De sukkel

Mijn ex en ik ontmoetten elkaar op werk. Allebei in een niet helemaal gelukkige relatie. Ik had al een verleden waarbij ik vreemdging en ik schaamde me kapot hiervoor want heb nooit iemand willen kwetsen met mijn ongezonde klote gedrag. De eerste keer dat ik haar zag, wekte al direct mijn interesse. Ze zag er zo knap en lief uit. Maanden later raakten we dan echt in gesprek en jemig, wat was ik per direct weg van haar. We werden verliefd, ik kon er niks tegen doen ondanks dat ik mijn partner in die tijd nooit pijn had willen doen. Ik heb nog lang met een rotgevoel rond gelopen terwijl ik steeds meer van deze vrouw hield. Ze hield me een spiegel voor en ik zag elke keer dat ik mezelf echt moest beteren. We kwamen dichterbij elkaar maar ik stootte haar ook iedere keer weer af. Ik wist vanaf het begin dat zij hét was maar zag zo ook dat ik veel beter moest om dat ook voor haar te zijn. Ik kon toen nog niet zo helder zien (en toegeven) dat ik door veel trauma in mijn jeugd een ontzettend groot monster in mij had wonen. Ik hield zo verschrikkelijk veel van haar en toch hield iets me telkens tegen. Ik zakte weer weg in een - wat ik nu pas veel beter kan aanduiden - depressie en schaamde me enorm tegenover haar omdat ze werkelijk alles voor me deed. Ik stond uit en voelde me koud en leeg en hierdoor ook zo waardeloos en ondankbaar naar degene die me zo liefhad. Ik ging weer vreemd. Niet omdat ik iemand anders wilde of dacht dat er beter was, maar omdat ik simpelweg ‘wist’ dat ik onwaardig was voor een liefde als deze. Ik heb het haar direct verteld en zei dat het beter was als ze weg zou gaan. Heb haar verschrikkelijk veel pijn gedaan en daarmee ook mijzelf. De maanden erna ben ik nog dieper gezakt dan ik ooit was geweest. Zij bleef zich aan mij vastklampen, ik stond steeds dichterbij het besluit een einde te maken aan dit leven. Ik heb alles geprobeerd het te verdoven en te bewijzen aan mezelf en iedereen dat ik het echt niet waard ben. In de tussentijd hield (en hou) ik nog steeds zielsveel van haar ookal zal een ieder nu denken dat ik een monster ben. Maanden gingen verder en ik ben een strijd aangegaan waarvan ik niet eens wist dat die er was, laat staan dat ik hem ooit zou winnen. Op 31 december zei ze mij dat ik haar soulmate was, haar liefde en dat ze hoopte dat ik ooit terug wilde en durfde te komen. Ik was toen nog niet sterk genoeg na mijn donkere strijd om te zeggen dat ik niets liever wilde. Wilde haar nooit hoop geven of maar kruimels om bij me te houden. Wilde geen toxische relatie met haar terwijl ik wist dat ik alleen terug mocht komen als ik de volle 100% kon geven. Ik kroop steeds verder uit mijn schulp en durfde sinds kort echt te zeggen dat ik deze gigantische monsters heb aangekeken en nu weet wat ik moet doen om ze te verslaan. Zij is in die tijd alleen verder gegaan en voelt nu geen liefde meer voor mij. Ze wilt niet meer met me praten en ik voel dat ze zich ook veel beter voelt zonder mij in haar leven. Naast dat het mijn hart heel blij maakt om haar eindelijk ik rust en geluk te zien, is mijn hart ook gebroken om het feit dat ik nu te laat ben. Het voelt ergens alsof ik dan toch altijd gelijk had dat ze ‘beter af is zonder mij’ terwijl mijn verstand ook echt wel weet dat ik dat zelf zo heb gemaakt. Ik kan en wil haar niet overtuigen om nog iets voor mij te voelen. Die liefde is er gewoonweg niet meer. Het is duidelijk dat er geen verlangen is om mij nog te zien of spreken dus het enige wat ik nu nog kan doen is van haar houden op afstand en verder gaan met mijn groei. Ze is het mooiste dat ik ooit bij mij heb mogen hebben en daar ben ik voor altijd dankbaar voor. Kon ik haar maar laten zien hoe klaar ik er nu voor ben..