Rouw, verdriet, slecht slapen en boosheid

Een jonge vrouw heeft een verhaal dat ze zichzelf niet in de hand heeft. Haar relatie loopt niet en ze heeft 3 maanden geleden haar zieke pasgeboren dochtertje, na 2 weken geleefd te hebben, begraven.

Sindsdien slaapt ze slecht. Is erg onrustig, wordt snel boos op haar partner. Ik vraag haar of ze zelf snapt wat er aan de hand is. Ze knikt nee en ja. ' ik heb verdriet om mijn dochtertje, hoe kan het dat ze al ziek was bij de geboorte' en ' ik mis haar enorm' ook al heb ik haar 2 weken bij me gehad.

Ze is ' in rouw'. Intens verdriet om haar dochtertje heeft ze, dit mag er zijn maar wil ze dit ook toelaten. Naar haarzelf toe, naar haar partner toe naar wie dan ook.

Ik spreek af met haar om foto's mee te nemen van haar dochtertje en andere 'dingetjes' die aan haar dochtertje doen herinneren. Ik nodig haar partner uit. Een ritueel om het intense verdriet een plaatsje te geven kan steun geven, een krachtbron zijn voor beide ouders. Het mag er nu zijn.