Angsten - forum lotgenoten

Ik ben altijd bezorgd.

Ik maak me eigenlijk voortdurend zorgen. Dat doe ik al heel lang. Ik lig ’s nachts vaak te piekeren. Ik vraag me dan of of ik wel een goede moeder ben, of m’n collega’s me wel mogen of dat ik mijn werk wel goed doe. Eigenlijk ben ik dan blij dat de dag nog niet begonnen is en dat ik nog in bed lig.

Ik heb me al vaak afgevraagd waar die angst toch vandaan komt, want ik weet dat die niet terecht is, dat denk ik tenminste… . Maar ik kan er niet achter komen. Ik ben gewoon eigenlijk altijd bezorgd. Kent iemand dit misschien?

Elke dag ben ik zo doodsbang om naar buiten te gaan om alles te doen wat ik moet doen. Ik moet mijzelf dwingen. Ben misselijk en ik kan niet eten, want dan moet ik overgeven.

 

Ik ben bang dat mensen het raar vinden, ik vind het zelf ook raar, dat een volwassen vrouw zo bang is, terwijl het nergens op slaat, maar ik lig ook 's nachts wakker met het idee dat ik de volgende dag weer alles aan moet gaan.

 

Dat is mijn hele leven al zo en ik zie geen uitweg. Heb al een paar tevergeefse therapieën gevolgd en pillen geslikt, maar dat hielp niet. Nu ben ik net weer met een nieuwe therapie begonnen in de hoop dat dit wel helpt.

  

Zijn er lotgenoten die dit herkennen? 

Ik kon me overal druk om maken; bij alles wat er te gebeuren stond kon ik een rampenscenario bedenken. En dat voelde ook alsof dat zeker zou gaan gebeuren; anders zou ik dat toch niet zo bedenken?

 

Vast een goede reden om me druk te maken.. Tot ik hier met een therapeut over sprak, die me duidelijk maakte dat ik simpelweg een grote fantasie heb. Het feit dat ik iets kan verzinnen betekent niet automatisch dat ik er ook bang voor hoef te zijn.

 

Sindsdien ben ik minder snel bang, en kan ik zelfs vaak genieten van mijn creatieve brein.

Ik ben doodsbang dat ik iets onder de leden heb. Ik voel overal pijn. Het lijkt ook net of ik iedere keer weer ziek ben. Of iets onder de leden heb. Mijn huisarts noemt het psychosomatisch.

 

Ondertussen kan ik het regelmatig niet opbrengen om naar mijn werk te gaan. Of uit bed te komen. Ik moet dan thuisblijven en voel me heel zielig. Vaak maak ik al niet eens een afspraak meer omdat ik dan denk" het lukt toch niet".

 

Niemand begrijpt het en mijn familie en ook op mijn werk vinden ze me een aansteller. Ik voel me niet erkend; ik doe het toch zeker niet expres!

Herkenbaar voor iemand? er zijn vast toch wel meer mensen die zich zo voelen?

Op aanraden van mijn huisarts ga ik nu hypnotherapie proberen. Ik ben erg gemotiveerd voor deze therapie want ik wil er vanaf!

Ik durf niet auto te rijden. Wanneer ik auto rijd word ik vaak niet goed. Ik denk dan dat ik ga flauwvallen of nog erger. en dat ik de macht over het stuur kwijtraak en dan een erge botsing veroorzaak.

 

Wanneer de kinderen meegaan is het nog erger, omdat ik dan ook hen in gevaar breng. Ik ben al een paar keer echt niet goed geworden in de auto en moest de auto aan de kant zetten omdat het me zwart voor de ogen werd.

Nu durf ik niet meer te rijden, alleen hele korte stukjes. als ik weet dat ik verder weg moet, ben ik al dagen van te voren gespannen. Ik heb op internet informatie gelezen over paniekaanvallen en denk dat ik daar hulp voor moet zoeken.

Beste Lotgenoten,

Ik ben een gezonde, sportieve man van 39 jaar. Getrouwd en 2 jonge kids.

Ik heb sterk het gevoel dat ik dit wil delen met jullie lotgenoten al kan ik niet heel lekker schrijven oid. Ik doe het toch! Ik heb namelijk de oplossing (voor mij) gevonden.

Om te beginnen ben ik in m'n hoofd al 1000x dood geweest. In mijn slechte periode had ik zeker iedere dag heel veel last van hypochondrische gedachten vanaf het moment dat ik opstond in de ochtend totdat in mn bed lag en daar nog eens lekker ging liggen malen.
Bij elk plekje of steekje in en op mijn lichaam ging ik googlen en een zelf diagnose doen(de gekste dingen heb ik mezelf aangepraat), ik was nonstop met mijn hart bezig, continu op mijn horloge mijn hartslag checken, paniekaanvallen, meerdere malen voor op de eerste hulp geweest, met een holterkastje rondgelopen ivm hartkloppingen, meerdere ecg's gehad en alles zat/zit dus in m'n hoofd.
Ik heb met meerdere psychologen gepraat, rustgevende (homeopathische) middelen geprobeerd. Niks van dat helpt!!
Ik was er zo ongelofelijk klaar mee dat ik mezelf (ik sporte al redelijk vaak) nog meer op sportief vlak ben gaan uitdagen om aan mezelf te bewijzen dat er niks met mijn hart kan zijn als ik deze prestaties neerzet, denk aan marathon, obstakel runs, zware bootcamps etc. Daarnaast heb ik me gefocust op mijn voeding en voedingspatroon, ik ben erachter gekomen dat dit net zo dan wel niet belangrijker is dan wat dan ook. Voeding is key! Ik de tijd dat ik steken in mn hart had heb was dit dus altijd na een zware of slechte maaltijd en door de spijsvertering kreeg ik dus steken en ging me slecht voelen en kwam ik weer in dat irritante cirkeltje.
Ik ben nu zomaar aan het typen en weet niet of het een beetje samenhangend is allemaal maar ik denk wel dat het duidelijk is.
Ik wil absoluut niet betweterig doen oid. Ik weet hoe zwaar het kan zijn die gedachtes waar je denk nooit meer vanaf te komen en dat je je af en toe weleens afvraagt of het allemaal nog wel zin heeft.
Tuurlijk heb ik af en toe weleens een terugvalletje zeker als ik vermoeid ben maar ik kom daar dan meestal wel weer snel uit. Ik ben nog heel veel dingen vergeten die ik wil zeggen maar op dit moment is dit wel even het belangrijkste.
Ik hoop dat jullie er wat aan hebben.
Wat ik ook kan aanbevelen is; praat erover met veel mensen daardoor is het allemaal wat beter te relativeren en voel je je niet zo alleen. Veel mensen snappen het niet maar weten dan wel in watvoor state of mind je zit.

Ja dat was het wel een beetje.Ga fakking hard sporten, krijg je voeding op orde, stop sowieso met roken, daag jezelf uit en je zal zien dat je eruit gaat krabbelen.
Zorg goed voor jezelf! Je ben een baas!
Als je met vragen zit vraag maar raak.
Ik weet redelijk veel van voeding en sporten dus tips&trick kan ik je altijd geven.

Gr Fabian

Ik heb 2 maanden in een psychiatrische inrichting gezeten, zonder resultaat.
Ik heb een ernstige angststoornis, ze geven je alleen maar pillen, weinig begeleiding .

 

Therapie bestond uit tekenen, een wandeling en goed naar de begeleiders luisteren !zelden kwam een arts eens kijken hoe het met je gesteld was. Ik ben op zoek naar oplossingen ,,daar ga ik in ieder geval niet terug !!

Ik ben altijd bang om iets te missen. Als er ergens iets te doen is, of ik ergens een uitnodiging voor krijg, dan wil ik erheen, omdat ik bang ben dat het misschien heel leuk is en ik dat anders mis. Zelfs als ik voel dat ik rust nodig heb en misschien wel het liefste thuis op de bank zou blijven, dan kan de angst om iets te missen zo groot zijn dat ik toch erheen ga.

 

Door deze angst blijf ik ook heel veel op mijn mobiele telefoon kijken en facebook in de gaten houden. Er schijnt ook een naam voor te zijn: Fear of Missing Out (FOMO). Het zorgt voor een bijna continu gevoel van onzekerheid en onrust. Ik zou graag wat meer rust voelen.

vanaf januari in een periode van angst en dwanggedachten tercht gekomen
veel gedenk in me hoofd en angstgedachten ik wordt nooit meer mezelf
ik blijf er maar aan denken ,malen ook erg somber
weet soms niet waar ik t zoeken moet je staat er mee op en gaat er mee naar bed
en wat is me angst ...t denken dat t nooit meer over gaat

Iedere dag ben ik weer bang dat iemand in mijn omgeving gaat spugen. Ik ben doodsbang voor spugen en ik weet niet wat ik moet doen. Ik voel me schuldig en ben bang. bang om het niet goed te doen. Ik bid iedere dag dat mijn dochter niet ziek wordt. als mijn kind ziek is durf ik niet alleen met haar te blijven.

Niemand begrijpt het; ik ook niet. ik vind het zelf ook raar, dat een volwassen vrouw zo bang is, terwijl het nergens op slaat.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik begrijp heus wel dat het een irreële angst is maar ik zie geen uitweg.

 

Heb al tevergeefs therapieën gevolgd maar dat hielp niet. Nu ben ik net weer met een nieuwe therapie begonnen in de hoop dat dit wel helpt.

Zijn er lotgenoten die dit herkennen?

Mijn stress kwam en komt nog steeds wel eens voort uit angst om fouten te maken. Op school was ik bang om fouten te maken in opdrachten die ik moest doen.

Op werk was ik bang om fouten te maken in memo's. In relatie met vrienden, kennissen en collega's was ik bang iets verkeerds te zeggen. Daarnaast werd ik gekweld door schuldgevoelens, de angst om tekort te schieten.

Een jaar geleden ben ik in therapie gegaan bij Lies en zij heeft mij geholpen om inzicht te krijgen in mijn faalangst en de middelen in handen gegeven om daar vanaf te komen. Zij heeft mij de criticus in mijzelf leren zien. Deze criticus stond constant aan de zijlijn mij te vertellen wat ik allemal fout deed.

Zij heeft mij geholpen in dialoog te treden met deze interne criticus en zij heeft mij geleerd een nieuw verbond te sluiten met deze interne criticus. In plaats dat deze mij bekritiseert, is mijn interne criticus verworden tot een coach die mij moed en vertrouwen in spreekt.

Naalden waren verschrikkelijk voor mij, doodsangsten had ik. Bloedprikken, gaatjes vullen enzo het ging gewoon niet. Op internet heb ik een EMDR therapeut gevonden die mij geholpen heeft beter met mijn angst om te gaan na een paar sessie durfde ik weer naar bv de tandarts.

Dus de boodschap die ik iedereen wil geven met een fobie, blijf er niet mee rondlopen, doe er wat aan want dat kan en helpt je enorm!

Ik had mijn leven lang al last van tandartsangst en had geen idee waardoor dat kwam. Daardoor ben ik al jaren niet meer bij de tandarts geweest.

 

Nu loop ik bij een therapeute. Zij heeft onder andere EMDR bij mij gedaan. Het is ongelovelijk. Ik durf nu naar de tandarts en ga er zelfs met een rustig gevoel heen! Dit had ik nooit durven dromen.

Hallo allemaal
mijn leven is sinds 8 maanden veranderd in deze 8 maanden ben ik zo bang angstig en paniek dat ik me zelf heb ik gemist hoe ik was vrolijk geen angsstoornis
Hoe het is begonnen ik volgen therapie het ging opzich goed allemaal totdat ik ineens ziek werd op een nacht was ik wakker in zweet en misselijk veel braken en plassen huisarts geweest zeide buikgriep maar daar leek het niet op het heeft 10 weken geduurd elke dag misselijk overgeven zweetaanvalen in nacht keer koud keer warm mijn slaap was helemaal verstoort lik ging bijna elke dag spiedpost en arts telkens zeide ze je hebt niks maar ik zelf was op uitgeput en angstige gedachten die door mij hoofd maar bleef draaien ik dacht dat ik dood ging zo erg voelde ik het ik keek naar alles met verdriet alsof het niet meer zal goed komen sindsdien heb ik angststoornis ik heb maanden lang niet meer kunnen lachen ik denk telkens het zelfde angst die in mij hoofd zit ik kan moeilijk na buiten ik me nergens op focussen ik ben me zelf kwijt geen zelfvertrouwen meer alleen angstig dat ik zo zal blijven ik gebruik 4 maanden lorazapam in begin heeft het me geholpen maar nu voel ik geen prikkels meer niet meer vrolijk ik kan get steeds niet accepteren dat ik nu zo ben wat moeilijk is het toch dat je leven in een klap kan veranderen

Hallo allemaal!

Ik ben een meid van 20 jaar oud, en ik ben echt ten einde raad, want ik weet niet meer wat ik moet doen.

Na 6 maanden in een heel erge stress volle periode te hebben gezeten van stage, mensen die mij zwaar fysiek werk lieten verichten, en mij niet serieus namen, kwam ik uiteindelijk bij een heel leuk en stressvrij bedrijf uit, waar ik het echt naar mijn zin had, maar toen kreeg ik ineens dit:

Ik heb in December 2019 mijn eerste paniekaanval gehad, dit was even schrikken en ook meteen de huisarts gebeld, en de volgende dag een afspraak gemaakt omdat ik bang was dat het mijn hart was.

Mijn huisarts was helaas niet aanwezig, dus kreeg ik een vervanger, deze kon niks horen of zien (alleen een te hoge hartslag en bloeddruk, heeft die verder ook niks mee gedaan), en heeft mij na huis gestuurd.

Later in December kreeg ik weer een paniekaanval, maar nu had ik de hele dag door ook steken op mijn borst die komen en gaan (heb dit tevens nog steeds), dus ik weer de huisarts gebeld en de volgende dag een afspraak gemaakt.

Weer was mijn eigen huisarts niet aanwezig en kreeg ik een vervanger, deze kon ook weer niks raars vinden alleen een te hoge hartslag en bloeddruk, dus deze besloot ook om bloed te laten prikken, hier kwam niks uit, en ze besloot me na de fysio te sturen voor een “verkeerde ademhaling”, daar 2 keer te zijn geweest hoefde ik niet meer terug te komen, omdat hij het probleem niet zag omdat ik gewoon via mijn buik ademde.

Uiteindelijk kreeg ik eind December nog een aanval, en was ik zo bang dat ik dood aan het gaan was, dat ik weer in paniek een afspraak maakte bij de huisarts.

Dit keer was het mijn eigen huisarts, en die deed ook alle testen en kwam weer uit bij een te hoge hartslag en bloeddruk, uiteindelijk weer bloed laten prikken, en een hartfilmpje laten maken, maar hier kwam ook niks uit, en hij besloot mij maar na een psycholoog te sturen, hier ook 2 keer geweest en hij zag ook het probleem niet.

Na aanhoudende klachten van steken op de borst, en benauwdheid toch maar weer aangedrongen bij de huisarts, en toen besloot die mij een halfuur mijn bloeddruk en hartslag op te meten omdat deze altijd te hoog was, dit bleek door de spanning te komen en was uiteindelijk weer normaal geworden, dus dit was ook normaal.

Nu ben ik uiteindelijk 6 maanden verder en heb ik nog bijna dagelijks last van steken bij de borst, het gevoel hebben moeilijk te kunnen ademen, en pijnlijke ribben, en angsten om dood te gaan (door het moeilijke ademen), en ik zit momenteel ook al 3 maanden met het probleem dat ik minder gevoel heb in mijn mond en keel, hierdoor kreeg ik weer angst voor mond of keelkanker (want ik rook), maar ik val buiten de risico groep.

Ik ben ten einde raad, ik weet niet meer wat ik moet doen, mijn ouders geloven mij niet meer en toen ik na de huisarts wou voor het mindere gevoel kreeg ik te horen dat ik voor die onzin niet na de huisarts hoef.

Ik ben geen makkelijke prater, dus ik hou het liever allemaal voor mijzelf maar als ik dan aan alles denk, word ik erg verdrietig en emotioneel en sta ik bijna altijd op het punt om gewoon te gaan huilen, terwijl ik nooit zo ben geweest!

Weet er iemand raad mee wat ik kan doen, of moet doen of iemand die dit zelf heeft ervaren?

Ik heb al van toen ik klein was een ernstige gegeneraliseerde angst en-pieker stoornis. Ik maak mij voortdurend (24/24) zorgen om de kleinste dingen en ben een geboren pessimist.

Vroeger, toen ik klein was, merkte mijn moeder al op dat ik zeer angstig was. Toen we op vakantie gingen , was ik 2 dagen voor het vertrek al aan het piekeren of we het vliegtuig en/of de ferry gingen halen.

Tijdens het voetbal had ik de indruk dat ik voortdurend moest plassen, dus was ik voortdurend op mijn blaas aan het duwen. Vanwaar die rare handeling kwam, weet ik niet en gelukkig heb ik dit afgeleerd...

Sinds jongsaf aan heb ik dus altijd rondgelopen met pieker/ dwang en angstgedachten.

Een 8-tal maanden geleden heb ik een zware maagontsteking gehad. In die periode heb ik niet geslapen, ging ik er (zonder diagnose) vanuit dat het wel eens maagkanker zou kunnen zijn... . Ik heb daar toen pillen voor gekregen en de maagontsteking is toen verdwenen.

De periode daarna, ging het op en af met mijn maag. Ik bleef klachten houden van extreem opgeblazen gevoel, extreme oprispingen, maar raar genoeg geen (of toch weinig) maagzuur.

Nu is het ondertussen zo erg geworden dat ik van het drinken van een glaasje water zeer zware oprispingen (boeren) krijg. Een gastroscopie laten uitvoeren, een bloedtest laten nemen, een CT-scan laten nemen, maar alles was in orde. Ik vermoed dat ik door de stress teveel lucht inslik.

Ik ben begonnen met psychotherapie te volgen, maar van de opdrachten die ik meekrijg word ik angstig. (voornamelijk sociaal contact zoeken om afleiding te vinden). Ik probeer te vluchten , zet mijn masker op en vertel wat de psycholoog wil horen. Ik weet dat dit mij verder in de put gaat duwen, maar mijn angst- en piekerstoornis heeft zodanige proporties aangenomen dat ik het gevoel heb dat niks mij nog vreugde brengt... . Het liefste blijf ik gewoon binnen in mijn veilige cocon tussen 4 muren. Ik besef dat dit op lange termijn geen oplossing is, maar ik weet gewoon niet beter...

Het ergste is vind ik dat je op die manier je naasten kwetst omdat ze meegetrokken worden in jouw problemen.

Zijn er mensen die dit herkennen?

Het is soms moeilijk voor een ander te begrijpen dat je niet altijd zo maar iets deelt waar je mee zit. Vaak wil je niet om hulp vragen. Zo ook kunnen er bepaalde gevoelens bij komen waar je niet zo happy mee bent.

De leuke momenten die met een lach gaan, warme gevoelens komen er bij zijn soms makkelijker te delen maar ook niet altijd. Wat doe je, je bent enorm verliefd op iemand en durft dit niet delen. Dat zou toch erg jammer zijn, voor haar maar ook voor hem.

Door te kijken in het nu, wat er werkelijk gebeurd met mij in bepaalde situaties is er een hele nieuwe wereld geopend.

Je werkelijke ontdekkingsreis bestaat niet uit het aanschouwen van nieuwe landschappen, maar uit het zien met nieuwe ogen.
Marcel Proust

Vertrouwen in je zelf en in de toekomst ontstaat.

Hoewel ik graag andere mensen willen helpen loop ik ook zelf rond met angst. Nu heb ik volgende week afspraak met een therapeute en hoop daarmee geholpen te kunnen worden.Volgend jaar moet ik eventueel een nier afstaan aan mijn zieke zoon die nu elke 2e dag aan de dialyse vastzit. Ik heb hem sinds 1993 thuis verzorgd met dagelijks katheters,medicatie en elke 3e week naar het ziekenhuis voor onderzoeken. Dit was tot 2010,toen kwam hij door omstandigheden in beschermd wonen.Omdat hij nu steeds slechter wordt en zijn lichaam steeds zwakker willen de artsen mij als donor. Begin oktober hoor ik of ze mij echt zeker willen voor de donatie. Mijn zoon wil niet op de wachtlijst staan, de waxhttijden zijn gemiddeld 4 jaar via eurotransplant. Maar deze situatie roept angst bij mij op. Ze gaan in mijn lichaam snijden en wat als mijn andere organen beschadigd raken of reageren op dat een nier verdwijnt? Misschien heel onlogische gedachten maar dit voelt zo spannend voor mij. Ik ben alleen met 2 jongere kinderen en kom uit een andere land. Ik heb een klein netwerk en voel me vaak eenzaam. Heb iemand anders ook een nier afgestaan?

Misschien niet de goede plek hier voor mijn vraag. Maar weet iemand een goed boek voor een meisje van 12 die komend seizoen naar de brugklas gaat? Zij is momenteel erg angstig. Ze heeft veel emoties door het afscheid van haar vertrouwde omgeving van de basisschool en is bang voor het nieuwe van de brugklas. Ik zoek een boek voor haar dat ze zelf kan lezen. Iemand een tip?

Nino Wilson - Angst
Ik maak muziek over mijn herstel van mijn 2 psychose. Bij deze de link:
YouTube:
SPOTIFY: https://open.spotify.com/track/3wXRaEV1 ... BenLaM1UkA

Angst, bang zijn voor het onbekende. Met je angsten kun je:
- Dealen (overwinnen)
- Je kunt ze vermijden

Wat is angst:
Angst is een emotie die je helpt te reageren op gevaar. Het is het gevoel dat je niet in controle bent van de situatie. Plekken waar je niet makkelijk uit kan komen zijn het naarst.

De reactie het gevolg:
- Paraatheid is hoog
- Hart gaat sneller kloppen
- Bloeddruk gaat omhoog
- Spieren gaan zich aanspannen
- Zweterige handen

Leren overwinnen:
- Afleiding zoeken (uit je hoofd stappen)
- Zeggen dat er niks gaat gebeuren
- Leren over andere dingen na te denken
- Niet te lang overwegen, gewoon doen!

En wil je ergens over praten of herken je je zelf erin stuur mij een bericht en we praten erover!!
Stay positive en geniet van het leven🌞🌞🌞🌞

https://www.facebook.com/ninowilson.music
https://www.instagram.com/ninowilson_music/

ik heb angstaanvallen heel fel tydens gladheid bang om te vallen ik heb het zo erg dan kan ik niet gaan werken het bellemert my ik moet ook overgeven zenuwen heb hulp nodig velen begrypen my niet

Hoi ik ben "Anna" en ik ben 16 jaar oud.
Ik ben opgegroeit met mijn moeder en overgroot oma die mij hebben opgevoed (merendeels oma). Mijn opa had ik een goede band mee maar mijn biologische vader was een alcoholist met losse handjes en was een verschrikkelijke man! Tot mijn 8 heb ik bij met oma gewoond met mijn moeder en toen kreeg mijn moeder een vriend en na een tijd gingen we verhuizen in een nieuw huis met haar vriend. Mijn oma bleef achter in ons oude huis en met mijn gebroken hart werd ik gedwongen (mijn moeder wou dat ik mee ging daar stond ze op) om mee te gaan. Eenmaal daar te wonen ging ik kapot van het verdriet omdat mijn oma als een moeder voelde en ik me zorgen maakte om haar daar helemaal alleen (ze was toen 82) dus elk weekend kwam ze me ophalen om daar te slapen(reistijd anderhalf uur vanwege openbaar vervoer). Door de jaren heen kregen mijn stiefvader en ik steeds vaker ruzie en helaas had hij ook losse handjes als we ruzie hadden (voortand los, bloedneus etc) mijn moeder was ook streng en gaf af en toe een klap maar niet zoals hij. Ik was een vergeten kind en niet geliefd. Toen ik 10 was kreeg ik een broertje en werd ik als een soort 2de moeder gezien, ik moest alles doen van luiers tot flessen en later potjes tot hem zindelijk maken (alle moeder en vader taken dus) mijn moeder hielp af en toe maar mijn stiefvader deed niks. We kregen meer en meer ruzie en toen mijn broertje 2 was kreeg ik 3 zusjes (drieling), mijn wereld stortte in want ja je raadt het al, ik mocht nu gaan zorgen voor 4 kinderen. Van avond eten maken voor ons 5 tot aan dingen leren voor school tot aan schoonmaken tot aan in bad doen en in bed leggen. Ik was toen der tijd 12! Steeds meer ruzies volgen met meer klappen. Ik kon school niet aan vanwege al het werk wat ik thuis moest doen en eenmaal als ik mijn zusjes en broertje op bed had gelegd, was ik te moe en kapot om nog überhaupt iets te doen met gevolg dat ik soms wel 3 weken niet douchte en uren achterelkaar huilde om vervolgens huilend in slaap te vallen. Ook kreeg ik thuis NOOIT emotionele zorg dus huilen was verboden en voor baby's etc. Ik heb dus daddy en mommy issues. Nu na al die zware donkere jaren heeft mijn moeder april 2020 besloten om te scheiden GODZIJDANK! Vrij snel (2 dagen nadat ze mij vertelde dat ze wou scheiden) sprak ze met een andere man en werden wij het huis uit gegooid omdat mijn stiefvader daar achter kwam. Na 1 maand wonen bij mijn tante met mijn moeder (zusjes en broertje kwamen om de week) had ik enorme stress wat leidde tot flauwvallen, niet eten, hoofdpijn, sombere gedachtes etc. Na ong anderhalve maand sliepen we steeds vaker bij mijn nieuwe stiefvader als de kids er niet waren en ik kreeg steeds meer vertrouwen in hem. Hij was heeeeel anders als mijn moeder en huilde bijv in mijn bijzijn en liet zien dat emotie tonen heeel normaal is. Hij heeft ook een dochter van 17 en is echt een geweldige vader voor haar maar ook voor mij! Ik kan alles tegen hem zeggen en sterker nog hij is de 1ste bij wie ik huilde. Nu zijn we inmiddels 9 maanden verder en heb ik zware pschysche klachten zoals: -3 uur slaap per week of minder door nachtmerries
-paniekaanvallen
-hele erge angst
-suïcidale gedachten
-snijden
-veel huilen
-niet mezelf verzorgen
-stem in mijn hoofd
-soms hallucineren

Ik wacht nu inmiddels op een doorverwijzing naar een psycholoog (wordt aangemaakt). Ik ga kapot van binnen en ookal helpt mijn stiefvader enorm, als ik bijv beneden met hun zit en ik huil, troost hij me niet zodat mijn moeder misschien de stap neemt. Hij wilt mij graag helpen haar wat menselijker te maken. Maar helaas niks... ze kijkt naar me en gaat heel gewoon weer tv kijken met gevolg dat ik huil naast mijn "ouders" maar geen troost krijg en alleen voor de pijn sta. Als ik alleen ben met mijn stiefvader troost hij me wel hoor btw maar hij wilt me moeder aansporen om wat menselijker te worden sinds ze echt gewoon van steen is. Daarbij ben ik 2 keer aangerand op mijn 14de en 15de. Dus ook daarvan trauma. Ik voel me een last voor mijn stiefvader en moeder en ik voel me niet geliefd of gewild. Een mislukking. Iemand tips? En weet iemand iets te zeggen over mijn klachten? Mijn beste vriendin en stiefvader denken eerlijk gezegd aan een pschysche aandoening (kans is groot ). Maar wat is jullie zicht hierop? Veel liefs

Een verdrietig meisje :')

Elke dag heb ik enorme last van paniekaanvallen. Altijd in de avond en zodra ik wakker word. Ik slik lorazepam 0.50mg en af en toe 1mg.

Het begint met ongelooflijke pijn op de borst, soms is de pijn zo heftig dat ik de ambulance moet bellen om mij even te komen nakijken. Inmiddels 5 keer gebeld vanwaar de eerste keer meegenomen naar het zh. Alle onderzoeken gehad, hart doet het goed, elke hartfilmpje die ze maken is goed, maar toch elke keer bij een aanval mijn twijfels en angst dat de artsen het misschien toch mis hebben.. omdat de pijn zo heftig is en ik het bijna niet meer aankan.

Langs de arts geweest en die schreef diclofenac voor, omdat mijn borstkast( links) erg dik en hard was geworden. Huisarts vermoedde dat het een ontsteking was, maar de pillen hielpen niet tegen de pijn. Inmiddels langer dan een maand verder en nog steeds pijn op de borst, soms zonder dat ik een aanval krijg, het houd zicht gewoon aan. Verder ben ik begonnen aan een online traject met de psycholoog bij Lmcare en heb ik vrijdag een afspraak bij de cardioloog voor een holter.

Iemand die dit heeft meegemaakt?

Ik wacht op jullie reacties !

Groetjes Ewii

In 2015 heb ben ik overspannen geweest met paniekaanvallen uit mijn vorige relatie.
Sinds kort heb ik opnieuw paniekaanvallen.
Mijn partner begrijpt me niet en bied me niet de steun die ik op dat moment nodig heb.
Ik wil me gesteund voelen een arm om mij heen en dat hij er alleen voor me is. Als ik uitleg geef over mijn aanvallen wordt hij boos en zegt dan dat ik me gedachten niet de overhand moet laten nemen. Net of ik dat niet weet. Ik durf het amper meer te laten zien of zeggen omdat ik bang ben dat het m'n relatie kost. We begrijpen elkaar hier niet in en voel me zo eenzaam.

Ik ben angstig bang..paniek ..laatste keer zat ik op de bank en alles begon te draaien kreeg mijn ogen niet meer gefocust...ben na de buren wankelend gelopen...daarna na dokterspost gegaan had een hartslag van 180 ..terwijl ik op de bank lag zakte het weer...de arts zei U heeft een paniekaanval gehad..ze zeiden ik kan u Oxepam voor schrijven...heb ik niet gedaan...nu zat ik vanavond weer op de bank en het begon weer te draaien wankelend liep ik na de keuken...en nu weet ik dat het over gaat ...hoop ik...maar wat een toestand...heb ook een jaar van heel veel stress gehad en ben nu in de rouw van mijn vrouw...die ernstig ziek was ...pff

Hallo ik ben een alleendstaande mama. Na een knipperlicht relatie van enkele malen proberen, heb ik besloten niet verder te willen in de relatie, ook niet voor ons kind is dit gezOnd, ik kamp al vanaf me jeugd met traumas en onverwerkte dingen. Ik ben nu nog niet heel uit elkaar. Ik hou nog van hem... Ik zou hem terug willen maar weet dat t niks zal gaan oplossen en beter wordt tussen ons. Ik ben bang dat mijn plek als mama wordt ingenomen en ik minder ben.. En er niet meer toe doe, ik vervangen wordt ( gevoel uit verleden) sommige dagen ervaar ik deze gedachten heel heftig. Hij is al bezig met andere vrouwen op welke manier weet ik niet prcs maar dat maakt me erg onzeker en bang dat mijn kind dadelijk een deel opgevoed wordt door n andere vrouw. Mss zijn mijn gevoelens niet reëel, to h voelt t zo en vraag ik me ook af of ik wel goed genoeg ben, ik heb financieel ook minder te besteden, voor hem is t niet zo moeilijk om leuke dingen te doen, voor mij wel aangezien ik geen auto heb, financieel weinig ruimte heb. Ik ben blij der vader leuke dingen doet maar ik wankel wel hierdoor omdat ik zelf die dingen ook wil kunnen en ik dan voor me gevoel te kort schiet hierin, ik doe wat ik kan en zal ik altijd blijven doen maar mw angsten en gevowlens maken me soms gek!!! Hulp heb ik al

Iemand die zich herkent of tips

Twee jaar geleden ben ik bij een psychotherapeut geweest. Hij was nogal onaardig en een keer was hij nogal agressief naar mij, echt een boze uitbarsting. Ik werd erg angstig van hem maar omdat ik wilde dat de therapie zou slagen, ben ik daar gebleven. Voelde je steeds somberder. Toch weg daar uiteindelijk, maar dit was echt een negatieve ervaring. Kwam er slechter uit dan ik er naar toe gegaan ben.

Ik pieker enorm veel, ik kan haast zeggen dat het dwangmatig is.
Ik ben altijd al onzeker geweest, maar de laatste jaren neemt die onzekerheid andere wegen.
Ik pieker voortdurend over alles!
Enkele voorbeelden:
- Ik stuur een berichtje naar iemand, maar deze persoon antwoord geruime tijd niet. Ik bedenk al wat ik verkeerd gedaan heb. Ik vind pas rust als er geantwoord wordt.
- Ik weet dat ik geen fout heb gemaakt in dat ene dossiertje op het werk, maar bedenk alle mogelijke pistes waar het fout zou gelopen zijn.
- Ik controleer alles 100 keer (auto wel vast? Deur wel op slot gedaan? Stekker uitgetrokken? ...).
- Ik lees een artikel en projecteer het op mijn leven. Bijvoorbeeld een artikel gelezen waarbij een persoon pas op zijn/haar 30e erachter kwam dat ze voor hetzelfde geslacht viel. Dan begon ik non stop te piekeren of ik dit wel niet kan voorhebben? Echter heb ik een relatie met mijn partner en ben ik gelukkig . Maar ik pieker hier zo dwangmatig over. Dit is gelukkig al minder.
- Ik was ooit op een feestje en was spijtig genoeg goed aangeschoten. Ik kan een jarenhalf later nog piekeren of ik wel niks verkeerd heb gedaan of gezegd. De gedachte sprong me te binnen: stel dat ik mijn partner bedrogen heb en ik weet het niet meer? Ook al zegt iedereen van niet, ik blijf dit door mijn gedachten halen.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden uit mijn non stop dwangmatig piekergedrag.
Dit begint mijn leven over te nemen, ik functioneer niet meer zoals vroeger. Ik heb vaak een onveilig gevoel, kan niet altijd tegen sociale contacten, ik ween te pas en te onpas ...

Ik heb reeds therapie gevolgd, maar heb gevoel dat dit slechts helpt op korte termijn.

Ik ben zo bang dat dit nooit over zal gaan, want dit is onhoudbaar. Ik word hier zo ongelukkig van. Ik ben bang dat ik hierdoor geen toekomst heb (wil zo graag kinderen bijvoorbeeld, maar wat als ik nog zo ben? Wat als ik dit niet aankan? Wat als ik dit doorgeef?)

Is dit herkenbaar voor iemand?
Zo ja, wat doen jullie hiermee?

Hi allemaal,

Sinds een aantal jaar voel ik mij snel gespannen en angstig. Ik gebruik medicijnen en ben een tijd in therapie geweest en over het algemeen kan ik er redelijk mee overweg. Maar toch kom ik mijzelf weer heel regelmatig tegen en voel ik mij weer erg gespannen. Mijn hele lichaam lijkt dan op tilt te slaan en dat geeft mij dan ook weer angst. Kost iedere keer weer veel moeite om daar dan weer uit te komen. Ik heb altijd het gevoel hier alleen in te staan al kan ik mij goed voorstellen dat dit eigenlijk niet zo is. Wie herkent dit?

Groeten Laura

Ik heb al angsten zo lang als ik leef het zijn er serieus te veel om op te noemen! Een boemerang een hangende lamp een bal een jojo het schuiven van iets over een tafel of bar zo kan ik nog even doorgaan mijn moeder vertelde dat ik als baby al heftig reageerde wanneer er een lamp bewoog als iemand er tegenaan kwam. Ik hoop het van harte maar hun het niemand maar dat iemand dit herkent? Na 43 jaar durf ik het voor het eerst te vragen

Ik ben al een tijdje steeds in mijn hoofd aan het malen doe ik het wel goed zijn de mensen om mij heen wel aardig houd mijn vriend nog van mij wil ik nog verder met hem kan ik het wel allemaal ben steeds met mij zelf bezig en niet met ander als we samen zijn ook niet geef ik hem wel de juiste aandacht

Ik ben bang voor de fouten die ik maak doe ik het wel goed zelfs op mijn werk lig ik dan te maken van of alles wel goed is

Hallo ik ben een alleendstaande mama. Na een knipperlicht relatie van enkele malen proberen, heb ik besloten niet verder te willen in de relatie, ook niet voor ons kind is dit gezOnd, ik kamp al vanaf me jeugd met traumas en onverwerkte dingen. Ik ben nu nog niet heel uit elkaar. Ik hou nog van hem... Ik zou hem terug willen maar weet dat t niks zal gaan oplossen en beter wordt tussen ons. Ik ben bang dat mijn plek als mama wordt ingenomen en ik minder ben.. En er niet meer toe doe, ik vervangen wordt ( gevoel uit verleden) sommige dagen ervaar ik deze gedachten heel heftig. Hij is al bezig met andere vrouwen op welke manier weet ik niet prcs maar dat maakt me erg onzeker en bang dat mijn kind dadelijk een deel opgevoed wordt door n andere vrouw. Mss zijn mijn gevoelens niet reëel, to h voelt t zo en vraag ik me ook af of ik wel goed genoeg ben, ik heb financieel ook minder te besteden, voor hem is t niet zo moeilijk om leuke dingen te doen, voor mij wel aangezien ik geen auto heb, financieel weinig ruimte heb. Ik ben blij der vader leuke dingen doet maar ik wankel wel hierdoor omdat ik zelf die dingen ook wil kunnen en ik dan voor me gevoel te kort schiet hierin, ik doe wat ik kan en zal ik altijd blijven doen maar mw angsten en gevowlens maken me soms gek!!! Hulp heb ik al

Iemand die zich herkent of tips

Natuurlijke weg voor angst.

Wat “fijn” om te lezen dat er zoveel mensen zijn die deze ervaring hebben. Ik kan soms wel janken als ik kijk naar mezelf. Van een moedige, avontuurlijke, reislustige vrouw ben ik nu veranderd in een piekeraar en zit ik helemaal vast in het denken. Ik ben er helemaal bewust van, van alles wat ik denk.

Ik heb een stressvolle periode ervaren, stond voor mezelf voor een belangrijk moment in m’n leven, maar nam door zelf saboterende gedachten geen keuzes, liet me leiden door angst in plaats van m’n hart. Hoe meer je een keuze uitstelde, hoe meer ruimte, want m’n gedachten kon wel duizenden doemscenario’s bedenken.

Op een gegeven moment werd ik bewust van gemaakt dat ik m’n gedachten niet ben en toen was het hele circus compleet. Want ik ging toen nadenken over het denken en bedacht; als ik angst heb hoef ik alleen maar ervoor te zorgen dat ik allemaal positieve gedachten heb. Ik dacht op een gegeven moment dat ik gek werd en dat ben ik gaan geloven. Ik werd bewust van zelfmoordgedachten en schrok daarvan.

Ik moest toen als een malle een nieuw programma schrijven, want die gedachten moeten weg. Mag daar niet aan denken, maar denk wel de hele tijd aan die gedachten die ik heb gehad en zo houd ik ze vast en voed ik ze. Zie je wel? Daar zijn ze nog.

Ik controleer nu de hele tijd of die gedachten er nog zijn. Als ik in gesprek ben met mensen gaat het wel, maar ook dan gaan m’n gedachten naar mijn gedachten, ben ik niet aanwezig. Ik voel me compleet verloren in m’n eigen valstrik van gedachten die me de put in hebben gepraat. Van de gedachte; ik ben depressief en ik heb een burn-out tot aanen ben dan ook daarin meegegaan. Waardoor je jezelf nog meer ik de put denkt.

Ik ben dus nu compleet geïdentificeerd geraakt met m’n gedachten en dat maakt me bang, want denk dan zo wil ik niet meer leven, want dit is geen leven, zo leven in m’n hoofd. Leef zo niet echt, durf geen beslissingen te maken en draai iedere dag hetzelfde programma in m’n hoofd af en maak het verhaal met de dag erger. Moet een nieuw programma schrijven, maar hoe dan? Zonder angst en paniek te krijgen?

Ik heb eerder medicatie gehad, fluoxetine, maar die hebben juist m’n angsten en de fysieke klachten en daardoor ook mentale klachten die ik ervoer nog erger gemaakt. Dus daar ben ik mee gestopt en zoek het toch via een natuurlijker pad. Hoe kan je op drie niveaus zorgen voor het helen van de disbalans?

Body: een disbalans van hormonen als gevolg van stress, negatief denken en/of leefstijl kunnen impact hebben op de vorming van een angst & paniek stoornis. Belangrijk is om een gezonde darmflora te creëren, omdat daar hormonen/neurotransmitters worden aangemaakt. Veel mensen hebben een zogenaamde “lekkende darm”, waardoor je lichaam onvoldoende stoffen opneemt in het lichaam. Met probiotica kan je de darmflora verbeteren en met een ander poeder versterk je de darmslijmvlies. Ook is het belangrijk om op je voeding te letten; geen suikers, gluten, tarwe, lactose en verkeerde vetten want die kunnen de receptoren bezet houden. Drink veel water en eet veel groen. Daarnaast kan je supplementen nemen: omega-3, vitamine D en magnesium. Verder zijn er ook plant medicijnen die helpen om je zenuwstelsel te ondersteunen en tot rust te brengen. Daarnaast is veel bewegen en in de natuur zijn ontzettend belangrijk. Zo schud je de energie van je af. Yoga kan helpen om je systeem te kalmeren. Sporten zorgt dat je meer dopamine aanmaakt, wat je een gevoel van zelfvertrouwen geeft.

Mind: door je bezig te houden met creatieve dingen ben je even op een ander spoor. Je brein gaat dan over van een analytische staat naar een creatieve staat en er kunnen nieuwe paden worden gemaakt. Praten helpt en lucht op, maar je wilt voorkomen dat je in je verhaal blijft hangen. Psychologen luisteren naar je verhaal en kunnen met je meegaan of oplossingen aanreiken. Wat belangrijk is is dat je brein in een staat van ontvangen en buigbaarheid verkeerd. Er worden wereldwijd studies gedaan naar de werking van psilocybine als antidepressiva en behandeling , PTSS en angststoornissen. Wat de antidepressiva doen is het de werking van serotonine opname beïnvloeden. Psilocybine doet hetzelfde, maar maakt ook nieuwe verbindingen, schakelt tussen de hersenhelften en maakt brein plastischer. Het werkt op die delen in je brein waar emoties en herinneringen worden opgeslagen. Zo kan je bepaalde stukken verwerken en een andere plek geven. Het verhaal veranderen, waardoor je de lading er vanaf kan halen. Er zijn opties voor microdosering en behandeling onder begeleiding van een psycholoog/therapeut. Het is niet te combineren met SSRI, MAOi, TCA en andere psychoactieve medicatie. Het is belangrijk te realiseren dat deze plant medicijnen het negatieve stempel “drugs” hebben gekregen, terwijl de moderne medicijnen in wezen ook drugs zijn waarbij de wetenschap de natuur heeft nagebootst en de werkzame stoffen uit planten synthetisch heeft gemaakt. Voorbeelden van organisaties die onder begeleiding werken met psilocybine zijn Field Trip Health en Triptherapie.

Spirit: blijven doen waar je blij van wordt is cruciaal. Jezelf isoleren of niks meer ondernemen uit angst voor de angst werkt averechts, maar ja; is soms makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, want anders zat ik waarschijnlijk niet in dit schuitje. Doe waar je hart van vervuld raakt. Dan ga je stralen. Durf ook te stralen met alles wat je in je hebt. Want je bent zo’n prachtig mens en verdient het om een gelukkig leven te hebben. Ook ergens in geloven en van dromen helpt om je focus te verleggen en vertrouwen te krijgen.

Heb zelf ook nog een pad te gaan, maar geloof dat er licht aan het einde van de tunnel is.

Ben een aantal maanden geleden naar m’n huisarts geweest omdat ik ietsje voelde in m’n keel, heb slijm , soms blijft er eten hangen ,etc.
De huisarts heeft niet naar m’n keel gekeken maar naar m’n buik omdat ik al een tijd last heb van maagzuur en een spastische darm.
Maagzuurremmers gehad .
Mijn huisarts heeft me doorverwezen naar het ziekenhuis voor een echo van m’n darmen omdat hij allemaal grote ballen voelde in m’n buik. Hij dacht aan darmkanker.
Uit het echo onderzoek is gekomen dat ik enorme vleesbomen heb in m’n baarmoeder.
Gesprek gehad met gynaecoloog conclusie baarmoeder moet verwijderd worden..
Medicijnen gehad om m’n menstruatie te stoppen .
Voelde me erg zwak en meerdere klachten , bloed laten prikken .
Uitslag had een hb van 2.0, extreem laag dodelijk laag had in coma kunnen raken en kunnen overlijden.
Twee dagen erna in het ziekenhuis opgenomen voor een bloedtransfusie, 4 liter bloed gehad.
September zou ik geopereerd worden een week voor de operatie plots een trombose been .
Helse pijn niet kunnen lopen en operatie kon niet doorgaan.Aan de bloedverdunners en meer. Steunkous tot m’n liezen elke dag voor een jaar .
Een week ziek geweest koorts heel erg verkouden etc en 8 kilo afgevallen.
Nu maanden erna voel nog steeds iets in mn keel naar de huisarts geweest omdat het me heel veel angst en stress geeft.
Ik ben bang dat ik keel kanker heb , heb ook klachten die ik nooit gehad heb .
Ik voel ook echt iets zitten aan de binnenkant het belemmert m’n voeding , tabletten etc, soms stekken, voel soms iets scherps of een prik in mn keel, vaak oorpijn, hoofdpijn,
Vage smaak in mn mond .
Veel slijm elke dag de hele dag , stekken door mn hele lichaam zelfs soms in een teen of vinger. Rugpijn van boven tot onder elke dag is het afwachten hoe ik me voel en hoe me dag verloopt.
Ben naar de huisarts geweest en hij heeft eigenlijk naar m’n keel gekeken zover hij erin kan kijken dan he en heeft wat gevoeld gedrukt etc . Hij geeft aan dat het niets ernstigs is en denkt dat het komt door m’n maagzuur probleem , vleesbomen etc komt . En hij verwacht dat als m’n baarmoeder is verwijderd al m’n klachten zullen verwijderen.
M’n partner is het beu en klaar met m’n klachten en onderzoeken etc . En dat terwijl ik heel veel klachten voor me zelf heb gehouden. Hij zegt dat in me zelf ziektes en pijnen aanpraat. Maar dat is helemaal niet zo ik voel het toch ! . Het doet me z’n verdriet en pijn dat ik niet open kan zijn. Heb nu zelfs stiekem een afspraak gemaakt voor een een scopie onderzoek zodat ik er gekeken gaat worden in m’n keel tot in mijn maag.De arts bespreek ook meteen wat hij gezien heeft en wat zijn conclusie is en evt hoe verder.
M’n huisarts verwacht niet dat er iets naars uit het onderzoek komt maar ik zelf ben daar niet zo zeker van . Ik voel echt iets zitten en op twee plekken in m’n keel.
Maar ga dus stiekem en alleen naar het onderzoek. M’n huisarts heeft aan gegeven als je partner zo moeilijk doet moet je gewoon gaan dan maar zonder dat je partner het weet het gaat om jou jij moet weer rust krijgen en een bevestiging dat er niets aan de hand is . Maak een afspraak en ga erheen . Nou volgende week staat de afspraak.
Ik heb veel stress en angst dat het mis is .
Ik hoop uiteraard dat m’n huisarts gelijk heeft en anders heb ik nog meer stress en angsten.
Ik bid elke dag en neem een scala aan vitamines, cbd olie, htc olie ,cbg olie, zwarte zaad olie, gember, groene thee en nog meer.
Groet
M