Ze voelt zich ongemakkelijk en onzeker

Als Mirthe voor het eerst in mijn praktijk komt, valt me bij alles aan haar op hoe ongemakkelijk en onzeker zij zich voelt. Om te komen, om hulp vragen, is voor haar een hele stap.

Vooral ook omdat ze eigenlijk vindt dat haar gevoelens van onzekerheid ‘not done’ zijn in haar werk als hulpverlener. Ze merkt daarin hoe ze vooral tegenover wat oudere volwassenen gespannen, onhandig en onzeker wordt. Dit hindert haar nogal en ze wil er écht iets aan doen. Zo komt ze bij mij terecht.

Mirthe is een frisse dertiger ‘die er mag zijn’. Golvend haar, een stevige hand en een open blik, met ogen die nét iets te open staan. Het lijkt wel alsof ze angst heeft voor iets onverwachts en naars.

Mirthe heeft pas een relatie met een dynamische jonge vader met een klein kind. Deze man is leúk, en ze vraag zich ernstig af of zij wel leuk genoeg voor hem is….!? Ze weet zich geen raad in haar rol tegenover het kind, en al helemaal weet ze niet hoe om te gaan met zijn ex.

Als ze over de verse relatie vertelt krijgt ze een kleur en wordt nogal onrustig. Ze wil ermee aan de slag, al die dingen die aan haar trekken, waardoor ze geen rust in zichzelf vindt.

Haar levensverhaal
Wanneer we samen haar levensverhaal verkennen, vertelt ze over haar fijne jeugdjaren, over haar broer en jongere zus, over de bijzondere band die ze met haar vader had. Toen ze nog maar 12 jaar was bleek haar vader, die ze kende als een gezonde man, zomaar héél ziek te zijn.

Er volgden een paar moeilijke, onzekere jaren waarin ze haar vader zag veranderen. Hij knapte op, maar hij zat vaak met een lege blik in zijn stoel. Ergens was de man waar ze zo van hield een beetje weg, en dat deed Mirthe zeer….

Het deed zo zeer dat al het gedoe en alle aandacht die naar haar vader gingen, haar gingen storen; behoorlijk irritant was het! Op school ging het ook niet zo goed met Mirthe, ze is afwezig en nukkig. Gelukkig ging het na een aantal jaar toch beter. Mirthe wende aan de nieuwe situatie.

Vader knapte op en werkte tenslotte weer. Een beetje als vanouds. Toen was er plots het nieuws dat ‘het’ terug is. Mirthe is dan bijna 16 jaar. Moeder en vader komen thuis uit het ziekenhuis en er hangt een vreemde stilte. Als Mirthe dit merkt, loopt ze boos weg naar haar kamer. Het is mis.

Een paar weken later is vader zo ziek dat hij alleen nog maar op bed ligt en naar het plafond staart. Hij is er, maar ook weer niet. Mirthe is boos en radeloos en trekt zich terug, terwijl moeder aan reddert met broer en zusje.

En dan plots is vader weg, dood…. Het gezin is geschokt.

Als ik Mirthe vraag hóe zij afscheid van haar vader heeft genomen, komen de tranen. Eerst huilt zij stil, maar al snel zijn er snikken met diepe uithalen. Eindelijk, na al die jaren, komen het oude verdriet en de verborgen schuldgevoelens naar boven. Ze mogen er zijn, net als het pubermeisje wat er ooit was, wat de steun en de aandacht van haar vader én toch ook van haar moeder zo moest missen.

We doen een rollenspel, waarin Mirthe naar zichzelf kan kijken in haar rol en positie als ‘jonge meid van toen’. Opeens begrijpt zij zichzelf, haar behoeften van tóen beter. Ze ziet in dat ‘het niet aan haar lag’, dat zij zich zo voelde. Zij begrijpt dat ze zich in haar kind-pijn en onmacht terugtrok om te kunnen overleven in die voor haar ondragelijke situatie.

We kijken samen naar de onmogelijkheid van het gemiste afscheid, de (onterechte) spijt, het grote verlies…

Tenslotte lukt het Mirthe weer om zichzelf te herkennen als een onmachtig kind in een onmogelijke situatie. Ze ziet niet langer een falende pubermeid die haar vader in de steek liet, omdat hij háár verlaten had…..

We werken samen een paar sessies rond dit thema. Mirthe krijgt de huiswerkopdracht om een brief aan haar vader te schrijven. Een afscheidsbrief over de fijne dingen samen, over hun band en hun liefde, maar ook over de verwarring, de spijt en het gemis…

Als ik Mirthe na een poosje weer zie, vertelt zij hoe de rust in haar is teruggekeerd. Ze voelt begrip voor zichzelf en kan met meer warmte met zichzelf omgaan. Ze heeft bovenal ontdekt hoe ze zowel in haar privé situatie als in haar werk veel ruimte en begrip voor anderen ervaart.

Ze voelt een nieuw vertrouwen in zichzelf, ‘ze is er weer’! Ook haar ongeduld is zoveel minder. We besluiten dat we ons doel bereikt hebben en ronden onze samenwerking af.

Een jaar later krijg ik een geboortekaartje van haar eerste kind: een dochter….