PTSS - forum lotgenoten
Lotgenoten ptts
Heb je een posttraumatisch stressstoornis?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met ptss en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Verhaal 1 - Ik heb complexe PTSS
Ik heb complexe PTSS.
De symptomen had ik altijd al maar sinds afgelopen jaar is het gediagnosticeerd.
Ik ben op dit moment onder behandeling en onderga nu Narratieve Exposure Therapie (NET).
Ik vind het echt ontzettend zwaar en ik voel me dag in, dag uit, intens verdrietig. Dat is het effect van de therapie en ik moet daar gewoon doorheen om het te verwerken.
Door langdurige traumatische ervaringen tijdens mijn vroege kinderjaren, ben ik rond mijn vijftiende aan de harddrugs en alcohol gegaan om mijn verdriet niet te voelen. Ik ben nu bijna vijftig jaar oud en ruim één jaar helemaal nuchter.
Ik ben in totaal vijfendertig jaar non-stop, letterlijk op de vlucht geweest voor het leven. Maar het verleden haalt me steeds in en nu krijg ik gelukkig hulp. Het is heel fijn om eindelijk begrepen te worden en mijn verhaal te mogen vertellen.
Ik begrijp nu zelf ook iets meer van mijn problemen en ook van schema therapie. En mijn behandelaar zegt dat het wel goed gaat komen met mij en dat het ellendige gevoel tijdelijk is, maar op dit moment geloof ik er niet in.
Ik voel me de laatste maanden zo ongelukkig dat ik liever dood zou zijn.
Ik heb mijn verdriet nooit verwerkt en ben het niet gewend om ermee te dealen. Daarom word ik elke dag overmand door een golf van emoties en het is haast ondraaglijk.
Maar toch zet ik door. Zonder medicijnen. Ik kan van de psychiater wel medicijnen krijgen maar eigenlijk wil ik de pijn van vroeger gewoon toelaten en het ondergaan.
Ik ben nu halverwege de therapie maar ik heb hierna nog wel ondersteuning nodig.
Ik ben door mijn jeugdtrauma ernstig beschadigd en ik moet leren hoe ik verder moet.
Het allermoeilijkste vind ik, dat ik de gebeurtenissen in mijn verleden, moet accepteren en me erbij neer moet leggen. Daar werk ik hard aan en ik hoop dat het ooit zover komt.
Een vriendelijke groet van mij en ik wens lotgenoten heel veel sterke.
Wat een bekend verhaal, het is voor mij precies hetzelfde, ik kijk een beetje rond naar lotgenotencontact, omdat ik wel hulp heb bij de GGZ, maar verder de ervaring heb dat eigenlijk niemand je begrijpt en door mijn jarenlange wangedrag hebben de mensen om je heen het ook wel een beetje met je gehad, wat een zwaar moedeloos gevoel geeft, ik zou zo graag mijn verdere leven zonder deze ballast willen, maar.....
Maar echt Roland, stop met schema therapie, want dat is puur cognitief, met alleen maar denken dus, en je hebt dan geen contact meer met jezelf en met je (neutrale) gevoelskern. Dat gaat je niet verder helpen, aangezien trauma in de emoties en lichaam vastzit, en zelfs in je diepste ziel!
Doe liever een therapie waarbij je je emoties en pijnpunten uit naar buiten, en lichaamsgerichte therapieen, om maar iets te noemen, waar je ook je persoonlijke verhaal enz enz kwijt kan. Of therapien die werken op je beperkte (emotionele mentaliseren, maar dan echt vanuit trauma behandeld.
Schematherapie gaat je echt niet helpen, dat is ook mijn ervaring. Met schematherapie worden je klachten, emoties en traumatische ervaringen in het heden, alleen maar erger. Dit omdat jij als persoon niet meer erkend wordt door jezelf en anderen, en jou klachten en jou pijnlijke geschiedenis niet erkend en herkend wordt, en je pijn wordt niet erkend of herkend. Dus echt, ik zou daar mee stoppen, met schematherapie, al is dat helemaal aan jou uiteraard. Ook lijkt het net met schematherapie, alsof jij denkfouten maakt, of dat je zelf denkt of voelt dat je schuldig zou zijn, of verkeerd bezig zou zijn, je denkt dat er iets mis met jou is. Dit terwijl de realiteit is dat jij niet schuldig bent of fout denkt, maar je opvoeders of omgeving zijn of waren schuldig en dachten en handelden fout en slecht, en hebben jou een blijvend rotgevoel gegeven, het ligt niet aan jou, maar hun zijn zelf het probleem. Jij bent niet diegene die verkeerd denkt of doet, maar jou mishandelaren van het verleden of heden wel.
Praat veel met lieve en begripvolle mensen, over je trauma, mensen die jou willen horen en jou accepteren, mensen met oprechte empathie dus. Misschien lukt het je zelfs jezelf te uiten in je emoties bij deze mensen. Die mensen zijn er echt zeker wel als je er moeite ervoor doet, al is dat geen gemakkelijke taak of eenzame taak geef ik toe uit eigen ervaring, om die mensen te vinden, maar ze zijn er.
En ga contacten aan met mensen die puur en goed zijn, en vooral, vermijd mensen die een negatieve invloed op je (eigenwaarde) hebben. Deel mensen in in "éérder slechte invloed op mij", "neutrale invloed op mij" en "goede invloed op mij", voor jou, qua gevoel. Ga om met mensen, alleen in categorie " goede invloed op mij". Neutrale mensen kun je mee omgaan, alleen als het nodig is, houd dat dan zakelijk, of gezellig alleen op momenten dat dat goed loopt met "neutrale mensen" dus. Dit helpt mij ontzettend veel waardoor ik kan groeien, al is CPTSS een zware opgave, maar het maakt het zeker hanteerbaarder.
Luister heel, maar dan ook heel goed naar je eigen gevoel en intuitie als het om keuzes, mensen, je grenzen!!, maar ook je leven gaat. Je kunt met complex trauma geen risico's en overbelasting meer permiteren, zowel niet voor je lichaam als voor je geest en emoties en ziel niet meer. Je moet zoveel je kan op safe spelen voor jezelf, en daarin proberen door te zetten als dat lukt, je zult merken dat het lichter voor je wordt als je dat "voor jezelf leven", noem ik dit maar even, doorzet in je eigen tempo.
En praat af en toe liefdevol tegen jezelf als je daar energie voor hebt, al voel je dat dat misschien niet aankomt, dan nog af en toe lief tegen jezelf praten.
Maar schematherapie was/is voor mij een grote no-go, omdat ik steeds verder van mezelf af kwam te staan, en je juist gaat dissocieren hierdoor, en je dan juist uit het leven en de realiteit wordt getrokken, bedenk dat goed.
Je raakt met schematherapie heel erg ver van jezelf verwijderd, vooral als je alles letterlijk denkt over te nemen en alles eigen denkt te maken, wat niet zo is.
Ik wens je echt hele veel sterkte, licht en liefde toe voor de toekomst en voor je innerlijke wonden te genezen of verzachten!!!
Het is nu april 2022 en ik heb CPTSS. Behandeling loopt. Ik heb soms paniek aanvallen en dan kan ik niet alleen zijn. Ik zou t fijn vinden om een vriend, vriendin in Utrecht eo te vinden die ook soms paniek heeft en of accuut steun nodig heeft dan. Mijn idee is dat we uitwisselen van emotionele support (ik zou dat 1-2 keer per maand willen kunnen doen). Ziet iemand dit zitten? Zou leuk zijn als we ook goede vrienden worden 😁❤️.
Liefs!
Verhaal 2 - Ik ervaar veel onbegrip van mensen om mij heen
Ik ervaar ontzettend veel verdriet en woede in de contacten met mensen. Ik kan weinig hebben en daarnaast heb ik ook voortdurend last van allerlei lichamelijk klachten.
Ik weet dat mijn verleden van incest en mishandeling daar de oorzaak van is. Al die pijn zit opgesloten in mij lichaam.
Ik ervaar veel onbegrip vanuit de mensen om mij heen. Ze begrijpen mijn boosheid niet en ook niet als ik voor de zoveelste keer huil.
Er is echt maar een enkeling die de tijd voor me neemt en eens met me gaat zitten. Ik vind het echt moeilijk. Alsof ik dubbel gestraft wordt in dit leven.
Wat een bekend verhaal, het is voor mij precies hetzelfde, ik kijk een beetje rond naar lotgenotencontact, omdat ik wel hulp heb bij de GGZ, maar verder de ervaring heb dat eigenlijk niemand je begrijpt en door mijn jarenlange wangedrag hebben de mensen om je heen het ook wel een beetje met je gehad, wat een zwaar moedeloos gevoel geeft, ik zou zo graag mijn verdere leven zonder deze ballast willen, maar.....
Men kan zich gewoon niet voorstellen hoe jij je voelt.. en je hebt juist die arm om je heen nodig!
Heb een behoorlijk traumatisch verleden en heb nu 2 jaar therapie.
Dit maakt veel emoties los en ik merk ook dat men er vaak niet mee om weet te gaan!
Koester de mensen die er wel voor je zijn, al zijn het er weinig!
Geef het nooit op en probeer de goede momenten te koesteren.
Sterkte!
Een mede strijder
Ik wens jullie allen heel veel sterkte en geef NOOIT op!
Was het maar zo. Ik heb andere half jaar lang EMDR gehad om af te komen van deze hel waar ik in leef, en nog steeds onder behandeling bij een ggz instelling. Ik ben als kind jaren lang saxuele misbruik door een familielid en ik ben nog steeds zo wrak als toen ik begon.
L.P. Heel herkenbaar heel veel sterkte
Ik ben nu 33.
Ik denk dat het heel erg belangrijk.is om lichtpuntjes te blijven maken of zien, zelf haal ik veel uit de natuur en dieren, ook als niemand mij begrijpt.
Ik heb cptss icm angststoornis en paniekaanvallen, en word ook vaak niet begrepen. Mensen denken vaak dat het wel meevalt of ze snappen niet hoe te reageren. Het is heel zwaar bij tijden maar sinds ik emdr startte verlichtte het gelijk ook wat voor me ondanks dat het ook veel kost.
Dit blijven zien, wat je bereikt hebt, is denk ik van grote waarde al is dit de ene dag makkelijker dan de andere.
Sterkte allemaal. I feel you.
K doe ontzettend m’n best, maar t is nooit goed genoeg en niemand lijkt te erkennen hoeveel moeite ik ervoor moet doen…
Dat is dan ook weer dubbel want ik heb er niet om gevraagt om zo gevoelig te zijn. Die triggers zijn de boosdoender voor mij. Ergste voor mij is het gevoel van afwijzen, als ik dat voel wil ik er bijna niet meer zijn. Heb jij ook enorme triggers?
Verhaal 3 - Een traumatisch verleden met hypnotherapie verwerken
Een traumatisch verleden met hypnotherapie verwerken.
Vanaf mijn negentiende ben ik jarenlang regelmatig naar psychologen geweest. Daar kon ik praten over mijn problemen en dat luchtte op, maar er veranderde niets in mij.
Na een tijdje belandde ik telkens weer in een depressie. Ik wist vaag dat er vroeger iets gebeurd was. Ik dacht dat als ik zou weten wat het precies was, ik het misschien een plaats zou kunnen geven en verder gaan met mijn leven.
Mijn arts had me op voorhand gewaarschuwd voor de eventuele negatieve gevolgen, niet iedereen reageert goed als iets uit het verleden naar boven komt. Maar ik stond er 100 procent achter, want het positieve van hypnotherapie is dat niet enkel het verleden naar boven wordt gehaald, je krijgt ook goede begeleiding om dat te verwerken.
Ik had het gevoel dat ik eindelijk gevonden had wat ik nodig had. Tijdens een sessie wordt er eerst gepraat en daarna begint de therapie. Ik keek er telkens naar uit: hoe overstuur ik soms ook was toen ik toekwam, nadien stapte ik volledig 'zen' naar buiten.
Het is nu twee jaar geleden dat ik voor het eerst hypnotherapie volgde. Het verleden is naar boven gekomen en ik had het op een heel prettige, veilige manier kunnen verwerken.
Na een tijdje veranderde iets van binnen zonder dat ik daar bewust van was. Ik heb me al twee jaar niet meer gesneden, mijn medicatie is voor 80 procent afgebouwd en ik heb geen paniekaanvallen meer.
Ik ben minder nerveus, durf te gaan voor mijn dromen, voel me zelfzekerder en ben minder afhankelijk van anderen. Ik heb af en toe nog moeilijke momenten maar niet meer zo extreem en ik kom er ook sneller bovenop. En als het nodig is, kan ik altijd bij de hypnotherapeut terecht.
Ik ben eindelijk niet meer dat bange meisje van dertig jaar geleden.
Waar heb je dit gehad?
Jola, voor een overzicht met hypnotherapeuten zie:
www.hypnotherapeuten.org
Verhaal 4 - Ik heb diagnose ptss - huwelijk met huiselijk geweld
Na een huwelijk van 10 jaar met huiselijk geweld, heb ik de diagnose gekregen van ptss, ik heb emdr gehad en dacht dat het heel goed gaat met me,
ik ervaar veel angsten in de winkel bv als iemand plotseling achter me staat of als iemand hard praat, vooral bij mannen,
ik heb het gevoel dat als een man iets van me wil ik moet gehoorzamen, het is erg lastig en vind het lastig om er over te praten of er überhaupt hulp bij te vragen , zijn er meer als mij? Of heeft iemand tips? Groetjes judith
Verhaal 5 - PTSS - Maandenlang nachtmerries gehad
Een paar jaar geleden reed ik met mijn auto een straat in waar zojuist een ruzie was geëscaleerd. Een man had een andere man doodgeschoten. Terwijl ik de straat inreed, keek de dader mij aan en richtte zijn vuurwapen op mij.
Ik maakte een onderdanige beweging met mijn handen en hoofd achter het stuur. De dader keek mij aan, richtte zijn vuurwapen niet langer op mij, en rende daarna de straat uit en liet mij met een behoorlijke angstreactie achter.
Ik heb hiervan nog maandenlang nachtmerries gehad. Voor mij was dit wel traumatisch. Omdat ik stress- en angstklachten bleef houden (zoals nachtmerries, angsten, piekeren, stress en spanning, en dwangmatige herbeleving van de traumatische ervaring), heb ik gezocht naar een psycholoog en ben daar in behandeling geweest. Dit heeft eraan bijgedragen dat ik deze traumatische ervaring verwerkt heb.

Verhaal 6 - Emdr therapie voor nachtmerries
Ik was in behandeling bij een psychotherapeut bij GGZ Centraal. Toen ik een wat kritische vraag had over de behandeling, is deze psychotherapeut enorm tegen me uitgevallen.
De weken daarna kreeg ik nachtmerries over die therapeut, had steeds beelden over zijn rode hoofd, zijn samengeknepen vuisten, zijn harde stem en ik ben daar weggegaan uit angst voor die man.
Uiteindelijk heb ik bij een andere psycholoog een EMDR behandeling gedaan over de nachtmerries t.a.v. die boze therapeut. Gek verhaal eigenlijk, dat ik therapie nodig had voor een therapie.
Verhaal 7 - 41 jaar ellende
Verhaal 8 - PTSS contact in Delfzijl?
Ik weet niet hoe lang het geleden is dat je dit bericht heb
geplaatst . Ook ik heb complexe PTSS door jeugdervaringen. Ik wil dit heel graag delen en ook luisteren naar het gebeuren en het verhaal van jouw PTSS .
Ik weet niet of dit bericht nu en vervolg krijgt.
Zelfs met m,n dochter niet. Elke dag angstig.
Graag wil ik contact met jou
.
Verhaal 9 - psytrec/centrum 45
Zelf cptss door opgroeien bij narsistische ouders.
En ik ben benieuwd naar wat jullie geholpen heeft.. en of bv behandeling bij psytrec/centrum 45” baat heeft bij herstellen
Zelf lees ik veel boeken over cptss daar haal ik dan steun en begrip uit
Ik noem het altijd m’n mini therapeutes
Verder lukt bij mij mindfullnes/ meditatie nog niet zo erg.
Ik heb iig ook nog EMDR gehad en EFT en de gebruikelijke cognitieve gedragstherapie.
De ervaringen met RET zijn bij mij om te huilen. EMDR werkte bij mij niet, mogelijk door een onbegripvolle psychotherapeut die ik door complexe PTSS en het narcistisch slachtoffer syndroom (NSS) door de narcistische mishandeling en emotionele verwaarlozing onbewust niet vertrouwde. Een vertrouwensband bij EMDR lijkt me essentieel en ik vraag me af of het bij complexe PTSS voldoende kan werken. In Psytrec heb ik weinig ervaring met hun one-size-fits-all methodes. Volgens Bessel van der Kolk (psychiater en expert in complex trauma en complexe PTSS), vraagt complexe PTSS meer aandacht dan enkele dagen simpele EMDR therapie en mogelijk zou het zelfs erger kunnen worden doordat EMDR traumatiserend an zich kan werken. Ik geloof wel dat die korte trajecten van Psytrec voor veel mensen met gewone PTSS wel kan helpen.
Ik heb goede ervaring met lichaamsgerichte traumaverwerkingstherapie. EFT (tapping) voelde fijn, de EFT m.b.t. emoties daar ben ik nu met een psycholoog mee bezig. Ik ben ook benieuwd of de weg hierna complex trauma aanpakken is of meer persoonlijkheidsproblematiek en zaken die op complexe PTSS lijken. Ik lees graag mee naar meer ervaringen...
Mindfulness, meditatie, yoga helpt zeker (is wetenschappelijk onderbouwd) en al lost het niet alles op, ik denk dat het anders erger zou zijn. Qi gong schijnt ook te helpen. Zelf heb ik heel veel baat bij familie- en organisatieopstellingen gehad. Doe dit alleen als je het zelf wilt en in een veilige omgeving bij een hulpverlener/coach die jij vertrouwt! Het is confronterend, maar kan razendsnel inzichten en heel soms verbluffende resultaten of start van heling inzetten. Dat hoor ik ook van potentiële klanten terug die ik heb doorverwezen en andere kennissen.
Boeken van
- Iris Koops - herstellen van narcistische mishandeling,
- Bessel van der Kolk - "The body keeps the score" ofwel Traumasporen in het Nederlands
en eventueel
- Gabor Maté - when the body says no
Zijn zeker echte aanraders voor jou en iedere hulpverlener die naar goede, wetenschappelijk onderbouwde literatuur geschreven door experts op zoek zijn.
Super goed centrum met echt hulp. 4 jaar poli en 3x een HITT week. Cptss bijna weg!
Ik heb in 2021 acht dagen ( twee weken ) klinische behandeling gehad bij Psy Trec.
Ik heb de diagnose complex PTSS.
Ik heb behandeling, Exposure, EMDR en Schema Therapie. Het helpt iets haalt d scherpe randjes eraf .
Maar verder, jammer genoeg niet.
Ik weet niet of hierdoor verder contact mogelijk is. Zou ik wel heel fijn vinden.
Verhaal 10 - Complexe ptss
Eind basisschool tijd misbruikt door mijn broer.
Op mijn 16e vonden de leraren dat ik mij erg stil en terug getrokken gedroeg, dus sloegen ze aan de bel. na een half jaar met een orthopedagoog gesproken te hebben durfde ik pas te vertellen over de misbruik.
Diegene wou mij doorverwijzen naar de ggz .
Daar loog ik en zij: dat het steeds beter met mij ging, omdat ik niemand tot last wou zijn. Op mijn 17e werd ik misbruikt door mijn vader. toen kreeg ik heel erg last van ernstige slaapproblemen, flashbacks en dissociatie's. Nu ben ik bijna 23. leef ik van dag op dag heb ik therapieën, kan ik op dit moment niet werken of naar school, en woon ik begeleid, omdat ik niet meer thuis kon wonen.
Liefs
Ps je bent niet alleen

Verhaal 11 - Zo wil ik geen afscheid van haar nemen
Ik kan en wil zo geen afscheid van haar nemen. Wie heeft ervaring/advies?
Verhaal 12 - Cptss
Liefs voor allen.
Ik zat in de i survival groep en die is wel fijn vindt ik.
Kunt t altijd proberen.., maar zo te zien ben je gewoon goed bezig.
Alles op z’n tijd.., de klote periodes enz blijven toch wel.
Succes !
Verhaal 13 - Ik moet hier eerst van af
Ik probeerde mijn leven bij mijn vader op te pakken als 15 jarig kind. Maar ik had natuurlijk al mijn eigen regels opgesteld en luisterde niet goed. Hierdoor botste het vaak met mijn vader en ging het niet goed op mijn nieuwe school. Ik heb jaren moeten meemaken tot de band van mij en me vader wat beter werd.
Rond mijn 22 overleed de vrouw die me opgevoed heeft vanaf baby en de enige persoon in mijn leven waarbij ik voelde dat ze echt van me hield mijn tante (pleegmoeder) voor mij was ze gewoon mama . Dit deed me natuurlijk erg pijn en ik was erg in shock een tijdje. Later kreeg ik klachten van niet kunnen slapen of juist hele dagen slapen. Ik sloot me af voor iedereen die me belden en me eigen familie. Ik droomde slecht en voelde me niet lekker en wist niet precies waar het vandaan kwam. Maar op een dag begonnen meer herinneringen naar boven te komen. Deze herinneringen waren super vervelend en gingen dus over het sexuele misbruik en verkrachting die mij is aan gedaan.
Ik ben naar de huisarts gegaan en ze hebben me door verwijst naar de psychiater. Hier hebben ze me verteld dat ik ptss heb door mijn ervaringen. Ik heb ook hechtingsproblemen maar dat wist ik al.
Helaas ben ik niet in therapie hier voor gegaan. Ik dwaalde juist alleen maar meer af . En voel me super verdwaald en in het diepte punt van mijn leven.
Een groot gedeelte van mijn familie denkt dat ik lieg . Dit maakt het alleen maar nog moeilijker natuurlijk maar ik kan hier niks aan doen. Ik wil graag af van mijn problemen want op dagelijks basis heb ik er vaak last van en er zijn dagen dat ik zomaar huil of me super verdrietig voel.
Er ziin zo veel dingen in me leven die ik wil bereiken maar moet eerst hier vanaf ik ben 25 en het voelt alsof ik belangrijke stukken in me leven mis door dat ik me zo voel en niet vooruit ga. Soms vraag ik me af of ik oooit gelukkig zal worden.
Verhaal 14 - Ik heb eigenlijk nooit echt begrepen gevoeld
Inzinking gehad op het werk, doordat ik altijd maar doorging, niet luisterde naar mijn lichaam.
Ik heb me eigenlijk nooit begrepen gevoeld...
Ik ben thuis gevlucht omdat ik voelde dat ik anders was, andere gedachten en ben in de armen van een psychopaat terecht gekomen.
Het voelde aan als een straf omdat ik degene was die thuis gevlucht was.
Nu was het nog erger, hij had me volledig in zijn macht.
7 jaar later, ben ik bij hem vertrokken en had ik ondertussen 3 kinderen van hem.
Toen hij bezoekrecht had heeft hij de kinderen misbruikt, om mij te pesten zei hij.
Dat is ondertussen zo'n 20 jaar geleden en nu pas ga ik in behandeling omdat het altijd in de doofpot gestoken is geweest.
Kinderen zijn er goed uitgekomen, zo goed mogelijk zal ik zeggen, maar ik draag nu de gevolgen ervan.
Heb nog steeds die gevoelens van onmacht, haat, verdriet, weet niet hoe ik met mensen om moet gaan....
Ik zou zo graag mensen vinden die me echt begrijpen en waar ik steun kan vinden, want die heb ik nog niet tegengekomen...
Bestaat er zo geen groep waar er lotgenoten zijn?
A.C
Verhaal 15 - Ga geloof ik met mini stapjes de goede kant op
Hier ga ik dan. de eerste keer dat ik mijn verhaal deel. En ik vind het heel spannend, maar ga mijn best doen.
In mijn vroege kinderjaren heb ik een agressieve vader die ons lichamelijk mishandelde. Ook heeft mijn moeder ons emotioneel verwaarloost. Ze zijn daarbij ook nog eens in een vechtscheiding terecht gekomen en maakten ruzie over en weer door middel van ons. Ook heb ik 1 keer seksueel misbruik mee gemaakt, en moest meerdere jaren dingen doen bij mijn neef die ik eigenlijk niet wou. Hij zette mij zo onder druk dat ik op dat moment geen keuze had voor mijn gevoel.
Ik zorgde voor mijn broertje deed de huishouding omdat mijn moeder ziek was en mijn broertje dat nodig had. Mijn moeder heeft schizofrenie en is zelf ook een kopp kind met cptss. Ze kon er dus nooit voor ons zijn. En heeft dat ook nooit gedaan. Ik heb mijn broertje opgevoed tot mijn 13de levensjaar.
Toen ontplofte ik. Ik sneed mezelf, had stemmen en beelden in mijn hoofd en wou dood. Maar ik heb het overleefd door goede stabiliteitsbegeleiding van mijn therapeut van toen en uit huis plaatsing. Helaas ging het alleen om mij. Mij broertje mocht wel blijven in deze omstandigheden. Een beetje jammer.
En zo is mijn verhaal nog ellenlang. het goede nieuws is dat ik 8 jaar geleden mijn vriend heb gevonden. We wonen nu 8 jaar samen en zijn tot nu toe gelukkig samen. Ook ben ik in therapie gegaan voor mijn problemen. Eerst bij psy q daar deden ze niet zo veel en hebben ze bijna niks gevonden. Laten we zo zeggen, daar heb ik 2 jaar verprutst. Nu loop ik ongeveer een half jaar bij de GGZ. Ik doe psychotherapie en ga geloof ik met mini stapjes de goede kant op.
Ja ik ben verdrietig en ja ik voel me echt slecht maar ik word goed opgevangen dit keer. En het gevoel dat ik er eens een keer niet alleen voor sta dat voelt goed. Binnenkort gaan mijn EMDR sessies beginnen. Ik ben benieuwt hoe het dan gaat en of dat werkt.
Ik ben gediagnostiseerd met: cptss, kopp kind, hechtingsproblemen, dissociatie, en autistische cooping.
Ik hoop dat ik met deze therapie misschien weer de goede kant op ga en Weer een beetje plezier heb in het leven. Ik sta nog zoon beetje aan de start van alles voor mijn gevoel, en ben nog lang niet klaar. Binnenkort ga ik het proberen bij een dagbesteding omdat het op mijn werk op dit moment niet zo goed gaat. Ik hoop dat de dagbesteding wel goed gaat en ik daarbij overdag wat om handen heb.
Nou word het tijd om af te ronden.
Jullie staan niet alleen in deze zware strijd die jullie moeten voeren. We zijn er allemaal voor elkaar.
Veel geluk en kracht toegewenst
Groetjes

Verhaal 16 - Gedicht
Familie, kennissen, klasgenootjes, ze zagen het niet.
Diegene die mij zagen,
Gingen verder dan alleen maar plagen.
Mijn leven was een ware hel,
Terwijl anderen het beleefden als een spel.
Door toedoen van mijn eigen broer moest ik rennen en vechten voor mij leven,
Vaak stond ik op het punt om op te geven.
Zelfmoord was vaak een fijne gedachte,
Die mijn toekomstperspectief wat verzachte.
Van binnen ben ik kapot gemaakt,
Het is nu alsof niks mij meer raakt.
De zelfhaat is zo groot,
Al geef ik dat zelden bloot.
Ik vind mezelf walgelijk, lelijk, dik en dom.
Daar ging het hem juist om.
Hij genoot van mijn lijden,
Misschien is dat de reden dat ik uiteindelijk mezelf ben gaan snijden.
Zijn dagelijkse uitbarstingen, doodsbedreigingen en agressiviteit herbeleef ik elke nacht.
Geen therapie die daar verlichting in bracht.
Met Ptss en een persoonlijkheidsstoornis moet ik nu leven.
Trauma’s zijn het enige wat is overgebleven.
Constant het gevecht in mijn hoofd,
Ik wil zo graag dat zijn ‘stem’ dooft.
Helaas is dat onmogelijk omdat het begon,
Voordat ik het me beseffen kon.
Het zal mij dus altijd blijven achtervolgen,
Met grote gevolgen.
Het kost mij veel energie om uit de depressie te blijven,
Daarom ben ik het maar op gaan schrijven.
Voor mijn zoontje blijf ik strijden,
Hij hoeft hier niet onder te lijden.
Ik hou zo veel van hem,
kan niet wachten op zijn stem.
Verhaal 17 - Onbegrepen door anderen, pijnlijke vervreemding
Het is dat ik het op dit moment omdat ik niet meer werk, de situatie met ComplexPTSS in het algemeen beter kan hanteren door heel erg goed naar mezelf en mijn ziel te luisteren, vanzelf gaat het absoluut niet. Maar ook op momenten in heel erg veel sociale situaties heb ik mezelf ook niet in de hand, heb door geen enkele aanwijsbare reden continue boosheid en conflicten waar anderen de aanleiding (wantrouwen) niet van snappen, ik raak bijna helemaal afwezig of stil, vooral bij onbekende mensen in omgevingen zonder concrete aanleidingen, of bij mensen die ik wel ken, maar die ik wantrouw. Het wantrouwen is zo erg, maar heb dat wantrouwen naar anderen wel leren accepteren voor mezelf na hele lange weg, en denk telkens overal: Ik ben wie ik ben en ik voel wat ik voel, al heb ik niemand dan iets te bieden.
Als ik ergens ben ben ik totaal vervreemd van iedereen, en niemand of niks doet me iets in die zin van geven en nemen of compassie met mensen die ik niet ken, sinds vooral na de laatste zoveel jaren van strijden is dat steeds erger aan het worden. Ik ben zintuigelijk en in gevoel met anderen totaal verdoofd voor mijn omgeving. Voor de rest voel ik alleen maar ellende in die sociale situaties, wat weer verband houdt met trauma's en de ontwikkeling van mezelf daarin, maar dat kan me niet eens meer schelen. Zelfs met de meeste mensen van mijn familie heb ik dat gevoel van totale vervreemding, op enkele familieleden na dan.
Dat in contrast met een enkeling met wie ik wel diepe gevoels connectie heb en die ik wel ken. Dan dissocieer ik niet en ben ik totaal aanwezig in het nu, en voel daar compassie voor en warmte, alsof ik dan meestal weer helemaal terug kom, al kan ik ook dan verdoofd en afwezig raken bij bepaald gedrag, mimiek of woorden van die vertrouwde ander. Maar dat is maar een enkel persoon af en toe, die ik heel goed ken, waarbij het goed gaat. Soms lijkt het net of ik 2 totaal verschillende bewustzijnen ben binnen 1 persoon, afhankelijk van wie er bij me is, en van het moment ook waar ik ben, herkennen jullie dat ook?
Zelf heb ik geen doodswensen maar ben heel , maar ook hele erg bang voor of de toekomst iets gaat brengen en wat het gaat brengen, of ik vertrouwde contacten ga krijgen als ik ouder wordt, en hoe mijn (werk)leven eruit gaat zien, ik houd mijn hart vast dat dit op helemaal niets uit gaat lopen en eenzaam en totaal onbegrepen en totala alleen achter blijf, al ben ik van nature optimistisch en creatief ingesteld, zo voelt die vrees voor mij wel. Bang dat ik in totale dissociatie, of nog meer dissociatie ga leven zonder dat ik contact met wie dan ook heb, daar ben ik zo bang voor. En bang dat ik die enkele vertrouwde persoon kwijtraak waar ik op kan bouwen. Maar al raak ik uit de werkelijkheid, ik zal altijd dicht bij mezelf en bij mijn hart blijven!
Groet Piet
Dat verdoofde gevoel omdat je niet meer connected bent met jezelf
En idd ook al ben je positief ingesteld/leergierig/nieuwsgierig normaal gesproken, ook dat wordt steeds moeilijker door het onbegrip.
De sociale kring die steeds kleiner wordt of waarin je jezelf niet durft te zijn.
Dat mis ik zelf ook wel, althans ben altijd alleen eigenlijk en sowieso best introvert.
Normaal kon ik voor mijzelf nog veel uit trainen (hardlopen) halen maar op de 1 of andere manier haal ik daar ook niet meer de voldoening uit.
Waardoor ik nog meer ga isoleren.. ik ben zelf 40 en heb cptss en dis.
Mijn werk kwijt sinds 2018, ik werkte als operator en had t goed naar m’n zin en m’n baas was ook tevreden maar hij zag t niet zitten dat ik zou blijven puur vanwege therapie en dus ziekte.
Ik snap t bedrijf ook wel maar voor mij betekende m’n baan veel als alleenstaande moeder van 3 lieve pubers
En m’n onafhankelijkheid … dat wou ik nooit kwijt.
Groetjes tessa
Wat je schrijft is heel herkenbaar net als alle verhalen hier. Ik ervaar ook veel onbegrip vanuit mijn omgeving. Het rotste vind ik dat ze denken dat ik een beetje lastig loop te doen en om aandacht zit te roepen. Het is een eenzame bubbel dat cptss. Het boek ‘cptss from surviving to thriving’ van Pete Walker (is ook in het Nederlands vertaald) heeft me erg geholpen. Er staan praktische tips in en geeft ook inzicht in triggers en systemen. Meer aan gehad dan aan 15 jaar therapie bij ggz. Het boek geeft ook wat hoop, omdat cptss wel beter hanteerbaar kan worden op den duur. Het doet goed hier lotgenoten te treffen en erachter te komen dat we niet alleen zijn.
Verhaal 18 - Stel ik me aan? Mijn trauma's niet erg genoeg voor PTSS
Als een expert ptss bij je vaststelt en je moeder zegt tegen je dat je alleen maar trekken hebt, dan is zo'n uitspraak van je moeder onderdeel van de mishandeling en emotionele verwaarlozing.
Ze heeft misschien niet in de gaten wat het effect is van wat ze doet en misschien speelt haar eigen ptss daar een rol in, maar het gebeurt wel en het is schadelijk voor jou.
Het heeft weinig zin om in therapie te gaan als de mishandeling nog voortduurt. Dat moet echt eerst stoppen. Er moet eerst een veilige situatie komen voor jou. Dan vraag je echt niet teveel voor jezelf. Daar heb je recht op.
Ik neem aan dat je huisarts je destijds heeft doorverwezen. Je zou met je huisarts er over kunnen praten. Dan kun je samen kijken naar wat er nodig is en waar jij je fijn bij voelt.
Verhaal 19 - Hoe verder na de therapien?
Dus niet stoppen met zoeken naar hulp, het is er ergens. Zit in het zelfde schuitje, veel onbegrip en foute diagnoses door onkunde maar vaker door tijd (geld) gebrek. NOOIT opgeven sterkte, succes en liefs
En herstellen blijft eigenlijk altijd wel nodig.
Ik merk t aan mezelf in ieder geval hoe moeilijk het is jezelf om te keren ook al leef ik niet eens zo ongezond.
Het is puur in mijn geval dan het effect op mentaal gebied door narsistische ouders en ex partner.
Verhaal 20 - Hoe weet je of iemand meerdere persoonlijkheden of psychose heeft?
Als in een alter-ego of echt een andere persoon in zichzelf of deels heeft afgesplitst om iets te overleven?
Ik ken mijn vriend nu 1.5 jaar. hij heeft in die tijd een diagnose gekregen met autisme, add, hsp en later ook burnout/overspannen.
Vanaf het begin kon hij zichzelf zijn bij mij zijn en uitte zich ook in bezitterigheid en wantrouwend en wat ik allemaal wel of niet mag doen en met wie. ookal ken ik mensen langer en beter dan hem, of het nou vrienden, collega's, kennissen, zijn of een ex, waarbij het tot een liefdes relatie kwam, maar bleek dat wel een vriendschap was. . En als hij overprikkeld was, dan kwam er van alles uit. Wat naar mijn mening te maken met spanning, stress, oud zeer en ook echte trauma's wat niet is verwerkt maar heel ver is weggestopt. een daarvan is zinloos geweld een van. Toen is echt wat met hem gebeurd, en zoals hij het heeft verteld heeft hij geen hulp gehad omdat op gezonde manier een plekje te geven en te verwerken.
Het is een lieve man, en hij houdt echt van mij. Maar helaas voor mij vind hij bij mij de rust om helemaal zichtzelf te zijn en tot rust te komen komen. Wat betekend dat al alles wat hij niet heeft verwerkt of heel diep heeft begraven in verschillende gedaantes, gevoelens, emoties tot uiting komt. daar komt bij stemmingswisselingen waar van je een whiplash krijgt, alles kan een trigger zijn, de toon, zucht gezichtsuitdrukking, wat je zegt, Hij heeft last black-outs, niet heel vaak, maar vaag genoeg dat het mij opvalt. en Soms gaan we slapen en dat wordt ern een ander persoon wakker, andere stem, gezicht, andere energie. Die is veel harder, koud en ook.en soms hebben we elkaar gesproken en dan weet hij het niet meer. die een is harder versie van zichzelf. en die heeft zich al aantal keren laten zien. niet alleen aan mij maar ook op zn werk en aan de buren. Hij kan soms de omslagpunt voelen. maar lang niet altijd. en hij weet dan echt niet meer wat hij heeft gezegd of gedaan of hoe hij thuis komt.
Door de pandemie is alles versneld en zijn we ook heel vaak langere tijd als in periodes van 2-5 of meer weken bij elkaar en dan komen die dingen veel sneller aan het licht.
Heb nu een pauze ingelast uit zelfbescherming, want hij schuift alles op mij af. ik heb ook het nodige aan trauma meegemaakt en ben geen open boek en eerste relatie, dus je een van eerste keren voor mij. Maar ik heb al een aantal jaren hulp en heb wat dingen los kunnen laten en bezig goed te verwerken. Daardoor ben ik wat zelf verzekerde geworden, mag ik er meer zijn, doe ik er toe etc. maar ik ben nog nooit zo open geweest als met hem en mijn relaties op pogingen daar toe zijn nog niet eerder zo ver gevorderd en ontwikkeld met hem zo als ouders leren kennen, vrienden lange tijd samen zijn, vakantie vieren etc. Maar hij meet met meerdere maten en deels van de tijd zit hij in een andere realiteit dan de rest.
Ik wordt in rol gezet dat ik de leiding moet nemen anders gebeurt er niet veel, maar hij maakt me ook klein. Door zijn burnout heeft nauwelijks nog een dag besteding behalve het huis, tuin en zijn huisdieren en weinig echte vrienden en of mensen die er voor hem zijn. Ik wil hem wel helpen, maar ik kan het niet voor hem oplossen. En zal ook zelf aan de slag moeten, maar hij zegt steeds tegen mij, jij weet wat je moet doen om onze relatie te laten slagen. ik moet veranderen, ik moet dingen doen precies zoals hij wil. hij heeft alles jaren lang weggestopt, met overmatig dringen, roken en werken. en in het voorjaar en zomer ging het wel. toen had ook al een paar diepte punten maar niet zo erg als de laatste paar in de winter.
Hij laat me inmiddels een beetje met rust. want hij belde dwanmatig en ook tich berichten. En merk hoeveel dat scheelt aan energie, geen app contact,niet meer 3u per dag bellen etc.Maar ik maak me ook echt zorgen om, om wat hij zichzelf aan doet, hij zegt dat hij niet slaapt of eet etc. En men maakt zich zorgen om wat hij mogelijk mij zal aan doen als hij me ziet. Ik verwacht het niet. maar ik zie hem nu al bijna 4 weken niet en ga ook nog echt een paar weken echt niks van me laten horen.of reargeren.
Hoop dat het hem helpt en de pus is wat hij nodig heeft,
Met mij gaat het steeds beter, kom weer wat meer bij mezelf, maar het doet erg veel pijn allemaal.
Anoniempje82
Ik heb inderdaad hulp van 2 therapeutes en eentje meer specialist in trauma. Ik ben voor mijn adoptie, mishandeld en misbruikt en ook na mn adoptie misbruikt binnen het gezin. en ondervoed. ik heb de nodige trauma.
als hij veel drinkt of in bui zit of de combinatie. dan is hij hard en afstandelijk en kil. en de alcohol zorgt dat hij constant beweegt. als hij slaapt. als hij niet in controle is weet hij niet wat hij doet, hij kan het zich ook niet herinneren. en dat triggert bij mij weer een traumatische herinnering/herbeleving, waarin in geen controle had omdat ik een klein kind was. Nu neem ik steeds meer de controle en bepaal ik. en ik heb daar al meer dan 7 jaar hulp bij en ik maak de nodige stappen in de goede richting.
omdat hij mijn eerste partner is kom weer hele nieuwe kanten en triggers en wordt ik gespiegeld. wat het best een uitdaging is. dat zijn ook weer hele andre facetten die ik tegen kom en van andere lagen in mijn systeem. Ik ga opzoeken waar DIS voor staat. Hij heeft wel hulp, alleen gaat allemaal heel traag ook de diagnose heeft bijna 8maanden geduurd, daarna overgang van hulpverlening. heb nu 2 keer met hen gesproken. Mijn vriend vindt hulp vragen ook moeilijk. en doordat hij overspannen is vergeet hij ook veel. en als hij overprikkelt is raakt hij in een loup en komt daar lastig uit.
en als hij zn hulp verlening spreekt dan komt er aanbod wat het meest er uit moet. en dan vergeet hij door te vragen. en van sommige dingen vindt hij dat het niet nodig is, maar de achterdoch en wantrouwen is heel lastig. vooral omdat hij controle wilt uitoefenen omdat hij juist op veel aspecten dat niet heeft dus doet hij dat op mij en wonen niet eens samen.
Ik verwacht ook niet dat het helemaal verdwijnt, maar wel dat hij er beter mee kan omgaan en aanvoelen / aangeven en daar naar handelen. dat zijn tools die hij nog dient te leren.
bedankt! en jij ook succes
Ook ik voel me niet begrepen, en wil niemand kwaad doen, ik spreek ook dingen uit die ik me niet kan herinneren. Ik weet niet eens meer wie ik zelf ben, doordat ik mijn hele leven al bloot sta onder narcistische gedrag ik ermee opgevoed ben. Ik zou zo graag de juiste persoon willen treffen die mijn problematiek zou begrijpen.

Verhaal 21 - Hij had me volledig in zijn macht
Inzinking gehad op het werk, doordat ik altijd maar doorging, niet luisterde naar mijn lichaam.
Ik heb me eigenlijk nooit begrepen gevoeld...
Ik ben thuis gevlucht omdat ik voelde dat ik anders was, andere gedachten en ben in de armen van een psychopaat terecht gekomen.
Het voelde aan als een straf omdat ik degene was die thuis gevlucht was.
Nu was het nog erger, hij had me volledig in zijn macht.
7 jaar later, ben ik bij hem vertrokken en had ik ondertussen 3 kinderen van hem.
Toen hij bezoekrecht had heeft hij de kinderen misbruikt, om mij te pesten zei hij.
Dat is ondertussen zo'n 20 jaar geleden en nu pas ga ik in behandeling omdat het altijd in de doofpot gestoken is geweest.
Kinderen zijn er goed uitgekomen, zo goed mogelijk zal ik zeggen, maar ik draag nu de gevolgen ervan.
Heb nog steeds die gevoelens van onmacht, haat, verdriet, weet niet hoe ik met mensen om moet gaan....
Ik zou zo graag mensen vinden die me echt begrijpen en waar ik steun kan vinden, want die heb ik nog niet tegengekomen...
Bestaat er zo geen groep waar er lotgenoten zijn?
A.C
Ben daar zelf net mee begonnen maar geeft al hoop duidelijkheid.
Verhaal 22 - mijn vragen naar mijn lotgenoten zijn;
Ik ben Sylvia, verpleegkundige in de thuiszorg.
Vorige jaar maart/april ben ik werkzaam geweest op de corona routes in de wijk en daarna bijgesprongen op corona afdeling in een verpleeghuis.
In augustus kreeg ik allemaal onverklaarbare klachten. Het gevoel dat alles en iedereen je iets aan kon doen. Bij elk hard geluid het liefst helemaal in elkaar willen zakken. Bij alles wat ik zei of deed het gevoel te hebben dat ik alles fout had gedaan. Ik was onzeker, waar ik voorheen weinig last van had.. Na een paar weken begonnen ook de paniekaanvallen, haaruitval, hartkloppingen, trillende handen, gevoel van flauwvallen en huilen als ik ook maar iets zag wat met corona te maken had..
Gelukkig stuurde mijn geliefde praktijkondersteuner mij naar een kinderpsychiater, want hij was wel snel beschikbaar. Hij gaf al vrij snel de diagnose PTSS. Ik?! PTSS?! Ik ben geen soldaat.. Ik heb "gewoon" mijn werk gedaan. Maar blijkbaar was dat voldoende. Ik kreeg particuliere hulp, want basis ggz duurde anders te lang. Twee EMDR behandelingen gehad, die goed hebben gewerkt. De echte herinnering kwam weer terug. Niet de leugen die ik zelf had bedacht/gemaakt. Maar toen kwam de derde lockdown. Fysiek afspreken was niet meer mogelijk...
Vanwege de kosten in januari een indicatie aangevraagd. Ondertussen heel langzaam weer aan het werk gegaan. Ook elke dag geoefende het met aantrekken van de beschermende kleding. Aangezien ik wist dat ik deze weer aan moest..
In maart kon ik op intake, dit moest door twee personen gedaan worden. De eerste was fysiek, drie weken later een telefoontje, om een week later te horen dat zij mij niet gingen behandelen. Ik rookte nog wel eens een jointje (helaas een terugval gehad door nou ja alles eigenlijk) Dus stuurde zij mij door naar verslavingszorg. Terwijl ik al had aangegeven hier geen behoefte aan te hebben, dat mijn klachten van de PTSS komen. Waarom de psychiater doodleuk zegt dat dit door het blowen komt en ik moest eerst een paar maanden gestopt zijn voordat zij mij wilden behandelen.
Oow en nog even aan te geven, bij de verslavingszorg kon in eind juli terecht, maar zij konden dan niks met PTSS doen.
Vorige week had ik een breekpunt. Dat gevoel van machteloosheid wat mij op de corona afdeling al zo zwaar heeft geraakt komt zwaar terug. Alleen is het nu niet de cliënt die geen menselijk zorg krijg, nu ben ik het zelf... Ik zag nog maar 1 uitweg, want ggz hulp is blijkbaar geen optie. Binnen een jaar tijd vijf intakegesprekken gehad en maar twee behandel gesprekken, dat is niet iets waar je als ggz trots op hoeft te zijn..
God zei dank was daar mijn praktijkondersteuner, die wilde wel even met mij praten. Ik werd zowaar gehoord! En wat stiekem nog het fijnste was, dat zij ook boos was dat ik zo behandeld was. Eindelijk een beetje begrip.
Samen een plan gemaakt, was zelf al twee weken gestopt met blowen en heb de particuliere psychiater van vorige jaar weer opgebeld. En raad eens? Ik kan volgende week terecht!! Was maar goed dat dit via de telefoon was, had die man anders echt een dikke zoen gegeven.
Maar mijn vragen naar mijn lotgenoten zijn;
- Zijn er andere waarbij de Basis GGZ hun ook zo in de steek hebben gelaten?
- Zijn er mensen die toevallig ook PTSS hebben gekregen van het werken op de corona afdeling?
- En zijn er van die groep mensen die ook werkzaam zijn in de thuiszorg/verpleeghuis, eigenlijk alles behalve het ziekenhuis. Niks tegen het ziekenhuis, zij hebben het ook zwaar gehad begrijp mij niet verkeerd! Maar zij kregen hier via de media de aandacht voor. Ook was er voor ziekenhuis medewerkers vaak wel psychische hulp aanwezig in de organisatie zelf.. Zelf ook heel erg het gevoel gehad dat wij als thuiszorg er niet toe doen... Misschien iemand anders die deze ervaring ook heeft?
Hartelijk dank alvast!
Groetjes,
Sylvia
Verhaal 23 - Ik heb besloten dat ik niet meer op mn tenen ga lopen
von ondervoeding, burgeroorlog, slapen op de vloer met ongedierte, mishandeling in het kindertehuis, adoptie, sexueel misbruikt worden door 2 broers in het adoptiegezin, daarnaast ook nog de nodige fysieke beperkingen. waardoor alles heel moeilijk was en is voor mij. binnen mijn familie gelooft bijna niemand het enof emotioneel heeft bijgestaan. daarin voel ik me nog steeds alleen. ze gingen er allemaal mee aan de haal, maar waren er niet echt voor mij.
ik ben wel een doorzetter en ga niet bij de pakken neerzitten, maar ook dat kost me veel moeite en energie.
Gister werd ik getriggerd door een bericht van mijn zus. vandaag is ook de dag dat mijn zus die 2 jaar ouder was dan ik, 7 jaar geleden is overleden. haar dood bracht de misbruik in de openbaarheid om andere te beschermen heb ik het gedeeld. was een zware tijd en nu nog 7jaar verder. ik heb het nog altijd zwaar rond die tijd. en ik ben de jongste de rest heeft dat niet of veel minder of ze komen er niet vooruit tegen over mij. mijn zus had een safe de date bericht gestuurd voor mijn ouders. ik was blij dat ik dat ik trauma therapie had, daardoor kon ik het gelijk kwijt.
Het was dus een hele emotionele dag, ik weet ik hoef er niet heen naar die familie bijeenkomst, want stel je voor dat hun ook komen en heb ze al 6.5jaar niet gezien.
soms heb ik onenigheid met mn vriend die wil me dan tot een gesprek dwingen, maar niet luisteren. en moet ik hyperventileren want ook dat triggert.
op de een of andere manier blijft het terug komen ookal ga ik er steeds beter mee om, kan ik meer over praten, kan ik mn emoties meer toelaten. blijkbaar is boosheid nog een issue. het roept zoveel op dat ik weer wordt onder gesneeuwd en dat is verstikkend en verkrampend.
Nou heb ik een hele lieve vriend met autisme, add, hsp en hij wil heel graag er voor me zijn, maar kan het niet en of weet niet hoe. al was het fijn, dat hij wel heeft geluisterd en op zijn manier er toch was.
Ik weet wat er is gebeurt. en ik heb besloten dat ik niet meer op mn tenen ga lopen binnen mijn familie of mijn mond houden. is lastig en moeilijjk. maar het is ook beter voor mij. en elke stap hoe klein of groot, het is een stap. en ik blijf groeien en vooruit gaan.
Echter deze week werd ik ineens door een van de daders benaderd. geen idee hoe hij aan mijn contactgegevens kwam. maar ik eerst helemaal versteend /met stomheid geslagen en daarna in paniek en e.d. en van slag. ik heb hem geblokkeerd en daarna heb ik een bericht gestuurd dat ik geen contact wens.
Want het ging niet om mij of wat hij mij heeft aangedaan. nee, hij is ziek en zoekt nu aandacht en steun. Nou dat zoekt hij maar ergens anders, maar niet bij mij.
mijn boosheid komt er steeds meer uit. en lucht op. het liefst zou ik ze in elkaar willen meppen en hun pijn doen en schreeuwen mijn verhaal doen en dan weg lopen. en ze lekker in eigen sop gaar laten koken. het is fijn om dat er uit te krijgen. het zit al zolang zo vast. ik merk dat mijn fysieke pijn ook steeds wat minder wordt en dat voor iemand met chronische pijn en aandoeningen. ik mag er zijn, ik ben goed zoals ik ben en ga stralen en in het licht /zicht zijn ongeacht wat anderen er van vinden. ik heb alleen controle over mijn eigen acties en reacties. en het lukt steeds beter/vaker om voor mezelf te kiezen en voor mezelf op te komen. en de controle over mijn leven terug te pakken.
C.
Verhaal 24 - Mijn verhaal delen met mijn ouders of niet?
In mijn verleden heb ik op 14 jarige leeftijd te maken gehad met seksueel geweld, waarbij ik voor een aantal uren ben vast gehouden in een woning door de dader. Ik heb dit nooit aan mijn ouders durven te vertellen. Mijn vader kan oordelend zijn, maar van mijn moeder weet ik dat ze begripvol en steunend zou reageren. Al zou dit haar verdrietig maken. Ik wil het ze graag vertellen, open kaart spelen. Maar ik ben bang voor de reactie van mijn vader en wil mijn ouders niet onnodig pijn doen. Als ik het mijn moeder vertel, dan weet mijn vader het ook.
Wat zijn jullie ervaringen met het delen van jullie trauma's? Wat heeft het jullie opgeleverd en waar moet ik voor oppassen?
Ik hoor namelijk negatieve verhalen, waarbij relaties er flink onder te leiden hebben. Ik wil graag een goede relatie met mijn ouders behouden.
Ik snap je dilemma. Er is geen moeten maar ik merk aan je verhaal dat je vanbinnen toch heel veel behoefte hebt om je trauma te delen met je ouders. Ik zou het dan ook proberen. Probeer het bij jezelf te houden en niet te veel te verwachten van hun. Als je je verhaal gaat vertellen met als doel om je begrepen te voelen kan dat nogal pijn doen als dat niet zo is.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Veel succes met je het helen van je trauma.
Groetjes Kelly
Verhaal 25 - Ik schreef toen ik 10 was al in mijn dagboek over zelfmoord
Het werd mij dan ook te veel door mijn persoonlijke problemen in combinatie met problemen op het werk die al jaren lang speelde ben ik opgebrand geraakt. Ik zit nu op 26 jarige leeftijd 7 maanden thuis. Er komt zoveel naar boven dat ik niet meer weet wat ik met al deze nieuwe inzichten en gevoelens aan moet. Ik voel me dan ook zo leeg en eenzaam zodra ik alleen ben.
Ik krijg nu 1 keer in de 2 weken therapie maar dit is gewoon echt te weinig. Het liefste zou ik naar een soort PTSS kliniek willen gaan waar er echt even voor mij gezorgd wordt. Alleen even aan jezelf werken met lotgenoten.
Heeft iemand tips voor mij? Een lief bericht is ook zeker welkom.
Groetjes,
Kelly
Verhaal 26 - Emotionele support
Het is nu april 2022 en ik heb CPTSS. Behandeling loopt. Ik heb soms paniek aanvallen en dan kan ik niet alleen zijn. Ik zou t fijn vinden om een vriend, vriendin in Utrecht eo te vinden die ook soms paniek heeft en of accuut steun nodig heeft dan. Mijn idee is dat we uitwisselen van emotionele support (ik zou dat 1-2 keer per maand willen kunnen doen). Ziet iemand dit zitten? Zou leuk zijn als we ook goede vrienden worden 😁❤️.
Liefs!
Ik heb PTSS, en mijn behandeling loopt ook nu (mei 2022).
Zelf ben ik ook op zoek naar steun en emotionele support, ik kan nu heel moeilijk alleen zijn, ik woon alleen in Rotterdam en niet in Utrecht helaas. Misschien kunnen we een keertje facetimen/chatten? Zou je daarvoor openstaan?
Liefs,
C
Verhaal 27 - Soms vraag ik me af hoe ik aan cptss kom
Mijn moeder leeft voor zichzelf. Mijn behoeftes werden genegeerd. Ze raakte zwanger van mij zodat ze met mijn vader kon trouwen en uit huis kon. Maar dat huwelijk liep spaak. Een zeer heftige vechtscheiding was het resultaat en deze werd over mijn rug gespeeld. Ouderverstoting, dominante stiefvader, verplichte stiefouderadoptie om de ouderverstoting compleet te maken, tig verhuizingen, altijd ongelukkig altijd onbegrepen, emotioneel en lichamelijk verwaarloosd... het was mijn kindertijd. Mijn voorneeld was een labiele moeder die maar kinderen op de wereld bleef zetten. Alleen die kinderen liet ze achter bij de gratis oppas; bij mij.
Soms vraag ik me af hoe ik aan cptss kom. Maar dan heb ik weer een wekelijkse sessie bij de liefste psycholoog die ik ooit heb gehad waardoor ik minder streng word voor mezelf. Mijn lichaam heeft mij beschermd maar nu is het tijd om deze bescherming los te laten. Het is okee, dat mag. Ik heb daar hulp bij nodig en hulp vragen is geen schande. Ik kom er wel maar dit keer op mijn tempo, luisterend naar mijn behoeftes.
Verhaal 28
Ook ik ben een lotgenoot en kamp al lange tijd met best heftige ptss.
Al 9 jaar volg ik therapie, waar onder andere EMDR werd toegepast, zonder succes. Het heeft dan ook een enorme impact op mijn leven waardoor ik niet echt het gevoel heb te leven. Bij mijn vrienden en omgeving, vind ik moeilijk begrip, wat ik enorm mis tijdens deze strijd. Al neem ik het niemand kwalijk uiteraard want zij delen niet diezelfde ervaring. Ondertussen ben ik op het punt gekomen om een verzoek naar euthanasie in te dienen. Het is best al concreet en doordacht. Liever dit dan bij een volgende zenuwinzinking, mezelf voor een zoveelste keer proberen het leven af te nemen zoals mijn vader deed. Nu heb ik de laatste tijd vele studies gelezen over onderzoek met mdma (xtc) therapie gericht op personen met ptss wat zeer doeltreffend blijkt te zijn. Dit zie ik misschien wel als een laatste kans om toch gelukkig(er) verder te leven.
Heeft hier iemand al ervaring met deze soort therapie en kan/zou deze persoon mij zijn ervaring hier willen delen en eventueel een linkje of adresje van waar ik daarvoor moet zijn, aan mij kunnen bezorgen?
Ik zou zo enorm dankbaar zijn en wie weet terug een lichtje zien aan het einde van deze tunnel dus alsjeblieft: deel je kennis.
Bij voorbaat dank!
Voeg zelf een verhaal toe

- ✓ 300+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Corona-pandemie update:
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je op dit moment naar de praktijk komen.
Toch liever online therapie?
Een deel van onze therapeuten biedt ook online (video) therapie aan, ook tijdens de lockdown.
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten