Het ging toch juist zo goed?

Dinsdag 16 februari was de dag dat mijn ex mij mededeelde dat zij wilde scheiden van mij, mijn wereld stortte in. Zoveel vragen kwamen er in mijn hoofd op, waarom? Het ging toch juist zo goed?

5 jaar geleden (Reeds 15 jaar samen) heb ik in een paniek aanval een dreigende houding ingenomen naar mijn ex, was mijn kind kwijt en die had zij zonder het tegen mij te zeggen meegenomen. Ik was in gesprek met een collega en dat duurde te lang, waardoor mijn dochter haar moeder appte dat ze honger had.

Toen ik haar dus niet kon vinden, belde ik mij ex op, die mij verweet dat ik eerst aan mijn dochter had moeten denken en naar huis moest komen en dat zij haar al reeds opgehaald had.

In blinde woede ben ik toen naar huis gereden en explodeerde het allemaal en maakte ik de grote fout, ik nam een dreigende houding aan ten opzichte van mijn ex en hiernaast ook nog de fout dat ik mijn dochter hiervan de schuld heb gegeven van dit alles.

Dit heb ik toen tot kalmeren kwam, zelf dan ook zeer kwalijk genomen en meteen actie ondernomen door in Therapie te gaan volgen bij een Forensische Psycholoog, waar eigenlijk alleen maar verplichte gewelds delinquenten bij zaten.

De therapie heeft mij enorm geholpen en sindsdien is het dan ook niet meer voorgekomen en ben ik altijd rustig blijven praten. 2x is het gebeurd dat ik ben weg gelopen omdat het teveel werd, maar schijnbaar is deze 2x mij noodlottig geworden......

De angst bleef bij de kinderen en mijn vrouw, zij durfde niets meer te zeggen tegen mij. Mijn vrouw werd ongelukkig, was zich zelf niet meer, mijn dochter zat met problemen en durfde deze niet meer uit te spreken... en het ging van kwaad tot erger......

Dieptepunt was dat mijn dochter zich geen uitweg meer wist en zich zelf begon te snijden, een grote roep om hulp. Gelukkig heeft een vriendin naar mijn dochter geluisterd en dit gemeld aan school en wordt zij nu hieraan geholpen.

Ongelukkig doordat hierdoor uiteindelijk toch mijn relatie kapot is gelopen...., dacht het allemaal goed te doen, maar juist niet. De ene fout in 20 jaar heeft ervoor gezorgd dat het klaar is en wat mis ik alles en iedereen!

Nu 2 weken later is de pijn nog net zo erg, wat moet ik doen, hoe ziet de toekomst eruit? Alleen in een huisje? Wie wil er nu met mij iets gezelligs doen? Tinder geen likes, op Facebook geen reacties of iets dergelijks en whats app blijft stil, niemand behalve mijn ouders....