Faalangst - forum lotgenoten

Ik voel mij al jaren onzeker over mijn eigen functioneren en dat werd erger nadat ik besloten heb om na 15 jaar mijn huwelijk te beëindigen.

Op een gegeven moment kon ik niets anders dan die knoop doorhakken, ik dreigde er volledig aan onderdoor te gaan.

Na een verschrikkelijk moeilijke tijd waarin ik keer op keer met mijn onzekerheden werd geconfronteerd gaat het nu beter. Stapje voor stapje weer bergopwaarts.

Wat heeft mij geholpen?

Behalve mijn maandelijkse gesprekken met mijn coach...die mij er telkens weer doorheen sleepte was mindfulness heel behulpzaam.

Ik heb geleerd mijzelf ondersteunender en met meer zelfcompassie toe te spreken.

Net zoals een kind wat leert lopen heb ik weer moeten leren leven. Een kind ruk je ook niet hardhandig vooruit, maar spreek je bemoedigend en geruststellend toe. Tijdens de diepste dalen heb geleerd mijzelf bemoedigend toe te spreken en extra goed voor mijzelf te zorgen.

Niemand voelt zich zoals ik mij voel en aangezien ik de enige ben, ben ik ook de "enige" die die zelfzorg kan bieden.

Ik ben als de dood wanneer ik moet presenteren!

Voor mijn werk moet ik met regelmaat presentaties houden maar ik sta dan stijf van de spanning! Ik denk: ik kan het niet, mijn stem beeft en bibbert en ik sla helemaal dicht. Iedereen let op mij!

En tot overmaat van ramp heb ik allemaal rode vlekken in mijn nek van de zenuwen. Iedereen ziet het en vind mij waarschijnlijk zielig of niet geschikt voor mijn functie.

Wat kan ik hieraan doen?

Ik ben bang, altijd bang om te falen.
Als ik thuis iets niet goed doe zeggen mijn ouders heel vaak: je kunt echt helemaal niks/ je bent super dom enz..

Ik voel me altijd zo waardeloos... Ik denk ook altijd laat mij maar dood gaan, beter leven in de hemel. Maar mijn ouders zijn eigenlijk best wel lief normaal en zeggen altijd dat ik de mooiste meid ben 🤗 Maar op school ben ik al best wel vaak geholpen met mijn faalangst maar het heeft geen effect bij mij ik wordt gewoon gek van mijzelf... In de klas dan denk ik altijd dat die leraren tijd in mij steken.. Dat moet niet... Ik ben toch waardeloos zonde van hun tijd...
Plss tips hoe ik me beter kan voelen"

Xx Anoniempjee

Ik ben student, maar het lukt me maar niet om te gaan studeren. Op de middelbare school ging alles heel erg gemakkelijk, en hoefde ik amper iets te doen voor hoge cijfers. Iedereen verwachtte dan ook heel veel van me toen ik naar de universiteit ging, maar dat maakt het nu alleen maar lastiger.

Ik verzin uitvluchten, stel m’n werk uit, en ga liever met vrienden op stap of de hele avond zitten gamen dan dat ik iets voor m’n studie doe. Ik ben zo bang dat ik iedereen teleurstel.

Een half jaar lang heb ik geprobeerd te werken als secretaresse in een kantoortuin. Het kostte heel veel angst om de hele dag tussen al die mensen te zitten. Ik vond dat ik het werk niet kon, dat ik niet geschikt was, dat ik bang was om fouten te maken, dat ik dan op mijn kop zou krijgen.

Als ik 's avonds thuis kwam at ik en ging ik meteen naar bed omdat ik uitgeput was van de dag. In het weekend lag ik de hele dag in bed om de het werk maar vol te houden. Toen ook nog mijn moeder overleed en ik meteen de volgende dag weer ging werken en dit een aantal weken volhield, stortte ik in.

Het heeft mij wel geleerd dat ik niet geschikt ben voor werk tussen zo veel mensen. Nu werk ik met een, hooguit twee mensen. Het geeft nog wel spanning, maar omdat ik nu parttime werk en daartussen uit kan rusten, lukt het me om het vol te houden.

Soms heb ik het idee dat ik dingen niet doe, omdat ik bang ben dat ik ze niet goed genoeg ga doen. Ik wil dan niet falen.

Ik vind dat als ik iets doe, dat ik het dan ook heel goed moet doen. Ik doe dan liever niets, dan dat ik iets doe dat vervolgens niet goed is (volgens mijn eigen maatstaven).

Mijn faalangst hangt ook wel samen met mijn perfectionisme. Ook dat zorgt ervoor dat ik dingen soms niet doe, omdat ik bang ben dat het nog niet perfect is.

Dit is een verhaal over faalangst geschreven door een therapeut die ervaringsdeskundige is :-).

Ik heb vroeger leren zingen van een operazangeres en een tijd aan het conservatorium gestudeerd. Ik weet dat ik echt kan zingen, en toch ...

Vlak voor een optreden kan er echt stress opvlammen: 'dit is vreselijk, waarom doe ik mezelf dit aan?'. Het antwoord is: omdat ik het ook echt wil en leuk vind.

Dat neemt niet weg dat er ook altijd een angst blijft om te falen. Ik vind mijn rust voor een deel in het besef: ik ken dit van mezelf, ik heb het altijd weer, en het gaat bijna altijd goed.

Een tip: ga geen stress opbouwen omdat je stress hebt, daar wordt het niet beter van. En deze vorm van faalangst verdwijnt als ik begonnen ben, dan zijn zoveel andere dingen waar ik me op moet concentreren, dat er geen ruimte meer is voor faalangst.

Kortom veel faalangst draait op gedachten in de sfeer van 'wat nou als ... ?' En die gedachten verdwijnen dus vaak als je bezig bent, succes :-)

Ik voel me soms bij iets vaak onzeker zeker bij iets nieuws.

Er wordt veel gekeken naar wat je fout doet in plaats van wat je wel goed doet en daar wordt je erg op afgerekend. Het is ook vaak de reactie van de ander die dan 'te' binnenkomt bij mij. Soms wel zo bedoeld vaak niet.

Wat ik wel heb ervaren is je zelf gunnen fouten te maken, daar leer je van. Door geen fouten te maken wordt het alleen maar erger. Je bent nooit te oud om te leren.

Inmiddels ben ik bijna klaar met mijn MBO. Ik heb het afgemaakt, maar met veel moeite, steeds ben ik zo bang dat ik het niet red.

Nu moet ik nog wachten op de uitslag van een herexamen en ik denk dat het niet goed komt. Wat dan? Ik doe er naar mijn ouders onverschillig over, zo van ik weet toch niet wat ik wil, welk beroep ik wil kiezen, ik zie wel, ik blijf wel bij de supermarkt werken voor een jaar.

Maar ondertussen zie ik zo op tegen een baan in het bedrijfsleven, ik kan dat vast niet, er wordt zoveel van je gevraagd. Dan maar veilig thuis blijven wonen en in de supermarkt werken, hoef ik ook nergens tegenop te zien.

Aan de andere kant wil ik wel, misschien moet ik toch eens aan iemand vertellen hoe ik tegen alles opzie en bang ben om te falen...

Het is zo lastig om steeds het gevoel te hebben meer te willen en het toch niet te doen. Ik word er erg moe van. Verder dan plannen maken kom ik vaak niet.

Wanneer ik aan de slag wil gaan, denk ik dat het me niet zal lukken, dat anderen het vast beter kunnen en dus dat ik er maar beter niet aan kan beginnen.

Helaas heb ik vroeger vaak te horen gekregen dat wat ik doe niet goed genoeg is. Dat blijkt flink te zijn blijven hangen, ook al had ik eerder niet zo door. Ik hoop nu door steeds wel kleine dingen aan te gaan, er overheen het komen.

Nooit vond ik het fijn om in de spotlights te staan. Ik was bang dat alles mis zou gaan en hield vaak maar mijn mond. Ik ben altijd al bang geweest om fouten te maken.. op school, bij de gymles, gedurende het contact met anderen.

Met een therapie ben ik op weg geholpen. Ik heb geleerd dat veel van mijn gedachten irrationeel zijn en dat er wel degelijk iets aan te doen is.

Ik raad anderen dan ook aan hetzelfde te doen!

Ik denk altijd dat andere mensen beter kunnen dan ik. Zij zijn slimmer, leuker en beter dan ik. Dat maakt soms dat ik hier erg down van kan worden en het niet meer zie zitten. Altijd maar je best moeten doen en nooit is het goed genoeg.

En dan zijn mensen soms ook niet tevreden over mijn werk en dan raakt dit mij des te harder. Ik heb in de loop van de tijd wel geleerd om te gaan met dit gevoel, therapie kan daarbij helpen!

Ik zit in groep 8 en ik durf geen vragen te stellen. Ik vraag dan maar niets waardoor ik heel veel fouten maak in mijn werkjes. Ook vind ik het heel spannend wanneer de juf een vraag stelt ik dan een antwoord moet geven.

Nu heb ik met de therapeut een mail geschreven naar de juf dat ik dit spannend vind en zij heeft mij beloofd mij geen antwoord te vragen. Dat voelt heel goed waardoor ik weer met iets meer plezier naar school ga.

Het heeft best een tijdje geduurd voordat ik, met behulp van mijn therapeut, inzag waarom ik zoveel problemen had op mijn werk met mijn baas.

Wat ik ook deed en hoe hard ik ook werkte, elke keer was er wel weer iets waarover hij iets te zeuren had, het leek nooit genoeg en was iedere keer weer bang om fouten te maken.

Het begon tot mij door te dringen dat het er op leek dat wat er in mijn jeugd tussen mij en mijn vader speelde zich nu aan het herhalen was. Ik liep de hele dag op mijn tenen om maar niets te doen wat hem boos zou maken en toch gebeurde dat zo nu en dan waardoor ik dan volledig onderuit ging.

Ik realiseerde me dat mijn houding zijn gedrag als het ware uitlokte, ik was een 'dankbaar slachtoffer'. Mijn therapeut vertelde me dat ik mijn vader op mijn baas 'plakte' (projectie).

Dat, en het feit dat hij een keer een collega, die ik erg graag mocht, op precies dezelfde manier te grazen nam zorgde ervoor dat ik dat kon gaan scheiden. Het klinkt bijna ongelofelijk maar sindsdien gaat het echt stukken beter tussen ons.

Ik heb een enorme faalangst. Op momenten dat anderen mij gaan beoordelen kan ik helemaal dichtklappen. Verder merk ik dan dat het zweet mij uitbreekt.

Ik heb er het meest last mee als ik een praktijkexamen moet doen of als ik iets moet presenteren. Als ik dan maar iets hoor dat enigszins kritisch klinkt dan voel ik mij letterlijk door de grond zakken.