Stemmingswisselingen - forum lotgenoten

Zo lang ik me kan herinneren heb ik last van stemmingswisselingen. Niet bij anderen of op het werk. Thuis wel en dan heftig. Soms verklaarbaar, vaak onverklaarbaar. Mijn ouders vonden me dan onhandelbaar en gingen tegen me tekeer of stuurden me naar mijn kamer.

Ik vond het bij me horen en liet het maar zo. Tot het me mijn derde relatie leek te gaan kosten. Twee eerdere liefdes waren al opgestapt. Ze zeiden dat met mijn buien niet te leven viel. Toen mijn man vertelde te willen scheiden, omdat hij een gezin wilde en vond dat kinderen niet aan mijn buien blootgesteld mochten worden, schrok ik me rot. Dit wilde ik niet! Via de huisarts vond ik een therapeut.

Mijn therapeut vroeg me na een paar gesprekken om een lijst bij te gaan houden. Steeds als ik een slechte bui had gehad, moest ik een vragenlijst invullen. Daar op vulde ik o.a. in waar ik een dag er voor, de dag zelf, de dag erna was geweest en heen moest. Ook moest ik er op invullen met wie ik was, wat ik in huis had gedaan, wat voor hobbies ik had gedaan, wat ik op tv had gekeken.

Er kwam een patroon uit: mijn buien kwamen vaak, bijna altijd, als ik in het winkelcentrum was geweest, of op een groot feest of ander druk groepsgebeuren. Er was daar dan echter nooit iets gebeurd dat een omslag in mijn humeur kon verklaren.

Mijn therapeut stelde hypnotherapie vast met regressie. Eerst kreeg ik een gesprek over hoe ik mij voel in drukke groepen. In gedachte beleefde ik recente momenten. Ik dacht altijd dat ik me wel oke voel in drukte, NU merkte ik dat ik dan gespannen ben en dat ik mijn omgeving en de mensen in de gaten houd.

 

Mijn therapeut vroeg mij steeds in stappen verder terug te gaan in mijn herinnering naar een drukke omgeving waar ik me zo voelde als ik beschreven had in het gesprek. Zo kwamen we op een herinnering waar ik nog maar 5 jaar was. Ik was in een grote supermarkt met mijn moeder. Op dat moment voelde ik die spanning en andere dingen die ik later had niet.

 

De herinnering ging toen vooruit in de tijd naar het moment dat die spanning ontstond. Ik was daar mijn moeder kwijt. Dat vond ik niet zo erg. Ik voelde me veilig want ik wist dat mijn moeder niet zonder mij weg zou gaan. Een grote man, met een grappige snor, vroeg mij of ik alleen in de supermarkt was. Hij gaf mij een hand en zei dat we op zoek zouden gaan naar mijn moeder.

 

Toen kwam er een vrouw aan en die begon heel hard en boos te schelden tegen de man. Hij moest mij loslaten. De man en vrouw kregen erge ruzie. Iedereen keek naar ons en vormden een kring. Ik zag al die gezichten heel groot worden en op mij af komen en ik ging huilen.

 

Mijn moeder kwam en toen ging ik gillen dat ik boos was dat zij weggegaan was. Zij was heel rustig maar thuis werd zij ook boos. Ze zei dat het mijn schuld was en dat iedereen nu boos was, dat ze nooit meer in deze supermarkt kon komen en zo meer.

De therapeut liet mij die gebeurtenis herbeleven en veranderen, afmaken zoals het goed geweest zou zijn. Sindsdien heb ik een stuk minder last van stemmingswisselingen. Ik voel me ook meer ontspannen als ik in grote groepen ben. Mijn man heeft de scheidingsplannen nog niet opgegeven maar ze geparkeerd. Hij wil afwachten of het blijvend is en dan wil hij het wel proberen.

Mijn punt is dat stemmingswisselingen die zo maar uit de lucht lijken te vallen een oorzaak kunnen hebben. Je kunt er van af komen.

Dat ik hooggevoelig ben weet ik sinds ik ongeveer een tiener ben. Nu ben ik ondertussen al aan het studeren, maar ik heb vooral nog moeite met stemmingswisselingen die ik heb.

 

Ik kan me op één dag 's ochtends geweldig voelen, een uur later heel erg down, daarna weer oke rond de middag, vervolgens boos om iets onzinnigs, aan het eind van de middag weer vrolijk, en 's avonds weer neutraal of boos of verdrietig.

 

Waarschijnlijk heeft natuurlijk iedereen wel eens dagen waarop hij zich zo voelt, maar ik voel me vaak als ik bijvoorbeeld boos ben, ook nog eens boos dát ik boos ben. Of verdrietig dát ik verdrietig ben. Hier heb ik veel moeite mee.

 

Ook vind ik het moeilijk om te accepteren dat ik eenmaal vaak stemmingswisselingen heb. Sommige dagen gaat het beter dan andere. Heeft iemand misschien tips?

Mijn vriendin heeft last van stemmingswisselingen. Het ene moment kan ze vrolijk zijn, en even later kan ze behoorlijk wat negatieve energie uitstralen. Op zo'n moment kan ze zichzelf dik vinden (wat ze totaal niet is) of vindt ze dat ze geen leuke kleren heeft (terwijl haar kledingkast vol hangt).

Als ze in een bui met negatieve energie zit, dan zit ze in een soort van zelf gecreëerd drama zit. Ik probeer haar dan zoveel mogelijk te mijden en geef dan ook aan dat ik niet zo goed tegen die energie kan en dat ik even in mijn eigen ruimte ga zitten. Het maakt dan namelijk toch niet uit wat ik zeg. Eigenlijk is alles verkeerd wat ik zeg. En als ik niets zeg, dan is dat ook verkeerd. :-)

Een tijdje later kan ze zich dan schuldig voelen naar mij toe. En zo kan het op een dag gaan van vrolijk, naar drama, naar sorry.

Ik heb de afgelopen jaren heel veel last van stemmingswisselingen. Vroeger was ik veel stabieler voor mijn gevoel. Of het nu angstig of verdrietig of bozig was, het werd steeds extremer.

 

Omdat ik er zelf niet meer uitkwam ben ik naar een psycholoog gegaan. Met haar heb ik ontdekt dat mijn stemmingswisselingen vooral kwamen omdat ik mijn emoties steeds meer aan het onderdrukken was. Ik liet ze niet meer toe.

 

Vooral de metafoor die zij gebruikte dat mijn emoties een bal zijn en dat ik ze onder water duw en dat ze dan heel erg onder druk komen te staan en naar boven schieten, heeft mij erg geholpen.

 

Ik herken nu beter wanneer ik dit doe en snap dat het dan normaal is dat het explosiever klapt. Met haar heb ik ook ontdekt hoe ik de bal meer op het water kan laten dobberen en mijn emoties meer er mag laten zijn.

 

Nu kan ik mijn emoties beter begrijpen en helpen ze me juist om een signaal te zijn. Nu gaat het veel beter met me.

Qua thuissituatie heb ik nooit wat te klagen gehad. Wel heb ik een moeilijke jeugd gehad toen ik naar school ging, en daarbuiten. Vanaf groep 2 tot ergens in de MBO-jaren gepest, vernederd, getreiterd etc.. op mijn 19e stortte ik letterlijk en figuurlijk in, ben in therapie gegaan en dat heeft me uiteindelijk wel geholpen.

Maar waar ik nog altijd mee kamp zijn die stemmingswisselingen.. Soms kan ik zo hevig uit de hoek komen dat ik denk; waar ben je mee bezig?!?! Zelfs tijdens zo'n bui weet ik dondersgoed dat ik fout zit.. Vroeger liepen relaties daardoor ook vaak op de klippen. Drugsgebruik maakte dat er ook niet minder op..

Ik ben nu 6 jaar clean en het ging echt heel goed met me. Soms nog wel eens zo'n bui maar ach.. dat was een enkele keer..

Nu merk ik wel dat het de laatste tijd vaker raak is bij me.. Om onbenullige dingen uit mn stekker gaan.. En dat gaat ten koste van mijn relatie.. het is weer een keer uit de hand gelopen en nu leek mn lief het echt zat te zijn.. ik zag de pijn in zn ogen.. Ik had hier zo'n verschrikkelijke spijt van, maar hij vond me niet erg overtuigend dat ik hem niet kwijt wilde. Logisch ook..

Ik wil hier wat aan doen, maar weet niet waar te beginnen.. maar dit kan zo niet langer..
Is therapie een optie? Ik ben de hele week van huis (chauffeuse) dus doordeweeks is wel een dingetje lastig plannen..

Het zit me gewoon allemaal niet lekker.. Alleen ik loop compleet vast op welke stappen ik kan ondernemen..

Je kent het wel, de ene keer ben je blij en weet je niet waarom en de andere keer hoeft het om mij niet meer, dat is mijn contrast, de ene dag blij, de andere dag denk ik wat doe ik op deze wereld, nu met medicijnen gaat het aardig beter, al heb ik wel mijn diepe dalen gehad.. uitzichtloos.. geen zin meer om te leven.. terwijl ik op een dag zoals vandaag er weer vol tegen aan ga! Nou heb ik ook het nodige meegemaakt, en lijkt het genetisch bepaald dat ik zo ben en mijn diepe dalen heb, nou ben ik mijn oom verloren die zichzelf van het leven heeft beroofd, wat mij juist aanspoort om hulp te zoeken, zelf heb ik ook het nodige meegemaakt, trauma's van vroeger (huiselijk geweld, seksueel misbruik) wat mij nu maakt wie ik ben, en toch, blijf ik er tegen in gaan, de dingen waar je last van krijgt nu ik ouder wordt wil ik oplossen, angst, suicidaal, gebruikt, niet meer onder mensen komen en mijzelf afzonderen, mij alleen maar ongelukkiger laten voelen, het menselijk brein zit raar in elkaar, je gaat juist dingen doen waar je ongelukkiger van wordt als je in zon dal zit.. ik vecht al jaren tegen mijn hoofd en dat blijf ik doen, ik ben nu 25, ga ik nu niet met mijn problemen bezig, worden ze erger en haal ik de 40 niet, daarom ga ik er mee bezig omdat ik hoop er luchtiger mee om te kunnen gaan zodat ik ook gelukkig kan zijn. Ik wou dit even delen omdat stemmingswissellingen niet zomaar komen, dat heeft altijd een oorzaak.

Mvg Dirk (Naam is fictief)