Zoals het voor mij voelt...

Zoals het voor mij voelt ben ik in mijn leven nog nooit gelukkig geweest. Ik deed veel voor anderen en daardoor heb ik hele domme fouten gemaakt, waardoor ik nu echt in de diepte punt van mijn depressie ben geraakt. Vanaf het begin voelde ik mij altijd al ongelukkig, ik weet niet wat geluk is.
Ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. Mensen vinden het vreemd, maar ik heb een hele toxine relatie met mijn vader sinds kleins. Hij mishandelde mij fysiek en mentaal. Desondanks heb ik hem vergeven en hou ik heel veel van hem en ik heb altijd van hem gehouden.
Mijn ouders hebben altijd problemen gehad met mensen, financieel, elkaar en hun kinderen.
Ik voelde mij altijd verantwoordelijk om ze te helpen met name financieel. Vanaf mijn 17e ben ik uit huis gegaan, omdat ik het niet trok om in zo een omgeving op te groeien.
De laatste jaren maakte ik me vreselijk zorgen over mijn vader zijn gezondheid. Hij lette niet op zijn diabetes en leek er kwa gezondheid achteruit te gaan.
Ik heb toen besloten om hun ticket te betalen en ze naar hier te halen zodat mijn vader zijn gezondheid kon gaan nakijken. Bij het ziekenhuis waren ze verbaasd dat hij nog in leven was, zo erg was het.
Nu gaat het gelukkig de goede kant op.
De periode dat ze bij mijn waren vond ik lastig. Het op mij letten en constant op elkaar lips zijn, de ruzies en discussies tussen mijn ouders. Vooral het onbegrip dat ik eigenlijk ziek ben. Mijn brein kan dat gewoon niet aan. Ik snap niet waarom ik altijd mezelf opgeef voor mijn familie.
Paar dagen geleden kreeg ik weer een aanvaring met mijn vader. Ik heb gezegd dat als hij geen rekening kan houden met mijn gevoelens en mijn staat dat hij maar een andere plek moet gaan zoeken. Dit maakte hem heel erg boos en hij heeft bepaalde pijnlijke uitspraken gedaan. Met name dat ik gek ben. Ik geef toe ik heb niet op een goede toon gesproken, maar ik kon mijn emotie gewoon niet bedingen. Mijn zusje was erbij en ik kreeg het gevoel dat ik door hun beide werd aangevallen, want zo praat je niet tegen je vader. Dan nog vind ik niet dat hij het recht heeft om mij te intimideren en om te schelden. Ik voel mij totaal niet begrepen en ze beseffen niet hoe hard ik eigenlijk aan het vechten ben voor mezelf. Ik weet het was misschien geen goed idee om mijn ouders zoveel maanden bij mij thuis te houden voor mijn herstel. Ik zag geen andere uitweg. Toch door de ruzie zijn ze nu bij mijn zusje voorlopig en ik moet zeggen dat ik dat niet erg vind. Jammer dat het zo moest gaan en jammer dat mijn zusje het mij eigenlijk alleen heeft laten doen in de eerste instantie en pas wanneer ze erbij is en het uit de hand loopt, kan aanbieden dat mijn ouders een tijdje bij haar blijven. Ik voel me wel nog heel rot en niet begrepen. Alleen en ergens in mij voel ik mezelf heel boos. Maar kan ik hun uiteindelijk wat kwalijk nemen, duidelijk snappen ze er allemaal helemaal niks van en moeten ze zelf maar gaan inzien dat ze zelf ook een probleem hebben !