22 jaar samen en hij is de weg kwijt

Had je mij een aantal jaar geleden verteld dat mijn leven er vandaag zo zou uitzien, ikbhad je nooit geloofd en het weggelachen. 22 jaar ben ik samen met mijn man, we waren 17 toen en wat hebben we veel samen beleefd. We hebben een totaal verschillend parcours afgelegd, ik heb gestudeerd, heb een aantal diploma’s, hij ging op z’n 17de van school af (haalde dus geen diploma) en ging meteen werken. We overleefden heel veel ruzies omdat we op een verschillende golflengte zaten, ik ging een half jaar in het buitenland studeren, was daarna ook even de weg kwijt, maar wat wil je wanneer je 20 jaar bent. Niet dat ik het goedpraat, maar ik heb het er met hem onmiddellijk besproken. Hij heeft gevochten voor mij en een jaar later, toen ik afgestudeerd was zijn we samen een jaar gaan reizen en werken in Australië. Een fantastische tijd die ons als koppel zoveel wijsheid heeft gebracht. Reizen was onze gedeelde passie. We kregen 2 fantastische kinderen, verbouwden een huis en bleven ondertussen veel reizen, ook met de kinderen. Nu we eindelijk wat meer tijd voor onszelf zouden krijgen, barstte de bom.
Ongeveer een jaar geleden kwam er een nieuwe collega bij hem op t werk en ik voelde bijna meteen aan dat er iets niet klopte. Maar hij lachte het weg, ik had helemaal geen reden om hem niet te vertrouwen, dus geloofde ik hem. Wat wil je als je zo lang samen bent. Hij bleef maar over haar praten en er volgden een aantal hevige ruzies. Hij was altijd met z’n gsm bezig (vroeger maakte z’n telefoon hem niks uit, ik mocht hem niet volgen op sociale media, nam onze zoon mee naar automeetings (zij is een autofreak…) de signalen waren er, maar ik beeldde het me allemaal in, volgens hem. We gingen tijdens de zomer op vakantie en trokken 5 weken door Europa, we hadden een fantastische tijd, maar daarna vond ik z’n gedrag onrustwekkend. Ik heb nooit z’n telefoon gecheckt in die 22 jaar, maar deed het toch in oktober vorig jaar. Zij had een bericht gestuurd. Er volgde opnieuw een hevige ruzie, er was iets veranderd tussen ons voor hem, maar hij kon niet benoemen wat, zei hij. Zij had daar niets mee te maken. Ik zette alles op alles om mijn relatie te redden, gaf hem meer aandacht, we deden veel samen met het gezin, we gingen op romantisch weekend naar Amsterdam, hij keek weer de oude, de man waar ik op verliefd was geworden. In de kerstvakantie trokken we met de kinderen naar Barcelona. Het leek goed te gaan. Eind januari confronteerde ik hem met het feit dat hij gefrustreerd rondliep de laatste tijd. Hij kon er niet tegen en we kregen opnieuw ruzie. Die avond zei hij dat hij wilde scheiden, hij vertelde het ook aan de kinderen (8 en 11) die het helemaal niet hadden zien aankomen, ze wisten , net als ik, niet wat hen overkwam. Toch vertrok hij maar niet uit het huis. Pas 3 dagen later ging hij weg en de volgende dag kwam hij terug. Hij wist niet wat hem bezielde, wilde bij z’n gezin zijn. Mijn hoofd zei dat er iets niet klopte, maar ik hou van deze man dus liet ik hem terug toe. Alles draaide in de weken erop rond hem( hij wilde nog een tatoeage zetten(had er eentje sinds september 2023), wilde gaan feesten, alleen op reis…) ik cijferde mezelf weg, bang dat hij zou vertrekken. Voordat hij op een kort reisje met een vriend vertrok, gingen we nog samen uit eten en het voelde redelijk goed, hij zei dat hij van me hield. Maar tijdens de reis veranderde de toon in z’n berichten en ik wist wat er kwam. Toen hij terug was, twijfelde hij opnieuw, maar kon niet echt uitleggen waarom. Voor mij viel echter 3 dagen later alle puzzelstukjes op z’n plaats: de nieuwe collega had plots haar relatiestatus op Facebook veranderd. Er was dus wel degelijk een ander in het spel. Hij verlaat z’n gezin voor een 13 jaar jongere vrouw, die in geen enkel opzicht op mij lijkt (fysiek- interesses) en ook helemaal niet bij zijn levensstijl lijkt te passen. Hij laat z’n gezin in de steek, lijkt ook z’n vrienden de rug toe te keren… ik herken de man die zolang de mijne was in geen enkel opzicht meer. Hij lijkt wel een vreemde. Hij was mijn geliefde, beste vriend en ook mijn soulmate. We hebben zoveel meemaakt en ik dacht wat we een sterke relatie hadden. Ook mijn dochter zei dat ‘mama, ik dacht dat wij sterk waren’.
Nu wil hij het huis heel snel verkopen en verder met z’n nieuwe leven. Ik blijf achter met een grote leegte en veel vragen, een gebroken zelfvertrouwen ( hij vond het nodig om heel kwetsende opmerkingen te maken voor een lange tijd - zie bv dat hij helemaal niet voor mij teruggekeerd was, enkel voor de kinderen, dat ik hem irriteerde, dat hij valt op vrouwen met veel tatoeages- ik heb er geen een…). Mijn wereld is volledig ingestort en hij gaat door alsof er helemaal niks aan de hand is, lekker op een roze wolk.Ik ben gebroken.
Wat ik hier op deze website lees, lijkt wel alsof het mijn leven is dat beschreven wordt. Ik kan nog steeds niet geloven wat er met hem aan het gebeuren is, is hij zo de pedalen kwijt. Hij is ook iemand die helemaal niet geloofd in mentale problemen en zal dus nooit hulp zoeken. Het is verontrustend, de wereld draait alleen nog rond hem. En hoewel de vrienden mij steunen en er ook niks van begrijpen dat hij zoveel komedie heeft gespeeld, ben ik bang, bang voor wat nog komen moet.