Zie nog niet veel positiefs aan een HSP'er te zijn

Hoi allemaal, ik heb een tijdje verhaaltjes zitten lezen en wil de mijne vertellen. Ik ben 64 jaar en weet sinds een dikke maand dat ik een HSP'er ben.
Ja, heel mijn leven weet ik wel dat ik anders ben als de meeste personen die ik ken, waar ik altijd naar opgekeken heb hoe hun in het leven staan. Ik heb een hele lief collega'tje waar ik goed mee kon praten over alles. Zij heeft mij laten inzien dat het zo niet langer kan en dat ik moet veranderen. Ik heb dik dertig jaar stilgezeten. Soms een stapje in de goede richting en dan weer terug. Door haar ben ik gaan oefenen om de drukte in te gaan, naar winkels, ergens te eten of kleren te kopen. Maar nu kan zij het niet meer aan dat ik steeds meer zit te huilen om niks. Ik heb nu eindelijk hulp gezocht wat ik heel moeilijk vond om te doen. Door stom toeval kom ik er zelf achter, door een stukje in de Libelle, dat ik hoogsensief ben. Die term sloeg in als een bom, zoveel herkenning. Alles wat ik er over lees geeft heel veel herkenning. Ook mijn psycholoog bevestigd dit. Wat heb ik veel gemist. Maar nu. Dit betekend ook dat ik mezelf niet kan veranderen, ik kan niet worden zoals anderen. Ik kan er meer leren omgaan. Voel me zo vaak afgewezen door de kleinste opmerking. Zit nog meer te huilen nu de psycholoog de rotste tijden met mij aan het doornemen is door ze te herbeleven voordat hij aan de slag kan. Wil zo graag begrepen worden, aanvaard worden, een goede vriendin hebben. Oh wat is dit erg moeilijk.
Zie nog niet veel positiefs aan een HSP'er te zijn. Nu nog te instabiel en emotioneel.
Dit is mijn verhaal heel erg kort samengevat.
Heel veel sterkte allen toegewenst.
Leon