Nu een jaar later ben ik de weg volledig kwijt

Een jaar geleden, ben ik uitgevallen met een burn-out. Uitgevallen niet enkel op werkgebied maar vooral op persoonlijk vlak. Nu een jaar later ben ik de weg volledig kwijt, wie ben ik, waarvoor sta ik, waar wil ik naartoe, wordt het wel nog beter met mij? Ik twijfel aan alles en iedereen, vooral aan mezelf. Soms heb ik het gevoel dat ik na 1 jaar nog geen stap vooruit heb gezet, dat ik er nu erger aan toe ben dan 1 jaar geleden. Ik slaap nog steeds heel slecht, heb constant hoofdpijn, heb geen energie, mijn darmen liggen volledig in de knoop, ik pieker me suf, ik vergeet vanalles, kan me niet concentreren, ben prikkelbaar en emotioneel …

In de eerste maanden van mijn burn -out kon ik op begrip rekenen van mijn man, mijn gezin. “Ja inderdaad we hebben het zien aankomen, je hebt veel te hard gewerkt, teveel hooi op je vork genomen, jezelf volledig genegeerd, altijd anderen eerst geplaatst en nu wordt het tijd om aan jezelf te denken, de nodige rust te nemen en prioriteit te geven aan de dingen die voor jou belangrijk zijn. Wij zullen je steunen en helpen, we komen er samen door.” Woorden die voor mij heel veel betekenden maar die vandaag hun waarde hebben verloren. Nu krijg ik te horen : “Het is moeilijk om met jou samen te leven, je humeur verandert van het ene moment op het andere, het ene moment lach je terwijl je erna plots stil wordt en je afsluit. Wij weten niet hoe we op jouw gedrag moeten reageren of hoe we ermee moeten omgaan. Jouw gedrag zorgt voor spanningen binnen het gezin.”

Ik kan hier zeker begrip voor opbrengen, het is voor mijn man en gezin zeker niet gemakkelijk. Een burn-out treft niet enkel 1 persoon maar iedereen die nauw betrokken is bij de persoon. Elke dag opnieuw is voor mij een gevecht, een lichamelijk gevecht omdat mijn batterij maar niet opgeladen raakt en alles mij moeite kost. Ik heb niet de energie om de ganse dag vrolijk te doen of te doen alsof alles ok is, ik heb niet altijd zin in leuke gesprekjes over koetjes en kalfjes, ik stoor mij aan futiliteiten en soms heb ik het gevoel dat alles en iedereen mij op de zenuwen werkt en mij in de weg staat.
Om nog maar te zwijgen van het mentale gevecht omdat ik mezelf volledig kwijt ben. Mijn zekerheden zijn weg, mijn zelfvertrouwen is weg, mijn gedrevenheid is weg, mijn positieve zelf is weg, mijn drive is weg, kortom “ik” ben weg.

Hoezeer ik de reacties en opmerkingen van mijn omgeving ook begrijp, toch kwetsen ze mij zo hard en krijg ik het gevoel dat zij mij niet begrijpen. Ik probeer hen uit te leggen dat ik tijd en ruimte nodig heb voor mezelf maar vooral ook nog steeds hun steun, begrip en hulp nodig heb. De ene dag is de andere niet, zelfs het ene uur is het andere niet. Ik probeer mij positief in te stellen maar het minste slaat mij uit mijn lood. Door hun opmerkingen en reacties krijg ik het gevoel dat ik mij niet mag tonen hoe ik echt ben, hoe ik me echt voel, hoe het echt met me gaat. Verwacht mijn omgeving dat ik na 1 jaar wonderbaarlijk genezen ben, dat ik de goed verborgen en mysterieuze knop heb gevonden waarmee ik mezelf heb teruggevonden en vanaf nu maar moet ophouden met zielig doen en terug positief en vol goeie moed in het leven moet staan ?
Dus zet ik maar weer een masker op om anderen het gevoel te geven dat alles ok is en iedereen kan verdergaan met zijn leven. Maar niet ik, ik voel me alleen en onbegrepen waardoor lk nog meer twijfel aan mezelf.

Waarom moet ik anderen plezieren op mijn weg naar herstel, waarom mag ik in mijn kostbare hersteltijd niet mezelf zijn ? Vraag of verwacht ik teveel van mijn omgeving, ligt het inderdaad aan mij en moet ik meer moeite doen om positiever te zijn? Leg ik de lat alweer te hoog voor mezelf en anderen ?

Herkent iemand zich hierin?