PTSS - forum lotgenoten

Ik heb complexe PTSS.
De symptomen had ik altijd al maar sinds afgelopen jaar is het gediagnosticeerd.

Ik ben op dit moment onder behandeling en onderga nu Narratieve Exposure Therapie (NET).

Ik vind het echt ontzettend zwaar en ik voel me dag in, dag uit, intens verdrietig. Dat is het effect van de therapie en ik moet daar gewoon doorheen om het te verwerken.

Door langdurige traumatische ervaringen tijdens mijn vroege kinderjaren, ben ik rond mijn vijftiende aan de harddrugs en alcohol gegaan om mijn verdriet niet te voelen. Ik ben nu bijna vijftig jaar oud en ruim één jaar helemaal nuchter.

 

Ik ben in totaal vijfendertig jaar non-stop, letterlijk op de vlucht geweest voor het leven. Maar het verleden haalt me steeds in en nu krijg ik gelukkig hulp. Het is heel fijn om eindelijk begrepen te worden en mijn verhaal te mogen vertellen.

Ik begrijp nu zelf ook iets meer van mijn problemen en ook van schema therapie. En mijn behandelaar zegt dat het wel goed gaat komen met mij en dat het ellendige gevoel tijdelijk is, maar op dit moment geloof ik er niet in.

Ik voel me de laatste maanden zo ongelukkig dat ik liever dood zou zijn.
Ik heb mijn verdriet nooit verwerkt en ben het niet gewend om ermee te dealen. Daarom word ik elke dag overmand door een golf van emoties en het is haast ondraaglijk.

Maar toch zet ik door. Zonder medicijnen. Ik kan van de psychiater wel medicijnen krijgen maar eigenlijk wil ik de pijn van vroeger gewoon toelaten en het ondergaan.
Ik ben nu halverwege de therapie maar ik heb hierna nog wel ondersteuning nodig.

Ik ben door mijn jeugdtrauma ernstig beschadigd en ik moet leren hoe ik verder moet.
Het allermoeilijkste vind ik, dat ik de gebeurtenissen in mijn verleden, moet accepteren en me erbij neer moet leggen. Daar werk ik hard aan en ik hoop dat het ooit zover komt.

Een vriendelijke groet van mij en ik wens lotgenoten heel veel sterke.

Ik ervaar ontzettend veel verdriet en woede in de contacten met mensen. Ik kan weinig hebben en daarnaast heb ik ook voortdurend last van allerlei lichamelijk klachten.

 

Ik weet dat mijn verleden van incest en mishandeling daar de oorzaak van is. Al die pijn zit opgesloten in mij lichaam.

 

Ik ervaar veel onbegrip vanuit de mensen om mij heen. Ze begrijpen mijn boosheid niet en ook niet als ik voor de zoveelste keer huil.

 

Er is echt maar een enkeling die de tijd voor me neemt en eens met me gaat zitten. Ik vind het echt moeilijk. Alsof ik dubbel gestraft wordt in dit leven.

Een traumatisch verleden met hypnotherapie verwerken.

Vanaf mijn negentiende ben ik jarenlang regelmatig naar psychologen geweest. Daar kon ik praten over mijn problemen en dat luchtte op, maar er veranderde niets in mij.

 

Na een tijdje belandde ik telkens weer in een depressie. Ik wist vaag dat er vroeger iets gebeurd was. Ik dacht dat als ik zou weten wat het precies was, ik het misschien een plaats zou kunnen geven en verder gaan met mijn leven.

 

Mijn arts had me op voorhand gewaarschuwd voor de eventuele negatieve gevolgen, niet iedereen reageert goed als iets uit het verleden naar boven komt. Maar ik stond er 100 procent achter, want het positieve van hypnotherapie is dat niet enkel het verleden naar boven wordt gehaald, je krijgt ook goede begeleiding om dat te verwerken.

 

Ik had het gevoel dat ik eindelijk gevonden had wat ik nodig had. Tijdens een sessie wordt er eerst gepraat en daarna begint de therapie. Ik keek er telkens naar uit: hoe overstuur ik soms ook was toen ik toekwam, nadien stapte ik volledig 'zen' naar buiten.

 

Het is nu twee jaar geleden dat ik voor het eerst hypnotherapie volgde. Het verleden is naar boven gekomen en ik had het op een heel prettige, veilige manier kunnen verwerken.

Na een tijdje veranderde iets van binnen zonder dat ik daar bewust van was. Ik heb me al twee jaar niet meer gesneden, mijn medicatie is voor 80 procent afgebouwd en ik heb geen paniekaanvallen meer.

 

Ik ben minder nerveus, durf te gaan voor mijn dromen, voel me zelfzekerder en ben minder afhankelijk van anderen. Ik heb af en toe nog moeilijke momenten maar niet meer zo extreem en ik kom er ook sneller bovenop. En als het nodig is, kan ik altijd bij de hypnotherapeut terecht.

 

Ik ben eindelijk niet meer dat bange meisje van dertig jaar geleden.

Na een huwelijk van 10 jaar met huiselijk geweld, heb ik de diagnose gekregen van ptss, ik heb emdr gehad en dacht dat het heel goed gaat met me,

ik ervaar veel angsten in de winkel bv als iemand plotseling achter me staat of als iemand hard praat, vooral bij mannen,

ik heb het gevoel dat als een man iets van me wil ik moet gehoorzamen, het is erg lastig en vind het lastig om er over te praten of er überhaupt hulp bij te vragen , zijn er meer als mij? Of heeft iemand tips? Groetjes judith

Een paar jaar geleden reed ik met mijn auto een straat in waar zojuist een ruzie was geëscaleerd. Een man had een andere man doodgeschoten. Terwijl ik de straat inreed, keek de dader mij aan en richtte zijn vuurwapen op mij.

Ik maakte een onderdanige beweging met mijn handen en hoofd achter het stuur. De dader keek mij aan, richtte zijn vuurwapen niet langer op mij, en rende daarna de straat uit en liet mij met een behoorlijke angstreactie achter.

Ik heb hiervan nog maandenlang nachtmerries gehad. Voor mij was dit wel traumatisch. Omdat ik stress- en angstklachten bleef houden (zoals nachtmerries, angsten, piekeren, stress en spanning, en dwangmatige herbeleving van de traumatische ervaring), heb ik gezocht naar een psycholoog en ben daar in behandeling geweest. Dit heeft eraan bijgedragen dat ik deze traumatische ervaring verwerkt heb.

Ik was in behandeling bij een psychotherapeut bij GGZ Centraal. Toen ik een wat kritische vraag had over de behandeling, is deze psychotherapeut enorm tegen me uitgevallen.

 

De weken daarna kreeg ik nachtmerries over die therapeut, had steeds beelden over zijn rode hoofd, zijn samengeknepen vuisten, zijn harde stem en ik ben daar weggegaan uit angst voor die man.

 

Uiteindelijk heb ik bij een andere psycholoog een EMDR behandeling gedaan over de nachtmerries t.a.v. die boze therapeut. Gek verhaal eigenlijk, dat ik therapie nodig had voor een therapie.

hallo beste mensen,ik ben roelof en 48 jaar en woon tijdelijk wegens verbouwing in delfzijl en mijn locatie van de verbouwing is in Appingedam en dat ligt in de provencie groningen en ik ben een ptts patient door mijn jeugd probleem en die is nog aktief,wil wil mij leren kennen en ptss met mij delen?

Ik ben op zoek naar lotgenoten contact...
Zelf cptss door opgroeien bij narsistische ouders.
En ik ben benieuwd naar wat jullie geholpen heeft.. en of bv behandeling bij psytrec/centrum 45” baat heeft bij herstellen
Zelf lees ik veel boeken over cptss daar haal ik dan steun en begrip uit
Ik noem het altijd m’n mini therapeutes
Verder lukt bij mij mindfullnes/ meditatie nog niet zo erg.
Ik heb iig ook nog EMDR gehad en EFT en de gebruikelijke cognitieve gedragstherapie.

ik heb 41 jaar ellende gehad en ben 28 september 2020 2x 4 dagen opgenomen bij psytrec Bilthoven en ben nu redelijk klachten vrij heb nog wel nazorg nodig voor kleine herbelevingen maar de grotere belevingen en gevoelens zijn onder controle zwaar traject maar heb geen spijt zou het iedereen aanraden mits je er zelf 100% achter staat. Heb nog niet geheel mijn leven terug maar wel voor een groot deel

Ik ben er heel zeker van dat mijn moeder haar hele leven al worstelt met met de gevolgen van PTSS. Ze is inmiddels 84 jaar en weigerde altijd een behandeling, ondanks goede intenties van haar kinderen. Dit alles heeft er toe geleidt dat het complete gezin uit elkaar is gevallen met alle gevolgen van dien. Ik ben altijd erg gesteld geweest op haar maar ze heeft mij en mij zuster snoeihard laten vallen, ondanks onze goede intenties. Ze kan geen normale relatie meer vasthouden of ze bijt zich extreem in iemand vast die ze moet "beschermen"
Ik kan en wil zo geen afscheid van haar nemen. Wie heeft ervaring/advies?

Ik heb complexe ptss
Eind basisschool tijd misbruikt door mijn broer.
Op mijn 16e vonden de leraren dat ik mij erg stil en terug getrokken gedroeg, dus sloegen ze aan de bel. na een half jaar met een orthopedagoog gesproken te hebben durfde ik pas te vertellen over de misbruik.
Diegene wou mij doorverwijzen naar de ggz .
Daar loog ik en zij: dat het steeds beter met mij ging, omdat ik niemand tot last wou zijn. Op mijn 17e werd ik misbruikt door mijn vader. toen kreeg ik heel erg last van ernstige slaapproblemen, flashbacks en dissociatie's. Nu ben ik bijna 23. leef ik van dag op dag heb ik therapieën, kan ik op dit moment niet werken of naar school, en woon ik begeleid, omdat ik niet meer thuis kon wonen.

Liefs
Ps je bent niet alleen

Vroeger had ik veel verdriet,
Familie, kennissen, klasgenootjes, ze zagen het niet.
Diegene die mij zagen,
Gingen verder dan alleen maar plagen.
Mijn leven was een ware hel,
Terwijl anderen het beleefden als een spel.

Door toedoen van mijn eigen broer moest ik rennen en vechten voor mij leven,
Vaak stond ik op het punt om op te geven.
Zelfmoord was vaak een fijne gedachte,
Die mijn toekomstperspectief wat verzachte.

Van binnen ben ik kapot gemaakt,
Het is nu alsof niks mij meer raakt.
De zelfhaat is zo groot,
Al geef ik dat zelden bloot.
Ik vind mezelf walgelijk, lelijk, dik en dom.
Daar ging het hem juist om.

Hij genoot van mijn lijden,
Misschien is dat de reden dat ik uiteindelijk mezelf ben gaan snijden.
Zijn dagelijkse uitbarstingen, doodsbedreigingen en agressiviteit herbeleef ik elke nacht.
Geen therapie die daar verlichting in bracht.

Met Ptss en een persoonlijkheidsstoornis moet ik nu leven.
Trauma’s zijn het enige wat is overgebleven.
Constant het gevecht in mijn hoofd,
Ik wil zo graag dat zijn ‘stem’ dooft.
Helaas is dat onmogelijk omdat het begon,
Voordat ik het me beseffen kon.
Het zal mij dus altijd blijven achtervolgen,
Met grote gevolgen.

Het kost mij veel energie om uit de depressie te blijven,
Daarom ben ik het maar op gaan schrijven.

Voor mijn zoontje blijf ik strijden,
Hij hoeft hier niet onder te lijden.
Ik hou zo veel van hem,
kan niet wachten op zijn stem.

Ik ben op zoek naar een forum of fb groep voor Cptss. En heel graag hoor ik waar ik begeleiding kan krijgen om mijn leven beter vorm te geven. Op dit moment ben ik stabiel studeer ik hypnotherapie online (helaas) maar mijn studie stond stil 1 jaar door relatie problemen en verhuizing.
Liefs voor allen.

Ik ben sinds kort voor de eerste keer naar de psycholoog geweest.
Inzinking gehad op het werk, doordat ik altijd maar doorging, niet luisterde naar mijn lichaam.
Ik heb me eigenlijk nooit begrepen gevoeld...
Ik ben thuis gevlucht omdat ik voelde dat ik anders was, andere gedachten en ben in de armen van een psychopaat terecht gekomen.
Het voelde aan als een straf omdat ik degene was die thuis gevlucht was.
Nu was het nog erger, hij had me volledig in zijn macht.
7 jaar later, ben ik bij hem vertrokken en had ik ondertussen 3 kinderen van hem.
Toen hij bezoekrecht had heeft hij de kinderen misbruikt, om mij te pesten zei hij.
Dat is ondertussen zo'n 20 jaar geleden en nu pas ga ik in behandeling omdat het altijd in de doofpot gestoken is geweest.
Kinderen zijn er goed uitgekomen, zo goed mogelijk zal ik zeggen, maar ik draag nu de gevolgen ervan.
Heb nog steeds die gevoelens van onmacht, haat, verdriet, weet niet hoe ik met mensen om moet gaan....
Ik zou zo graag mensen vinden die me echt begrijpen en waar ik steun kan vinden, want die heb ik nog niet tegengekomen...
Bestaat er zo geen groep waar er lotgenoten zijn?

A.C

Hallo allemaal,

Hier ga ik dan. de eerste keer dat ik mijn verhaal deel. En ik vind het heel spannend, maar ga mijn best doen.

In mijn vroege kinderjaren heb ik een agressieve vader die ons lichamelijk mishandelde. Ook heeft mijn moeder ons emotioneel verwaarloost. Ze zijn daarbij ook nog eens in een vechtscheiding terecht gekomen en maakten ruzie over en weer door middel van ons. Ook heb ik 1 keer seksueel misbruik mee gemaakt, en moest meerdere jaren dingen doen bij mijn neef die ik eigenlijk niet wou. Hij zette mij zo onder druk dat ik op dat moment geen keuze had voor mijn gevoel.

Ik zorgde voor mijn broertje deed de huishouding omdat mijn moeder ziek was en mijn broertje dat nodig had. Mijn moeder heeft schizofrenie en is zelf ook een kopp kind met cptss. Ze kon er dus nooit voor ons zijn. En heeft dat ook nooit gedaan. Ik heb mijn broertje opgevoed tot mijn 13de levensjaar.

Toen ontplofte ik. Ik sneed mezelf, had stemmen en beelden in mijn hoofd en wou dood. Maar ik heb het overleefd door goede stabiliteitsbegeleiding van mijn therapeut van toen en uit huis plaatsing. Helaas ging het alleen om mij. Mij broertje mocht wel blijven in deze omstandigheden. Een beetje jammer.

En zo is mijn verhaal nog ellenlang. het goede nieuws is dat ik 8 jaar geleden mijn vriend heb gevonden. We wonen nu 8 jaar samen en zijn tot nu toe gelukkig samen. Ook ben ik in therapie gegaan voor mijn problemen. Eerst bij psy q daar deden ze niet zo veel en hebben ze bijna niks gevonden. Laten we zo zeggen, daar heb ik 2 jaar verprutst. Nu loop ik ongeveer een half jaar bij de GGZ. Ik doe psychotherapie en ga geloof ik met mini stapjes de goede kant op.

Ja ik ben verdrietig en ja ik voel me echt slecht maar ik word goed opgevangen dit keer. En het gevoel dat ik er eens een keer niet alleen voor sta dat voelt goed. Binnenkort gaan mijn EMDR sessies beginnen. Ik ben benieuwt hoe het dan gaat en of dat werkt.

Ik ben gediagnostiseerd met: cptss, kopp kind, hechtingsproblemen, dissociatie, en autistische cooping.

Ik hoop dat ik met deze therapie misschien weer de goede kant op ga en Weer een beetje plezier heb in het leven. Ik sta nog zoon beetje aan de start van alles voor mijn gevoel, en ben nog lang niet klaar. Binnenkort ga ik het proberen bij een dagbesteding omdat het op mijn werk op dit moment niet zo goed gaat. Ik hoop dat de dagbesteding wel goed gaat en ik daarbij overdag wat om handen heb.

Nou word het tijd om af te ronden.

Jullie staan niet alleen in deze zware strijd die jullie moeten voeren. We zijn er allemaal voor elkaar.

Veel geluk en kracht toegewenst

Groetjes

Ik heb complex Ptss en therapie gehad en naar Psytrek geweest en behandeld. Nu ik vanaf Januari geen therapie meer heb en afgekeurd ben van mijn werk vind ik het moeilijk om met Ptss om te gaan. Je leest veel over de kenmerken van Ptss maar niet hoe je verder moet na de therapieën. Hier loop ik nu mee vast en hopelijk heeft iemand tips en wil dat met mijn delen.

Ik heb ptss. Sinds klein meisje heb ik al veel dingen moeten mee maken. Ik ben niet door mijn biologische ouders opgevoed , maar door mijn tante en oom. Ik ben toen ik daar woonde sexueel misbruikt. De eerste keer was toen ik ongeveer 6-7 jaar was. Door een bekende van de familie . Rond mijn 10-11 gebeurde het weer maar dit keer deed mijn pleeg vader het. In de loop van der tijd was ik uit huis geplaatst door jeugdzorg. Ik woonde in een crisis opvang en later werd ik daar ook uit gegooid en ben ik naar mijn vader gegaan.

Ik probeerde mijn leven bij mijn vader op te pakken als 15 jarig kind. Maar ik had natuurlijk al mijn eigen regels opgesteld en luisterde niet goed. Hierdoor botste het vaak met mijn vader en ging het niet goed op mijn nieuwe school. Ik heb jaren moeten meemaken tot de band van mij en me vader wat beter werd.

Rond mijn 22 overleed de vrouw die me opgevoed heeft vanaf baby en de enige persoon in mijn leven waarbij ik voelde dat ze echt van me hield mijn tante (pleegmoeder) voor mij was ze gewoon mama . Dit deed me natuurlijk erg pijn en ik was erg in shock een tijdje. Later kreeg ik klachten van niet kunnen slapen of juist hele dagen slapen. Ik sloot me af voor iedereen die me belden en me eigen familie. Ik droomde slecht en voelde me niet lekker en wist niet precies waar het vandaan kwam. Maar op een dag begonnen meer herinneringen naar boven te komen. Deze herinneringen waren super vervelend en gingen dus over het sexuele misbruik en verkrachting die mij is aan gedaan.

Ik ben naar de huisarts gegaan en ze hebben me door verwijst naar de psychiater. Hier hebben ze me verteld dat ik ptss heb door mijn ervaringen. Ik heb ook hechtingsproblemen maar dat wist ik al.
Helaas ben ik niet in therapie hier voor gegaan. Ik dwaalde juist alleen maar meer af . En voel me super verdwaald en in het diepte punt van mijn leven.

Een groot gedeelte van mijn familie denkt dat ik lieg . Dit maakt het alleen maar nog moeilijker natuurlijk maar ik kan hier niks aan doen. Ik wil graag af van mijn problemen want op dagelijks basis heb ik er vaak last van en er zijn dagen dat ik zomaar huil of me super verdrietig voel.

Er ziin zo veel dingen in me leven die ik wil bereiken maar moet eerst hier vanaf ik ben 25 en het voelt alsof ik belangrijke stukken in me leven mis door dat ik me zo voel en niet vooruit ga. Soms vraag ik me af of ik oooit gelukkig zal worden.

Hoe weet je of iemand meerdere persoonlijkheden of psychose heeft?
Als in een alter-ego of echt een andere persoon in zichzelf of deels heeft afgesplitst om iets te overleven?

Ik ken mijn vriend nu 1.5 jaar. hij heeft in die tijd een diagnose gekregen met autisme, add, hsp en later ook burnout/overspannen.

Vanaf het begin kon hij zichzelf zijn bij mij zijn en uitte zich ook in bezitterigheid en wantrouwend en wat ik allemaal wel of niet mag doen en met wie. ookal ken ik mensen langer en beter dan hem, of het nou vrienden, collega's, kennissen, zijn of een ex, waarbij het tot een liefdes relatie kwam, maar bleek dat wel een vriendschap was. . En als hij overprikkeld was, dan kwam er van alles uit. Wat naar mijn mening te maken met spanning, stress, oud zeer en ook echte trauma's wat niet is verwerkt maar heel ver is weggestopt. een daarvan is zinloos geweld een van. Toen is echt wat met hem gebeurd, en zoals hij het heeft verteld heeft hij geen hulp gehad omdat op gezonde manier een plekje te geven en te verwerken.

Het is een lieve man, en hij houdt echt van mij. Maar helaas voor mij vind hij bij mij de rust om helemaal zichtzelf te zijn en tot rust te komen komen. Wat betekend dat al alles wat hij niet heeft verwerkt of heel diep heeft begraven in verschillende gedaantes, gevoelens, emoties tot uiting komt. daar komt bij stemmingswisselingen waar van je een whiplash krijgt, alles kan een trigger zijn, de toon, zucht gezichtsuitdrukking, wat je zegt, Hij heeft last black-outs, niet heel vaak, maar vaag genoeg dat het mij opvalt. en Soms gaan we slapen en dat wordt ern een ander persoon wakker, andere stem, gezicht, andere energie. Die is veel harder, koud en ook.en soms hebben we elkaar gesproken en dan weet hij het niet meer. die een is harder versie van zichzelf. en die heeft zich al aantal keren laten zien. niet alleen aan mij maar ook op zn werk en aan de buren. Hij kan soms de omslagpunt voelen. maar lang niet altijd. en hij weet dan echt niet meer wat hij heeft gezegd of gedaan of hoe hij thuis komt.

Door de pandemie is alles versneld en zijn we ook heel vaak langere tijd als in periodes van 2-5 of meer weken bij elkaar en dan komen die dingen veel sneller aan het licht.

Heb nu een pauze ingelast uit zelfbescherming, want hij schuift alles op mij af. ik heb ook het nodige aan trauma meegemaakt en ben geen open boek en eerste relatie, dus je een van eerste keren voor mij. Maar ik heb al een aantal jaren hulp en heb wat dingen los kunnen laten en bezig goed te verwerken. Daardoor ben ik wat zelf verzekerde geworden, mag ik er meer zijn, doe ik er toe etc. maar ik ben nog nooit zo open geweest als met hem en mijn relaties op pogingen daar toe zijn nog niet eerder zo ver gevorderd en ontwikkeld met hem zo als ouders leren kennen, vrienden lange tijd samen zijn, vakantie vieren etc. Maar hij meet met meerdere maten en deels van de tijd zit hij in een andere realiteit dan de rest.

Ik wordt in rol gezet dat ik de leiding moet nemen anders gebeurt er niet veel, maar hij maakt me ook klein. Door zijn burnout heeft nauwelijks nog een dag besteding behalve het huis, tuin en zijn huisdieren en weinig echte vrienden en of mensen die er voor hem zijn. Ik wil hem wel helpen, maar ik kan het niet voor hem oplossen. En zal ook zelf aan de slag moeten, maar hij zegt steeds tegen mij, jij weet wat je moet doen om onze relatie te laten slagen. ik moet veranderen, ik moet dingen doen precies zoals hij wil. hij heeft alles jaren lang weggestopt, met overmatig dringen, roken en werken. en in het voorjaar en zomer ging het wel. toen had ook al een paar diepte punten maar niet zo erg als de laatste paar in de winter.

Hij laat me inmiddels een beetje met rust. want hij belde dwanmatig en ook tich berichten. En merk hoeveel dat scheelt aan energie, geen app contact,niet meer 3u per dag bellen etc.Maar ik maak me ook echt zorgen om, om wat hij zichzelf aan doet, hij zegt dat hij niet slaapt of eet etc. En men maakt zich zorgen om wat hij mogelijk mij zal aan doen als hij me ziet. Ik verwacht het niet. maar ik zie hem nu al bijna 4 weken niet en ga ook nog echt een paar weken echt niks van me laten horen.of reargeren.

Hoop dat het hem helpt en de pus is wat hij nodig heeft,

Met mij gaat het steeds beter, kom weer wat meer bij mezelf, maar het doet erg veel pijn allemaal.
Anoniempje82

Ik ben sinds kort voor de eerste keer naar de psycholoog geweest.
Inzinking gehad op het werk, doordat ik altijd maar doorging, niet luisterde naar mijn lichaam.
Ik heb me eigenlijk nooit begrepen gevoeld...
Ik ben thuis gevlucht omdat ik voelde dat ik anders was, andere gedachten en ben in de armen van een psychopaat terecht gekomen.
Het voelde aan als een straf omdat ik degene was die thuis gevlucht was.
Nu was het nog erger, hij had me volledig in zijn macht.
7 jaar later, ben ik bij hem vertrokken en had ik ondertussen 3 kinderen van hem.
Toen hij bezoekrecht had heeft hij de kinderen misbruikt, om mij te pesten zei hij.
Dat is ondertussen zo'n 20 jaar geleden en nu pas ga ik in behandeling omdat het altijd in de doofpot gestoken is geweest.
Kinderen zijn er goed uitgekomen, zo goed mogelijk zal ik zeggen, maar ik draag nu de gevolgen ervan.
Heb nog steeds die gevoelens van onmacht, haat, verdriet, weet niet hoe ik met mensen om moet gaan....
Ik zou zo graag mensen vinden die me echt begrijpen en waar ik steun kan vinden, want die heb ik nog niet tegengekomen...
Bestaat er zo geen groep waar er lotgenoten zijn?

A.C

Hallo Lotgenoten,

Ik ben Sylvia, verpleegkundige in de thuiszorg.
Vorige jaar maart/april ben ik werkzaam geweest op de corona routes in de wijk en daarna bijgesprongen op corona afdeling in een verpleeghuis.
In augustus kreeg ik allemaal onverklaarbare klachten. Het gevoel dat alles en iedereen je iets aan kon doen. Bij elk hard geluid het liefst helemaal in elkaar willen zakken. Bij alles wat ik zei of deed het gevoel te hebben dat ik alles fout had gedaan. Ik was onzeker, waar ik voorheen weinig last van had.. Na een paar weken begonnen ook de paniekaanvallen, haaruitval, hartkloppingen, trillende handen, gevoel van flauwvallen en huilen als ik ook maar iets zag wat met corona te maken had..

Gelukkig stuurde mijn geliefde praktijkondersteuner mij naar een kinderpsychiater, want hij was wel snel beschikbaar. Hij gaf al vrij snel de diagnose PTSS. Ik?! PTSS?! Ik ben geen soldaat.. Ik heb "gewoon" mijn werk gedaan. Maar blijkbaar was dat voldoende. Ik kreeg particuliere hulp, want basis ggz duurde anders te lang. Twee EMDR behandelingen gehad, die goed hebben gewerkt. De echte herinnering kwam weer terug. Niet de leugen die ik zelf had bedacht/gemaakt. Maar toen kwam de derde lockdown. Fysiek afspreken was niet meer mogelijk...

Vanwege de kosten in januari een indicatie aangevraagd. Ondertussen heel langzaam weer aan het werk gegaan. Ook elke dag geoefende het met aantrekken van de beschermende kleding. Aangezien ik wist dat ik deze weer aan moest..
In maart kon ik op intake, dit moest door twee personen gedaan worden. De eerste was fysiek, drie weken later een telefoontje, om een week later te horen dat zij mij niet gingen behandelen. Ik rookte nog wel eens een jointje (helaas een terugval gehad door nou ja alles eigenlijk) Dus stuurde zij mij door naar verslavingszorg. Terwijl ik al had aangegeven hier geen behoefte aan te hebben, dat mijn klachten van de PTSS komen. Waarom de psychiater doodleuk zegt dat dit door het blowen komt en ik moest eerst een paar maanden gestopt zijn voordat zij mij wilden behandelen.
Oow en nog even aan te geven, bij de verslavingszorg kon in eind juli terecht, maar zij konden dan niks met PTSS doen.

Vorige week had ik een breekpunt. Dat gevoel van machteloosheid wat mij op de corona afdeling al zo zwaar heeft geraakt komt zwaar terug. Alleen is het nu niet de cliënt die geen menselijk zorg krijg, nu ben ik het zelf... Ik zag nog maar 1 uitweg, want ggz hulp is blijkbaar geen optie. Binnen een jaar tijd vijf intakegesprekken gehad en maar twee behandel gesprekken, dat is niet iets waar je als ggz trots op hoeft te zijn..

God zei dank was daar mijn praktijkondersteuner, die wilde wel even met mij praten. Ik werd zowaar gehoord! En wat stiekem nog het fijnste was, dat zij ook boos was dat ik zo behandeld was. Eindelijk een beetje begrip.
Samen een plan gemaakt, was zelf al twee weken gestopt met blowen en heb de particuliere psychiater van vorige jaar weer opgebeld. En raad eens? Ik kan volgende week terecht!! Was maar goed dat dit via de telefoon was, had die man anders echt een dikke zoen gegeven.

Maar mijn vragen naar mijn lotgenoten zijn;
- Zijn er andere waarbij de Basis GGZ hun ook zo in de steek hebben gelaten?
- Zijn er mensen die toevallig ook PTSS hebben gekregen van het werken op de corona afdeling?
- En zijn er van die groep mensen die ook werkzaam zijn in de thuiszorg/verpleeghuis, eigenlijk alles behalve het ziekenhuis. Niks tegen het ziekenhuis, zij hebben het ook zwaar gehad begrijp mij niet verkeerd! Maar zij kregen hier via de media de aandacht voor. Ook was er voor ziekenhuis medewerkers vaak wel psychische hulp aanwezig in de organisatie zelf.. Zelf ook heel erg het gevoel gehad dat wij als thuiszorg er niet toe doen... Misschien iemand anders die deze ervaring ook heeft?

Hartelijk dank alvast!

Groetjes,
Sylvia

Helaas heb ik in mijn leven al van jongs af aan het nodige meegemaakt.
von ondervoeding, burgeroorlog, slapen op de vloer met ongedierte, mishandeling in het kindertehuis, adoptie, sexueel misbruikt worden door 2 broers in het adoptiegezin, daarnaast ook nog de nodige fysieke beperkingen. waardoor alles heel moeilijk was en is voor mij. binnen mijn familie gelooft bijna niemand het enof emotioneel heeft bijgestaan. daarin voel ik me nog steeds alleen. ze gingen er allemaal mee aan de haal, maar waren er niet echt voor mij.

ik ben wel een doorzetter en ga niet bij de pakken neerzitten, maar ook dat kost me veel moeite en energie.

Gister werd ik getriggerd door een bericht van mijn zus. vandaag is ook de dag dat mijn zus die 2 jaar ouder was dan ik, 7 jaar geleden is overleden. haar dood bracht de misbruik in de openbaarheid om andere te beschermen heb ik het gedeeld. was een zware tijd en nu nog 7jaar verder. ik heb het nog altijd zwaar rond die tijd. en ik ben de jongste de rest heeft dat niet of veel minder of ze komen er niet vooruit tegen over mij. mijn zus had een safe de date bericht gestuurd voor mijn ouders. ik was blij dat ik dat ik trauma therapie had, daardoor kon ik het gelijk kwijt.

Het was dus een hele emotionele dag, ik weet ik hoef er niet heen naar die familie bijeenkomst, want stel je voor dat hun ook komen en heb ze al 6.5jaar niet gezien.

soms heb ik onenigheid met mn vriend die wil me dan tot een gesprek dwingen, maar niet luisteren. en moet ik hyperventileren want ook dat triggert.

op de een of andere manier blijft het terug komen ookal ga ik er steeds beter mee om, kan ik meer over praten, kan ik mn emoties meer toelaten. blijkbaar is boosheid nog een issue. het roept zoveel op dat ik weer wordt onder gesneeuwd en dat is verstikkend en verkrampend.

Nou heb ik een hele lieve vriend met autisme, add, hsp en hij wil heel graag er voor me zijn, maar kan het niet en of weet niet hoe. al was het fijn, dat hij wel heeft geluisterd en op zijn manier er toch was.

Ik weet wat er is gebeurt. en ik heb besloten dat ik niet meer op mn tenen ga lopen binnen mijn familie of mijn mond houden. is lastig en moeilijjk. maar het is ook beter voor mij. en elke stap hoe klein of groot, het is een stap. en ik blijf groeien en vooruit gaan.

Net heb ik op het verhaal van Roland gereageerd als de naam "Piet", maar herken me in gevoel eigenlijk in alle verhalen. In het verleden heb ik veel emotioneel/relationeel/familie-verraad en kwetsingen en fysiek trauma's meegemaakt. Alsof het onwerkelijk is voor mij dat wat ik heb meegemaakt en in een onwerkelijkheid leef en heb geleefd, en er zelf niet bij ben en was.

Het is dat ik het op dit moment omdat ik niet meer werk, de situatie met ComplexPTSS in het algemeen beter kan hanteren door heel erg goed naar mezelf en mijn ziel te luisteren, vanzelf gaat het absoluut niet. Maar ook op momenten in heel erg veel sociale situaties heb ik mezelf ook niet in de hand, heb door geen enkele aanwijsbare reden continue boosheid en conflicten waar anderen de aanleiding (wantrouwen) niet van snappen, ik raak bijna helemaal afwezig of stil, vooral bij onbekende mensen in omgevingen zonder concrete aanleidingen, of bij mensen die ik wel ken, maar die ik wantrouw. Het wantrouwen is zo erg, maar heb dat wantrouwen naar anderen wel leren accepteren voor mezelf na hele lange weg, en denk telkens overal: Ik ben wie ik ben en ik voel wat ik voel, al heb ik niemand dan iets te bieden.

Als ik ergens ben ben ik totaal vervreemd van iedereen, en niemand of niks doet me iets in die zin van geven en nemen of compassie met mensen die ik niet ken, sinds vooral na de laatste zoveel jaren van strijden is dat steeds erger aan het worden. Ik ben zintuigelijk en in gevoel met anderen totaal verdoofd voor mijn omgeving. Voor de rest voel ik alleen maar ellende in die sociale situaties, wat weer verband houdt met trauma's en de ontwikkeling van mezelf daarin, maar dat kan me niet eens meer schelen. Zelfs met de meeste mensen van mijn familie heb ik dat gevoel van totale vervreemding, op enkele familieleden na dan.

Dat in contrast met een enkeling met wie ik wel diepe gevoels connectie heb en die ik wel ken. Dan dissocieer ik niet en ben ik totaal aanwezig in het nu, en voel daar compassie voor en warmte, alsof ik dan meestal weer helemaal terug kom, al kan ik ook dan verdoofd en afwezig raken bij bepaald gedrag, mimiek of woorden van die vertrouwde ander. Maar dat is maar een enkel persoon af en toe, die ik heel goed ken, waarbij het goed gaat. Soms lijkt het net of ik 2 totaal verschillende bewustzijnen ben binnen 1 persoon, afhankelijk van wie er bij me is, en van het moment ook waar ik ben, herkennen jullie dat ook?

Zelf heb ik geen doodswensen maar ben heel , maar ook hele erg bang voor of de toekomst iets gaat brengen en wat het gaat brengen, of ik vertrouwde contacten ga krijgen als ik ouder wordt, en hoe mijn (werk)leven eruit gaat zien, ik houd mijn hart vast dat dit op helemaal niets uit gaat lopen en eenzaam en totaal onbegrepen en totala alleen achter blijf, al ben ik van nature optimistisch en creatief ingesteld, zo voelt die vrees voor mij wel. Bang dat ik in totale dissociatie, of nog meer dissociatie ga leven zonder dat ik contact met wie dan ook heb, daar ben ik zo bang voor. En bang dat ik die enkele vertrouwde persoon kwijtraak waar ik op kan bouwen. Maar al raak ik uit de werkelijkheid, ik zal altijd dicht bij mezelf en bij mijn hart blijven!
Groet Piet

Begin dit jaar ben ik na jaren lang strugelen en vermijden naar een psycholoog gestapt. Ik heb veel gepraat en emdr gehad, ik heb namelijk in mijn jeugd ptss opgelopen door niet over mijn traumatische ervaringen te praten. Nu ik het beetje bij beetje aan het verwerken ben, sta ik nu voor een vraag waar ik geen antwoord op weet.

In mijn verleden heb ik op 14 jarige leeftijd te maken gehad met seksueel geweld, waarbij ik voor een aantal uren ben vast gehouden in een woning door de dader. Ik heb dit nooit aan mijn ouders durven te vertellen. Mijn vader kan oordelend zijn, maar van mijn moeder weet ik dat ze begripvol en steunend zou reageren. Al zou dit haar verdrietig maken. Ik wil het ze graag vertellen, open kaart spelen. Maar ik ben bang voor de reactie van mijn vader en wil mijn ouders niet onnodig pijn doen. Als ik het mijn moeder vertel, dan weet mijn vader het ook.

Wat zijn jullie ervaringen met het delen van jullie trauma's? Wat heeft het jullie opgeleverd en waar moet ik voor oppassen?
Ik hoor namelijk negatieve verhalen, waarbij relaties er flink onder te leiden hebben. Ik wil graag een goede relatie met mijn ouders behouden.

Zelf ben ik slachtoffer geweest van een gewapende overval toen ik 17 jaar was. Hierdoor heb ik PTSS ontwikkeld. Echter heb ik mijn hele leven al gesukkelt met mijn negatieve gedachtes en een bepaalde duistere kant in mij. Nu komt naar boven dat ik emotioneel verwaarloosd ben geworden door mijn ouders. Ik vind het lastig om dit te accepteren omdat ik niet het gevoel heb dat mijn ouders het zo slecht hebben gedaan. Maar toch zeggen de gevolgen wat anders. Ik schreef toen ik een jaar of 10 was al in mijn dagboek over zelfmoord. Ik was een heel ongelukkig en eenzaam kind. Mijn gevoelens mochten er dan ook thuis niet echt zijn en daarbij kreeg mijn broertje met ADD de meeste aandacht. Hij kreeg juist te veel hulpverlenende zorg van mijn moeder waardoor hij nooit vertrouwen in zichzelf heeft gekregen en daardoor is gaan gebruiken. Hij is afgelopen januari opgenomen worden in een afkickkliniek. Dit viel heel zwaar aangezien wij met zijn 2e samen woonde. Ik viel echt in een zwart gat van eenzaamheid zonder hem.

Het werd mij dan ook te veel door mijn persoonlijke problemen in combinatie met problemen op het werk die al jaren lang speelde ben ik opgebrand geraakt. Ik zit nu op 26 jarige leeftijd 7 maanden thuis. Er komt zoveel naar boven dat ik niet meer weet wat ik met al deze nieuwe inzichten en gevoelens aan moet. Ik voel me dan ook zo leeg en eenzaam zodra ik alleen ben.
Ik krijg nu 1 keer in de 2 weken therapie maar dit is gewoon echt te weinig. Het liefste zou ik naar een soort PTSS kliniek willen gaan waar er echt even voor mij gezorgd wordt. Alleen even aan jezelf werken met lotgenoten.

Heeft iemand tips voor mij? Een lief bericht is ook zeker welkom.

Groetjes,
Kelly

Ik vind dit doods eng om te schrijven, kloppend hart in mijn keel, maar ik ga het toch doen. Dit jaar is er bij mij PTSS vast gesteld, waar ik ook intensieve EMDR behandelingen voor heb gehad. Sinds kind af aan heb ik voornamelijk verbale mishandeling ervaren en af en toe lichamelijk, dat speelde om het weekend plaats als ik bij mijn vader was. Ik mocht niks zeggen tegen mijn moeder want anders was ik een slechte dochter en een slechte zus voor mijn zusje.3 jaar terug, kreeg mijn moeder een vriend met PTSS en vond er wekelijks huiselijk geweld plaats. Mijn moeder en stief vader hebben PTSS door het leger, waardoor het soms moeilijk is om voor mijzelf te accepteren dat ik zelf PTSS heb. Ook als ik met mijn moeder er over wil praten om mijzelf een beetje te snappen dan zegt ze gelijk dat ik geen PTSS heb maar PTSS trekken. En ik ben nu zelf zo confused. Ik weet zelf niet wat ik moet geloven over mezelf, vele delen van mijn hele jeugd bestaan ook niet meer en ga ik twijfelen aan mijzelf of mijn herinneringen wel juist zijn. Ik heb soms het gevoel dat ik me aanstel omdat ik zelf vind dat mijn trauma's niet erg genoeg is ofzo om PTSS van te krijgen als ik mezelf vergelijk met mijn ouders. Ik weet het is fout om te vergelijken met anderen, maar toch doe ik dat. Sorry voor dit onzin bericht maar ik moest dit even kwijt.