Ik blijf vechten

Hoi,

Ik heb een traumatische jeugd gehad waarin er door middel van geestelijke en lichamelijke mishandeling duidelijk werd gemaakt dat ik er niet had mogen zijn. Ik was niks, ik deed er niet toe, ik was lucht. Bij het minste of geringste werd ik in elkaar geramd of was er een geestelijke mishandeling om maar in te praten op mij dat ik niks goed deed.

In de jaren daarna heb ik vele therapieën gehad. Dit allemaal om mij een beetje staande in het leven te laten staan.

Inmiddels ben ik 48 jaar en heb ik veel trauma's een plek kunnen geven maar het trauma dat ik niet goed genoeg ben, dat ik niks waard ben, dat ik niks toevoeg zit zo diep dat het mij nu enorm belemmert in mijn hele zijn. Ik functioneer niet meer goed, wil iedereen het naar het zin maken maar waar blijf ikzelf?

Ik heb in de afgelopen jaren vele werkgevers gehad en één van de dingen waarop het vaak misging is dat ik alles eraan deed om maar gezien te worden en dus volledig over mijn eigen grenzen ging. Met als gevolg met een burn out thuis.

En nu neigt dat weer te gebeuren. Terwijl ik de meest toffe baan heb in jaren. En toch kan ik het niet en voel ik tot in mijn kleine teen dat ik niet goed genoeg ben, dat ik toch niet voldoe, dat ik het niet kan en ga zo maar door.

Met als gevolg dat ik mij erg somber voel en mij heel alleen erin voel. Ik zou zo graag herkenning willen vinden in mijn verhaal. Het gevoel mogen krijgen dat ik niet de enige ben. En verhalen te lezen hoe iemand eruit is gekomen.

Ik heb wat lijntjes uitgezet voor EMDR therapie en heb de hoop dat mij dat wat gaat brengen. Dat de scherpe kanten er wat vanaf gaan en dat ik het leven weer leuk ga vinden. Want het gevoel dat ik diep van binnen eeuwige rust zou willen is heel groot. En ik heb nog zoveel moois om voor te leven, mijn kinderen, mijn hond en een aantal lieve dierbare mensen om mij heen.

Dus blijf ik vechten.