Misschien is angst soms ergens terecht?

Ik ben nog jong 18, maar zover bekend al mijn hele leven angst voor relaties en binding. Altijd uit de weg gegaan of even kort een relatie van 3 maanden gehad. In elke korte relatie wel vervelende partners gehad die helaas zelf ook mij wantrouwen gaven.
In een relatie merk ik heel erg dat ik dus ga graven naar punten om de relatie te beëindigen.
In mijn huidige relatie (nieuw record 6 maanden) ben ik ook erg naar het graven voor een reden de relatie te beëindigen. Mijn bindingsangst werkt zo dat ik in het begin alles doe om iemand te versieren. Eerste 1/2 maanden gaat geweldig alle liefde hevig aanwezig. Maar na ongeveer 2 maanden dan krijg ik een vreemd gevoel dat er iets mis is. Ik word wat minder vrolijk en enthousiast zit dan veel in mijn hoofd. Altijd aan het denken en niet meer zo spraakzaam.
Als ik dan op een gegeven moment teveel of te weinig ben met mijn vriend kan ik heel angstig worden en hoef ik hem niet meer te zien. Meteen gaat door mijn hoofd ik wil het uitmaken. Ik krijg waan gedachten en verzin redenen om het uit te maken. Als ik uiteindelijk hier vanaf ben komt een andere manier van mijn bindingsangst. Ik maak een hele waslijst van alles wat niet goed is aan hem of waarom ik hem niet kan vertrouwen. Dit schrijf ik op en ga ik zelfs aan mensen vragen. Iedereen geeft mij vaak bevestiging omdat het vaak dingen zijn die eigenlijk ook niet gezond zijn. Maar ik speur zo erg dat ik als iets maar 1x is gebeurd het meteen zie als iets waardoor hij nooit meer te vertrouwen is. Als ik uiteindelijk dit stadium heb gepasseerd dan kom ik bij de depressie. Weet ik zeker dat mijn vriend eigenlijk wel te vertrouwen is?en er geen goede reden meer heb om het uit te maken dan word ik depressief. Ik zie nergens meer plezier in en snauw constant mijn partner af.
Zij maken het dan vaak uit als ik hun niet voor ben. Wat een gelukkig persoon ben ik dan ineens als het uit is, de vrolijke ik is meteen terug.

Nu met mijn vriend moet ik wel heel eerlijk zeggen dat ik mijn best doe hem geen pijn te doen. Ik weet van mezelf dat ik het heftig heb en iemand tot de grond kan kwetsen om de meest onnozele dingen die ze zelfs niet eens is door hebben. Maar mijn vriend nu is de aller eerste waar ik voor wil vechten. Gewoon mijn angst kwijt wil raken. Ik ben nog druk bezig en de aanvallen zijn er nog af en toe. Maar omdat ik zie hoeveel pijn ik hem doe wil ik er gewoon vanaf. Met hem durf ik te zeggen dat ik samen een toekomst zie.
Mischien is mijn angst ergens ook terecht geweest want met mijn vriend nu voelt het net wat anders. De angst is er maar ik wil hem echt niet kwijt, ook soms juist wel om de pijn te voorkomen die kan komen. Maar ik ga oprecht voor het eerst er tegen in? Mischien is angst ergens te recht bij mensen. Het voelt alsof ik de juiste nu heb.