Het blijft een zware weg...

Hey, ik ben mijn weg begonnen met een burn-out binnen een huwelijk met een narsistische partner. Eerst hebben we samengewoond en niets aan de hand. Vlak na de trouw heb ik op 3 maanden een miskraam gehad en daarna nog één. Toen merkte ik al een gebrek aan echte steun. Tijdens dit huwelijk hebben we 2 kinderen gekregen en veel ziektes zowel binnen ons gezin als zijn familie gehad, met daarbij nog veel drama, geweld ivm zijn jongere broers, waarvan 1 drugsverslaafd is. En eerst leg je het allemaal daarop.
Na 18 jaar, een tijd waarin ikzelf en mijn kinderen naar de psycholoog gingen met tussenpozen, maar hij natuurlijk niet, zijn we gescheiden.

Ik dacht toen na de verhuis een verlichting te voelen en dat was in eerste instantie ook zo. Maar mijn emmer bleef overlopen.
2 jaar na de scheiding is uitgekomen dat mijn dochter toen is verkracht door een vriend van haar, die onder invloed van drugs en alcohol was. Door in het verleden van de schoonfamilie telkens te horen, die weet nu niet wat deed, zweeg ze. Maar uiteindelijk kwam het uit en iets erna ook een verleden van misbruik binnen een pedofiel netwerk.
Daarna zijn we gestart met EDMR want met gewone therapie kwam ze er echt niet. Maar daardoor kwamen er steeds meer vreselijke dingen naar boven.
Ook over een periode van fysiek en psychisch misbruik van haar vader, beetje bij beetje ben ik veel te weten gekomen.
Telkens overdag sterk en in bed wenen.
De zoon was ook achteruit gegaan, ook EDMR, ook te zwaar,...
En de diagnose dat ze beide PTSS hadden was er snel, de omschakeling naar complex en chronisch ook.
Ik bleef echter op burn-out, tot nu een 6 maanden geleden, na al 3 jaar omscholing binnen de psychologie het me begon te dagen, ik heb niet gewoon een burn-out. Wat mijn psycholoog me ook bevestigde, ik heb ook chronische en complexe PTSS. Na alles wat ik bij mijn kinderen had gezien en de manier dat ik toch nog door kon, was dit toch even serieus slikken.
Ik ben zelf ondertussen cognitief gedragstherapeut en ben mezelf al dikwijls tegengekomen. Ook verdiep ik me veel in narsime, doe ik aan meditatie, yoga , sport ik nog steeds veel.
Maar verder staat mijn leven dikwijls stil. En loopt niks normaal.
En dat weegt, tot nu toe kom ik er nog met mijn gesprekstherapie, voor mijn kinderen ben ik echter terug op zoek gegaan naar andere therapieën.
Aangezien mijn focus op hun ligt, weet ik dat mijn ergste stuk nog wel zal volgen en tegelijkertijd lijk ik stukken te verwerken, maar komen andere nu ook pas helemaal naar boven.
Dus het is zoeken, kijken wat iedere dag brengt en genieten van de kleine dingen. Maar het blijft een zware weg, die hopelijk over een paar jaar zijn plaats heeft gekregen en ons leven niet meer overheerst.