven en 4 dagen werken levert me enorm veel financiële stress op dus ik werk daarnaast ook tussen de 40 en 50 uur per week omdat ik mezelf een goede baan heb in gepraat. Maar ik doe dit niet met plezier ik doe niks met plezier. Alles is een strijd en ik heb het gevoel dat ik alleen maar kan verliezen.

Ik ga me nu weer richten op het verder verwerken van mijn trauma want dat lijkt nog diep te zitten.

Ooit zal ik de weg vinden en ik zal niet stoppen tot dat ik deze heb gevonden. Ik wil graag andere mensen helpen in de toekomst zodat ze misschien iets minder lang hoeven te lijden.

Beste FunX, graag zou ik mijn verhaal met jullie willen delen..

Ik heb in het afgelopen 1.5 jaar met een jongen in een relatie gezeten. Surinaamse Moslim jongen, 23 jaar, wonend in Den Haag. Hij wilde onze relatie nooit openbaar maken of mij als "vriendin" erkennen. "Niet iedereen hoeft te weten, want er zijn veel boze ogen". Maar wel ter sprake brengen om samen te wonen en de woning die hij had samen in te richten en hierna een Nikaah (islamitische huwelijksuitsluiting) uit te voeren. In het huis heb ik duizenden euro's geïnvesteerd om het huis af te maken.

Ik ben een dame van 19, blindelingsverliefd.
Nooit gedacht dat mijn leven op de ene andere dag op z'n kop zou staan.

We kregen een kleine ruzie. Die vervolgens uit de hand liep doordat meneer doorsloeg in zijn boosheid/agressie, dat voor mij in 1,5 jaar tijd totaal onbekend was. Deze ruzie is zo uitgelopen dat toen hij intimiderend voor mijn neus stond. Hij een mes uit zijn bodywarmer haalde en mij vervolgens stak in mijn buik.

Hierna is alles als een trein voor mij gaan lopen. Van het ene moment in het ziekenhuis en vervolgens het andere moment op de politiebureau, en zo ging dat door.

Ik heb mijn relatie met mijn ex voor ons zelf altijd gehouden. Tot na het incident ik onze privé boven tafel moest leggen. Op het politiebureau zowel als bij familie.

Achteraf gezien sta ik erbij stil wat ik beter had kunnen doen, hoe had ik dit kunnen voorkomen? Misschien had ik wel met mijn omgeving moeten praten om een bepaalde signaal te herkennen?


Ik hoop dat ik met dit verhaal een heleboel ogen kan openen. Dat er uberhaupt nog zulke figuren rond lopen in 2022.. Het zou je zusje, dochter, nichtje of vriendin maar overkomen. Mijn advies wat ik iedereen wil meegeven is: be smart en verleg je grenzen nooit voor een jongen!

PRAAT. ALTIJD. MET. IEMAND!! Voor je jezelf in een positie zet waarbij het escaleert en je het ACHTERAF niet meer kan veranderen. Er zijn genoeg vrouwen en jonge meiden die vast zitten in een relatie met een narcist, psychopaat of hypocriet waar ze niet meer uit kunnen. Omdat ze bijvoorbeeld kinderen met elkaar hebben of helaas getrouwd mee zijn. Vreselijk om zoiets traumatisch mee te maken. Zelfs je eigen partner kan je stabben. Letterlijk.

Voor nu zit mijn ex-partner vast (in hechtenis). Het is een heel traject waar ik mentaal mee bezig ben. Ook spannend wat over 2 weken uiteindelijk de eindbeslissing van het Openbaar Ministerie wordt.

Ik heb complex ptss. Deze diagnose kwam ergens als een verassing en als een opluchting. Ik had me altijd voorgehouden dat de dingen die in mijn leven niet lukten mijn eigen schuld waren. Dat het niet goed ging op school, met contacten of mijn mentale welzijn verweet ik mezelf.
Dat het niet goed ging thuis hoopte ik dat het van tijdelijke aard was. Ik hield mezelf voor dat het wel weet goed zou komen. Ik moest even volhouden, sterk blijven en optimistisch blijven.
De klap kwam binnen toen ik van huis vertrok en er eigenlijk niks veranderd was. Het was niet die ene stress situatie, er was niet even weinig geld. Wat er aan de hand was was structuele emotionele verwaarlozing en emotionele incompetentie van mijn ouders. Dat mijn vader alleen maar achter de computer bier drinkt is niet tijdelijk en niet mijn schuld, dat mijn moeder me niet heeft gevraagd hoe het met me ging was niet tijdelijk en niet mijn schuld dat er huiselijk geweld was was niet tijdelijk en niet mijn schuld.
Ik hoopte er na jaren beter mee om te kunnen gaan. Ik was uit huis gegaan en ben gaan werken en studeren. Ik hoopte door hard te werken en mijn best te doen dat ik het beter zou doen. Maar daar zat ook ergens voor mij de valkuil. Ik had juist zachtheid nodig en werk aan mijn emotionele welzijn. Maar het is lastig om dat te doen vanuit een situatie waar je je niet veilig voelt. Een gevoel van onveiligheid bleef altijd hangen.
Cptss is een soort handicap die mensen niet kunnen zien en iets waar je altijd rekening mee moet houden. Ergens voel ik me gebroken, onbegrepen, chronisch eenzaam. Soms emotioneel wanneer het misplaatst voelt en andersom weer compleet afgevlakt in emotionele situaties. Ik voel me soms een alien omdat ik merk dat 'normale' situaties raar aanvoelen. Ik voel me niet altijd helemaal aanwezig en ik ben vaak bang. Dit zijn klachten die ik soms maar als normaal ervaar of niet eens bewust door heb. Maar deze klachten verlammen me.

Ik probeer er nu bewuster mee on te gaan. Ik probeer meer naar mijn gevoel te luisteren en erover te praten met de mensen dichtbij mij. Ik probeer meer yoga en meditatie. Ik probeer meer stimulerende activiteiten te doen wat geen alcohol drinken is. Ik probeer meet te lezen over deze diagnose. En ik probeer bewust te zijn wat het effect is van mij op de omgeving en andersom. Ik hoop dat deze dingen zullen werken om me meer aanwezig en kalm te voelen in het dagelijks leven.

Ik heb complexe PTSS.
De symptomen had ik altijd al maar sinds afgelopen jaar is het gediagnosticeerd.

Ik ben op dit moment onder behandeling en onderga nu Narratieve Exposure Therapie (NET).

Ik vind het echt ontzettend zwaar en ik voel me dag in, dag uit, intens verdrietig. Dat is het effect van de therapie en ik moet daar gewoon doorheen om het te verwerken.

Door langdurige traumatische ervaringen tijdens mijn vroege kinderjaren, ben ik rond mijn vijftiende aan de harddrugs en alcohol gegaan om mijn verdriet niet te voelen. Ik ben nu bijna vijftig jaar oud en ruim één jaar helemaal nuchter.

 

Ik ben in totaal vijfendertig jaar non-stop, letterlijk op de vlucht geweest voor het leven. Maar het verleden haalt me steeds in en nu krijg ik gelukkig hulp. Het is heel fijn om eindelijk begrepen te worden en mijn verhaal te mogen vertellen.

Ik begrijp nu zelf ook iets meer van mijn problemen en ook van schema therapie. En mijn behandelaar zegt dat het wel goed gaat komen met mij en dat het ellendige gevoel tijdelijk is, maar op dit moment geloof ik er niet in.

Ik voel me de laatste maanden zo ongelukkig dat ik liever dood zou zijn.
Ik heb mijn verdriet nooit verwerkt en ben het niet gewend om ermee te dealen. Daarom word ik elke dag overmand door een golf van emoties en het is haast ondraaglijk.

Maar toch zet ik door. Zonder medicijnen. Ik kan van de psychiater wel medicijnen krijgen maar eigenlijk wil ik de pijn van vroeger gewoon toelaten en het ondergaan.
Ik ben nu halverwege de therapie maar ik heb hierna nog wel ondersteuning nodig.

Ik ben door mijn jeugdtrauma ernstig beschadigd en ik moet leren hoe ik verder moet.
Het allermoeilijkste vind ik, dat ik de gebeurtenissen in mijn verleden, moet accepteren en me erbij neer moet leggen. Daar werk ik hard aan en ik hoop dat het ooit zover komt.

Een vriendelijke groet van mij en ik wens lotgenoten heel veel sterke.

Hi!

Het is nu april 2022 en ik heb CPTSS. Behandeling loopt. Ik heb soms paniek aanvallen en dan kan ik niet alleen zijn. Ik zou t fijn vinden om een vriend, vriendin in Utrecht eo te vinden die ook soms paniek heeft en of accuut steun nodig heeft dan. Mijn idee is dat we uitwisselen van emotionele support (ik zou dat 1-2 keer per maand willen kunnen doen). Ziet iemand dit zitten? Zou leuk zijn als we ook goede vrienden worden 😁❤️.

Liefs!

Hoe weet je of iemand meerdere persoonlijkheden of psychose heeft?
Als in een alter-ego of echt een andere persoon in zichzelf of deels heeft afgesplitst om iets te overleven?

Ik ken mijn vriend nu 1.5 jaar. hij heeft in die tijd een diagnose gekregen met autisme, add, hsp en later ook burnout/overspannen.

Vanaf het begin kon hij zichzelf zijn bij mij zijn en uitte zich ook in bezitterigheid en wantrouwend en wat ik allemaal wel of niet mag doen en met wie. ookal ken ik mensen langer en beter dan hem, of het nou vrienden, collega's, kennissen, zijn of een ex, waarbij het tot een liefdes relatie kwam, maar bleek dat wel een vriendschap was. . En als hij overprikkeld was, dan kwam er van alles uit. Wat naar mijn mening te maken met spanning, stress, oud zeer en ook echte trauma's wat niet is verwerkt maar heel ver is weggestopt. een daarvan is zinloos geweld een van. Toen is echt wat met hem gebeurd, en zoals hij het heeft verteld heeft hij geen hulp gehad omdat op gezonde manier een plekje te geven en te verwerken.

Het is een lieve man, en hij houdt echt van mij. Maar helaas voor mij vind hij bij mij de rust om helemaal zichtzelf te zijn en tot rust te komen komen. Wat betekend dat al alles wat hij niet heeft verwerkt of heel diep heeft begraven in verschillende gedaantes, gevoelens, emoties tot uiting komt. daar komt bij stemmingswisselingen waar van je een whiplash krijgt, alles kan een trigger zijn, de toon, zucht gezichtsuitdrukking, wat je zegt, Hij heeft last black-outs, niet heel vaak, maar vaag genoeg dat het mij opvalt. en Soms gaan we slapen en dat wordt ern een ander persoon wakker, andere stem, gezicht, andere energie. Die is veel harder, koud en ook.en soms hebben we elkaar gesproken en dan weet hij het niet meer. die een is harder versie van zichzelf. en die heeft zich al aantal keren laten zien. niet alleen aan mij maar ook op zn werk en aan de buren. Hij kan soms de omslagpunt voelen. maar lang niet altijd. en hij weet dan echt niet meer wat hij heeft gezegd of gedaan of hoe hij thuis komt.

Door de pandemie is alles versneld en zijn we ook heel vaak langere tijd als in periodes van 2-5 of meer weken bij elkaar en dan komen die dingen veel sneller aan het licht.

Heb nu een pauze ingelast uit zelfbescherming, want hij schuift alles op mij af. ik heb ook het nodige aan trauma meegemaakt en ben geen open boek en eerste relatie, dus je een van eerste keren voor mij. Maar ik heb al een aantal jaren hulp en heb wat dingen los kunnen laten en bezig goed te verwerken. Daardoor ben ik wat zelf verzekerde geworden, mag ik er meer zijn, doe ik er toe etc. maar ik ben nog nooit zo open geweest als met hem en mijn relaties op pogingen daar toe zijn nog niet eerder zo ver gevorderd en ontwikkeld met hem zo als ouders leren kennen, vrienden lange tijd samen zijn, vakantie vieren etc. Maar hij meet met meerdere maten en deels van de tijd zit hij in een andere realiteit dan de rest.

Ik wordt in rol gezet dat ik de leiding moet nemen anders gebeurt er niet veel, maar hij maakt me ook klein. Door zijn burnout heeft nauwelijks nog een dag besteding behalve het huis, tuin en zijn huisdieren en weinig echte vrienden en of mensen die er voor hem zijn. Ik wil hem wel helpen, maar ik kan het niet voor hem oplossen. En zal ook zelf aan de slag moeten, maar hij zegt steeds tegen mij, jij weet wat je moet doen om onze relatie te laten slagen. ik moet veranderen, ik moet dingen doen precies zoals hij wil. hij heeft alles jaren lang weggestopt, met overmatig dringen, roken en werken. en in het voorjaar en zomer ging het wel. toen had ook al een paar diepte punten maar niet zo erg als de laatste paar in de winter.

Hij laat me inmiddels een beetje met rust. want hij belde dwanmatig en ook tich berichten. En merk hoeveel dat scheelt aan energie, geen app contact,niet meer 3u per dag bellen etc.Maar ik maak me ook echt zorgen om, om wat hij zichzelf aan doet, hij zegt dat hij niet slaapt of eet etc. En men maakt zich zorgen om wat hij mogelijk mij zal aan doen als hij me ziet. Ik verwacht het niet. maar ik zie hem nu al bijna 4 weken niet en ga ook nog echt een paar weken echt niks van me laten horen.of reargeren.

Hoop dat het hem helpt en de pus is wat hij nodig heeft,

Met mij gaat het steeds beter, kom weer wat meer bij mezelf, maar het doet erg veel pijn allemaal.
Anoniempje82

Ik ben sinds kort voor de eerste keer naar de psycholoog geweest.
Inzinking gehad op het werk, doordat ik altijd maar doorging, niet luisterde naar mijn lichaam.
Ik heb me eigenlijk nooit begrepen gevoeld...
Ik ben thuis gevlucht omdat ik voelde dat ik anders was, andere gedachten en ben in de armen van een psychopaat terecht gekomen.
Het voelde aan als een straf omdat ik degene was die thuis gevlucht was.
Nu was het nog erger, hij had me volledig in zijn macht.
7 jaar later, ben ik bij hem vertrokken en had ik ondertussen 3 kinderen van hem.
Toen hij bezoekrecht had heeft hij de kinderen misbruikt, om mij te pesten zei hij.
Dat is ondertussen zo'n 20 jaar geleden en nu pas ga ik in behandeling omdat het altijd in de doofpot gestoken is geweest.
Kinderen zijn er goed uitgekomen, zo goed mogelijk zal ik zeggen, maar ik draag nu de gevolgen ervan.
Heb nog steeds die gevoelens van onmacht, haat, verdriet, weet niet hoe ik met mensen om moet gaan....
Ik zou zo graag mensen vinden die me echt begrijpen en waar ik steun kan vinden, want die heb ik nog niet tegengekomen...
Bestaat er zo geen groep waar er lotgenoten zijn?

A.C

Zelf ben ik slachtoffer geweest van een gewapende overval toen ik 17 jaar was. Hierdoor heb ik PTSS ontwikkeld. Echter heb ik mijn hele leven al gesukkelt met mijn negatieve gedachtes en een bepaalde duistere kant in mij. Nu komt naar boven dat ik emotioneel verwaarloosd ben geworden door mijn ouders. Ik vind het lastig om dit te accepteren omdat ik niet het gevoel heb dat mijn ouders het zo slecht hebben gedaan. Maar toch zeggen de gevolgen wat anders. Ik schreef toen ik een jaar of 10 was al in mijn dagboek over zelfmoord. Ik was een heel ongelukkig en eenzaam kind. Mijn gevoelens mochten er dan ook thuis niet echt zijn en daarbij kreeg mijn broertje met ADD de meeste aandacht. Hij kreeg juist te veel hulpverlenende zorg van mijn moeder waardoor hij nooit vertrouwen in zichzelf heeft gekregen en daardoor is gaan gebruiken. Hij is afgelopen januari opgenomen worden in een afkickkliniek. Dit viel heel zwaar aangezien wij met zijn 2e samen woonde. Ik viel echt in een zwart gat van eenzaamheid zonder hem.

Het werd mij dan ook te veel door mijn persoonlijke problemen in combinatie met problemen op het werk die al jaren lang speelde ben ik opgebrand geraakt. Ik zit nu op 26 jarige leeftijd 7 maanden thuis. Er komt zoveel naar boven dat ik niet meer weet wat ik met al deze nieuwe inzichten en gevoelens aan moet. Ik voel me dan ook zo leeg en eenzaam zodra ik alleen ben.
Ik krijg nu 1 keer in de 2 weken therapie maar dit is gewoon echt te weinig. Het liefste zou ik naar een soort PTSS kliniek willen gaan waar er echt even voor mij gezorgd wordt. Alleen even aan jezelf werken met lotgenoten.

Heeft iemand tips voor mij? Een lief bericht is ook zeker welkom.

Groetjes,
Kelly

Begin dit jaar ben ik na jaren lang strugelen en vermijden naar een psycholoog gestapt. Ik heb veel gepraat en emdr gehad, ik heb namelijk in mijn jeugd ptss opgelopen door niet over mijn traumatische ervaringen te praten. Nu ik het beetje bij beetje aan het verwerken ben, sta ik nu voor een vraag waar ik geen antwoord op weet.

In mijn verleden heb ik op 14 jarige leeftijd te maken gehad met seksueel geweld, waarbij ik voor een aantal uren ben vast gehouden in een woning door de dader. Ik heb dit nooit aan mijn ouders durven te vertellen. Mijn vader kan oordelend zijn, maar van mijn moeder weet ik dat ze begripvol en steunend zou reageren. Al zou dit haar verdrietig maken. Ik wil het ze graag vertellen, open kaart spelen. Maar ik ben bang voor de reactie van mijn vader en wil mijn ouders niet onnodig pijn doen. Als ik het mijn moeder vertel, dan weet mijn vader het ook.

Wat zijn jullie ervaringen met het delen van jullie trauma's? Wat heeft het jullie opgeleverd en waar moet ik voor oppassen?
Ik hoor namelijk negatieve verhalen, waarbij relaties er flink onder te leiden hebben. Ik wil graag een goede relatie met mijn ouders behouden.

Vroeger had ik veel verdriet,
Familie, kennissen, klasgenootjes, ze zagen het niet.
Diegene die mij zagen,
Gingen verder dan alleen maar plagen.
Mijn leven was een ware hel,
Terwijl anderen het beleefden als een spel.

Door toedoen van mijn eigen broer moest ik rennen en vechten voor mij leven,
Vaak stond ik op het punt om op te geven.
Zelfmoord was vaak een fijne gedachte,
Die mijn toekomstperspectief wat verzachte.

Van binnen ben ik kapot gemaakt,
Het is nu alsof niks mij meer raakt.
De zelfhaat is zo groot,
Al geef ik dat zelden bloot.
Ik vind mezelf walgelijk, lelijk, dik en dom.
Daar ging het hem juist om.

Hij genoot van mijn lijden,
Misschien is dat de reden dat ik uiteindelijk mezelf ben gaan snijden.
Zijn dagelijkse uitbarstingen, doodsbedreigingen en agressiviteit herbeleef ik elke nacht.
Geen therapie die daar verlichting in bracht.

Met Ptss en een persoonlijkheidsstoornis moet ik nu leven.
Trauma’s zijn het enige wat is overgebleven.
Constant het gevecht in mijn hoofd,
Ik wil zo graag dat zijn ‘stem’ dooft.
Helaas is dat onmogelijk omdat het begon,
Voordat ik het me beseffen kon.
Het zal mij dus altijd blijven achtervolgen,
Met grote gevolgen.

Het kost mij veel energie om uit de depressie te blijven,
Daarom ben ik het maar op gaan schrijven.

Voor mijn zoontje blijf ik strijden,
Hij hoeft hier niet onder te lijden.
Ik hou zo veel van hem,
kan niet wachten op zijn stem.

Helaas heb ik in mijn leven al van jongs af aan het nodige meegemaakt.
von ondervoeding, burgeroorlog, slapen op de vloer met ongedierte, mishandeling in het kindertehuis, adoptie, sexueel misbruikt worden door 2 broers in het adoptiegezin, daarnaast ook nog de nodige fysieke beperkingen. waardoor alles heel moeilijk was en is voor mij. binnen mijn familie gelooft bijna niemand het enof emotioneel heeft bijgestaan. daarin voel ik me nog steeds alleen. ze gingen er allemaal mee aan de haal, maar waren er niet echt voor mij.

ik ben wel een doorzetter en ga niet bij de pakken neerzitten, maar ook dat kost me veel moeite en energie.

Gister werd ik getriggerd door een bericht van mijn zus. vandaag is ook de dag dat mijn zus die 2 jaar ouder was dan ik, 7 jaar geleden is overleden. haar dood bracht de misbruik in de openbaarheid om andere te beschermen heb ik het gedeeld. was een zware tijd en nu nog 7jaar verder. ik heb het nog altijd zwaar rond die tijd. en ik ben de jongste de rest heeft dat niet of veel minder of ze komen er niet vooruit tegen over mij. mijn zus had een safe de date bericht gestuurd voor mijn ouders. ik was blij dat ik dat ik trauma therapie had, daardoor kon ik het gelijk kwijt.

Het was dus een hele emotionele dag, ik weet ik hoef er niet heen naar die familie bijeenkomst, want stel je voor dat hun ook komen en heb ze al 6.5jaar niet gezien.

soms heb ik onenigheid met mn vriend die wil me dan tot een gesprek dwingen, maar niet luisteren. en moet ik hyperventileren want ook dat triggert.

op de een of andere manier blijft het terug komen ookal ga ik er steeds beter mee om, kan ik meer over praten, kan ik mn emoties meer toelaten. blijkbaar is boosheid nog een issue. het roept zoveel op dat ik weer wordt onder gesneeuwd en dat is verstikkend en verkrampend.

Nou heb ik een hele lieve vriend met autisme, add, hsp en hij wil heel graag er voor me zijn, maar kan het niet en of weet niet hoe. al was het fijn, dat hij wel heeft geluisterd en op zijn manier er toch was.

Ik weet wat er is gebeurt. en ik heb besloten dat ik niet meer op mn tenen ga lopen binnen mijn familie of mijn mond houden. is lastig en moeilijjk. maar het is ook beter voor mij. en elke stap hoe klein of groot, het is een stap. en ik blijf groeien en vooruit gaan.

Hallo allemaal,

Hier ga ik dan. de eerste keer dat ik mijn verhaal deel. En ik vind het heel spannend, maar ga mijn best doen.

In mijn vroege kinderjaren heb ik een agressieve vader die ons lichamelijk mishandelde. Ook heeft mijn moeder ons emotioneel verwaarloost. Ze zijn daarbij ook nog eens in een vechtscheiding terecht gekomen en maakten ruzie over en weer door middel van ons. Ook heb ik 1 keer seksueel misbruik mee gemaakt, en moest meerdere jaren dingen doen bij mijn neef die ik eigenlijk niet wou. Hij zette mij zo onder druk dat ik op dat moment geen keuze had voor mijn gevoel.

Ik zorgde voor mijn broertje deed de huishouding omdat mijn moeder ziek was en mijn broertje dat nodig had. Mijn moeder heeft schizofrenie en is zelf ook een kopp kind met cptss. Ze kon er dus nooit voor ons zijn. En heeft dat ook nooit gedaan. Ik heb mijn broertje opgevoed tot mijn 13de levensjaar.

Toen ontplofte ik. Ik sneed mezelf, had stemmen en beelden in mijn hoofd en wou dood. Maar ik heb het overleefd door goede stabiliteitsbegeleiding van mijn therapeut van toen en uit huis plaatsing. Helaas ging het alleen om mij. Mij broertje mocht wel blijven in deze omstandigheden. Een beetje jammer.

En zo is mijn verhaal nog ellenlang. het goede nieuws is dat ik 8 jaar geleden mijn vriend heb gevonden. We wonen nu 8 jaar samen en zijn tot nu toe gelukkig samen. Ook ben ik in therapie gegaan voor mijn problemen. Eerst bij psy q daar deden ze niet zo veel en hebben ze bijna niks gevonden. Laten we zo zeggen, daar heb ik 2 jaar verprutst. Nu loop ik ongeveer een half jaar bij de GGZ. Ik doe psychotherapie en ga geloof ik met mini stapjes de goede kant op.

Ja ik ben verdrietig en ja ik voel me echt slecht maar ik word goed opgevangen dit keer. En het gevoel dat ik er eens een keer niet alleen voor sta dat voelt goed. Binnenkort gaan mijn EMDR sessies beginnen. Ik ben benieuwt hoe het dan gaat en of dat werkt.

Ik ben gediagnostiseerd met: cptss, kopp kind, hechtingsproblemen, dissociatie, en autistische cooping.

Ik hoop dat ik met deze therapie misschien weer de goede kant op ga en Weer een beetje plezier heb in het leven. Ik sta nog zoon beetje aan de start van alles voor mijn gevoel, en ben nog lang niet klaar. Binnenkort ga ik het proberen bij een dagbesteding omdat het op mijn werk op dit moment niet zo goed gaat. Ik hoop dat de dagbesteding wel goed gaat en ik daarbij overdag wat om handen heb.

Nou word het tijd om af te ronden.

Jullie staan niet alleen in deze zware strijd die jullie moeten voeren. We zijn er allemaal voor elkaar.

Veel geluk en kracht toegewenst

Groetjes

Ik heb ptss. Sinds klein meisje heb ik al veel dingen moeten mee maken. Ik ben niet door mijn biologische ouders opgevoed , maar door mijn tante en oom. Ik ben toen ik daar woonde sexueel misbruikt. De eerste keer was toen ik ongeveer 6-7 jaar was. Door een bekende van de familie . Rond mijn 10-11 gebeurde het weer maar dit keer deed mijn pleeg vader het. In de loop van der tijd was ik uit huis geplaatst door jeugdzorg. Ik woonde in een crisis opvang en later werd ik daar ook uit gegooid en ben ik naar mijn vader gegaan.

Ik probeerde mijn leven bij mijn vader op te pakken als 15 jarig kind. Maar ik had natuurlijk al mijn eigen regels opgesteld en luisterde niet goed. Hierdoor botste het vaak met mijn vader en ging het niet goed op mijn nieuwe school. Ik heb jaren moeten meemaken tot de band van mij en me vader wat beter werd.

Rond mijn 22 overleed de vrouw die me opgevoed heeft vanaf baby en de enige persoon in mijn leven waarbij ik voelde dat ze echt van me hield mijn tante (pleegmoeder) voor mij was ze gewoon mama . Dit deed me natuurlijk erg pijn en ik was erg in shock een tijdje. Later kreeg ik klachten van niet kunnen slapen of juist hele dagen slapen. Ik sloot me af voor iedereen die me belden en me eigen familie. Ik droomde slecht en voelde me niet lekker en wist niet precies waar het vandaan kwam. Maar op een dag begonnen meer herinneringen naar boven te komen. Deze herinneringen waren super vervelend en gingen dus over het sexuele misbruik en verkrachting die mij is aan gedaan.

Ik ben naar de huisarts gegaan en ze hebben me door verwijst naar de psychiater. Hier hebben ze me verteld dat ik ptss heb door mijn ervaringen. Ik heb ook hechtingsproblemen maar dat wist ik al.
Helaas ben ik niet in therapie hier voor gegaan. Ik dwaalde juist alleen maar meer af . En voel me super verdwaald en in het diepte punt van mijn leven.

Een groot gedeelte van mijn familie denkt dat ik lieg . Dit maakt het alleen maar nog moeilijker natuurlijk maar ik kan hier niks aan doen. Ik wil graag af van mijn problemen want op dagelijks basis heb ik er vaak last van en er zijn dagen dat ik zomaar huil of me super verdrietig voel.

Er ziin zo veel dingen in me leven die ik wil bereiken maar moet eerst hier vanaf ik ben 25 en het voelt alsof ik belangrijke stukken in me leven mis door dat ik me zo voel en niet vooruit ga. Soms vraag ik me af of ik oooit gelukkig zal worden.

Na een huwelijk van 10 jaar met huiselijk geweld, heb ik de diagnose gekregen van ptss, ik heb emdr gehad en dacht dat het heel goed gaat met me,

ik ervaar veel angsten in de winkel bv als iemand plotseling achter me staat of als iemand hard praat, vooral bij mannen,

ik heb het gevoel dat als een man iets van me wil ik moet gehoorzamen, het is erg lastig en vind het lastig om er over te praten of er überhaupt hulp bij te vragen , zijn er meer als mij? Of heeft iemand tips? Groetjes judith

ik heb 41 jaar ellende gehad en ben 28 september 2020 2x 4 dagen opgenomen bij psytrec Bilthoven en ben nu redelijk klachten vrij heb nog wel nazorg nodig voor kleine herbelevingen maar de grotere belevingen en gevoelens zijn onder controle zwaar traject maar heb geen spijt zou het iedereen aanraden mits je er zelf 100% achter staat. Heb nog niet geheel mijn leven terug maar wel voor een groot deel

Ik heb complexe ptss
Eind basisschool tijd misbruikt door mijn broer.
Op mijn 16e vonden de leraren dat ik mij erg stil en terug getrokken gedroeg, dus sloegen ze aan de bel. na een half jaar met een orthopedagoog gesproken te hebben durfde ik pas te vertellen over de misbruik.
Diegene wou mij doorverwijzen naar de ggz .
Daar loog ik en zij: dat het steeds beter met mij ging, omdat ik niemand tot last wou zijn. Op mijn 17e werd ik misbruikt door mijn vader. toen kreeg ik heel erg last van ernstige slaapproblemen, flashbacks en dissociatie's. Nu ben ik bijna 23. leef ik van dag op dag heb ik therapieën, kan ik op dit moment niet werken of naar school, en woon ik begeleid, omdat ik niet meer thuis kon wonen.

Liefs
Ps je bent niet alleen

Ik ben op zoek naar een forum of fb groep voor Cptss. En heel graag hoor ik waar ik begeleiding kan krijgen om mijn leven beter vorm te geven. Op dit moment ben ik stabiel studeer ik hypnotherapie online (helaas) maar mijn studie stond stil 1 jaar door relatie problemen en verhuizing.
Liefs voor allen.

Een traumatisch verleden met hypnotherapie verwerken.

Vanaf mijn negentiende ben ik jarenlang regelmatig naar psychologen geweest. Daar kon ik praten over mijn problemen en dat luchtte op, maar er veranderde niets in mij.

 

Na een tijdje belandde ik telkens weer in een depressie. Ik wist vaag dat er vroeger iets gebeurd was. Ik dacht dat als ik zou weten wat het precies was, ik het misschien een plaats zou kunnen geven en verder gaan met mijn leven.

 

Mijn arts had me op voorhand gewaarschuwd voor de eventuele negatieve gevolgen, niet iedereen reageert goed als iets uit het verleden naar boven komt. Maar ik stond er 100 procent achter, want het positieve van hypnotherapie is dat niet enkel het verleden naar boven wordt gehaald, je krijgt ook goede begeleiding om dat te verwerken.

 

Ik had het gevoel dat ik eindelijk gevonden had wat ik nodig had. Tijdens een sessie wordt er eerst gepraat en daarna begint de therapie. Ik keek er telkens naar uit: hoe overstuur ik soms ook was toen ik toekwam, nadien stapte ik volledig 'zen' naar buiten.

 

Het is nu twee jaar geleden dat ik voor het eerst hypnotherapie volgde. Het verleden is naar boven gekomen en ik had het op een heel prettige, veilige manier kunnen verwerken.

Na een tijdje veranderde iets van binnen zonder dat ik daar bewust van was. Ik heb me al twee jaar niet meer gesneden, mijn medicatie is voor 80 procent afgebouwd en ik heb geen paniekaanvallen meer.

 

Ik ben minder nerveus, durf te gaan voor mijn dromen, voel me zelfzekerder en ben minder afhankelijk van anderen. Ik heb af en toe nog moeilijke momenten maar niet meer zo extreem en ik kom er ook sneller bovenop. En als het nodig is, kan ik altijd bij de hypnotherapeut terecht.

 

Ik ben eindelijk niet meer dat bange meisje van dertig jaar geleden.

Een paar jaar geleden reed ik met mijn auto een straat in waar zojuist een ruzie was geëscaleerd. Een man had een andere man doodgeschoten. Terwijl ik de straat inreed, keek de dader mij aan en richtte zijn vuurwapen op mij.

Ik maakte een onderdanige beweging met mijn handen en hoofd achter het stuur. De dader keek mij aan, richtte zijn vuurwapen niet langer op mij, en rende daarna de straat uit en liet mij met een behoorlijke angstreactie achter.

Ik heb hiervan nog maandenlang nachtmerries gehad. Voor mij was dit wel traumatisch. Omdat ik stress- en angstklachten bleef houden (zoals nachtmerries, angsten, piekeren, stress en spanning, en dwangmatige herbeleving van de traumatische ervaring), heb ik gezocht naar een psycholoog en ben daar in behandeling geweest. Dit heeft eraan bijgedragen dat ik deze traumatische ervaring verwerkt heb.