Ik weet niet meer wat ik moet doen

Hallo iedereen,

Ik zit momenteel best wel in een rotsituatie en ik weet niet zo goed met wie ik erover moet praten, dus ik dacht ik probeer het hier eens. Ik heb wel een paar vrienden, maar met hen kan ik vooral lol maken en minder goed praten over serieuze dingen. Ik heb ook een broer, maar die zie ik niet zo vaak. Ik hoop dat jullie misschien een paar goede tips hebben om met de volgende dingen om te gaan. Ik zal proberen het zo kort mogelijk te houden, maar het zijn nogal wat dingen.

Ten eerste is in november mijn relatie van bijna drie jaar uitgegaan. Zij heeft het uitgemaakt. Ik ben 34, maar dit was mijn eerste echte relatie. Daarvoor had ik nooit een serieuze vriendin gehad, wat denk ik mede komt door mijn autisme. Ik vind het best wel moeilijk om de hele dag met anderen om te gaan. Dit is dus ook de eerste keer dat ik gedumpt ben en het doet veel meer pijn dan ik ooit gedacht had. Dat komt denk ik ook omdat we samen een heel leven hadden opgebouwd. Zij heeft een dochtertje van tien waar ik goed mee kon opschieten, we woonden samen, we hadden twee katten en we hebben samen een puppy gekocht. Behalve de hond ben ik dat nu allemaal kwijt. Ik woon nu samen met mijn hondje bij mijn moeder en dat is gelijk het tweede probleem.

Ten eerste heeft mijn moeder vorige week haar enkel op drie plekken gebroken, waardoor ik nu naast mijn werk ook het hele huishouden doe. Dat is op zich niet erg, maar het komt er wel nog eens bovenop. Ik heb het verbreken van de relatie nog lang niet verwerkt en ik heb nu het gevoel dat ik helemaal niet meer aan mezelf toe kom. Daarnaast begin ik nu ook iets anders te merken. Ik begin te vermoeden dat mijn moeder alcoholist is. Ik ben al een paar keer thuisgekomen en haar stomdronken aangetroffen. Ik heb er natuurlijk niks over te zeggen hoeveel zij mag drinken, maar het doet me wel heel erg pijn om haar zo te zien. Het steekt me elke keer als ze me vraagt om een glas wijn.

We hadden eigenlijk afgesproken dat mijn moeder voor het hondje zou zorgen. Ik zou dat heel graag zelf doen, maar ik kan er vanwege mijn werk niet altijd voor hem zijn. Ik zou hem dan de hele dag alleen moeten laten en ik kan hem dan ook niet uitlaten. En bovendien heb ik nu niet eens een eigen huis of auto. Mijn moeder is werkloos en heeft een huis met een grote tuin. Terwijl ik misschien niet eens een rijtjeshuis kan krijgen, omdat dat vaak voorrang is voor twee personen. Bovendien wilde mijn moeder heel graag een hond. Maar ik begin nu wel serieus te twijfelen of het een goed idee was. Ik merk namelijk dat mijn moeder anders omgaat met de hond wanneer ze dronken is. Ik denk niet dat de hond bang voor haar is, maar ik merk wel dat hij dan meer afstand houdt. Ik hou zielsveel van dat beestje en ik ben best wel bang om hem hier achter te laten. Maar ik weet ook niet hoe ik met mijn moeder over haar drankgebruik moet praten. Ook omdat ik bang ben dat we ruzie krijgen en ze me het huis uit zet.

Dan het laatste probleem. Iets meer dan tien jaar geleden kreeg mijn vader epilepsie en verloor daardoor zijn baan (hij was vrachtwagenchauffeur). Door dit en andere spanningen zijn mijn ouders een paar jaar later met een vechtscheiding uit elkaar gegaan. Ongeveer op datzelfde moment kreeg mijn vader kanker, waar hij drie jaar terug jong aan is overleden. Ik heb nu even geen andere keuze dan bij mijn moeder te wonen, maar alles in dit huis herinnert me aan die tijd. Daarom had ik eigenlijk met mijn ex afgesproken dat ik bij haar mocht blijven wonen tot ik iets anders gevonden had, maar dat ging niet meer.

Een nieuw huis vinden is sowieso moeilijk deze tijd, maar er zijn nog een paar andere complicerende factoren. Door mijn autisme ben ik extreem gevoelig voor geluidsoverlast. Een paar jaar geleden woonde ik net in een sociale huurwoning, maar door de extreme geluidsoverlast van zowel mijn onder- als bovenbuurman moest ik daar noodgedwongen vertrekken. Toen ben ik bij mijn ex-vriendin ingetrokken. Maar daardoor was ik wel al mijn inschrijftijd kwijt. Ik werk deeltijd, waardoor ik wel aangewezen ben op een sociale huurwoning. Ook dat is dus niet zo’n eenvoudig probleem.

Ik heb drie jaar lang mijn hart gelucht bij mijn ex, maar net nu ik dat het hardste nodig heb, kan het niet meer. Ik denk niet dat ik depressief of overspannen ben, maar het begint wel heel veel te worden. Er is bijna geen moment op de dag dat ik niet aan één van deze dingen denk. Ik ben vooral benieuwd of er mensen zijn met soortgelijke problemen en of die tips hebben om ermee om te gaan. Ik heb nu het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta en dat er niemand is die me kan helpen.