PTSS vastgesteld, seksueel misbruik, verslaving

Ik wil graag mijn verhaal delen.

Ik ben een man van 32 jaar oud. Ik heb van mijn 14e tot mijn 32ste met regelmaat drugs gebruikt en was binnen de kortste keren verslaafd. Het gebruiken van middelen (soft- en harddrugs) was mijn coping om met het 'leven' om te gaan (emoties, ervaringen en gebeurtenissen). Ik ben nu vijf maanden clean op een paar uitglijders met cannabis na van alle middelen.

Ik heb het grootste deel van mijn jeugd weggestopt. Ik heb een vechtscheiding meegemaakt die jaren lang heeft geduurd. Ik was altijd een stille jongen op de basisschool. Lief, bescheiden, wat verlegen en zachtaardig. Ik heb veel meegemaakt. Ik ben seksueel misbruikt op mijn 7e door mijn stiefvader en zijn zoontje die 11 jaar was. Ik heb hierdoor een heel verknipt beeld gekregen van seks op een hele jonge leeftijd.

Ik heb vervolgens mijzelf als slachtoffer gedragen tot een groot deel van mijn leven. Ik ging naar bed met oudere mannen op jonge (15, 17) leeftijd - onder invloed en ook in ruil voor geld voor drugs. Ik begreep mijzelf niet (seksuele geaardheid) en heb wat ik net heb benoemd heel lang verborgen gehouden voor anderen. Vervolgens heb ik jaren lang cocaïne gebruikt en andere middelen en het voorgaande allemaal weggebruik (letterlijk weggestopt met verdoven). Cocaïne zorgde er eerst voor dat ik zelfverzekerd werd, scherp en mijzelf voelde als een soort van god. Mij kon niks gebeuren.

Totdat het keerpunt kwam. Ik ging van blowen en alcohol, naar cocaïne. Cocaïne maakte mij angstig, paranoïde en vooral heel erg seks belust. Er kwam een tijd dat het zelfverzekerde en leuke weg ging. Ik vloog direct achter de computer om porno te kijken en zocht direct seks: met mannen, prostitués noem het maar op. Ik was mijzelf niet en deed het tegen mijn wil in. Ik walgde van mijzelf, vond mijzelf vies, haatte mijzelf en kon mijzelf niet meer in de spiegel aankijken.

Mijn fantasieën onder invloed van simulanten werden steeds groter. Met meer mannen, vrouwen, shemales noem het maar op. Het werd steeds gestoorder. Ik was bang dat ik van cocaïne door zou draaien (daar staat het om bekend) en dat ik uiteindelijk degene zou worden die mij heeft misbruikt.

En die fantasieën kreeg ik opgeven moment ook na een periode van heel intensief cocaïne/meth amfetamine gebruik. Ik walgde van mijzelf, moest er van kotsen en begreep mijzelf niet meer. Gelukkig heb ik die stap nooit gemaakt! Dat had ik mijzelf nooit kunnen vergeven, dat weet ik zeker.

Ik ben afgekickt op eigen houtje, thuis. Het is verschrikkelijk zwaar. Ik werd bijna psychotisch en alles kwam omhoog wat ik al die tijd heb verdoofd, weggelachen en geprobeerd weg te beredeneren: dit is wat mensen doen onder invloed. Verdoven kan niet meer. Ik kijk nu naar de harde realiteit en hoe ver ik van mijzelf verwijderd ben geweest. Ik was een monster geworden. Ik heb een heel slecht zelfbeeld. Probeer een beetje meer van mijzelf te houden. Want degene die onder invloed was al die jaren: die ben ik niet meer. Verdoven kan niet meer, dat maakt dat ik weer diegene wordt. Uitgesloten! Ik heb nachten lang gehuild, mijzelf verafschuwd, ik kreeg zelfmoordgedachten en dacht een paar keer om er een einde aan te maken. Een einde aan het lijden. Want zo voelt het vaak. Ik kwam terecht bij de crisisdienst en ben in behandeling gegaan bij verslavingszorg voor o.a. diagnostiek.

Uitkomst: PTSS. Nu heb ik één EMDR behandeling gehad voor een ander trauma en dit voelt als een verlichting. Ik kan niet meer normaal kijken naar seks. Ik moet meteen huilen, vermijd het vaak, voel walging en krijg kot neigingen. Ik raak er compleet van ontregeld. Ik probeer er normaal naar te kijken en soms heb ik een helder moment en denk ik: ja zo hoort seks te zijn. Vervolgens stort ik in emotioneel in elkaar met alle herinneringen en trauma's van dien. Ik probeer beelden weg te drukken, duik in mijn bed van ellende en wil alleen maar slapen en niks meer doen. Laat mij maar liggen denk ik dan. Ik wil niks meer en ik ben kapot. Ik voel mij schuldig, vies en ranzig. Kortom: ik ben kapot.

Ik heb last van zware depressies, angsten en dus ook ptss. Mijn omgeving zegt: ga niet in de slachtoffer rol, kop op, het leven is goed, je bent nu zonder drugs en alcohol, je werkt, je hebt je leven verbeterd en je doet het goed. Ik doe het ook goed. Dat neemt niet weg dat ik een lijdensweg voel van het verleden en daar vaak (noem meerdere keren per week) mee geconfronteerd wordt en helemaal van slag - en ontregeld raak.

Binnenkort de eerste sessie over dit thema. Ik kijk er heel erg tegen op, maar ook weer naar uit. Ik hoop dat het verlichting geeft en dat ik beter met mijzelf kan leven en met mijzelf kan omgaan. Want dit is een dagelijkse belemmering. De beelden, de gedachten, de emoties (huilen, machteloosheid, beven, noem het maar op) en gevoelens die er bij komen kijken. Het zuigt energie, het neemt mijn kracht en levensvreugde weg. Ik zie het vaak het leven al snel niet meer zitten en krijg dan ook hier en daar weer zelfmoordgedachten ervan.

Toch probeer ik het positieve van het leven in te zien. Ik ben gestopt, ik vind mijzelf terug en ik heb een toekomst voor me. Ik probeer er een mooie dag van te maken. Want dat is het enige wat ik kan doen.