Angsten - forum lotgenoten

Elke dag ben ik zo doodsbang om naar buiten te gaan om alles te doen wat ik moet doen. Ik moet mijzelf dwingen. Ben misselijk en ik kan niet eten, want dan moet ik overgeven.

 

Ik ben bang dat mensen het raar vinden, ik vind het zelf ook raar, dat een volwassen vrouw zo bang is, terwijl het nergens op slaat, maar ik lig ook 's nachts wakker met het idee dat ik de volgende dag weer alles aan moet gaan.

 

Dat is mijn hele leven al zo en ik zie geen uitweg. Heb al een paar tevergeefse therapieën gevolgd en pillen geslikt, maar dat hielp niet. Nu ben ik net weer met een nieuwe therapie begonnen in de hoop dat dit wel helpt.

  

Zijn er lotgenoten die dit herkennen? 

Ik ben altijd bezorgd.

Ik maak me eigenlijk voortdurend zorgen. Dat doe ik al heel lang. Ik lig ’s nachts vaak te piekeren. Ik vraag me dan of of ik wel een goede moeder ben, of m’n collega’s me wel mogen of dat ik mijn werk wel goed doe. Eigenlijk ben ik dan blij dat de dag nog niet begonnen is en dat ik nog in bed lig.

Ik heb me al vaak afgevraagd waar die angst toch vandaan komt, want ik weet dat die niet terecht is, dat denk ik tenminste… . Maar ik kan er niet achter komen. Ik ben gewoon eigenlijk altijd bezorgd. Kent iemand dit misschien?

Ik ben doodsbang dat ik iets onder de leden heb. Ik voel overal pijn. Het lijkt ook net of ik iedere keer weer ziek ben. Of iets onder de leden heb. Mijn huisarts noemt het psychosomatisch.

 

Ondertussen kan ik het regelmatig niet opbrengen om naar mijn werk te gaan. Of uit bed te komen. Ik moet dan thuisblijven en voel me heel zielig. Vaak maak ik al niet eens een afspraak meer omdat ik dan denk" het lukt toch niet".

 

Niemand begrijpt het en mijn familie en ook op mijn werk vinden ze me een aansteller. Ik voel me niet erkend; ik doe het toch zeker niet expres!

Herkenbaar voor iemand? er zijn vast toch wel meer mensen die zich zo voelen?

Op aanraden van mijn huisarts ga ik nu hypnotherapie proberen. Ik ben erg gemotiveerd voor deze therapie want ik wil er vanaf!

Iedere dag ben ik weer bang dat iemand in mijn omgeving gaat spugen. Ik ben doodsbang voor spugen en ik weet niet wat ik moet doen. Ik voel me schuldig en ben bang. bang om het niet goed te doen. Ik bid iedere dag dat mijn dochter niet ziek wordt. als mijn kind ziek is durf ik niet alleen met haar te blijven.

Niemand begrijpt het; ik ook niet. ik vind het zelf ook raar, dat een volwassen vrouw zo bang is, terwijl het nergens op slaat.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik begrijp heus wel dat het een irreële angst is maar ik zie geen uitweg.

 

Heb al tevergeefs therapieën gevolgd maar dat hielp niet. Nu ben ik net weer met een nieuwe therapie begonnen in de hoop dat dit wel helpt.

Zijn er lotgenoten die dit herkennen?

Ik ben altijd bang om iets te missen. Als er ergens iets te doen is, of ik ergens een uitnodiging voor krijg, dan wil ik erheen, omdat ik bang ben dat het misschien heel leuk is en ik dat anders mis. Zelfs als ik voel dat ik rust nodig heb en misschien wel het liefste thuis op de bank zou blijven, dan kan de angst om iets te missen zo groot zijn dat ik toch erheen ga.

 

Door deze angst blijf ik ook heel veel op mijn mobiele telefoon kijken en facebook in de gaten houden. Er schijnt ook een naam voor te zijn: Fear of Missing Out (FOMO). Het zorgt voor een bijna continu gevoel van onzekerheid en onrust. Ik zou graag wat meer rust voelen.

Ik durf niet auto te rijden. Wanneer ik auto rijd word ik vaak niet goed. Ik denk dan dat ik ga flauwvallen of nog erger. en dat ik de macht over het stuur kwijtraak en dan een erge botsing veroorzaak.

 

Wanneer de kinderen meegaan is het nog erger, omdat ik dan ook hen in gevaar breng. Ik ben al een paar keer echt niet goed geworden in de auto en moest de auto aan de kant zetten omdat het me zwart voor de ogen werd.

Nu durf ik niet meer te rijden, alleen hele korte stukjes. als ik weet dat ik verder weg moet, ben ik al dagen van te voren gespannen. Ik heb op internet informatie gelezen over paniekaanvallen en denk dat ik daar hulp voor moet zoeken.

Naalden waren verschrikkelijk voor mij, doodsangsten had ik. Bloedprikken, gaatjes vullen enzo het ging gewoon niet. Op internet heb ik een EMDR therapeut gevonden die mij geholpen heeft beter met mijn angst om te gaan na een paar sessie durfde ik weer naar bv de tandarts.

Dus de boodschap die ik iedereen wil geven met een fobie, blijf er niet mee rondlopen, doe er wat aan want dat kan en helpt je enorm!

Ik kon me overal druk om maken; bij alles wat er te gebeuren stond kon ik een rampenscenario bedenken. En dat voelde ook alsof dat zeker zou gaan gebeuren; anders zou ik dat toch niet zo bedenken?

 

Vast een goede reden om me druk te maken.. Tot ik hier met een therapeut over sprak, die me duidelijk maakte dat ik simpelweg een grote fantasie heb. Het feit dat ik iets kan verzinnen betekent niet automatisch dat ik er ook bang voor hoef te zijn.

 

Sindsdien ben ik minder snel bang, en kan ik zelfs vaak genieten van mijn creatieve brein.

Ik had mijn leven lang al last van tandartsangst en had geen idee waardoor dat kwam. Daardoor ben ik al jaren niet meer bij de tandarts geweest.

 

Nu loop ik bij een therapeute. Zij heeft onder andere EMDR bij mij gedaan. Het is ongelovelijk. Ik durf nu naar de tandarts en ga er zelfs met een rustig gevoel heen! Dit had ik nooit durven dromen.

Ik heb 2 maanden in een psychiatrische inrichting gezeten, zonder resultaat.
Ik heb een ernstige angststoornis, ze geven je alleen maar pillen, weinig begeleiding .

 

Therapie bestond uit tekenen, een wandeling en goed naar de begeleiders luisteren !zelden kwam een arts eens kijken hoe het met je gesteld was. Ik ben op zoek naar oplossingen ,,daar ga ik in ieder geval niet terug !!

Twee jaar geleden ben ik bij een psychotherapeut geweest. Hij was nogal onaardig en een keer was hij nogal agressief naar mij, echt een boze uitbarsting. Ik werd erg angstig van hem maar omdat ik wilde dat de therapie zou slagen, ben ik daar gebleven. Voelde je steeds somberder. Toch weg daar uiteindelijk, maar dit was echt een negatieve ervaring. Kwam er slechter uit dan ik er naar toe gegaan ben.

Mijn stress kwam en komt nog steeds wel eens voort uit angst om fouten te maken. Op school was ik bang om fouten te maken in opdrachten die ik moest doen.

Op werk was ik bang om fouten te maken in memo's. In relatie met vrienden, kennissen en collega's was ik bang iets verkeerds te zeggen. Daarnaast werd ik gekweld door schuldgevoelens, de angst om tekort te schieten.

Een jaar geleden ben ik in therapie gegaan bij Lies en zij heeft mij geholpen om inzicht te krijgen in mijn faalangst en de middelen in handen gegeven om daar vanaf te komen. Zij heeft mij de criticus in mijzelf leren zien. Deze criticus stond constant aan de zijlijn mij te vertellen wat ik allemal fout deed.

Zij heeft mij geholpen in dialoog te treden met deze interne criticus en zij heeft mij geleerd een nieuw verbond te sluiten met deze interne criticus. In plaats dat deze mij bekritiseert, is mijn interne criticus verworden tot een coach die mij moed en vertrouwen in spreekt.

Het is soms moeilijk voor een ander te begrijpen dat je niet altijd zo maar iets deelt waar je mee zit. Vaak wil je niet om hulp vragen. Zo ook kunnen er bepaalde gevoelens bij komen waar je niet zo happy mee bent.

De leuke momenten die met een lach gaan, warme gevoelens komen er bij zijn soms makkelijker te delen maar ook niet altijd. Wat doe je, je bent enorm verliefd op iemand en durft dit niet delen. Dat zou toch erg jammer zijn, voor haar maar ook voor hem.

Door te kijken in het nu, wat er werkelijk gebeurd met mij in bepaalde situaties is er een hele nieuwe wereld geopend.

Je werkelijke ontdekkingsreis bestaat niet uit het aanschouwen van nieuwe landschappen, maar uit het zien met nieuwe ogen.
Marcel Proust

Vertrouwen in je zelf en in de toekomst ontstaat.

Hoewel ik graag andere mensen willen helpen loop ik ook zelf rond met angst. Nu heb ik volgende week afspraak met een therapeute en hoop daarmee geholpen te kunnen worden.Volgend jaar moet ik eventueel een nier afstaan aan mijn zieke zoon die nu elke 2e dag aan de dialyse vastzit. Ik heb hem sinds 1993 thuis verzorgd met dagelijks katheters,medicatie en elke 3e week naar het ziekenhuis voor onderzoeken. Dit was tot 2010,toen kwam hij door omstandigheden in beschermd wonen.Omdat hij nu steeds slechter wordt en zijn lichaam steeds zwakker willen de artsen mij als donor. Begin oktober hoor ik of ze mij echt zeker willen voor de donatie. Mijn zoon wil niet op de wachtlijst staan, de waxhttijden zijn gemiddeld 4 jaar via eurotransplant. Maar deze situatie roept angst bij mij op. Ze gaan in mijn lichaam snijden en wat als mijn andere organen beschadigd raken of reageren op dat een nier verdwijnt? Misschien heel onlogische gedachten maar dit voelt zo spannend voor mij. Ik ben alleen met 2 jongere kinderen en kom uit een andere land. Ik heb een klein netwerk en voel me vaak eenzaam. Heb iemand anders ook een nier afgestaan?

Hallo allemaal
mijn leven is sinds 8 maanden veranderd in deze 8 maanden ben ik zo bang angstig en paniek dat ik me zelf heb ik gemist hoe ik was vrolijk geen angsstoornis
Hoe het is begonnen ik volgen therapie het ging opzich goed allemaal totdat ik ineens ziek werd op een nacht was ik wakker in zweet en misselijk veel braken en plassen huisarts geweest zeide buikgriep maar daar leek het niet op het heeft 10 weken geduurd elke dag misselijk overgeven zweetaanvalen in nacht keer koud keer warm mijn slaap was helemaal verstoort lik ging bijna elke dag spiedpost en arts telkens zeide ze je hebt niks maar ik zelf was op uitgeput en angstige gedachten die door mij hoofd maar bleef draaien ik dacht dat ik dood ging zo erg voelde ik het ik keek naar alles met verdriet alsof het niet meer zal goed komen sindsdien heb ik angststoornis ik heb maanden lang niet meer kunnen lachen ik denk telkens het zelfde angst die in mij hoofd zit ik kan moeilijk na buiten ik me nergens op focussen ik ben me zelf kwijt geen zelfvertrouwen meer alleen angstig dat ik zo zal blijven ik gebruik 4 maanden lorazapam in begin heeft het me geholpen maar nu voel ik geen prikkels meer niet meer vrolijk ik kan get steeds niet accepteren dat ik nu zo ben wat moeilijk is het toch dat je leven in een klap kan veranderen