Bindingsangst - forum lotgenoten

In een relatie (die ik geen relatie noemde :-)) was er sprake van heftige en afwisselende bindingsangst en verlatingsangst.

 

Het ene moment had zij verlatingsangst en ik bindingsangst, en het andere moment had ik verlatingsangst en had zij bindingsangst. We waren als twee magneten die elkaar continu aan het aantrekken en afstoten waren.

 

Het was ook een soort van verslaving. Als zij te dicht bij kwam, dan kreeg ik het benauwd en wilde ik vluchten (bindingsangst). Als zij echter afstand nam, dan voelde ik een verslaving en wilde ik bij haar zijn (verlatingsangst).

 

Het was één groot relatiedrama van verslaving, bindingsangst en verlatingsangst. Hoewel ik cognitief wel wist dat deze relatie niet goed voor mij was, waren de gevoelens van verslaving en angst erg sterk. Het leek soms wel alsof mijn “gezonde gedachten” overschreven werden.

 

Wat mij uiteindelijk bevrijd heeft was dat ik een stukje had gelezen waarin stond dat hoe intiemer je bent met iemand, hoe meer energie je van die persoon in jezelf opneemt. Dus je kunt maar beter niet te intiem zijn met mensen waar je niet te veel op wilt lijken.

 

Dus ik stelde mezelf de vraag “wil ik meer op deze persoon lijken?”. Het antwoord was overduidelijk “Nee”. Door met deze nieuwe blik te kijken, heb ik afstand genomen. Gelukkig nam zij tegelijkertijd ook afstand. En zo ben ik “ontsnapt” uit dit drama.

Bij één relatie woonde zij aan de andere kant van het land, en zagen we elkaar in het weekend of één keer in de twee weken. Ondanks dat ze zo ver weg woonde, kreeg ik het nog benauwd, en voelde ik weinig ruimte.

 

Ik heb bijna een jaar lang chronische stress gehad. Als ik wakker werd voelde ik nog heel even ruimte, en daarna kwam de stress (van de relatie). Omdat ik het ook moeilijk vond om de relatie te beëindigen (ik wilde haar niet kwetsen), bleef ik erin zitten. Ik voelde op dat moment niet de kracht en vrijheid om eruit te stappen. Het voelde alsof ik het verdrinken was in een oceaan.

 

Uiteraard werd ook de kwaliteit van de relatie slechter. Gelukkig beëindigde zij de relatie, en was ik weer vrij. Ook na de relatie heb ik nog bijna een jaar lang de chronische stress gevoeld.

Ik voel ook bindingsangst in vriendschappen. Als ik het gevoel heb dat ik geclaimd wordt, dan krijg ik het benauwd. Nu kan ik dat gevoel al snel krijgen, bijvoorbeeld als een vriend of vriendin wil skypen of bellen. Dan kan ik het gevoel krijgen dat ik “iets moet”. Het fijnste vind ik het als het initiatief tot afspreken of even skypen van mij uitgaat. Dan kan ik als ik ruimte voel dat aangeven.

Ik durf geen relaties aan te gaan vanwege hechtingsproblemen. Als er iemand is, die ik meer dan leuk vind, dan word ik heel angstig, dan blokkeer ik helemaal, dan is er geen contact mogelijk.

 

Wie heeft hier ervaring mee en wie weet hoe ik dat kan oplossen?

Ik heb alweer een hart gebroken, en ook nog een leven verwoest. Mijn beste vriendin die vertelde mij dat ze denkt dat ik bindingsangst had. Maar he? Bindingsangst? Ik heb er natuurlijk wel eens van gehoord, maar dat heb ik toch niet? Dit is mijn verhaal:

Jaren struggle ik al met relaties, ik vind het heerlijk om te daten en om met iemand gewoon lekker over de dagelijkse dingen te praten. Het gevoel wanneer je dat berichtje binnen krijgt van die ene leuke jongen, het gevoel van een eerste date. Het gevoel van 'gewild' te zijn. Ja, dat vind ik heerlijk! Maar, na een poosje zie ik er toch vanaf, ik ben eigenlijk helemaal niet toe aan een relatie. Nu heb ik toch echt wel een aantal (korte) relaties gehad hoor, maar wanneer de spanning ervan is en wanneer dingen toch eigenlijk wel serieus worden, loop ik liever weg.

Ruim een half jaar geleden ging ik alleen op reis, ik wilde mijzelf eens tegenkomen, ik had een zwaar jaar achter de rug en wilde gaan uitvogelen wat ik nu eigenlijk wil in mijn leven. Ik leerde daar een ontzettend leuke jongen kennen, het klikte meteen! We hebben een aantal dagen samen doorgebracht, maar ook toen weer zei ik dat ik het erg gezellig vond maar niet meer wilde, ook omdat hij niet uit hetzelfde land als ik kwam, wilde ik het liefst laten voor wat het was.

Hij vloog terug naar zijn eigen land, en ik had nog ruim 2 weken te gaan. Toch merkte ik dat ik graag contact met hem opzocht en hebben we zo nu en dan geskypt. Eenmaal thuis vertelde ik zelfs aan mensen dat ik iemand had leren kennen en dat we nog leuk contact hadden. Na een aantal weken besloten we elkaar te bezoeken.

Ik ben drie weken daar naar toe gegaan en we hadden een fantastische tijd. Er ging zelfs even door hoofd 'is dit hem dan? Is dit de ware?' Hij wilde na die drie weken heel graag naar Nederland komen om te werken en om met mij te zijn.

Ik had mn twijfels, maar ook dacht ik als je het niet probeert weet je het niet! 2 maanden erna was het zover, hij zou volgende week hier naar toe vliegen. Hij had zijn baan en zijn huis opgezegd. En toen kreeg ik het benauwd. Dit is een hele serieuze stap en ik ben hier helemáál niet klaar voor. Ik wil niet samen wonen met iemand die ik eigenlijk maar 3 weken heb gezien.

Ik raakte totaal in paniek, ik kon hem ook niet meer vertellen dat ik er van af zag. Het was al te laat. Hij heeft zijn leven opgegeven, voor mij. Ik moest dit aangaan, ik moest dit proberen. Het moment dat ik hem zag op Schiphol, was lang niet zo blij als de vorige keer. Ik kon het niet, en ik moest het eerlijk vertellen.

Op dat moment ben ik gaan praten, met familie en vrienden, vooral mijn beste vriendin concludeerde dat ik bindingsangst heb. Bindingsangst? Natuurlijk niet. Want mensen met bindingsangst durven niks aan te gaan, zelfs geen date.

En ik houd van daten! Na enkele uren het internet plat gelezen te hebben over jawel "bindingsangst" zag ik veel symptomen voorbij komen die exact gepaard gaan met mijn love life. Ik heb bindingsangst. Ik heb een grote fout gemaakt, en ik weet nog niet hoe ik mezelf dit kan vergeven. Ik ben bang, doodsbang. Want het is zo ver gekomen deze keer, wat staat mij nog meer te wachten?

Ik heb besloten in therapie te gaan, ik wil aan mezelf gaan werken. Maar mijn verhaal delen, met mensen die mij misschien eventueel, ookal is het maar een heel klein beetje, kunnen begrijpen, zal mij al beter doen voelen. Want wat ik heb gedaan, is onbeschrijfelijk. Wat ik voel als ik dingen serieus worden, is niet uit te leggen.

Mensen om mij heen begrijpen niet wat ik voel, en wat er door mijn hoofd heen gaat. Ik wil niemand kwetsen, maar toch doe ik het. Als er hier iemand tips heeft hoe zij een manier hebben gevonden om hier mee om te gaan, please let me know in the comments! Want ik ben op dit moment even radeloos. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.

Na ruim 8,5 maand een super leuke en hechte relatie te hebben gehad, werd deze binnen enkele dagen abrupt door haar beëindigd omdat ik met een voorstel kwam mijn huis voor een tijdje te gaan verhuren.

“Dan wordt het samenwonen wel officieel” zei ze. Officieus woonden we al bij elkaar, maar kennelijk was mijn voorstel de trigger voor haar er mee te stoppen. Er was nooit een onvertogen woord gevallen. Voelde heerlijk. Had ‘m duidelijk niet zien aankomen. Ben er zeeeer verdrietig van.

We hadden beiden onze eerste liefdes verloren aan kanker, voelden als geen ander elkaar goed aan. Waren zo blij met elkaar. Verschil is wel dat ik ruim 2 jr weduwnaar ben en zij al 10 jaar. Ze had eerder wat gedate maar dat was al snel niet goed gegaan.
Bij ons ging het wellicht te snel aan het begin. Binnen enkele weken hevig verliefd.
Altijd gezegd dat we geen ondoordachte beslissingen zouden nemen mbt verkoop of verhuur van een van onze huizen. Eerste jaar hebben we het daar niet over. Gelukkig beiden genoeg financiële ruimte dus geen haast.
Maar goed begin mei is eerste jaar voorbij en de gelegenheid deed zich voor dat ik een jonge vrouw in scheiding kon matsen met tijdelijk mijn huis.
Dat voorstel heeft me nu de relatie gekost.

Kan inmiddels alleen maar denken aan “bindingsangst” bij m’n ex.

Ik vind het ongelooflijk verdrietig, heb het als zeer traumatisch ervaren.

Hoop toch echt dat eea nog eens goed komt. Ze is zo lief.

Ze gaat zelf op onderzoek uit of er idd sprake is van bindingsangst. Dat kan ik alleen maar vermoeden. Hoop dat ze openstaat voor contact met een psycholoog en dit al dan niet vast te stellen en bij een “ja” hier iets mee te doen. Alleen dan gaat het haar lukken ooit een vaste duurzame relatie te krijgen ....het liefst weer met mij.

Onze leeftijd ligt rond de 57 jr.

Ik heb door een moeilijk verleden met mijn vader (alcoholist en depressief) altijd moeite gehad met het vertrouwen van mannen en dus tot mijn 20ste geen relaties gehad. Toen ik er eenmaal klaar voor was, kreeg ik een relatie met een leuke jongen. Dit duurde een jaar maar uiteindelijk ging hij vreemd. Dit heeft er weer voor gezorgd dat ik terug bij af ben en opnieuw erg wantrouwend ben geworden.

Dit is nu ruim 2 jaar geleden. In die tijd heb ik meerdere dates gehad en zelfs een korte relatie van 3 maanden, maar elke keer komen de twijfels weer op. Ik date eigenlijk alleen via datingapps omdat ik anders de mannen niet zo makkelijk tegenkom. De angst is soms zelfs zo erg dat ik al begin te twijfelen tijdens een appgesprek. Waar het eerst heel erg gezellig is en het wel oké voelt, merk ik dat ik begin te twijfelen zodra de eerste date gepland is. Het liefst ga ik dan helemaal niet. Als ik dat wel doe, kan het twee kanten opgaan:

1. De date was echt heel leuk en ik voelde echt een klik maar uiteindelijk blijkt de man in kwestie niet het gevoel te hebben zoals ik het heb, dus opnieuw die afwijzing.
2. De date was oke en ik geef het nog een kans. En daarna nog een en nog een, maar de twijfels zitten er continu. En vaak kap ik het dan uiteindelijk toch af want ik luister nou eenmaal naar mijn hoofd die zegt: 'Pas op, niet doen! Gevaar!'

Dus ik word echt gek van mezelf elke keer als ik weer een leuk iemand tegenkom op een app want dan hebben mijn hoofd en hart weer ruzie...

Mijn bindingsangst was heel erg. Ik kreeg het vaak al benauwd als ik op internet op een datingsite een datingprofiel aan het bekijken was. Dat kwam omdat uit het verleden was gebleken dat als ik eenmaal een relatie had, dat het dan moeilijk was voor mij om eruit te “ontsnappen”.

Wie weet lucht dit echt wat op. Weer een hart gebroken. Ik doe het keer op keer en echt niet expres of omdat ik het leuk vind. Ik vind het verschrikkelijk maar iedere keer als ik denk iemand echt leuk te vinden en het wordt serieus dan gebeurd er iets wat alleen mensen met bindingsangst zullen herkennen.
Op het moment dat het serieus dreigt te worden krijg ik constante stress en angst in mijn lichaam. De hele dag door, het maakt op een gegeven moment niet eens meer uit of wel of niet bij die persoon ben. Op het moment dat ik wakker wordt ben ik nog even relaxed maar na 5 minuten BAM, dan begint het weer en het houdt niet meer op. Ik raak er totaal uitgeput van en kan op geen 1 vlak meer functioneren want het lichaam zit in een angst en vluchtmodus wat betekent dat logisch nadenken niet zo belangrijk meer is het enige wat het lichaam wilt is uit de situatie stappen, en aangezien je hele leven op zijn kop staat door de angst doe je dat dan ook maar. Je stapt uit de situatie , je maakt het uit met je vriendin en je bent weer ontspannen en weer alleen. Je voelt je weer top en je vergeet hoe erg die spanningen waren en je probeert het weer opnieuw. Je acteert naar je gevoelens op dat moment maar die kunnen door die klote spanningen van de 1 op de andere dag omslaan het is niet te omschrijven en voor degene aan de andere kant al helemaal niet te snappen.

Ik ben nu 32 heb het heel vaak geprobeerd met steeds weer dit resultaat. Ik begin moedeloos te worden want ik wil het zo graag maar het lukt me gewoon niet zolang die angst komt valt daar niet mee te leven. Beter alleen dan met constante angst en stress in het lichaam, alleen het leven wordt een beetje doelloos op deze manier :(

Wat moet ik nou als ik maar 1 beste vriendin (A) heb.
Die een vriend heeft, goede relatie samen.
Elk feestje gingen we met z'n 3e omdat het super gezellig was. Maar uiteindelijk was ik de enigste die dit leuk vond.
We hebben tegen mij gezegd dat ze graag zonder mij naar feestjes willen gaan en dat is echt prima!
Maar zij weet dat ze mijn enigste vriendin is, dat ik moeite hebt met vrienden maken.
Ik had soort gehoopt minimaal 1x in de 2 maanden ofzo nog een keer af te spreken, een feestje ofzo....gezellig.
Ze was echt boos op mij dat ik haar geen ruimte gunde.
En hoe ik het ook uitlegde dat zij mijn enigste vriendin was en ik best bang was haar kwijt te raken. Ze...Ze pak gewoon al mijn gevoelens, doet het in haar vuist en gooit het weg.
Gewoon een vergeten foto, waar heel veel herinneringen in zit.
Nu probeerde ik haar maar voorlopig te negeren want zij begrijpt mij niet, dus ben ik de pineut...
En toch stuurt ze continue foto's van haar oh zo leuke nieuwe ''beste'' vriendin.

Sorry hoor dit heb ik zelf gedaan maar ik heb letterlijk.... LETTERLIJK al mijn middelbare vriendinnen opgegeven en andere meiden waar ik mee om ging, omdat mijn vriendin (A) anders chagrijnig zou worden.

Ik ben gewoon compleet vriendeloos en voel me gewoon echt compleet kapot gemaakt dat het zo gelopen is.
Ze begon mij op een gegeven moment te appen dat ik eigenlijk blij voor haar moest zijn dat het ammel zo goed loopt in haar leven.
EN JA het loopt goed in JOUW leven, maar je vergeet gewoon mij. Die altijd klaar voor je stond, heel veel echt heel veel heb opgegeven voor haar.
En nadat ik gediagnoseerd bent met depressie, angststoornis, bindingsangst en verlatingsangst denk ik oprecht van... Ja en nu? Hoe nu verder? Gewoon.... Ik zie het gewoon ff niet meer zitten.

Ik ben nog jong 18, maar zover bekend al mijn hele leven angst voor relaties en binding. Altijd uit de weg gegaan of even kort een relatie van 3 maanden gehad. In elke korte relatie wel vervelende partners gehad die helaas zelf ook mij wantrouwen gaven.
In een relatie merk ik heel erg dat ik dus ga graven naar punten om de relatie te beëindigen.
In mijn huidige relatie (nieuw record 6 maanden) ben ik ook erg naar het graven voor een reden de relatie te beëindigen. Mijn bindingsangst werkt zo dat ik in het begin alles doe om iemand te versieren. Eerste 1/2 maanden gaat geweldig alle liefde hevig aanwezig. Maar na ongeveer 2 maanden dan krijg ik een vreemd gevoel dat er iets mis is. Ik word wat minder vrolijk en enthousiast zit dan veel in mijn hoofd. Altijd aan het denken en niet meer zo spraakzaam.
Als ik dan op een gegeven moment teveel of te weinig ben met mijn vriend kan ik heel angstig worden en hoef ik hem niet meer te zien. Meteen gaat door mijn hoofd ik wil het uitmaken. Ik krijg waan gedachten en verzin redenen om het uit te maken. Als ik uiteindelijk hier vanaf ben komt een andere manier van mijn bindingsangst. Ik maak een hele waslijst van alles wat niet goed is aan hem of waarom ik hem niet kan vertrouwen. Dit schrijf ik op en ga ik zelfs aan mensen vragen. Iedereen geeft mij vaak bevestiging omdat het vaak dingen zijn die eigenlijk ook niet gezond zijn. Maar ik speur zo erg dat ik als iets maar 1x is gebeurd het meteen zie als iets waardoor hij nooit meer te vertrouwen is. Als ik uiteindelijk dit stadium heb gepasseerd dan kom ik bij de depressie. Weet ik zeker dat mijn vriend eigenlijk wel te vertrouwen is?en er geen goede reden meer heb om het uit te maken dan word ik depressief. Ik zie nergens meer plezier in en snauw constant mijn partner af.
Zij maken het dan vaak uit als ik hun niet voor ben. Wat een gelukkig persoon ben ik dan ineens als het uit is, de vrolijke ik is meteen terug.

Nu met mijn vriend moet ik wel heel eerlijk zeggen dat ik mijn best doe hem geen pijn te doen. Ik weet van mezelf dat ik het heftig heb en iemand tot de grond kan kwetsen om de meest onnozele dingen die ze zelfs niet eens is door hebben. Maar mijn vriend nu is de aller eerste waar ik voor wil vechten. Gewoon mijn angst kwijt wil raken. Ik ben nog druk bezig en de aanvallen zijn er nog af en toe. Maar omdat ik zie hoeveel pijn ik hem doe wil ik er gewoon vanaf. Met hem durf ik te zeggen dat ik samen een toekomst zie.
Mischien is mijn angst ergens ook terecht geweest want met mijn vriend nu voelt het net wat anders. De angst is er maar ik wil hem echt niet kwijt, ook soms juist wel om de pijn te voorkomen die kan komen. Maar ik ga oprecht voor het eerst er tegen in? Mischien is angst ergens te recht bij mensen. Het voelt alsof ik de juiste nu heb.

Kan iemand mij alsjeblieft helpen.. Ik heb het gevoel dat mijn partner mijn alles is en voelt als de ware, maar iets in mij verzet zich om me volledig aan hem te binden over over te geven. In het begin was hij niet mijn type en voelde ik mij niet heel erg aangetrokken, maar door zijn persoonlijkheid begon ik hem echt leuk te vinden en dat is alsmaar gegroeid. Tot op het moment dat wij zo naar elkaar toe zijn gegroeid dat ik niet meer bij hem kan zijn. Ik wil hem, maar ik kan momenteel niet eens met hem praten (we hebben zelfs wat afstand genomen). Iets blokkeert. Als ik in zijn aanwezigheid ben, is alles in orde, maar als ik niet bij hem ben, voelt mijn lichaam constant de pijn van het verlies van hem en dat hij niet meer in mijn leven is. Alsof ik in een break-up zit, terwijl ik nu juist hoor te genieten. Ik voel constant pijn, spanning, stress en angst. Ik kan zo niet meer leven. Ik snap het gewoon niet en ik word er gek van. Het wordt erger en op dit moment kan ik niet eens meer van het leven genieten. Alles triggert me. Ik kan niet naar muziek over liefde luisteren of films over liefde kijken. Ik weet dat ik verlatingsangst/bindingsangst heb, maar hij geeft me al genoeg zekerheid. Dus het moet iets anders zijn.. Kan het zijn dat mijn lichaam me vertelt dat ik het uit moet maken, ook al is hij mijn alles en kan ik me niet voorstellen zonder hem te leven????

Ik ben een paar maanden geleden gaan daten met een meisje dat ik al langer ken. Zij is het zusje van een vriend van mij. Ik kende haar al wat langer, maar toen zat zij nog in een relatie. Er was altijd al een goede klik tussen ons. Toen haar relatie uitging, duurde het ook maar een aantal maanden toen er intiemer contact tussen ons kwam. Wij zijn gaan daten en dat was erg leuk. Ik kon haar niet vaak genoeg zien, totdat ik opeens een paniekaanval kreeg. Of ik het wel leuk genoeg vond, maar ik ben echt gek op haar. Ik heb het toen stopgezet, omdat ik dacht dat ik haar niet leuk vond, maar na een paar dagen begon ik haar al te missen. Ik wist niet eens dat bindingsangst bestond, maar mijn moeder zei het gelijk al tegen mij. Dat ik hier last van heb. Ik ben toen weer verder gegaan met mijn vriendin, maar ik blijf het heel vaak lastig vinden. Het lijkt wel of mijn gevoelens afentoe 'uit' worden gezet. Ik praat al met haar over mijn bindingsangst, maar het wil maar niet beter worden. Heeft iemand tips voor mij?

Als je met Autisme niet meer blij bent en ook ouder bent dan 60 jaar!!

Ik heb wat af gegoogled.
Heb gezocht naar lotgenoten die hier ook last van hebben!!
Het wordt onder de mat geveegd heb ik het vermoeden!!
Toch iets gevonden!!
Iemand die Wel Eerlijk zijn gevoelens uiten op dit gebied!

Nu zoekt elke Hulpverlener ernaar!!
Nu, ik heb het niet opgeslagen op pc of Laptop of op MB.
Maar zit wel in mn hoofd opgeslagen 😁
Zoiets maak je niet bekend, vind ik!!

Ik ben Ook niet blij met mijn Leven, krijg er steeds meer problemen van. Dat onder vind ik!!
Bij vrienden waar ik Kloos bij was.
Die dan hard op zeggen:
Ik ga met haar 4 stappen vooruit en zij heeft 3 stappen achteruit genomen!!
Ja, zegd ze dan nog: . . .
Zij is Zoo Weg Eigenwijs dan!!
Zij snapt na 1,5 jaar nog niks van Autisme!!!
Heb haar stukken laten lezen en filmpjes toegestuurd en dan denk je. . . Hier heb je handvatten over Autisme en ze snapte er Niks Van🤐😱😡😠ze noemde het Eigenwijsheid van mij!!!

Hoe wil jij het noemen??
Ik noem haar geen Vriendin meer!!!
Vertrouwen is Dusdanig WEG!!!
Wat kan nog meer weg??
Daar aan denk ik dus!!

Vorig jaar ook een poging gedaan om uit mijn lijden te ontsnappen.
Ik heb mn oudste Us nog beloofd om nog 1x het te proberen 😔

Maar het liefste ga ik weg!!
Verweg van mijn Verdriet!!
Ik zie mijzelf als 1 bonk Nerveuze Stress 🐸 in een wereld,
Waar ik niet Blij ben!!!

Iemand met bindingsangst maakt meer kapot dan hem lief is! Ik ben 5 jaar samen geweest waarvan ook samengewoond. Het lijkt wel alsof alles onder voorbehoud is. De ene dag wordt je de hemel in geprezen en de andere dag kan je vertrekken. Zo verteld ie dat ie heel veel van je houdt en zo weet ie het ineens even niet meer. Heel vermoeiend. Het lijkt wel dat mensen met bindingsangst er voor zorgen dat iemand heel veel van hen gaan houden en als dat punt bereikt is kan je opdonderen. Ze maken een relatie uit en jij krijgt alleen als verklaring dat ze het niet kunnen uitleggen en dat het een “gevoel” is. En ik krijg ook niet echt het idee dat ze in de gaten hebben wat ze er mee aanrichten.