Van relatiebreuk tot depressie

Herkenbaar wat je schrijft over wat je staande houdt. Mijn relatie is 3 j. geleden stukgelopen, we hebben elkaar doodgraag gezien. Mijn ex heeft al een aantal nieuwe relaties gehad die niet standhielden, en nu is er al een half j. geen contact dus weet ik het niet. Ik kan totaal absoluut niet verder, kom niet meer buiten, lig veel in bed. Ik sta nog nergens. Ik weet ook dat ik hem moet loslaten. Ik ben dubbel jouw leeftijd, dus ik zie mij eenzaam en alleen ongelukkig oud worden. En dat maakt me doodsbenauwd, maar ik kan me niet voorstellen nog ooit iemand anders te willen.
Ik heb bewondering voor je, wat je, ondanks de pijn, wel terug begint te doen. Het begin is misschien wel de moeilijkste stap. Ik wens je veel sterkte.

Hee Juan, ik zit in dezelfde situatie. Als je contact wil dan hoor ik het graag

Maat, ik heb hetzelfde. T komt goed en je komt hier sterker uit, geloof me

Beste Juan.

Je verhaal raakt me echt diep. Ik maak nu momenteel hetzelfde mee, de vrouw van mn dromen die ik nu verloren heb. Ik kan en wil niet zonder haar. Kan me geen leven voorstellen zonder haar, ik heb geen energie en zin meer in wat dan ook. Ik vind nooit meer zo'n persoon als zij. Wat ik ook heb probeert, het mocht niet zo zijn.

Gelukkig voor jou geen depressie, maar liefdesverdriet. Dat gaat over. Depressie vreet je met huid en haar op

Dit is een heel herkenbaar gevoel. Ik heb bijna exact dezelfde situatie, alleen mijn relatie heeft dik 30 jaar geduurd. En ook ik kan niets meer, ze is nu offcieel 54 dagen weg bij mij, maar de 6 weken daarvoor moet ik ook meetellen.
Ik ben helemaal naar de klote. Heb ook bij de crisisdienst van de GGZ gezeten, daar kom je niet zomaar. En nu? Het enige wat ik goed doe is mijzelf verzorgen qua eten maar ook qua hygiëne en ik hou het huishouden goed bij. Voor de rest, ik heb een leeg eenzaam leven. Ik probeer het wel maar nu al 2 weekenden een gemaakte afspraak die werd gecancelled. En dat is funest voor je zelfvertrouwen en vertrouwen in mensen. De rest van de eenzame weekenden, daar zal ik het maar niet over hebben.
Hoeveel vrienden je ook hebt, hoeveel geld je ook hebt, hoeveel spullen je ook hebt, het allerbelangrijkste heb je niet. En dat doet pijn, veel pijn. En net als jij denk ik zomaar dat jij, net als ik, heel lang eenzaam zal zijn en dat de liefdesverdriet moeizaam weg zal gaan...

Zal proberen om mijn verhaal kort te maken!
Bij mij begon het allemaal in 2004! Na 13 jaar samen wonen en kinderen te hebben besloot de kinderen hun papa om ons achter te laten voor een andere vrouw! Veel pijn en verdriet uiteraard! Ons huis moest verkocht worden…
Voor onze kinderen was het een hel ocharme 💔😢
We zijn dan onder onsjes verder gegaan met om de 14 dagen naar hun papa…
Ben ik terug op stap beginnen gaan met een vriendin die ook single was…meteen oog contact met een leuke man maar niet de juiste man voor me! Weer verdriet…
Kom ik een jeugdvriend terug tegen en beginnen een relatie, met die man waar ik vroeger zo gek op was kon ik niet leven! Zijn mamaatje stond op de eerste plaats en hij vond het maar normaal dat ik de ontbijt tafel en verse koffie voor hem ging klaar zetten…mijn liefde was snel over wat een zeur vent !
Kom ik een ex liefje tegen, terwijl ik goed genoeg wist dat het geen goede man is! Toch naïef….toen zijn we in een hel gestapt voor 3 jaar! Geraakte niet van hem af tot politie toe, niets hield hem tegen en ik was te zwak voor die psychopaat! Want dat is hij! Hij maakte me zien in mijn hoofd dat ik moest opgenomen worden met een depressie, heb er jaren en nog steeds mee gesukkeld! Neem nog steeds anti-depressieve in, zonder kan ik niet meer functioneren! In 2008 sloeg het noodlot toe met de kinderen hun vader waar ik nu een goede vriendschapsband had! Hij verongelukt met zijn auto!!! Die dag belde die psychopaat me en lachte met me toen ik het hem vertelde wat er gebeurd was! Plots was ik sterk genoeg en woedend hatend en nog steeds de dag van vandaag dat ik hem uit mijn leven heb kunnen verbannen! Niets doet die psychopaat me nog, ik wordt misselijk als er een herinnering uiteraard slechte herinneringen naar boven komen!
Heb lang en eigenlijk nog steeds getreurd om de papa van mijn kinderen…
Het leven ging ook voor mij verder met vallen en opstaan! En begon ik te daten, telkens trok in de verkeerde mannen aan tot nog steeds! Ben mijn vertrouwen in een relatie helemaal kwijt! Denk dat mijn ware de papa van mijn kinderen was! Ook ben ik blijven hangen in de leeftijd van het ongeval 37jaar! Val dus ook nog op die leeftijd van mannen terwijl ik nu 51 ben! Krijg er veel commentaren voor maar er zijn er zovele waar het dan wel mee lukt! Nu sukkel ik de laatste jaren met kort geheugen verlies, waar ik me voor schaam en niet serieus wordt genomen door mijn omgeving! Tot heden leef ik met ups & downs, wat heel zwaar door weegt! Het liefst van al blijf ik thuis in mijn eentje & dan denk ik soms wel “is dit nu mijn leven!?”…
Dit was een kort stukje van mijn levens verhaal…

Ik leef met jullie allemaal mee en vind het zo erg te lezen dat jullie jullie zo ellendig voelen!

Ik wil jullie een riem onder het hart geven en jullie ook de andere kant van jullie verhaal vertellen, niet als kritiek maar als opbouwende feedback! Hopelijk raak ik jullie gevoelige snaar niet te hard!

Ik ben de ‘ex’ die haar liefje verliet, liefje die nu volledig in zak en as ligt! Ik ben niet ongevoelig en heb veel empathie en compassie voor mijn ex-liefje. Ergens diep vanbinnen hou ik nog van hem, ik moest het gewoon ‘uitmaken’ voor mijn eigen emotionele gezondheid!

Wat ik in jullie verhalen herken in mijn eigen verhaal is dat jullie ‘liefde’ jullie ALLES was en nog steeds is!! Mooi en romantisch toch 2 mensen die van elkaar houden en versmelten tot 1. Alles in het teken van de liefde doen, altijd en alles (vaak ook heel snel) 24/7 samen zijn, want dat maakt ons gelukkig!
Ja klopt, maar toch niet helemaal…
Ex-liefje en ik waren stapel op elkaar, zo verliefd… ik voelde zijn drang tot samensmelten heel hard! Ik wou ook heel dicht bij hem blijven, maar niet samensmelten!!! Ik ben naast ‘liefje’ ook vrouw, moeder, vriendin, dochter… MEZELF!
Beetje bij beetje voelde alles heel verstikkend aan… alles en altijd samen, zijn geluk hing af van mij en enkel van mij… ik was het middelpunt van zijn leven. Stukje bij beetje verloor hij contact met de buitenwereld, niemand was meer belangrijk. Hij stopte zijn hobbies om vaker met mij te zijn, verloor vrienden… er bestond nog alleen maar WIJ, stilletjes aan verwachte hij van mij hetzelfde! Als ik van hem hield dan was de rest toch niet belangrijk!!! Zo begon ikzelf ook contact met de buitenwereld te verliezen… tot ik mezelf hierin verloor… tot ik weer wakker werd, 10 jaar later! Dit kon ik niet meer! Het is onmogelijk om iemands ALLES te zijn, het is vermoeiend en verstikkend… beetje bij beetje ging ik vanbinnen dood! Dood aan uitputting er altijd voor de andere moeten zijn!

Zelfs een kind is onafhankelijk van zijn ouder, een kind blijft afhankelijk tot zekere zin maar eens hij kan stappen zet hij stapjes in de wereld om op zijn eigen kleine wankele beentjes te staan. Geen mens is er om afhankelijkste zijn van de andere en geen mens is sterk genoeg om gans zijn leven er 100% voor de andere te zijn.

In zijn zoektocht naar ‘WIJ’ heb ik het gevoel dat ex-liefje de 2 mensen, de 2 ‘IK’-en heeft doen verdwijnen. Wou ik mezelf terugvinden dan moest ik wel een punt achter deze ‘toxische’ relatie zetten. Ja codependency is niet romantisch maar toxisch.

Het klinkt hard, ik weet het! Maar ik moest echt kiezen voor mijn overlevingskans als individu! Ex-liefje is nu in zal en as, omdat ‘hij’ niet meer bestaat, hij heeft zichzelf in de steek gelaten om een wij te vormen… het doet me pijn dit neer te pennen.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ‘Ex-liefje’ de kracht kan vinden om zichzelf terug te vinden en dat hij inziet dat zijn geluk niet alleen van mij of een partner afhangt, dat hij waardevol is zonder partner. Dat jij zijn essentie en het contact met zichzelf terugvindt.

Jullie ex is en was niet jullie ALLES, dat zijn jullie zelf!!! Dan pas ben je een uitnodiging om samen iets moois te creëren.
Vind jezelf, hou van jezelf en ga de wereld tegemoet.

Mooi geschreven Roosje. Zo is het maar net.
Ik heb beiden kanten meegemaakt. Beide kanten zijn echt vreselijk. Ups en downs. Downs lijken dan toch weer langer te duren waardoor je jezelf afvraagt, gaat dit toch ooit nog over?
Advies: sport, word emotioneel volwassen. Dit punt is erg belangrijk voor jezelf en je toekomstige ik! Je moet ervoor zorgen dat dit je niet op deze manier kan breken maar je op kan bouwen. Wanneer je emotioneel volwassen word met je zelf gaat dit ook door naar anderen. Hier trek je dan ook anderen mee aan en hebben ze iemand tegenover zich staan die eerlijk en oprecht is, die ze grenzen aan kan geven en die de ander daar dan ook in kan steunen. Ik heb dit gedaan door middel van sporten, mindfullness, hobby erbij nemen investeren, aandelen etc. Elke dag motivatie filmpjes bekijken, aantekeningen opschrijven en in het oog ophangen zodat je er elke keer aan herinnerd word dat je jezelf onder controle krijgt en een leeuw of leeuwin word! Own it. Its your life.

Veel kracht.

Mooi geschreven Roosje. Zo is het maar net.
Ik heb beiden kanten meegemaakt. Beide kanten zijn echt vreselijk. Ups en downs. Downs lijken dan toch weer langer te duren waardoor je jezelf afvraagt, gaat dit toch ooit nog over?
Advies: sport, word emotioneel volwassen. Dit punt is erg belangrijk voor jezelf en je toekomstige ik! Je moet ervoor zorgen dat dit je niet op deze manier kan breken maar je op kan bouwen. Wanneer je emotioneel volwassen word met je zelf gaat dit ook door naar anderen. Hier trek je dan ook anderen mee aan en hebben ze iemand tegenover zich staan die eerlijk en oprecht is, die ze grenzen aan kan geven en die de ander daar dan ook in kan steunen. Ik heb dit gedaan door middel van sporten, mindfullness, hobby erbij nemen investeren, aandelen etc. Elke dag motivatie filmpjes bekijken, aantekeningen opschrijven en in het oog ophangen zodat je er elke keer aan herinnerd word dat je jezelf onder controle krijgt en een leeuw of leeuwin word! Own it. Its your life.

Veel kracht.

Bizar, ik herken hier heel veel in, vooral het begin, ik en mijn ex waren maar 1,5 maand samen, maar wij waren 1 geheel. Tot plots in een weekend alles instortte. Ik geef het ook niet op, ook in de wetenschap dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Toch blijf ik er voor haar zijn. Ook al heb ik nare dingen gezegd waar ik spijt van heb, toch blijf ik er voor strijden. Wij hebben beide nare dingen naar elkaar gezegd, maar in een ruzie zeg je wel al es dingen die je niet meent. zoals jij zegt, probeer mij door positieve mensen te laten omringen + ik zou willen daten, maar de gevoelens zijn niet hetzelfde :( Herkennen mensen dit?