Met stomheid geslagen elke keer weer

Toen ik 16 was gingen mijn ouders scheiden.
Mijn moeder had ineens een andere vriend, en mijn vader wou zelfmoord plegen dus werd opgenomen op de paas. Al vrij snel had ik geen contact meer met haar.
Na een tijd “emotioneel” voor mn vader te zorgen ben ik uit huis gegaan.

Mijn moeder liet het op alles afweten. Ze nam me weg kwalijk dat ik haar te weinig bezocht (op de camping waar ze tijdelijk woonde) ik zocht afleiding bij vrienden namelijk. Op mn 16de woonde ik al gauw op mijzelf in een stad. Met vallen en opstaan worstelde ik me door mijn jeugd heen. Weinig zorgeloos. Met vallen en opstaan worstelde ik me door het leven. Schaamde me kapot niemand wist precies wat er aan de hand was. Ik herinner me weinig tot niks van de tijd ervoor.
Drama na drama speelde zich thuis af. Mijn ouders wezen vooral naar elkaar maar hebben na de afwikkeling van de scheiding nooit meer met elkaar gesproken.

Na een ingewikkelde en onzekere periode ben ik uiteindelijk geknapt. Tijd en volgorde is lastig ben weg in de war geraakt door alles. Na bezoek aan de huisarts omdat ik zelfmoordgedachten had terecht gekomen bij emergis. Begeleidend wonen/ opname vanalles gezien. Medicatie tegen psychose aangezeten.

Ik voel me in de steek gelaten mn ouders hebben wel 15/20 keer contact verbroken aan en af om de beurt. Ik was lastig. Niet welkom op begrafenis van mijn familie. Niet welkom op de trouw van mn vader. Na zn zoveelste “relatie” aan en af werd ik verstoten. En nog steeds. Mijn broer minder maar ook wel.

Al die tijd dacht ik
Dat ik gek was dat alles aan mij lag heb me altijd zo ongewenst gevoelt gebroken vernederd. Ik ben altijd te veel te lastig te aanwezig. Ze hebben me kapot gemaakt tot op het bot.

Een tijd was het contact met mijn moeder goed mits ik naar haar en stiefvaders pijpen dans. Nooit niks goed alles te min.
Nu ben ik 3 jaar samen en ben zelf mama.

Wat heb ik een liefdeloze jeugd gehad. En op de koop toe was ik vooral lastig te veel etc. Mijn moeder heeft contact verbroken met mijn vader al 15 jaar mijn broer en nu ik weer voor de zoveelste keer.
Een kleine periode terug ging het slecht met mijn relatie. Iets knapte in me na jaren van overleven dan weer te kampen krijgen met een verslaafde schoonmoeder.
Die ons het leven zuur probeerde te
Maken tijdens
Mijn zwangerschap. Mijn vader die geen contact wil ook niet Met zn kleinzoon.

Heb alles alleen gedaan.
Kleertjes kamer schilderen. Ben zo veel al zo eenzaam geweest. Dat ik psychische problemen had vroeger was vooral erg voor hun.

Maar dat ze door hun waren ontstaan hadden ze niet door. Dat ik vooral hun tot last was dat was de boodschap en hoe “blij” ik wel niet met hun moest zijn. Maar als ik eens dingen probeerde te adresseren werd contact altijd verbrokwn. Kortom je bent welkom als je binnen de lijnen loopt.

Voorkort knapte we dus iets ik was op. Kapot gemaakt. Het je bij elkaar rapen en weer doorgaan ging niet meer. 9 maanden en 5 keer per nacht uit hielp er ook niet aan.

Mijn vriend liep ook al maanden op zn tenen. Zelfde thuisproblematiek.

Mijn moeder is een ster om naar de buitenwereld ala een galante dame over te komen maar ze is in werkelijkheid een grote egoist. Zij is zielig, haar enige kleinkind
Kon ze niet op de 1ste verjaardag komen te druk met werk. Vervolgens uiteten plannen met vrienden.. die afzeggen en dan als de “grote” verassing op komen dagen.

Met stomheid geslagen elke keer weer.

Mijn zenuwinzinking kwam haar goed uit, ik was in verwachting van de tweede. Ze heeft me zo danig bang gemaakt dat ik het niet aankon dat ze me heeft overgehaald tot abortus. Ik kan het amper over mn lippen verkrijgen. Ze heeft
Me helemaal gek gepraat opgezet tegen mn vriend.
Alsof zij de reddende engel was.
Ze heeft 0,0 interesse in een andere. Gek op geld en aanzien. Doet niet anders als klagen en heeft nooit tijd.

Pessimist tot en met. Nooit blij voor me.
De geboorte van mijn 1ste baby hele fotoshoot an haar gemaakt terwijl ik nog bont en blauw was van de bevalling. Zij heeft nooit 1 foto gemaakt van mij als mama