Ik wil zo graag weer verder met mijn oude leven

Ik ben na een stressvolle periode overspannen thuis. Lange tijd veel stress gehad. Ineens lean ik erachter dat ik een actual zaken uit mijn verleden kwijt ben uit mijn geheugen. Sinds die tijd gaat het bergafwaarts. Wat ik eerst iets kwijt was heb ik nu een hele waslijst aan geheugenproblemen en voel ik me regelmatig verward. Dit is mijn verhaal:


Eind zomer 2017 ben ik gestart met hardlopen. Zo'n 3x in de week. Mijn vader die veel overgewicht heeft wilde graag afvallen dus toen ben ik samen met hem gaan sporten op de sportschool 2x per week. In het eerste kwartaal van 2018 viel het me op dat ik bij omhoog kijken wat trilling voelde in mijn nek. Daar maakte wel druk om, maar niks mee gedaan. Een tijdje later kreeg ik last van spiertrekkingen op willekeurige plekken. Ik ben toen gestopt met sporten. Ik dacht dat ik mijn spieren  overbelast had. Ik ben toen ook naar een neurolog geweest. Die deed en paar "standaard" onderzoekje maar kon niks vinden. Een tijdje later toen de spiertrekkingen erger werden begon ik me echt zorgen te maken en ben nogmaals. Ik was bang Parkinson te hebben en ben toen halverwege  voor een second opinion naar een andere Neuroloog gegaan voor onderzoek. Hier werd echt op trillingen gemeten met een speciaal apparaat. Daar kwam niks uit.  Ik maakte me wel echt zorgen, maar probeerde het naast me neer te leggen. Eind 2019 ging het steeds slechter met mijn oudste dochter op school. Mijn dochter werd gepest en veel van de stress die zij daardoor had werd this afgereageerd. Dit gaf erg veel extra stress en zorgde voor de nodige discussies in huis. Dit verhoogde uiteraard ook mijn stress. Rond deze tijd kreeg ik veel last van pijn in mijn maagstreek. Ik heb toen veel onderzoeken gehad. Echo's, gastroscopie. Dit gaf nog meer stress. Men kon niet vinden wat het was. Ondertussen maakte ik me steeds meer zorgen om mijn dochter, want het ging steeds slechter op school. Ik kreeg ook steeds meer last van mijn spieren en het was me opgevallen dat ik af en toe tijdens oplopende discussies met mijn dochter ineens kwijt was waar de discussie nou precies over gingen. Mijn angst voor Parkinson sluimerde nog steeds op de achtergrond en aangezien ik dacht dat Parkinson bijna altijd gevolgd werd door Alzheimer ging ik opnieuw naar de neuroloog. Deze verwees me door naar de top-neuroloog op dit gebied in Groningen. Dat een gesprek gehad en wat testjes, maar volgens haar niks aan de hand. Dit was in oktober 2019. Ik besloot het te laten rusten. In die tijd ging ik een keer met mijn dochter naar een grote zandkuil in een bos. Mijn dochter daagde me uit zo snel mogelijk er omheen te rennen. Ik deed te gek. Werd heel duizelig en kreeg wat ik nu denk dat een paniekaanval was. Hierna heb ik nog 2x zo'n aanval gehad en ik durfde met moeite nog ergens alleen met de auto naar toe. Bang voor een aanval. Achteraf gezien was ik toen al overspannen. In februari gebeurde er iets traumatisch waardoor ik volledig doordraaide. Ik bleef hier maar over piekeren. Elke dag was ik hiermee bezig. Volop tijd om te piekeren, want Corona was intussen uitgebroken en mijn bedrijf aan huis kwam hierdoor ook tot een halt. Maakte me elke dag vreselijk zorgen vanwege dat trauma en daar kwam Corona ook nog eens bovenop. Veel extra stress, kinderen online lessen, wat niet lekker liep. Oudste dochter nog verder in de stress. En toen kwam ik er ineens achter dat ik bepaalde dingen niet meer wist. Dingen als de geboorte van mijn 2e dochter, hoe de kinderkamer van mijn dochter er vroeger uit zag, dat de schildpadden vroeger ook op de logeerkamer gestaan hadden. Ik praatte er met de dokter over, maar die gaf het op stress.  Ergens april vergat ik zoveel dat ik overtuigd was Alzheimer te hebben. Ik werd depressief. Ik ging hele dagen op de bank zitten. Dag in dag uit. Zeker dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn gezin. Ik kreeg veel lichamelijke problemen met mijn sporten door het stilzitten waardoor ik me nog meer druk maakte. Zoveel krachtverlies dat ik bang was in een rolstoel te komen. 1 julli een hersenscan laten doen en een neuro psychologysche test gedaan. Uitkomst was dat ik geen Alzheimer had. Maar mijn geheugen is intussen steeds minder en een minder geworden en de stress steeds hoger. Ontussen kan ik bijna niks meer onthouden, maar mijn omgeving blijft zeggen dat het stress is een geen Alzheimer. Het leven voelt alsof het niet echt gebeurd en ik ben heel vaak overstuur, want overtuigd van Alzheimer. Hier een opsomming van een aantal dingen die me regelmatig overkomt:


Veel algemene kennis kwijt. Zaken van vroeger en zaken op kortere termijn.


Gesprekken moeilijk kunnen volgen. Soms na enkele zinnen de draad al kwijt zijn. 


Iets lezen/schrijven, afgeleid en dan niet meer weten waar ik gebleven was of wat ik wilde schrijven.


Geen of met heel veel moeite opsomming van enkele woorden/namen/korte teksten kunnen onthouden.


Iets willen zeggen/opzoeken/ doen en het ineens kwijt zijn.


Met enige regelmaat na moeten denken over mij wel bekende woorden en namen in gesprekken. Bijv. iets willen zeggen over je pols en niet op het woord pols kunnen komen. Wel de persoon kennen, niet op de naam komen. Soms komt het vrij vlot, soms echt later. Namen komen soms helemaal niet, dan moet ik vragen. Tig BN'ers ken ik, maar kom gewoon niet of niet meteen op de naam.


Mij wel bekende woorden komen soms toch ineens vreemd voor qua schrijven. Ik twijfel regelmatig how iets te schrijven. Moet ligt met ch of met een g? Moet zegt met ch of g? Dat had ik eerder niet.


Geen echt goed beeld in mijn hoofd kunnen vormen van de gezichten van familieleden en mensen die ik ken. Wel altijd herkenning als ik ze zie.


Veel vergeten op korte alswel lange termijn. Soms iets zien (bijv. de tijd op een klok) en enkele seconden later het niet meer weten. Iets doen en paar sec. Mijn rits dichtdoen en paar sec later ma afvragen of ik mijn rits wel dichtgedaan heb.


Niks meer kunnen reconstrueren ouder dan 1 dag. Wel flarden weten, maar echt geen dag kunnen reconstrueren. Soms enkele uren na het feit al niet meer weten dat ik met mijn vrouw en de hond gewandeld heb of wat wie ik tegengekomen ben.


Soms niet kunnen onderscheiden van geluiden. Bijv. cirkelzaag en slijptol op afstand.  Niet kunnen plaatsen waar een geluid op afstand vandaan komt (richting). Beiden vroeger zeer eenvoudig.


Telkens weer over (soms dezelfde) woorden moeten nadenken hoe je ze ook alweer spelt. Dingen als ineens de neiging om het woord "ze" als "se" te schrijven, maar dan iets later door hebben dat dit niet klopt.


Iets na veelvuldig herhalen onthouden via ezelsbruggetje en toch een paar uren/dagen later weer kwijt zijn.


Ik voel me de laatste tijd verward. Bijvoorbeeld als ik schoenen voor wandelen en gewone schoenen zie naast elkaar moet ik nadenken welke ik moet hebben, terwijl ik dat zou moeten weten. Dat ik eerst even na moet denken waar op mijn telefoon een icoontje staat waarvan ik weet dat hij op 1e pagina staat.


Ik vind informatie heel snel te veel. 

Ik kan dingen niet goed op een rijtje zetten. Weet niet wat waar op mijn lijstje staat.


Laatste tijd steeds meer nadenken over heel simpele dingen. Denken gaat constant moeizamer.


Het is soms net of dit allemaal niet echt is.


Laatste tijd heb ik vaak verkeerde woorden in hoofd. Wil het woord afdeling in een zin zeggen en dat zeg ik ook, maar denk dan het woord afbeelding.


Laatste tijd elke ochtend in bed gaan al mijn gedachten door elkaar heen. Heel veel niet logische zinnen. Geen samenhangend verhaal. Heel af en toe komen er niet bestaande woorden tussendoor. Heb er geen controle over. Soms denk ik dingen en dan ineens heb ik door dat het echt onzin is. Als ik uit bed ga gaat dat weg.


Bijna alles wat ik wegleg wat niet op een vaste plaats ligt weet ik niet meer te vinden.


Eigenlijk ben ik heel vaak iets kwijt als ik het net gedaan heb.

Laatste tijd ook vaker verward.
Enkele voorbeelden;

Gisteren: Ik wil de luxaflex opendraaien. Dit is al maanden naar links draaien, toch probeer ik naar rechts te draaien en als ik merk dat dat niet gaat denk ik hij moet toch echt rechtsom, om er 2 sec later achter te komen dat het toch linksom moet. Waarom geven mijn hersenen het signaal van rechtsom? Ik zou dat moeten weten.

Vandaag: ik ben al een tijd wakker, maar ben blijven liggen malen in bed. Ik zie on de douche een insect dat ik naar buiten wil doen. Daarvoor moeten de lamellen omhoog. Die lamellen hebben we al jaren en dit type werkt overal hetzelfde. Vervolgens ben ik zo'n 2 sec in de war en kijk eerst naar links naar het draaistokje en dan naar rechts naar het touwtje en weet heel even niet wat te doen. Dan bedenk ik me dat ik het touwtje moet hebben.

Ik vind die verwarring erg angstaanjagend en wil het mijn vrouw vertellen. Ik begin te vertellen en kom bij het gedeelte waar ik de lamellen omhoog will doen. Dan raak ik weer kort in de war. Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze kantelen met het stokje? Kort nadenken. Ik wou de lamellen omhoog. Maar vanwaar de verwarring?

Ik wil nogmaals aan mijn vrouw precies uitleggen wat er nu gebeurde. Dan raak ik weer kort in de war met exact dezelfde vraag als die ik net voor mezelf beantwoord heb: Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze draaien met het stokje? Weer kort nadenken. En het juiste antwoord is er weer.

En datzelfde overkomt me zo nog een derde keer als ik overstuur raak en nogmaals een poging doe.

Met lichtknopjes heb ik het soms ook. Zie dat die naar beneden geschakeld is en toch geven mijn hersenen door je moet naar beneden drukken. Waarom kort dat signaal. Ik doe het uiteindelijk wel goed.

Als ik door ons park loop en ik loop terug. Dan moet ik het 2e zijweggetje rechts pakken. Het eerste weggetje en het 2e lijken inderdaad iets op elkaar. Toen ik nog gezond was haalde ik ze ook wel eens door elkaar. Maar nu moet ik bij het tweede weggetje telkens weer kijken of dit het eerste weggetje is. Als ik eenmaal bij het eerste weggetje ben komt soms even dat gevoel dat ik het verkeerde weggetje heb. Dit overkomt me nu al enkele dagen.

Dat samen met dat ik zo ongelooflijk veel vergeet maakt dat ik als maar banger voor Alzheimer wordt en me alsmaar verwarder voel, terwijl Dokter, Neuroloog en mijn vrouw maar blijven zeggen dat het ligt aan de stress en aan het het slaaptekort dat ik nu al ruim een half jaar heb.

Hebjij ook ervaring met dergelijke verwarring?

Mijn huisarts en een psycholoog die ik eens sprak zeggen dat dit stress kan zijn, maar ik ben zoveel geheugen kwijt. Ik blijf gewoon bang voor Alzheimer.

Hoi Floris,

Ik herken dit ook heel erg. Ben nog maar 24, zit 9 maanden in burn out. Lees eens over wat chronische stress met je hippocampus doet (stuk brein wat verantwoordelijk is voor geheugen / concentratie). Dan kun je je er misschien bij neerleggen dat het inderdaad echt stress is! Dat stukje brein verschrompelt namelijk letterlijk. Je krijgt minder verbindingen in dat hersendeel. Het is wel omkeerbaar, maar daarvoor moet je logischerwijs wel uit die stressmodus komen en juist goede dingen doen. Meditatie en beweging staan op nummer 1 om dit te herstellen.

Liefs

Herken ook veel van deze klachten. Heb toevallig een artikel gelezen over hersenmist. Je moet mr eens googelen. Komt veel overeen