Mag ik gaan of moet ik blijven, vroeg zij zich af

Mag ik gaan of moet ik blijven, vroeg zij zich af. We moeten toch een besluit nemen zei hij. Beiden voelden zich onder druk gezet. Maar, hoe zit het nu dan met jullie, vroegen de buren. Goh, nog steeds geen besluit genomen, zei de familie op een feestje waar zij alleen naar toe kwam.

Hij wilde nergens over praten en zijn gedachten tolden rond en rond. Snibbig warden ze ervan, en in de gesprekken werden alleen nog maar de verwijten doorgeschoven. Als jij niet toen....dan was ik nu....

Hoe moeilijk is het om leegte te verdragen, de leegte van het nog niet genomen besluit. Hoe moeilijk is het om dat met elkaar te bespreken en gewoon alleen al eens te constateren dat het moeilijk is, dit nog niet weten.

Het kan zo enorm opluchten om eens even niks te doen. Te ontdekken hoe het is om het nog niet te weten en met elkaar in die leegte weer te leren praten met elkaar. Te leren elkaars grenzen te onderzoeken en opnieuw te beginnen.

Rouw te onderzoeken, durven aangeven dat je spijt hebt om dat wat er niet meer is, ruimte te maken om te ontdekken wat er nog wel is. En dan behoedzaam een stapje voorwaarts in je eigen tempo, niet omdat de buitenwereld het moet begrijpen, maar omdat jullie het willen begrijpen.