Heel het leven is een waas voor me

Sinds zo lang ik me kan herinneren heb ik een leeg gevoel binnenin mezelf. Heel mijn leven heb ik dit gevoel al en drukte ik dit steeds weg aangezien de mensen in mijn omgeving aangaven dat ik het normaal moest vinden wanneer ik lastig was aangezien ik nu eenmaal zo ben.
Het achterliggende werd nooit naar gezocht en als kind weet je niet beter dus ga je dit geloven na verloop van tijd.
Tot een ik mezelf een paar jaar geleden begon af te vragen "Voelt iedereen zich zo k*t elke dag, want dan hoeft het toch niet meer?"
Na een periode van continue zelfmanipulatie op mentaal niveau waarbij ik mezelf steeds in twijfel trok en mijn pedalen helemaal kwijt ben geraakt, heb ik ontdekt dat ik sinds mijn 12 a 13 jaar ( waarschijnlijk vroeger, maar daar herinner ik me niets van) in een depressie zat.
Niets vond ik nog tof of de moeite om me voor in te zetten, zelf hetgeen dat mij gelukkig maakte duwde ik van me weg. Zowel vrienden als hobby's duwde ik van me weg zonder dat ik dit wou of besefte.
Als gevolg dat ik een heel eenzaam bestaan heb, niets of niemand rond le heb die er kan of wil zijn op de manier die ik nodig heb. Niemand die eens probeert te luisteren naar wat ik zeg om me te helpen en niet hoort wat ik zeg om daar op te kunnen antwoorden.
Iemand die niet omgaat met de manier waarop iets wordt gezegd, maar het essentiële dat hierachter schuilt.
I know, ga bij een psycholoog/psychotherapeut en dat heb ik ook jaren gedaan. MAAR het is nu net dit waar ik het zo moeilijk mee heb. Elke week iemand moeten betalen om een uur naar me te luisteren in de hoop dat die persoon je HOORT en niet luistert, terwijl ik zelf niets anders doe en mezelf ( te veel) steeds opzij zet om er echt te zijn voor iemand.
Heel deze tekst is een waas voor me.
Heel het leven is een waas voor me, alsof ik er fysiek nog ben, maar mijn innerlijke zelf al lang op zoek is naar het nu van dit alles.
Dit is zo vermoeiend, ik ben op.