Ik denk elke dag aan de dood

Hoi,

Allereerst wat is iedereen hier open en eerlijk! Bijzonder om te lezen. Ik ga ook proberen mijn verhaal te doen.

Ik ben nu 25 jaar en opgegroeid in een warm en liefdevol gezin. Ik ben opgegroeid op een boerderij met twee gezinnen. Dus had ik een soortvan 4 ouders. Alle 4 de ouders werkte als een soort van spiritueel coaches. Hierdoor waren ze altijd erg behulpzaam en zaten voor ongevraagde afvriezen naar mij. Ik ben van nature gevoelig en volgde dit op.

Hierdoor ben ik eigenlijk heel onzeker geworden en heb ik geen idee wie ik ben of wat ik wil. Toen ik zakte voor mijn vwo begon mijn eerste depressie. Ik woonde in Utrecht op kamers maar sliep niet meer en was in paniek. Ik kon namelijk niet gaan studeren. Het gevoel er niet bij te horen werd weer bevestigt. Dit was mijn eerste depressie. Ik ben er wel uitgekomen door voor een soort persoonlijk ontwikkelingsjaar te kiezen. Daar ontmoette ik veel lieve mensen en we deden er leuke dingen. Helaas heeft een van de vrienden daarvan zelfmoord gepleegd, 2 jaar geleden.

Toen ik begon met mn studie en verhuisde naar amsterdam werd ik weer onzeker. Ik voelde me er niet echt bijhoren terwijl ik wel een goede vriendin had gemaakt. Maar zij was veel zelfverzekerder en leuker dan ik. Ook hier ontwikkelde ik een depressie en kon nauwelijks mn bed uitkomen. Na hulp van een psycholoog ging het beter.

Na mijn studie begon ik te werken maar kreeg ik stress. Ik moest zoveel doen en voelde geen stabiliteit om dit aan te kunnen. Ik werd weer depressief. Nam ontslag en had niks meer te doen overdag. Dat maakte het alleen maar erger waardoor ook zelfbeschadiging is begonnen. Uiteindelijk kwam ik er uit door medicatie, stabiliteit van mn ouders en een nieuwe baan. En ik werd zelfs verliefd en kreeg een relatie. Deze relatie is nu 3 maanden uit. En ik ben weer in een depressie beland.

Nu voel ik me nog slechter dan ooit. Ik beschadig mezelf, leidt mezelf af door podcast en filmpjes en wil me het liefst verstoppen. Mn werk gaat weer beginnen zo na de zomer maar ik heb geen idee of ik het aan kan. Ik voel niks meer. Geen positiviteit of levensvreugde. Ik doe maar wat er van me verwacht wordt zoals ik altijd deed. Maar hoe kan ik ooit een gezond en leuk mensen worden? Als ik alleen maar andere please en geen richting weet? Ik denk elke dag aan de dood. En dat maakt me nog somberder.

Lang verhaal maar misschien dat iemand mij begrijpt. Liefde voor jullie strijders