HSI.. H-S-wat? Hoogsensitieve introvert!

Wat fijn om ieders verhaal te lezen, met heel veel herkenbare zaken! Zelf ben ik een HSI. Je zult nu denken: "Een H-S-wat??" Hoogsensitieve introvert! Ik ben vroeger belachelijk gemaakt voor het feit dat ik als kind zijnde snel en vaak moest huilen. Leerkrachten moesten elke keer weer zeuren dat ik altijd zo stil in de klas was. Ik kan je zeggen, dit had mijn zelfvertrouwen echt niet veel goeds gedaan. Mijn emoties ben ik gaan opkroppen naarmate ik groter werd. Het "stil zijn" nam toen de overhand. In de baantjes die ik heb gehad, was het "stil zijn" blijkbaar een big issue. Ik was er ooit bijna door ontslagen, maar godzijdank zag betreffende leidinggevende in dat het heel dom zou zijn om iemand, die goed haar werk deed, te gaan ontslaan vanwege mijn rustige aard.
Het heeft lang geduurd voor ik mijn HSI-zijn kon omarmen. Fast forward, ik was 25 jaar. In dat jaar kwam ik er middels een test achter dat ik hoogsensitief was. Ik ben toen mij meer gaan verdiepen in dit onderwerp (denk ook aan Elain N. Aron) en ik ontdekte ook de "MBTI" (Myers-Briggs Type Indicator. Voor de liefhebbers: ik ben ISTJ). Uiteindelijk kwam ik hierdoor ook terecht op het onderwerp "introversie". Man, de puzzelstukjes vielen opeens op z'n plek!! Ik concludeerde: ik ben helemaal geen jankebalk, niet kleinzerig, niet contactgestoord en ook niet gek! Ik merkte aan mijzelf dat ik steeds meer naar mijn lichaam ging luisteren: vaker mijn (muziek)oordoppen in - vooral als ik weer verplicht naar kantoor moest, vaker rustmomenten nemen, nóg eerder naar bed, wat vaker naar de schoonheidssalon om de spieren in mijn schouder/bovenrug/nek goed los te maken. Maar denk ook aan: niet meer naar concerten/bioscoop/te drukke evenementen. Geen zorgen, ik mis er echt niets aan en ik heb andere, leukere dingen die ik daarvoor in de plaats kan doen waar ik ook echt blij van word (funfact: ik werd vroeger ook belachelijk gemaakt voor het feit dat ik nooit naar de discotheek of iets dergelijks ging.... "Wat een saai leven heb je zeg!!!" / "Kluizenaar!" kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd).
Behalve dit alles, heb ik ook flink gesnoeid in mijn toxische vriendschappen. Die deden mijn introversie geen goed, dit heeft ertoe geleid dat ik tegenwoordig geen vrienden meer heb. Hier heb ik echt bewust voor gekozen, ik werd gewoon niet meer gelukkig van (geforceerde) contacten onderhouden met personen. Of ik mij weleens eenzaam voel? Nee, eerlijk gezegd niet. Toen ik mijn vriendschappen nog had, toen voelde ik me vaak eenzaam - ik was door een aantal mensen niet goed behandeld c.q. ik was de gever en zij waren de nemers. Ik leef nu met mijn man en kind en zij zijn de enige mensen die mij gelukkig maken. Met mijn man kan ik ook alles doen, op een introvertvriendelijke manier. Nooit was mijn HSI-zijn een probleem voor hem.
In mijn jongere dacht ik: "Hoe ga ik het overleven in deze shitty, extraverte maatschappij?", "Ga ik wel oud worden op deze shitty, extraverte wereld?", "Wat doe ik hier, hoor ik wel hier?"... Ik had toen echt zóveel (negatieve) gedachtes in mijn hoofd, als ik er nu aan terugdenk schrik ik er wel even van. Zeker omdat ik momenten in mijn leven had, dat ik echt een vrolijke meid was (helaas raakte ik tussen 2010 en 2014 in een flinke depressie door wat vervelende gebeurtenissen, ik ben nog altijd niet de oude). Ik weet niet of er hier mensen zijn die ook met deze gedachtes lopen... indien ja: je bent niet alleen!
Hoe het momenteel met me gaat: vorige week had ik een shitty werkweek, met de vrijdag (17 maart) als kers op de taart. Iets op m'n werk ging niet zo lekker dat ik na het uitloggen in huilen ben uitgeschoten van alle overprikkeling, pijn in schouders/nek (wat ik wel vaker heb), opgejaagd gevoel. Ik moet ook wel toegeven: die domme collega's van mij geven me regelmatig irritatie (stress?) en dan ben ik na zo'n werkdag ook gelijk uitgeput, ik lig regelmatig al 19:00 uur in bed van vermoeidheid. Deze keer was het wel zo vervelend, dat ik de zaterdag de hele dag met een opgejaagd gevoel zat, veel piekeren. Zondag werd ik wakker met een FLIIINKE hoofdpijn, zodanig dat ik er van heb overgegeven. Ik heb ook de gordijnen dicht moeten houden (en het gekke is: ik heb niet eerder zo'n hoofdpijn meegemaakt). Dit alles baarde mijn man wel zorgen, die denkt dan ook dat mijn lichaam nu vol stress zit en wil mij ook om die reden naar de dokter sturen. Ughh, ik denk dan meteen terug aan de stomme collega's van vroeger die me altijd een "stresskip" noemden...
Zo zie je maar: een hoogsensitieve introvert zijn is niet altijd even makkelijk, maar ik weet nu dat het hoe dan ook altijd wel goed komt. Zoals mijn man altijd zegt: "after hardships comes ease". Ik hoop nog meer verhalen te mogen lezen van andere hoogsensitieve introverts, maar wat ben ik blij dat ik niet de enige ben op deze wereld met "HSP struggles"!!