Al heel mijn leven vind ik mijzelf altijd de stomste

Al heel mijn leven vind ik mijzelf altijd de stomste, lelijkste, minste, domste.

Op de lagere school stond ik vaak in een hoekje van het schoolplein te kijken naar al die vrolijke geweldige kinderen.

Ik moet mijzelf dwingen om op straat te gaan omdat ik me schaam om mijzelf te laten zien. Bang dat ze me iets aan willen doen of me uitlachen omdat ik vind en omdat zij misschien vinden dat ik niet mag bestaan. Ik zou willen dat ik nooit geboren was.

Ooit heb ik wel een therapie gevolgd, maar dat hielp niet. Vind mijzelf nutteloos en overbodig. Ik heb geen vrienden omdat iedereen mij afwijst, wat weer bevestigt dat ik niet de moeite waard ben. Vind het leven niets aan op deze manier, weet ook niet hoe het verder moet.