Er was eens...

Er was eens een meisje dat heel ijverig was. Ze deed altijd haar best; of ze nou thuis was, op school of op de clubs. Aanpassen aan de wensen van de anderen was haar tweede natuur geworden. Als de mensen om haar heen blij waren, dan was zij het ook. Als haar zusje schreeuwde en huilde dan stelde ze alles in het werk om haar zo snel mogelijk te sussen. Dat het meisje zelf ook gevoelens had kwam niet bij haar op. Soms gebeurde het wel eens dat ze niet kon slapen. Ze klom dan uit haar bed en ging voor het raam staan, schoof het gordijn opzij en tuurde de donkere nacht in. Daar kwamen dan ineens de tranen. Zoveel en zo onhoudbaar dat de huilbui niet te stoppen leek. Het enige wat hielp was haar warme betraande wangen tegen het koude vensterglas duwen. Dat vensterglas was koel en dat voelde fijn. Opgelucht constateerde ze dat daar de grens mocht zijn aan haar verdriet. Want in zichzelf vond ze die niet; zelf was ze grenzeloos en vloeibaar...dacht ze.
Pas vele jaren later leerde dit meisje zichzelf kennen. Wat jammer toch dat niemand haar dat ooit had geleerd. Niet thuis, niet op school en niet bij de clubs. Wat een geluk dat ze uiteindelijk toch van het leven heeft leren houden....en van zichzelf!