Angsten - forum lotgenoten

Ik had deze geplaatst bij burnout, maar wellicht passender in deze rubriek. Ik zou graag ervaringen horen van mensen die succesvolle ervaringen hebben bij emdr bij angst
Ik heb zelf 3 sessies gehad en daarbij positieve vooruitgang gevoeld. Echter ook weer pittige dagen.
Ik zie de sessies als een hulpmiddel om uit de heftige angsten te komen en zo helder te kunnen gaan kijken naar de oorzaak. Zijn er andere dingen die jullie er bij deden of specifiek niet. Of heel andere tips en adviezen. Waren er vaak terugvallen en verloopt het steeds wat milder na elke sessie of wisselt dat?

Alvast dank

Goede morgen,

Na 6 weken op 50mg te zijn geweest, nu op advies van de HA opgehoogd naar 75mg. Dit omdat ik een heftige terugval had in de angst en paniek.

Nu merk ik dat de bijwerkingen ook weer heftiger worden. Zoals misselijkheid en wazig in het hoofd.

Zijn er hier meer mensen mee bekend?

Lieve lotgenoten ik heb een vraag. Ik heb een angststoornis en heb de laatste tijd een heel raar eng gevoel inmn lichaam. Ik word heel erg heet van binnen een dan vooral mijn buik en armen ik word daar zo vreselijk angstig van dat ik gevoel heb dat ik dood ga. M'n spieren doen daardoor zo.n pijn en tril heel erg . Krijg er ook vreselijk hoofdpijn van. Mijn vraag is heeft iemand hier ervaring mee. Want er spookt van alles door m'n hoofd. Zoals de ergste ziektes. Aub wil iemand mij antwoorden. Het duurt al vier dagen achter elkaar. Please help mij

Hallo allemaal
mijn leven is sinds 8 maanden veranderd in deze 8 maanden ben ik zo bang angstig en paniek dat ik me zelf heb ik gemist hoe ik was vrolijk geen angsstoornis
Hoe het is begonnen ik volgen therapie het ging opzich goed allemaal totdat ik ineens ziek werd op een nacht was ik wakker in zweet en misselijk veel braken en plassen huisarts geweest zeide buikgriep maar daar leek het niet op het heeft 10 weken geduurd elke dag misselijk overgeven zweetaanvalen in nacht keer koud keer warm mijn slaap was helemaal verstoort lik ging bijna elke dag spiedpost en arts telkens zeide ze je hebt niks maar ik zelf was op uitgeput en angstige gedachten die door mij hoofd maar bleef draaien ik dacht dat ik dood ging zo erg voelde ik het ik keek naar alles met verdriet alsof het niet meer zal goed komen sindsdien heb ik angststoornis ik heb maanden lang niet meer kunnen lachen ik denk telkens het zelfde angst die in mij hoofd zit ik kan moeilijk na buiten ik me nergens op focussen ik ben me zelf kwijt geen zelfvertrouwen meer alleen angstig dat ik zo zal blijven ik gebruik 4 maanden lorazapam in begin heeft het me geholpen maar nu voel ik geen prikkels meer niet meer vrolijk ik kan get steeds niet accepteren dat ik nu zo ben wat moeilijk is het toch dat je leven in een klap kan veranderen

Ik heb mijn leven lang last gehad van sociale angsten. Later zijn hier paniekaanvallen, angst om te slapen, angst voor stress, angst voor hartaanvallen, angst voor rare ziektes en noem maar op bijgekomen. Ik heb vele dingen probeerd om er vanaf te komen. Totdat het besef kwam dat je er niet af kunt komen. Het enige wat je kunt doen is “ok” zijn met wat je voelt en denkt.

Wat heel goed werkt is alles omdraaien in je hoofd. Ik ben 25 jaar lang bang geweest om in letterlijk elke sociale situatie een rood hoofd te krijgen. Nu denk ik er niet eens meer over na. Het enige wat ik heb gedaan is mijn gedachten om draaien:

“Ik mag niet rood worden”

Naar:

“Ik wil NU rood worden!”

Angst kan niet bestaan als je het toelaat. In elke situatie zei ik tegen mijzelf “ik wil nu zo rood mogelijk worden en hoop dat iedereen het ziet”. Tot mijn verbazing gebeurde er helemaal niks. Het is onmogelijk om een rood hoofd te krijgen door het bewust op te roepen. Bij mijn andere klachten heb ik exact hetzelfde gedaan.

Hoi ik ben Gizem, (moslim) een 20 jarige dame. Woon in Arnhem presikhaaf samen met mijn oma.

Ik Vind me zelf zo lelijk. Ik durf geen oogcontact te maken. En Durf mijn emoties niet te tonen. Heb sociale angsten. Ik durf helemaal niks. Ik durf eens nie buiten te lopen. :( of naar buiten te gaan. Heb geen vrienden. Na m'n 18e gestopt met school. ik spijbelde ook al altijd... Werd m'n hele leven wel gepest. ben al bijna 3 jaar thuis... heb niemand. Ik durf voor mezelf niet optekomen. Ik durf eens niet telefonisch te praten.Te veel zelfmoordpogingen gedaan. Heb vrienden nodig. 😞

Ik zou graag vrienden willen maken maar durf dat eens niet. Mensen die net zo alleen zijn en te veel sociale angsten hebben zoals ik, Zouden jullie vrienden met me willen worden.? Zo kunnen we elkaar ook helpen en ondersteunen met alles. 

Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing

Hi,

Ik zit er een beetje doorheen.. in mei 2022 voelde ik een harde onbeweegbare knobbel boven mijn borstbeen en ik begon enorm te stressen. Ik heb ocd en een angststoornis en ik had eigenlijk al geconcludeerd dat het kanker was en dat ik dood ging. Ik kreeg toen een drukkend gevoel rond mijn rechterslaap en achter mijn oor die 24/7 aanwezig is elke dag. Het stoort niet altijd maar het is er dus al sinds mei 2022 elke dag. Ik word er niet wakker door en het is ook niet erger als ik lig of iets (wat je vaak op google ziet als je hersentumor intypt).

Huisarts zei destijds dat het waarschijnlijk spanningen en stress was maar het is er na anderhalfjaar nog steeds. Kan dit dan echt de oorzaak zijn? Ik heb sinds een jaar ook parosmie (toevallig kort na corona) en soms raakt mijn geur ineens verstoord en ruiken dingen anders. Na slapen of na een paar uur trekt dat weg. Soms een paar dagen achter elkaar heftig en dan weer een week niet. Als je zoekt op drukkend gevoel rond slaap komt er soms uit; tumor in temporale kwab en de temporale kwab is ook verantwoordelijk voor geurherkenning etc. Rond mei 2022 ook een soort zwakker gevoel in mijn linker arm en been ontwikkeld. Deze kon de huisarts met de neurologische testjes (reflexen en oogreflexen etc) niet meten. Toch voel ik het soms als ik met links dingen moet doen (lukt allemaal prima maar soms voelt het iets zwakker). Dit is niet verergerd in de afgelopen 1,5 jaar. Verder heb ik ook dat ik soms niet goed kan nadenken of een onwerkelijk gevoel krijg en dan raak ik in paniek.

Mensen om me heen zeggen me dat ik rustig moet doen en dat symptomen van hersentumoren veel erger zijn en dat ze na 1,5 echt niet hetzelfde zouden blijven. Ik heb bijvoorbeeld ook nooit epilepsie of een ander soort aanval gehad. Wat denken jullie van deze symptomen? Kan dit echt spierspanning zijn na zolang elke dag?

Ik ben afgelopen dinsdag weer bij de dokter geweest. Die heeft weer wat neurologische testjes gedaan en alles was goed. Ik vind het vreemd, want ik voel echt dat mijn linker arm en been en heup minder kracht hebben. Dit is al 2 jaar zo, maar is niet erger geworden. Ook die druk in mijn rechterhoofd is er van wakker worden tot slapen al 2 jaar lang. Huisarts gaf aan dat de klachten bij een hersentumor niet zo gelijk zouden blijven na 2 jaar. Ze vindt een afspraak met een neuroloog niet nodig aangezien hij niet zomaar een MRI of CT scan laat maken, ze zegt dat hij me dan lichamelijk gaat onderzoeken en bij geen bijzonderheden in principe ook geen MRI aanvraagt. Denken jullie dat ik hier vrede mee moet nemen en dit moet vertrouwen gewoon? Ze heeft nu die testjes gedaan en 2 jaar geleden ook, niks veranderd.

Ze benoemde ook nog iets van een conversiestoornis, dat ik dat misschien zou kunnen hebben gezien de klachten opspeelden in een traumatische periode. Lijkt me dan toch gek dat de druk in het hoofd rechts en dat gevoel in de linkerhelft van mijn lichaam toevallig allebei door deze stoornis komen? Terwijl het rechterdeel van het brein de linkerhelft van het lichaam aanstuurt. Of zou dit wel kunnen? Online lees ik dat een hersentumor in de slaapkwab (in die regio heb ik die constante milde druk) kan zorgen voor rare sensaties met ruiken etc. Ben echt heel bang. Hoor graag jullie mening.

In oktober 2022 vond bij mij een verslechtering van mijn mentale gezondheid plaats. Wegens verschillende externe invloeden (o.a. een emigratie en onzekerheid rondom mijn baan) kreeg ik te maken met een ernstige angststoornis. Irriële angsten waren mij niet onbekend, maar de hevigheid waarin ze begonnen op te treden, was niet in verhouding met wat ik eerder gedurende mijn leven heb ervaren.

Niet meer slapen, niet meer in staat om te eten, uren op de grond met een versteend gevoel tegen de radiator aanzitten en van spanning overgeven werd dagelijkse praktijk. Mijn vriend moest mij op de ergste dagen letterlijk uit bed tillen en onder de douche zetten. Met alle kracht heb ik geprobeerd door te gaan met het reguliere leven, maar na ongeveer vijf weken stortte ik volledig in. Voor het eerst moest ik pas op de plaats maken voor mijn angst.

Op zoek naar professionele hulp in een land waarin je de taal niet volledig spreekt en het zorgstelsel compleet anders werkt dan je gewend bent (terwijl het elke dag een strijd is om uberhaupt uit bed te komen), is het
zwaarste dat ik ooit heb gedaan. Met hulp van mijn vriend en schoonfamilie vond ik met spoed voor acht weken plek in een Duitse psychiatrische dagkliniek, belden we meer dan 25 psychiaters en 40 therapeuten. Allen kregen zoveel aanvragen tot hulp, dat de meesten
niet eens meer werken met een wachtlijst. Uiteindelijk vond één psychiater ruimte mij te spreken en schreef medicatie voor.

Wanneer angst je leven overneemt, ben je simpelweg niet meer in staat te genieten in welke vorm dan ook. Nu, na ruim vier maanden van dagelijkse
strijd, krijg ik langzaam weer grip op het leven. Mijn dagelijkse extreme angstgevoel neemt langzaam af en ik kan daar niet meer dan ontzettend dankbaar voor zijn. Ik kan weer een stap voor de ander zetten en dat zal ik nooit meer voor lief nemen.

Voor iedereen die kampt met (ernstige) mentale ziekten: er is licht aan het eind van de tunnel. Geef niet op en zoek hulp. En als je denkt: dat kan ik echt niet.. dan toch!

Veel lieve groeten.

Ik merk dat ik de laatste tijd veel liever alleen ben, of uiterlijk in een zeer beperkte groep qua mensen.
Ook merk ik vaker dat als ik buiten ben, dat ik me dan totaal niet happy voel en liefst zo snel mogelijk weer naar binnen wil, zeker als het buiten druk is met veel verkeer op de weg.

Ik weet niet zo goed of mijn verhaal onder de kop angst hoort maar ik plaats hem er toch maar even.

Mijn vrouw en ik zijn al 24 jaar bij elkaar, we zijn stapelgek op elkaar en hebben 3 geweldige kinderen.

Ik merk echter aan mijzelf dat ik mij heel vaak inbeeld dat het mis gaat. Dat zij verliefd op een ander is en daardoor ons gezin uit elkaar valt. Ik weet niet waar dit vandaan komt, zij geeft mij geen enkele reden dat dit zo zou zijn, ik ben niet overdreven jaloers aangelegd, ik controleer haar of haar telefoon ook niet en vertrouw haar blindelings. We hebben het fijn samen en op het gebied van seks heb ik ook niks te klagen.

Toch overheersen deze gedachtes soms, ik kan me echt verdrietig of boos voelen als ik hieraan denk maar ik kan er op de een of andere manier niet mee stoppen, het is mijn grootste angst dat ik haar zo kwijt zou raken en vraag me af of dit misschien de reden is dat ik hier last van heb, het is niet zomaar eraan denken maar soms echt visualiseren wat ik dan mmoet doen en het lijkt soms alsof ik me geestelijk hierop voorberreid terwijl het op niks is gebaseerd, is dit gek of herkennen mensen dit?

Hi allemaal,

ik ben op zoek naar iemand die me verder kan helpen, tips of advies kan geven.
2 jaar geleden heb ik tijdens mijn 2e zwangerschap een trauma opgelopen. Mijn zoontje heeft een extreem geval van het rotra virus gehad, door de extreme stress en spanning is er met de hormonen iets niet oke gegaan.
Ik moet zeggen ik heb altijd een angst gehad voor overgeven maar het beheerst sinds die dag letterlijk iedere dag mijn leven.

Ik heb verschillende therapieën gehad waaronder: EMDR, cognitieve gedragstherapie, exposure therapie, mindfulness, ACT.
Bij mijn therapeut kwam ik op een punt dat ik het alleen moest gaan doen en dat alles moest gaan slijten met de tijd.

Het gaat met vlagen heel goed en het gaat met vlagen heel slecht, dit sukkelt al bijna 1.5 jaar zo (op zich logisch). Zoals ik al eerder aangaf ben ik er dagelijks mee bezig. Wat als een van mijn kinderen ziek wordt en buikgriep krijgt… Als het heerst dan sla ik al op hol.
Ik heb zelf darmproblemen wat in mijn hoofd ook zeker niet meewerkt. Balen want het is een vicieuze cirkel gezien je darmen je 2e brein zijn.
Door mijn darmproblemen en angst heb ik vaak geen eetlust, ik ben ontzettend veel afgevallen en ik kom met veel moeite soms een kilo aan. Ik heb niks om bij te zetten en zit inmiddels al ver onder mijn BMI.
Ik smak naar rust en verlichting, ik wil weer van mijn kinderen kunnen genieten, ik wil weer aankomen en de moeder zijn die ik graag wil zijn of ooit was.
Buiten de therapieën ben ik naar andere opties gaan zoeken in de hoop op enige verlichting, inmiddels heb ik voet-flexmassage /hypnosetherapie/ reiki behandelingen gehad, een boeken gelezen en ik heb een nervus vagus piercing laten zetten.

Leven met angst… daar heb ik me bij neer gelegd maar het zou wel fijn zijn om uit de vecht/ vlucht situatie te komen en dat het me dagelijks leven niet meer zo veel beheerst.
Het gaat echt veel beter na al de therapieën maar ik zit nu op een punt dat ik moedeloos aan het worden ben….

Ik ben in gesprek met de praktijkondersteuner van de huisarts om toch een vorm van antidepressiva te krijgen, hier zie ik enorm tegen op o.a. door de mogelijk bijwerkingen.
Ik ervaar dit echt als een drempel en eigenlijk wil ik dit niet maar wellicht mijn laatste mogelijkheid…..

Help alsjeblieft want ik trek dit niet langer!
Vee liefs

Ben een aantal maanden geleden naar m’n huisarts geweest omdat ik ietsje voelde in m’n keel, heb slijm , soms blijft er eten hangen ,etc.
De huisarts heeft niet naar m’n keel gekeken maar naar m’n buik omdat ik al een tijd last heb van maagzuur en een spastische darm.
Maagzuurremmers gehad .
Mijn huisarts heeft me doorverwezen naar het ziekenhuis voor een echo van m’n darmen omdat hij allemaal grote ballen voelde in m’n buik. Hij dacht aan darmkanker.
Uit het echo onderzoek is gekomen dat ik enorme vleesbomen heb in m’n baarmoeder.
Gesprek gehad met gynaecoloog conclusie baarmoeder moet verwijderd worden..
Medicijnen gehad om m’n menstruatie te stoppen .
Voelde me erg zwak en meerdere klachten , bloed laten prikken .
Uitslag had een hb van 2.0, extreem laag dodelijk laag had in coma kunnen raken en kunnen overlijden.
Twee dagen erna in het ziekenhuis opgenomen voor een bloedtransfusie, 4 liter bloed gehad.
September zou ik geopereerd worden een week voor de operatie plots een trombose been .
Helse pijn niet kunnen lopen en operatie kon niet doorgaan.Aan de bloedverdunners en meer. Steunkous tot m’n liezen elke dag voor een jaar .
Een week ziek geweest koorts heel erg verkouden etc en 8 kilo afgevallen.
Nu maanden erna voel nog steeds iets in mn keel naar de huisarts geweest omdat het me heel veel angst en stress geeft.
Ik ben bang dat ik keel kanker heb , heb ook klachten die ik nooit gehad heb .
Ik voel ook echt iets zitten aan de binnenkant het belemmert m’n voeding , tabletten etc, soms stekken, voel soms iets scherps of een prik in mn keel, vaak oorpijn, hoofdpijn,
Vage smaak in mn mond .
Veel slijm elke dag de hele dag , stekken door mn hele lichaam zelfs soms in een teen of vinger. Rugpijn van boven tot onder elke dag is het afwachten hoe ik me voel en hoe me dag verloopt.
Ben naar de huisarts geweest en hij heeft eigenlijk naar m’n keel gekeken zover hij erin kan kijken dan he en heeft wat gevoeld gedrukt etc . Hij geeft aan dat het niets ernstigs is en denkt dat het komt door m’n maagzuur probleem , vleesbomen etc komt . En hij verwacht dat als m’n baarmoeder is verwijderd al m’n klachten zullen verwijderen.
M’n partner is het beu en klaar met m’n klachten en onderzoeken etc . En dat terwijl ik heel veel klachten voor me zelf heb gehouden. Hij zegt dat in me zelf ziektes en pijnen aanpraat. Maar dat is helemaal niet zo ik voel het toch ! . Het doet me z’n verdriet en pijn dat ik niet open kan zijn. Heb nu zelfs stiekem een afspraak gemaakt voor een een scopie onderzoek zodat ik er gekeken gaat worden in m’n keel tot in mijn maag.De arts bespreek ook meteen wat hij gezien heeft en wat zijn conclusie is en evt hoe verder.
M’n huisarts verwacht niet dat er iets naars uit het onderzoek komt maar ik zelf ben daar niet zo zeker van . Ik voel echt iets zitten en op twee plekken in m’n keel.
Maar ga dus stiekem en alleen naar het onderzoek. M’n huisarts heeft aan gegeven als je partner zo moeilijk doet moet je gewoon gaan dan maar zonder dat je partner het weet het gaat om jou jij moet weer rust krijgen en een bevestiging dat er niets aan de hand is . Maak een afspraak en ga erheen . Nou volgende week staat de afspraak.
Ik heb veel stress en angst dat het mis is .
Ik hoop uiteraard dat m’n huisarts gelijk heeft en anders heb ik nog meer stress en angsten.
Ik bid elke dag en neem een scala aan vitamines, cbd olie, htc olie ,cbg olie, zwarte zaad olie, gember, groene thee en nog meer.
Groet
M

Ik heb tinnitus, dat is geluid in je oor/hoofd dat niet van buiten komt.

In mijn geval een hard hoog sis geluid en daar doorheen een harde brom.

Daar ben ik depressief door geraakt en worstel om te overleven.


Wie herkent dit .

Breuk met therapeute - existentiele angst

Mijn verhaal is de volgende: Ik ben 22 jaar bij een psycholoog geweest die mij enorm heeft geholpen tijdens alle hoofdstukken van mijn leven (relatie, vaderschap, scheiding,…). Ik ben dankzij de therapie een ander persoon geworden. Echter 6 maanden geleden heeft mijn psychologe beslist om te verhuizen en zei ook dat zoals met vele dingen in het leven aan alles er een einde komt. Sedertdien is er bij een existentiële angst losgebroken dat alles verterend is. Ik ben ook onder medicatie (die de angst wat tempert, wat ook de bedoeling is) maar de angst is zeer erg, van s’morgens tot s’avonds. Ik vermoed dat ik zeer sterk afhankelijk ben geworden van die relatie met die therapeute, dat ik in feite zonder het te beseffen daar bij wijze van spreken mijn thuis heb gemaakt en waarschijnlijk ook geen diepgaande connecties meer heb gemaakt buiten die relatie. Ik bewandel nu verschillende pistes: therapie, praatgroepen, vrijwilligerswerk,… Maar die angst is zeer sterk, met vervreemding en depersonalizering. Zijn er nog mensen die dit hebben meegemaakt?

Ik ben 54 en vecht al mijn hele leven tegen mijn Angst.
Ik heb jarenlange therapieën gevolgd en opnames gehad.
Ben er meerdere keren mijn werk door kwijtgeraakt plus relaties en vrienden.
Tot het punt ik echt niet meer kon en voor 100% ben afgekeurd.
Ik heb het nu best allemaal op de rit, laat mijn angsten er zijn en vecht er niet meer tegen, doe niets meer tegen mijn wil en leef een vrij geïsoleerd leven waar ik nu zelf voor kies.
Heb een lieve Partner een hond en een vogel en zij zijn mijn leven.
Ik probeer alles zo goed als ik kan gestructureerd te houden waaronder ook mijn financiën.
Leef op de armoede grens maar heb er vrede mee.
Waar ik geen vrede mee heb is hoe er in dit land met mensen wordt omgegaan.
Elke keer wanneer ik denk dat ik het financieel wel red komen er weer tegenvallers, Gas en Elektra kosten, hoge voedingsmiddelen kosten, medicijnen kosten etc etc.
Ik Douche al bijna niet meer, heb amper de kachel aan en nog zit ik met een rekening van honderde euro, 's.
Ik raak hier helemaal van in Paniek, ik kan niet tegen het idee dat ik mijn rekeningen niet meer kan betalen, mijn dieren niet meer kan verzorgen en op straat kom te staan.
Ook wordt ik zo bang van al het nieuws wat je maar elke dag over je heen krijgt gegooit.
En dan zeggen mensen ach sluit je er vanaf maar dat kan ik juist niet, ik moet weten wat voor verschrikkingen mij te wachten staan.
En elke dag probeer ik te denken het komt wel goed, maar dan komt er weer iets op het nieuws of valt er een rekening op de mat.

Trigger!!!!!
Als het zo nog langer doorgaat zie ik het leven echt niet meer zitten, ik kan hier gewoon niet meer tegen vechten! Die grote onzekerheid die maar boven je hoofd hangt en met de dag erger wordt, en werkelijk niemand die hier iets tegen doet!!
Ik kan zo niet langer leven in dit land, maar weet ook niet waar ik naar toe moet vluchten.
Het enige wat mij nog op de been houd is mijn escape plan en dat is er uit stappen!
Dat is het enige wat mij nog rust geeft.
Want werkelijk niemand kan je hier mee helpen, en geloof mij ik heb overal aangeklopt, ook bij elke GGZ instelling.
Zijn er meer mensen die zo tegen dit probleem aanlopen, zich niet meer veilig, zeker en happy voelen in deze maatschappij.
Ik ben ook zeer hoog sensitief dus alles komt mega hard bij mij binnen....

Michel

Iedere dag ben ik weer bang dat iemand in mijn omgeving gaat spugen. Ik ben doodsbang voor spugen en ik weet niet wat ik moet doen. Ik voel me schuldig en ben bang. bang om het niet goed te doen. Ik bid iedere dag dat mijn dochter niet ziek wordt. als mijn kind ziek is durf ik niet alleen met haar te blijven.

Niemand begrijpt het; ik ook niet. ik vind het zelf ook raar, dat een volwassen vrouw zo bang is, terwijl het nergens op slaat.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik begrijp heus wel dat het een irreële angst is maar ik zie geen uitweg.

 

Heb al tevergeefs therapieën gevolgd maar dat hielp niet. Nu ben ik net weer met een nieuwe therapie begonnen in de hoop dat dit wel helpt.

Zijn er lotgenoten die dit herkennen?

hoi ik ben linsey en ik heb paniek-angststoornis.
mijn grootste angst is spugen, maar heb sinds kort last van andere angsten.
ik ervaar op dit moment veel stress en onduidelijkheid vanwege woningsituatie waardoor ik heel slecht slaap. Slaap is voor mij heel belangrijk en dan pieker ik..
Nu ben ik bang dat ik depressief word of een Psychose krijg.
Het zit allemaal in mijn hoofd, maar het maakt mij wel gek.
het zijn pure angsten. want ik ben dol op het leven en wil zeker niet dood..
maar toch blijft mijn hoofd andere dingen zeggen...
ervaar ik dit als enige?

Als de dood voor angst

Tunnels, vliegtuigen, alleen zijn, sociale contacten, het uitgaan van mijn partner, een buikje krijgen, financiële stabiliteit verliezen, gek worden, verslaafd raken, kleine ruimtes, ik ben er bang voor.
Gek genoeg ben ik niet bang voor de dood. Althans, nog niet. Het piekeren en de demonen in mijn hoofd zijn constant op zoek naar angst. Ik ben continu onrustig en ervaar veel paniekaanvallen. Het is slopend, ik wil er vanaf.
Ik slaap slecht en mijn relatie staat op het spel. Alles in mijn relatie lijkt soms een bedreiging te zijn. Exen, andere mannen, het feit dat ik niet altijd bij mijn liefste kan zijn.
Ik ben mijn angst niet. Ik wil graag kunnen vertrouwen en ontspannen. Ik wil niet achterdochtig en jaloers zijn.
Hoe kom ik hier in godsnaam vanaf?
Schematherapie lijkt niet te werken, medicatie slaat niet aan of maakt de klachten erger. EMDR helpt niet.
Ik heb hulp nodig. Alsjeblieft help mij. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben wanhopig.

Hallo hier dan mijn verhaal, hopelijk herkenbaar voor iemand die reageren doet. Het begon allemaal met een zware verdurende vermoeidheid. Deze is nog altijd zo zwaar mijn dagelijkse leven er van op de kop staat. Kan mij niet meer consenteren in een gesprek, en moet steeds weg kijken, om niet in slaap te vallen, of te wel noem het maar in een tunnel visie te te recht te komen. De gehele dag uit zich in een zwaare vermoeidheid, afwezigheid, en dwangmatig piekeren. Ben de gehele dag aan het malen, piekeren. Over wat dan?daar is geen verklaring voor, een en al dwangmatig gedoe. Om gek van te worden, ook al ga ik iets doen de gedachte gaan met me mee. Tis zo erg dat het mijn kompleet leven over pak.ook het gevoel van konstand aan staan is om gek van te worden. Zeker als je gevoel zegt hoe lang moet ik dit nog volhouden, als of je in een film leeft, waar je niet uit komp. De dingen om je heen niet meer als echt mee krijgen doet .ondertussen aan de antidepressiva begonnen, 3 weken, volgens de hulpverlening een depressie. Naar mijn ide een dwangmatige pieker stoornis. Die me tot waanzin drijft. In de morgen 2 uur nodig om uit bed te komen, daar na de gehele dag op auto piloot staan, mits ik niet weer om val van de slaap binnen een uurtje. De meeste zeggen ga iets doen, maar dat is onmogelijk door de vermoeidheid. Deze gaan ook nog eens samen met een kort lontje, frustratie en het is me al te veel om weer wakker te worden. Om dat de dag dan weer beginnen doet. Mag er hier iemand zijn die dit kompleet verhaal door ziet, AUB u reactie, zal zeker trug berichten. Vraag me af wat dit is ? Depressie, burn out, of een depressie met een pieker stoornis

Ik pieker enorm veel, ik kan haast zeggen dat het dwangmatig is.
Ik ben altijd al onzeker geweest, maar de laatste jaren neemt die onzekerheid andere wegen.
Ik pieker voortdurend over alles!
Enkele voorbeelden:
- Ik stuur een berichtje naar iemand, maar deze persoon antwoord geruime tijd niet. Ik bedenk al wat ik verkeerd gedaan heb. Ik vind pas rust als er geantwoord wordt.
- Ik weet dat ik geen fout heb gemaakt in dat ene dossiertje op het werk, maar bedenk alle mogelijke pistes waar het fout zou gelopen zijn.
- Ik controleer alles 100 keer (auto wel vast? Deur wel op slot gedaan? Stekker uitgetrokken? ...).
- Ik lees een artikel en projecteer het op mijn leven. Bijvoorbeeld een artikel gelezen waarbij een persoon pas op zijn/haar 30e erachter kwam dat ze voor hetzelfde geslacht viel. Dan begon ik non stop te piekeren of ik dit wel niet kan voorhebben? Echter heb ik een relatie met mijn partner en ben ik gelukkig . Maar ik pieker hier zo dwangmatig over. Dit is gelukkig al minder.
- Ik was ooit op een feestje en was spijtig genoeg goed aangeschoten. Ik kan een jarenhalf later nog piekeren of ik wel niks verkeerd heb gedaan of gezegd. De gedachte sprong me te binnen: stel dat ik mijn partner bedrogen heb en ik weet het niet meer? Ook al zegt iedereen van niet, ik blijf dit door mijn gedachten halen.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden uit mijn non stop dwangmatig piekergedrag.
Dit begint mijn leven over te nemen, ik functioneer niet meer zoals vroeger. Ik heb vaak een onveilig gevoel, kan niet altijd tegen sociale contacten, ik ween te pas en te onpas ...

Ik heb reeds therapie gevolgd, maar heb gevoel dat dit slechts helpt op korte termijn.

Ik ben zo bang dat dit nooit over zal gaan, want dit is onhoudbaar. Ik word hier zo ongelukkig van. Ik ben bang dat ik hierdoor geen toekomst heb (wil zo graag kinderen bijvoorbeeld, maar wat als ik nog zo ben? Wat als ik dit niet aankan? Wat als ik dit doorgeef?)

Is dit herkenbaar voor iemand?
Zo ja, wat doen jullie hiermee?

Hi!

Ik heb al zo'n 10 jaar last van een sociale angst wat zich uit in bloosangst. Ik ben wel een redelijk sociaal persoon (meer het type ambivert) en ben niet bang om contact te maken. Alleen heb ik dus constant gedachtes in mijn hoofd - 'als ik maar niks geks zeg of als ik maar niet rood word' - en dat is heel erg vermoeiend. Ook vind ik het lastig als iemand lang naar mij kijkt en daardoor kan ik mij vaak geen houding geven. Daarom kom ik vaak nerveus of onrustig over en heb ik veel negatieve gedachtes over mijzelf. Ik wil hier vanaf, het belemmert mij zo in mijn leven.

Nu is mijn vraag: wie heeft hier ook last van? En wat hebben jullie al geprobeerd om hier vanaf te komen? Ik zou hier graag met een (lot)genoot over willen praten.

Groetjes,

Hi, ik ben 25, en hoop dat meer mensen hebben waar ik last van heb. Sinds April kreeg ik meerdere paniekaanvallen, vervolgens ging dit ook over naar darmklachten, hyperventileren, ziekte angst ivm hoofdpijn, duizelig dus bang voor hersentumor en meer. dit speelt nu bijna 6 maanden en ik voel me hierdoor mentaal heel erg in de war. Ben al 2 banen verder, vind niks leuk ook meer lijkt wel. Ik ben niet suicidaal maar vind t gewoon niet leuk op deze manier, hele verwarrende gedachte, alsof de balans/stabiliteit eruit is ook. hoop dat iemand het herkent!

Groet,

Door het borderlinegedrag van de ex van mijn kind is er elke dag wel een zorg of crisis die de ex veroorzaakt. Saboteert elk overleg, poging tot afspraak maken enzovoort. Houdt de kinderen weg van ons kind en beïnvloedt ze negatief.
Dat maakt dat ik elke ochtend wakker word met de angst: wat nu weer?
Ook als er nog niets gebeurd is. Maar ik weet dat het weer zal komen.
Dus bepaald geen ongefundeerde angsten.
Hoe ga je daarmee om, als de angsten reëel zijn?

Wie herkent dit verhaal? Ggz benadeling diagnose depressie. andere zijn van mening angst, piekerstoornis. 3 jaar lang zware vermoeidheid,tot het niet meer kunnen volgen en consenteren in een gesprek,tot niks meer in staat, slapen,slapen, en nog eens slapen. Dwang matig piekeren, de hele dag angst, en denken aan de dood, er kompleet klaar mee zijn ,geen vat meer op je gedachten, op je leven, enz.escitalopram gekregen, 5 mg deze maken het geheel nog erger, of ik nog meer van me zelf af ga staan En bezig ben met er maar klaar mee te zijn .voel me een verdwaalde zombie. Geen ide meer wie ik ben .in de overleving.s fase, en elke dag of week wordt het zwarte gat maar groter. Een opname, gaat blijkbaar niet. Je staat er blijkbaar bijna alleen voor .als er een crisis probleem is ,bellen ze je na een uurtje terug. En kan je het vergeten .Of ze hebben geen bed meer. Of de klachten, zijn niet erg genoeg, of maak er maar wat van .maar een opname hoe maar.tis of ze je gewoon niet begrijpen. Of alleen maar alles oplossen met antidepressiva. En gewoon, los het thuis maar zelf op.is het een depressie. Is het een pieker stoornis. Ja ik wordt er gek van .o weet je wat je Heb gwoon een depressie zeggen ze dan maar .Maar als je aangeeft. Je agressie, woede, en als maar piekeren doet. Hoor je zeggen dat hoort bij depressie. Ik zit er kompleet door heen. Herkenbaar?? AUB even reageren mvg anoniempje

Wanneer gaat dit over? De angst voor kanker is zo groot. Ook al verzekerd de huisarts dat het niet zo is, (dat geloof ik dan voor 1 dag), het beheerst mijn leven. Je omgeving wil je hier ook niet steeds mee lastig vallen. Op dit moment heb ik last van maagzuur, misselijkheid, slijm in slokdarm, vieze smaak in mijn mond. Dus conclusie: ik heb kanker en ga,dood. Dit duurt nu al een aantal weken en het leven wordt er niet leuker op. Het is zelfs zo erg dat ik suïcidale gedachten heb. HELP wie o wie??

Hallo,

Mijn vrouw en ik zijn 6 jaar bij elkaar ( 4 getrouwed) en hebben 2 schatten van kinderen.
Nu hebben we van alles meegemaakt, en wil/kan/durf ik even verder niet over uit te wijden.
Relatietherapie gestart ( intake gehad ) en nu wachten op de volgende afspraak.
Ik zou graag willen weten wat anderen hiervan denken:
Mijn vrouw heeft een klik met een collega, deze heeft interesse in haar.
Mijn vrouw zegt dat ze met een dame gaat yoga doen en lunchen.
Nu komt er bij dat de broer van deze dame ook meegaat voor de lunch ( is teven ook een collega van haar)
En de collega waarmee ze in klik heeft gaat ook mee.

Ik geef aan dat ik dit moeilijk vind dat die kerel meegaat, want volgends mij zijn we bezig met onze relatie te herstellen.
Antwoord dat ik terug krijg, dat ze gwoon met wat mensen gaat lunchen.
Ik zeg daarop dat snap ik en dat gun ik je ook, maar ik denk dat als je die persoon buiten je werk om ziet dit negatief effect zou hebben op ons.
En als je 1 op 1 met hem zou afspreken vind ik dat helemaal niet kunnen.
Antwoord van haar is dat als ze dat wil dat ze dat gewoon zou moeten kunnen.

Wat moet ik hiermee, ik maak mezelf misschien wel helemaal gek, maar dit is toch niet normaal.
Ik wil graag ons gezin hersteld hebben, zij is er mee ingestemd om therapie te volgen en dan komen er dit soort acties.

Graag hoor ik jullie gedachtes.

Danny

Hallo allemaal,

Sinds 2 weken ervaar ik.weer erge stress klachten :-(
Achteraf gezien begon dit al eerder, spierpijn in benen, knieeen, moe, snel geprikkeld, hartoverslagen noem het maar op.
Wij hebben 5 iui rondes gehad (vruchtbaarheidsbehandelingen) tot nu zonder resultaat. Ik twijfelde heel erg om.door te gaan en te lang gewacht om dit kenbaar te maken bij mijn man.
Gelukkig zijn we er beide overeens dat het goed geweest is en we het houden bij onze dochters uit ons beide vorig huwelijk.
In die tussen tijd bij de huisarts geweest en nu komende dinsdag krijg ik een holter voor 3 dagen.

Vorige week zijn we op vakantie gegaan, waar ik me totaal slecht begon te voelen, ik heb altijd heimwee dus dacht dat het daarvan kwam. Hartoverslagen, moe, nergens zin in, huilen ect.
21 juli belde mn vader want onze hond bleef daar logeren totdat wij wij terug van vakantie kwamen.
Hij belt normaal nooit zomaar, hij gaf aan dat het niet goed met onze hond ging.
Meteen onze spullen gepakt en naar huis gegaan, om 10u in de avond met 2 kinderen.
Voelde dat het niet goed was.. ( ook de hond had last van heimwee als wij er niet waren)
Onze hond is 12.5j en heeft al jaren last van tumortjes en nierfalen.

Toen we thuis kwamen was ze zo blij, gelukkig wonen we naast mn vader dus waren zo thuis.
Samen met mn man op de bank geslapen omdat de hond zo onrustig was.
Helaas de dag erna hebben we haar moeten laten inslapen.

Sinds dien ben ik mezelf niet meer, angstig, hartoverslagen in de avond, geen eetlust en diarree in de ochtend, constant zenuwachtig
Holter is uitgesteld naar nu komende dinsdag dus ben benieuwd.
Ben zo bang dat ik me niet meer goed ga voelen.
Slik wel door de dag valeriaan tabletjes dat helpt enigszins.
Citalopram 10mg heb ik al jaren, ik.heb deze klachten vroeger ook al eens gehad maar erger. Ook.door een keuze waar ik op een gegeven moment niet meer achter stond. ( had met mijm exman een appartement gekocht) gelukkig hier wel nog onderuit kunnen komen.

Heeft iemand misschien tips voor mijn klachten

gaslighting/ angststoornis
Ik heb profesionele hulp gezocht voor angst piekeren, was altijd een positief en vrolijk persoon. Maar waarschijnlijk heb ik te maken met een narcist:
- dingen verdraaien die gezegd zijn
- belangrijke afspraken verpesten
- spullen op een andere plek leggen
- heel erg over mijn grenzen gaan.
Door gaslighting van de narcist ben ik gaan geloven dat ik gek/labiel was en heb toen hulp gezocht. Daar hoorde ik voor het eerst over narcisme en kwam ik er langzaam achter dat ik niet gek ben maar gek ben gemaakt door de narcist
Langzaam gaat het wat beter nu.
Zijn er mensen op dit forum die ervaring hebben met het partner zijn van narcist?

Ik kon me overal druk om maken; bij alles wat er te gebeuren stond kon ik een rampenscenario bedenken. En dat voelde ook alsof dat zeker zou gaan gebeuren; anders zou ik dat toch niet zo bedenken?

 

Vast een goede reden om me druk te maken.. Tot ik hier met een therapeut over sprak, die me duidelijk maakte dat ik simpelweg een grote fantasie heb. Het feit dat ik iets kan verzinnen betekent niet automatisch dat ik er ook bang voor hoef te zijn.

 

Sindsdien ben ik minder snel bang, en kan ik zelfs vaak genieten van mijn creatieve brein.

Ik krijg regelmatig paniekaanvallen als ik aan de dood denk. Dood is iets onvermijdelijks en daarna is er niets meer. Ik ben 74 jaar, heb kortgeleden mijn moeder van 97 jaar, mijn zus, zij was mijn allessie, mijn hartsvriendin Marga verloren, ben erbij geweest toen zij stierven, ik denk dat ik daar een trauma van heb gekregen. Ik ben mij er zo van bewust hoe eindig alles is, ik probeer door afleiding te zoeken, er zo min mogelijk bij stil te staan, maar de paniek overvalt je, ik wordt kortademig, ga huilen en ben zo verschrikkelijk bang wat er komen gaat en dat her niet erg lang kan duren,. Ik weet het eens gaat komen, niks aan te doen.
Zo ontzettend bang , zenuwachtig en als het me overvalt zo angstig en er is niets aan te doen.

Ik heb nu zon 1,5 lang last van paniekaanvallen.. de eerste keer overviel het me. Het voelde letterlijk alsof ik dood ging, pure paniek. Alsof alle lucht uit de ruimte gezogen word, steken op mijn borst, duizeligheid, de periode daarna was echt een hel. Ik heb echt alles geprobeerd, zowel lichamelijke onderzoeken, als therapieen, psychologen etc. Niks lijkt te werken en ik ben echt radeloos. Het beinvloed mijn hele leven. Ik was altijd een leuke sociale meid, die het heerlijk vond om naar feestjes te gaan, met familie en vrienden te zijn, nuchter en lollig in het leven stond, naar iemand die zich het liefst opsluit alleen op een kamer en zo weinig mogelijk mensen onder ogen wilt komen..

Ik ben sinds kort erg angstig dat ik baarmoederhalskanker heb. Ik ben bekend met PCOS(hormoon schommelingen) maar om het uit te sluiten heb een zelf test laten doen maar nu moet ik 4 weken wachten voor de uitslag en ik weet niet eens of ik de uitslag wil zien. Als het HPV positief is dan betekend het dat ik me verder moet laten testen met een uitstrijkje en dat betekend ook dan dat de HPV er al 10 jaar zit want ik ben niet van partner veranderd afgelopen 11 jaar dus dan maak ik me gedachten nog gekker en denk ik dit is het einde. Verder voel ik me gezond maar kan zo niet meer slapen en continue angst aanvallen en nerveus zijn. Ik zit er zelfs aan te denken om de uitslag niet te openen en gewoon vertrouwen op me lichaam!!! Kan iemand mij adviseren of kalmeren aub?

Ik zou graag raad willen.
Wij zijn sinds kort verhuisd naar Spanje en dat is helemaal leuk.
Nu is mijn man voor zn werk een paar weken naar een ander land en aangezien we hier pas een paar weken wonen heb ik best wat paniek om hier alleen te zijn.
Weet iemand wat te doen?

Goede avond,
Ik zal mijn gezin even kort beschrijven.
mijn moeder heeft 9 jaar geleden een man leren kennen en er mee getrouwd. Hij heeft 2 dochters, 1 van 25j (dezelfde leeftijd als mij) en 1 van 16j.
Mijn moeder is super gelukkig met mijn stiefvader en ik ben daar heel tevreden mee, alleen zorgt men jongere stiefzus voor problemen sinds ze begonnen is met puberen.

Situatie
Mijn stiefzusje van 16j leerde verkeerde vriendinnen kennen en jonges die haar leerde roken, jointjes smoren en al op vroege leeftijd seksueel contact lieten krijgen. terwijl ze er zelf nog niet klaar voor was...
ze loog veel over bepaalde zaken zoals dat roken ( terwijl men stiefvader en moeder ook rookte), terwijl ze het wel erg vinden dat ze dat beginnen doen is maar daar geen probleem van maken. Haar moeders (slechte) thuissituatie. Over die joint weten ze tot de dag van vandaag nog niks zeker over.
Maar het ergste is dat ze begonnen is met stoken tussen mijn moeder en stiefvader. Ze hebben haar ervoor aangepakt, maar nu durft ze helemaal niks meer zeggen over haar leven en krijgt men moeder daar de schuld van...

Ik ben bang, als het zo voort gaat dat ze gaan scheiden.
Ik luister naar mijn moeders verhalen en de verhalen van mijn stiefvader, maar ik weet niet goed hoe ik ze kan helpen...
Ik heb zelf al voorgesteld of ze als gezin eens met elkaar kunnen praten zodat alle zorgen nog eens op tafel word gelegt en zo men stiefzusje misschien opener kan worden naar mijn moeder toe en mijn moeder haar terug kan vertrouwen...

Kan iemand mij misschien helpen hoe ik hen kan helpen of er mee kan omgaan? Ik ben echt bang voor hun relatie. Ik zie mijn stiefvader ook zo goed als mijn eigen vader

Om een beetje een beeld van mezelf te geven. Ik ben Lizzy, inmiddels 24 jaar . Ik zou mezelf omschrijven als een sociale, zorgzame en nuchtere jonge meid. Ik vind het belangrijk om goed te zijn voor de mensen om me heen en heb een hoog empatisch vermogen. Inleven doe ik als een van de beste, ik voel precies aan hoe iemand zich voelt. Voelt iemand die ik net heb leren zich ongemakkelijk, dan ben ik de eerste die ernaast gaat staan om nonchalant een praatje te maken om iemand op z’n gemak te stellen.

Ik heb 4 jaar geleden een angst/paniekstoornis gehad. Eerst ben ik getest op mijn hart, omdat het begon met hartkloppingen/steken. Alles was in orde. Het was dus een paniek/angststoornis. Wat daar de oorzaak van is heb ik eigenlijk nooit precies geweten. Ja, stress wordt er gezegd omdat ik altijd een druk leven heb gehad, ook met verdrietige gebeurtenissen en inderdaad dus stress, maar voor mijn gevoel is er altijd wel iets van een stressfactor te benoemen in je leven daar kom je niet onderuit.

Tijdens de paniekaanvallen had ik veel last van allerlei lichamelijke klachten. Uiteindelijk zorgde die klachten voor de angststoornis. Angst voor drukke plekken, maar wanneer de klachten hevig aanwezig waren vooral de angst om dood te gaan.

Ik ben in gesprek gegaan met een psycholoog,.Ik kreeg ademhalings therapie en fysio. Ik stopte met alcohol drinken, de sigaretten ruilde ik in voor een esmoker en koffie of een energiedrankje kwam er niet meer in. Hier ben ik daarna ook voor altijd mee gestopt.

Na een paar maanden verbeterde het langzaam en kon ik mijn leven weer oppakken. Tuurlijk had ik nog weleens angsten als ik klachten voelde, dan had ik weleens de angst voor erge ziektes, maar dat viel eigenlijk reuze mee en zakte ook vanzelf wel weer weg. Dat leek me heel normaal.

Iets minder dan 1 jaar geleden kreeg ik een nieuwe functie op mijn werk. Veel verplichte overuren (gemiddeld 60 uur per week). Mijn werktijden waren vervelend want ik begon rond 12:00 en eindigde vaak om 00:00.. Dit zorgde uiteindelijk voor dat ik mijn vriendinnen familie en mijn vriend haast niet meer zag of sprak, want alle ballen hooghouden, dat lukte niet meer. Door mijn verantwoordelijkheidsgevoel en prestatiedruk bezorgde deed ik dit. Voor mijn gevoel had ik het druk, maar was dat prima. Ik haalde immers veel energie uit mijn werk en het verdiende lekker. Tuurlijk vond ik het weleens jammer dat ik niet met mijn vriendinnen mee op het terras kon gaan zitten, een familieavond spontaan spelletjes doen, of simpelweg avondeten met mijn vriend, maar dit was nou eenmaal hoe het was. Ik vond mijn baan leuk en deze functie als vestigingsmanager van een salesbedrijf was voor mij een grote kans, dus voor mijn gevoel was het helemaal prima.

Het ging goed tot dat ik 6 maanden terug ineens vaak duizelig werd. Ik dacht dat zal wel ijzer te kort zijn, ik neem wat ijzer tabletten en dan komt het vast goed. De duizeligheid bleef aanhouden en er vielen me wat andere klachten op, viel wat af en weeg al weinig, ik had blauwe plekken die ik niet kon verklaren, in het douche putje lag toch wel veel haren dus dat betekende ook haaruitval. Door de blauwe plekken gingen er alarmbellen af, leukemie.. Ik durfde mijn angsten niet kenbaar te maken bij de huisarts, ik schaamde me en heel eerlijk gezegd maakte in me er ook niet extreem druk om. Toen de huisarts zei dat die bloed ging prikken ook op leukemie was ik daar toch wel heel blij mee. Het bloed was goed, geen leukemie en ook niks anders geks te zien in mijn bloed. Mocht ik over 3 maanden nog last hebben dan zou ik terugkomen. Dit stelde me toen gerust. Ik legde zelf geen link met stress of werk, want ik stond er nog precies hetzelfde in als ervoor. Prima uitslag, gerustgesteld en weer door.

Die 3 maanden heb ik niet gered. Ik zat 2 maanden later bij de huisarts omdat het echt niet meer goed ging. De duizeligheid was veel erger geworden, ik kon niet meer helder nadenken ik vergat de meest logische dingen, ik voelde vaak lichaamsdelen niet en zo had ik inmiddels een waslijst van wel 20 fysieke klachten.

Ik was wist dat mijn werk hier invloed op kon hebben, maar ik dacht daar gaan we weer met het afwimpelen op stress en ja hoor. Ik zou overspannen zijn en tegen een burn-out aan. Ik moest mijn werkzaamheden neerleggen rust pakken en dan zou het beter gaan.. heel even herkende ik mezelf in overspannenheid en legde me erbij neer.

De rust deed niet wat ik wilde dat het deed en wat de huisarts zei dat het zou doen. De klachten bleven zich alleen maar aanvullen en ik ging al die klachten googelen.. (verschrikkelijk!!) MS ALS of een hersentumor moest het volgens mijn eigen onderzoek zijn. Ik zat elke week bij de huisarts omdat ik het niet meer trok en gerustgesteld moest worden. Dat lukte op dat moment, maar de volgende dag was dat niks meer waard als ik weer een lichamelijke klacht voelde. 1 maand terug kreeg ik slaappillen, mocht opnieuw bloedprikken en ik kreeg een afspraak bij de neuroloog. Ik kon 2 dagen later terecht en een week later kreeg ik een MRI scan. Ik hoopte zelfs soms op MS, omdat een hersentumor nog erger was. Maar nee niks aan de hand mijn hersenen zijn “gezond”. Hij zei mij dat ik wel terecht kon bij een afdeling waar een psychiater fysio samenwerken. Omdat ik de grip op mijn lichaam verloor en mijn klachten met deze uitslag niet magisch verdwenen.

Even was ik opgelucht op sommige dagen waren de klachten zelfs een stuk minder. Tot 2 dagen terug.

Wat ook tussendoor kwam was dat ik 2 weken terug wakker lag met enorme buikpijn (steken, krampen zoals ik nog nooit had gehad) Ik kon niet lopen niet op of neer. Ik heb uren gewacht, omdat ik dacht dat het niks zou zijn en ik het mezelf aan zou praten. Tot nu toe bleek dat namelijk elke keer het geval. Maar toch speelde er angsten in mijn hoofd. Ik ben geen aansteller ik heb nooit zoveel pijn in mijn buik, wat als ik een maagbloeding heb en ik nu niks doe omdat ik me schaam? Dit keer had ik niet gegoogeld, hier had ik echt te veel pijn door, maar ik had ooit zo’n verhaal gelezen of gehoord.

Ik belde na 6 uur enorme pijn mijn moeder op, die kwam langs en heeft me meteen naar de spoedeisende hulp gebracht. Bloed test , urine test, het zou een buikgriep zijn geweest of nierbekkenontsteking. Ze kon het niet zeker zeggen, omdat ik chronische blaasontsteking heb ziet mijn urine er altijd slecht uit. Hierna maakte ik me hier niet meer druk om, als het iets ernstigs was hadden ze het dan moeten zien toch.

Tot dus 2 dagen terug.. Ik had buikkramp op de laatste dag van mijn ongesteldheid, prima natuurlijk want dat was verklaarbaar maar wel vervelend. Ik moest naar de wc en keek toch even achterom. In mijn ontlasting zag ik witte stukken en op sommige plekken een waas. Ik dacht zelf slijm. Ik ging Google terwijl ik nog zo aan mezelf had beloofd dit niet te doen, maar ik deed het. Ik hoop altijd een verklaring te vinden die niet er is en mij geruststeld. Maar ik kwam uit op lintworm en daarna kwam ik ook snel bij darmkanker terecht. Alle symptomen denk ik dan echt te hebben, bij elke ziekte passen namelijk klachten van stress. Soms twijfel ik ook aan mezelf omdat ik zoveel dingen aan mijn lichaam merk dat ik het zelf niet eens meer weet.

Ik schaam me dood, maar toch maar weer de huisarts gebeld voor een afspraak. Want ondanks dat ik weet dat het mentaal nu niet goed gaat en dat ik mezelf gek maak, verzin ik de klachten niet. Die zijn er echt. Ik zie er nu al zooo erg tegenop om mijn huisarts morgen te spreken, maar ik moet van mezelf. Wat als dit wel iets is? En neemt hij me dan nog wel serieus of neemt hij inmiddels mijn klachten met een korreltje zout?

Ik heb 2 stemmetjes in mijn hoofd.

Het ene stemmetje zegt “ je maakt jezelf gek, dit hoort allemaal bij de stress, je bent jong, je bent op zoveel dingen getest er is niks aan de hand en is er wel iets aan de hand dan heeft je er druk over maken toch geen zin, dood gaan we namelijk allemaal, of je je nu wel of niet druk maakt. Je bent gezond maak je niet zo druk, kijk naar het patroon je weet heel goed wat er aan de hand is, het zit allemaal in je gedachtes, laat het lekker los en geniet van je leven”

Het andere stemmetje zegt “ Maar wat als ze iets over het hoofd zien? Wat als ik zo’n pech geval ben waarbij ze het door mijn jonge leeftijd en mijn drukke levensstijl en mijn geschiedenis altijd op stress gooien terwijl er iets goed mis is, wat als ik een dodelijke ziekte heb en ze zoeken niet goed en ze komen er te laat achter, wat als ik dood ga, dat wil ik niet ik wil nog zoveel doen en meemaken “

Het gekke is dus dat ik over het algemeen een heel nuchter persoon ben, geen aansteller en geen drukte maker. Maar in dit soort gevallen als het over de dood en over mijn gezondheid gaat, verlies ik de controle. Ik zie ook wel dat als ik dit op som dat ik telkens iets anders denk te hebben en dat het telkens niet het geval is, dus dat de kans dat het tussen mijn oren zit is 99% en de kans dat ik een dodelijke ziekte heb 1% is, maar nadat ik dit denk denk ik dan vaak toch… maar wat als het toch die 1% is?

Herkennen jullie je hierin? Hebben jullie eventueel tips

Mijn stress kwam en komt nog steeds wel eens voort uit angst om fouten te maken. Op school was ik bang om fouten te maken in opdrachten die ik moest doen.

Op werk was ik bang om fouten te maken in memo's. In relatie met vrienden, kennissen en collega's was ik bang iets verkeerds te zeggen. Daarnaast werd ik gekweld door schuldgevoelens, de angst om tekort te schieten.

Een jaar geleden ben ik in therapie gegaan bij Lies en zij heeft mij geholpen om inzicht te krijgen in mijn faalangst en de middelen in handen gegeven om daar vanaf te komen. Zij heeft mij de criticus in mijzelf leren zien. Deze criticus stond constant aan de zijlijn mij te vertellen wat ik allemal fout deed.

Zij heeft mij geholpen in dialoog te treden met deze interne criticus en zij heeft mij geleerd een nieuw verbond te sluiten met deze interne criticus. In plaats dat deze mij bekritiseert, is mijn interne criticus verworden tot een coach die mij moed en vertrouwen in spreekt.

Ik heb door een aantal live events een angststoornis ontwikkeld. Ik loop er nu 2 jaar mee. De angst is vreselijk en de hele dag aanwezig, maar wat het nog erger maakt, is dat ik hierdoor een te gespannen bekkenbodem heb ontwikkeld. Bekkenbodem, stuit, onderrug, alles is de hele dag gespannen en pijnlijk, zodat ik ook niet in staat brn om veel te ondernemen. Het is wel duidelijk dat de mentale spanning de directe oorzaak is van die pijn. Is er iemand die dit ook heeft en zo ja, wat doe je eraan?

Ik ben voortdurend bang dat ik pech heb later. Ik ben echt een pechvogel en er gaat altijd wel iets fout. Ik ben momenteel ontzettend bang om later (ik ben namelijk niet zwanger) een ziek kindje te krijgen. Ik ben vooral bang om een kindje met een verstandelijke beperking of down te krijgen. Ik ben zelf jaren geleden depressief geweest en hier voor behandeld en ik ben bang dat als zoiets gebeurt ik terug val, ik kan dat niet aan. Ik bedoel dit niet negatief naar mensen met deze beperking, maar we willen allemaal het liefst een gezond kind zonder beperkingen, toch? Mocht ik ooit zwanger raken wil ik ook zeker een nipt test etc. doen, maar ook dan lees je zo veel dat het alsnog iets kan hebben ondanks de test aangeeft van niet. En dat het dan tijdens een late echo of zelfs bij de bevalling pas bekend wordt. Want ook dat lees, zie en hoor je op veel (online) plekken. Ik ben vroeger zo enorm gepest en bij iedereen gaat alles goed... Dat ik zo bang ben dat het bij mij dan weer fout gaat..

Ik schaam me gewoon om dit te vertellen maar hebt het zo niet in de hand.. Je kan een nipt test en een punctie doen.. Maar ondanks dat kan zeggen dat er niets is.. Kan het bij de bevalling toch ineens wel zijn.

Ik ben doodsbang dat ik iets onder de leden heb. Ik voel overal pijn. Het lijkt ook net of ik iedere keer weer ziek ben. Of iets onder de leden heb. Mijn huisarts noemt het psychosomatisch.

 

Ondertussen kan ik het regelmatig niet opbrengen om naar mijn werk te gaan. Of uit bed te komen. Ik moet dan thuisblijven en voel me heel zielig. Vaak maak ik al niet eens een afspraak meer omdat ik dan denk" het lukt toch niet".

 

Niemand begrijpt het en mijn familie en ook op mijn werk vinden ze me een aansteller. Ik voel me niet erkend; ik doe het toch zeker niet expres!

Herkenbaar voor iemand? er zijn vast toch wel meer mensen die zich zo voelen?

Op aanraden van mijn huisarts ga ik nu hypnotherapie proberen. Ik ben erg gemotiveerd voor deze therapie want ik wil er vanaf!

Angst komt vaak voort doordat mensen hun gevoel van veiligheid afhankelijk stellen van anderen.Het zou mooi zijn om hier anders mee om te kunnen gaan.
Wat mij heeft geholpen is verantwoording nemen voor het ontstaan van mijn angsten en daarin leren om uit te zoeken hoe ik mij zelf kon geruststellen.
Op de eerste plaats ben erachter gekomen dat ik als kind slachtoffer was van seksueel misbruik.Ik was afhankelijk van mijn vader.Wat betreft liefde,vertrouwen en een gevoel van wetend dat er voor mij gezorgd werd.
Dat patroon had ik meegenomen naar mijn volwassenheid.
Dit zorgde ervoor dat ik kampte met heel wat angsten.
Ik wilde dat patroon graag vervangen door nieuwe patronen aan te leren.
Mijn inzicht was dat ik weer in mijn eigen kracht moest gaan staan. Dit leerde ik om verantwoording te nemen voor mijn eigen gevoel van zelf liefde en veiligheid.
Ik wilde graag leren om te vertrouwen op mijn zelfredzaamheid.
Mijn doel is om geen angsten te voelen. Maar hier wel zelf zorg voor te dragen. Angst is nu mijn wegwijzer.
Liefs 

Ik heb al van toen ik klein was een ernstige gegeneraliseerde angst en-pieker stoornis. Ik maak mij voortdurend (24/24) zorgen om de kleinste dingen en ben een geboren pessimist.

Vroeger, toen ik klein was, merkte mijn moeder al op dat ik zeer angstig was. Toen we op vakantie gingen , was ik 2 dagen voor het vertrek al aan het piekeren of we het vliegtuig en/of de ferry gingen halen.

Tijdens het voetbal had ik de indruk dat ik voortdurend moest plassen, dus was ik voortdurend op mijn blaas aan het duwen. Vanwaar die rare handeling kwam, weet ik niet en gelukkig heb ik dit afgeleerd...

Sinds jongsaf aan heb ik dus altijd rondgelopen met pieker/ dwang en angstgedachten.

Een 8-tal maanden geleden heb ik een zware maagontsteking gehad. In die periode heb ik niet geslapen, ging ik er (zonder diagnose) vanuit dat het wel eens maagkanker zou kunnen zijn... . Ik heb daar toen pillen voor gekregen en de maagontsteking is toen verdwenen.

De periode daarna, ging het op en af met mijn maag. Ik bleef klachten houden van extreem opgeblazen gevoel, extreme oprispingen, maar raar genoeg geen (of toch weinig) maagzuur.

Nu is het ondertussen zo erg geworden dat ik van het drinken van een glaasje water zeer zware oprispingen (boeren) krijg. Een gastroscopie laten uitvoeren, een bloedtest laten nemen, een CT-scan laten nemen, maar alles was in orde. Ik vermoed dat ik door de stress teveel lucht inslik.

Ik ben begonnen met psychotherapie te volgen, maar van de opdrachten die ik meekrijg word ik angstig. (voornamelijk sociaal contact zoeken om afleiding te vinden). Ik probeer te vluchten , zet mijn masker op en vertel wat de psycholoog wil horen. Ik weet dat dit mij verder in de put gaat duwen, maar mijn angst- en piekerstoornis heeft zodanige proporties aangenomen dat ik het gevoel heb dat niks mij nog vreugde brengt... . Het liefste blijf ik gewoon binnen in mijn veilige cocon tussen 4 muren. Ik besef dat dit op lange termijn geen oplossing is, maar ik weet gewoon niet beter...

Het ergste is vind ik dat je op die manier je naasten kwetst omdat ze meegetrokken worden in jouw problemen.

Zijn er mensen die dit herkennen?

Ik ben altijd bezorgd.

Ik maak me eigenlijk voortdurend zorgen. Dat doe ik al heel lang. Ik lig ’s nachts vaak te piekeren. Ik vraag me dan of of ik wel een goede moeder ben, of m’n collega’s me wel mogen of dat ik mijn werk wel goed doe. Eigenlijk ben ik dan blij dat de dag nog niet begonnen is en dat ik nog in bed lig.

Ik heb me al vaak afgevraagd waar die angst toch vandaan komt, want ik weet dat die niet terecht is, dat denk ik tenminste… . Maar ik kan er niet achter komen. Ik ben gewoon eigenlijk altijd bezorgd. Kent iemand dit misschien?

Als ik na een weekend ben weg geweest
Met veel vriendinnen
In 1 slaapruimte
Dan heb ik last van wakker worden snachts
En bezig met , dat ik met meer op kamer lig
Terwijl dat niet zo is , erg schrikkerig en storend
Zelfs paar keren in de nacht !
Totdat ik realiseer dat ik thuis lig en alleen

Als ik na weekje weg , met vliegtuig een maand geleden … dan ben ik bij thuiskomst // wel 2 weken !!
Snachts in de weer , dat ik vliegtuig moet halen
Papieren in orde
Vreselijk
Zulke storende nachten
Schrikkerig en vermoeiend wakker , soms wel paar keer in 1 nacht !!
Totdat ik realiseer ik ben thuis
En hoef niet te rennen ..
pff
Heb hier zoveel last van
Is dit normaal zeg
Blijf dan voortaan maar het liefste thuis
Op vakantie adres was het niet
Alleen altijd als ik thuis ben
Om dan weer tot normale nachten te komen
Dit is eigenlijk al jaren zo
Maar het wordt mij nu pas heel duidelijk !
Maar weet ook niet wat ik hiermee kan !!
Is dit herkenbaar voor iemand !!

Beste Lotgenoten,

Ik ben een gezonde, sportieve man van 39 jaar. Getrouwd en 2 jonge kids.

Ik heb sterk het gevoel dat ik dit wil delen met jullie lotgenoten al kan ik niet heel lekker schrijven oid. Ik doe het toch! Ik heb namelijk de oplossing (voor mij) gevonden.

Om te beginnen ben ik in m'n hoofd al 1000x dood geweest. In mijn slechte periode had ik zeker iedere dag heel veel last van hypochondrische gedachten vanaf het moment dat ik opstond in de ochtend totdat in mn bed lag en daar nog eens lekker ging liggen malen.
Bij elk plekje of steekje in en op mijn lichaam ging ik googlen en een zelf diagnose doen(de gekste dingen heb ik mezelf aangepraat), ik was nonstop met mijn hart bezig, continu op mijn horloge mijn hartslag checken, paniekaanvallen, meerdere malen voor op de eerste hulp geweest, met een holterkastje rondgelopen ivm hartkloppingen, meerdere ecg's gehad en alles zat/zit dus in m'n hoofd.
Ik heb met meerdere psychologen gepraat, rustgevende (homeopathische) middelen geprobeerd. Niks van dat helpt!!
Ik was er zo ongelofelijk klaar mee dat ik mezelf (ik sporte al redelijk vaak) nog meer op sportief vlak ben gaan uitdagen om aan mezelf te bewijzen dat er niks met mijn hart kan zijn als ik deze prestaties neerzet, denk aan marathon, obstakel runs, zware bootcamps etc. Daarnaast heb ik me gefocust op mijn voeding en voedingspatroon, ik ben erachter gekomen dat dit net zo dan wel niet belangrijker is dan wat dan ook. Voeding is key! Ik de tijd dat ik steken in mn hart had heb was dit dus altijd na een zware of slechte maaltijd en door de spijsvertering kreeg ik dus steken en ging me slecht voelen en kwam ik weer in dat irritante cirkeltje.
Ik ben nu zomaar aan het typen en weet niet of het een beetje samenhangend is allemaal maar ik denk wel dat het duidelijk is.
Ik wil absoluut niet betweterig doen oid. Ik weet hoe zwaar het kan zijn die gedachtes waar je denk nooit meer vanaf te komen en dat je je af en toe weleens afvraagt of het allemaal nog wel zin heeft.
Tuurlijk heb ik af en toe weleens een terugvalletje zeker als ik vermoeid ben maar ik kom daar dan meestal wel weer snel uit. Ik ben nog heel veel dingen vergeten die ik wil zeggen maar op dit moment is dit wel even het belangrijkste.
Ik hoop dat jullie er wat aan hebben.
Wat ik ook kan aanbevelen is; praat erover met veel mensen daardoor is het allemaal wat beter te relativeren en voel je je niet zo alleen. Veel mensen snappen het niet maar weten dan wel in watvoor state of mind je zit.

Ja dat was het wel een beetje.Ga fakking hard sporten, krijg je voeding op orde, stop sowieso met roken, daag jezelf uit en je zal zien dat je eruit gaat krabbelen.
Zorg goed voor jezelf! Je ben een baas!
Als je met vragen zit vraag maar raak.
Ik weet redelijk veel van voeding en sporten dus tips&trick kan ik je altijd geven.

Gr Fabian

Hallo allemaal!

Ik ben een meid van 20 jaar oud, en ik ben echt ten einde raad, want ik weet niet meer wat ik moet doen.

Na 6 maanden in een heel erge stress volle periode te hebben gezeten van stage, mensen die mij zwaar fysiek werk lieten verichten, en mij niet serieus namen, kwam ik uiteindelijk bij een heel leuk en stressvrij bedrijf uit, waar ik het echt naar mijn zin had, maar toen kreeg ik ineens dit:

Ik heb in December 2019 mijn eerste paniekaanval gehad, dit was even schrikken en ook meteen de huisarts gebeld, en de volgende dag een afspraak gemaakt omdat ik bang was dat het mijn hart was.

Mijn huisarts was helaas niet aanwezig, dus kreeg ik een vervanger, deze kon niks horen of zien (alleen een te hoge hartslag en bloeddruk, heeft die verder ook niks mee gedaan), en heeft mij na huis gestuurd.

Later in December kreeg ik weer een paniekaanval, maar nu had ik de hele dag door ook steken op mijn borst die komen en gaan (heb dit tevens nog steeds), dus ik weer de huisarts gebeld en de volgende dag een afspraak gemaakt.

Weer was mijn eigen huisarts niet aanwezig en kreeg ik een vervanger, deze kon ook weer niks raars vinden alleen een te hoge hartslag en bloeddruk, dus deze besloot ook om bloed te laten prikken, hier kwam niks uit, en ze besloot me na de fysio te sturen voor een “verkeerde ademhaling”, daar 2 keer te zijn geweest hoefde ik niet meer terug te komen, omdat hij het probleem niet zag omdat ik gewoon via mijn buik ademde.

Uiteindelijk kreeg ik eind December nog een aanval, en was ik zo bang dat ik dood aan het gaan was, dat ik weer in paniek een afspraak maakte bij de huisarts.

Dit keer was het mijn eigen huisarts, en die deed ook alle testen en kwam weer uit bij een te hoge hartslag en bloeddruk, uiteindelijk weer bloed laten prikken, en een hartfilmpje laten maken, maar hier kwam ook niks uit, en hij besloot mij maar na een psycholoog te sturen, hier ook 2 keer geweest en hij zag ook het probleem niet.

Na aanhoudende klachten van steken op de borst, en benauwdheid toch maar weer aangedrongen bij de huisarts, en toen besloot die mij een halfuur mijn bloeddruk en hartslag op te meten omdat deze altijd te hoog was, dit bleek door de spanning te komen en was uiteindelijk weer normaal geworden, dus dit was ook normaal.

Nu ben ik uiteindelijk 6 maanden verder en heb ik nog bijna dagelijks last van steken bij de borst, het gevoel hebben moeilijk te kunnen ademen, en pijnlijke ribben, en angsten om dood te gaan (door het moeilijke ademen), en ik zit momenteel ook al 3 maanden met het probleem dat ik minder gevoel heb in mijn mond en keel, hierdoor kreeg ik weer angst voor mond of keelkanker (want ik rook), maar ik val buiten de risico groep.

Ik ben ten einde raad, ik weet niet meer wat ik moet doen, mijn ouders geloven mij niet meer en toen ik na de huisarts wou voor het mindere gevoel kreeg ik te horen dat ik voor die onzin niet na de huisarts hoef.

Ik ben geen makkelijke prater, dus ik hou het liever allemaal voor mijzelf maar als ik dan aan alles denk, word ik erg verdrietig en emotioneel en sta ik bijna altijd op het punt om gewoon te gaan huilen, terwijl ik nooit zo ben geweest!

Weet er iemand raad mee wat ik kan doen, of moet doen of iemand die dit zelf heeft ervaren?

Ik ben altijd bang om iets te missen. Als er ergens iets te doen is, of ik ergens een uitnodiging voor krijg, dan wil ik erheen, omdat ik bang ben dat het misschien heel leuk is en ik dat anders mis. Zelfs als ik voel dat ik rust nodig heb en misschien wel het liefste thuis op de bank zou blijven, dan kan de angst om iets te missen zo groot zijn dat ik toch erheen ga.

 

Door deze angst blijf ik ook heel veel op mijn mobiele telefoon kijken en facebook in de gaten houden. Er schijnt ook een naam voor te zijn: Fear of Missing Out (FOMO). Het zorgt voor een bijna continu gevoel van onzekerheid en onrust. Ik zou graag wat meer rust voelen.

Natuurlijke weg voor angst.

Wat “fijn” om te lezen dat er zoveel mensen zijn die deze ervaring hebben. Ik kan soms wel janken als ik kijk naar mezelf. Van een moedige, avontuurlijke, reislustige vrouw ben ik nu veranderd in een piekeraar en zit ik helemaal vast in het denken. Ik ben er helemaal bewust van, van alles wat ik denk.

Ik heb een stressvolle periode ervaren, stond voor mezelf voor een belangrijk moment in m’n leven, maar nam door zelf saboterende gedachten geen keuzes, liet me leiden door angst in plaats van m’n hart. Hoe meer je een keuze uitstelde, hoe meer ruimte, want m’n gedachten kon wel duizenden doemscenario’s bedenken.

Op een gegeven moment werd ik bewust van gemaakt dat ik m’n gedachten niet ben en toen was het hele circus compleet. Want ik ging toen nadenken over het denken en bedacht; als ik angst heb hoef ik alleen maar ervoor te zorgen dat ik allemaal positieve gedachten heb. Ik dacht op een gegeven moment dat ik gek werd en dat ben ik gaan geloven. Ik werd bewust van zelfmoordgedachten en schrok daarvan.

Ik moest toen als een malle een nieuw programma schrijven, want die gedachten moeten weg. Mag daar niet aan denken, maar denk wel de hele tijd aan die gedachten die ik heb gehad en zo houd ik ze vast en voed ik ze. Zie je wel? Daar zijn ze nog.

Ik controleer nu de hele tijd of die gedachten er nog zijn. Als ik in gesprek ben met mensen gaat het wel, maar ook dan gaan m’n gedachten naar mijn gedachten, ben ik niet aanwezig. Ik voel me compleet verloren in m’n eigen valstrik van gedachten die me de put in hebben gepraat. Van de gedachte; ik ben depressief en ik heb een burn-out tot aanen ben dan ook daarin meegegaan. Waardoor je jezelf nog meer ik de put denkt.

Ik ben dus nu compleet geïdentificeerd geraakt met m’n gedachten en dat maakt me bang, want denk dan zo wil ik niet meer leven, want dit is geen leven, zo leven in m’n hoofd. Leef zo niet echt, durf geen beslissingen te maken en draai iedere dag hetzelfde programma in m’n hoofd af en maak het verhaal met de dag erger. Moet een nieuw programma schrijven, maar hoe dan? Zonder angst en paniek te krijgen?

Ik heb eerder medicatie gehad, fluoxetine, maar die hebben juist m’n angsten en de fysieke klachten en daardoor ook mentale klachten die ik ervoer nog erger gemaakt. Dus daar ben ik mee gestopt en zoek het toch via een natuurlijker pad. Hoe kan je op drie niveaus zorgen voor het helen van de disbalans?

Body: een disbalans van hormonen als gevolg van stress, negatief denken en/of leefstijl kunnen impact hebben op de vorming van een angst & paniek stoornis. Belangrijk is om een gezonde darmflora te creëren, omdat daar hormonen/neurotransmitters worden aangemaakt. Veel mensen hebben een zogenaamde “lekkende darm”, waardoor je lichaam onvoldoende stoffen opneemt in het lichaam. Met probiotica kan je de darmflora verbeteren en met een ander poeder versterk je de darmslijmvlies. Ook is het belangrijk om op je voeding te letten; geen suikers, gluten, tarwe, lactose en verkeerde vetten want die kunnen de receptoren bezet houden. Drink veel water en eet veel groen. Daarnaast kan je supplementen nemen: omega-3, vitamine D en magnesium. Verder zijn er ook plant medicijnen die helpen om je zenuwstelsel te ondersteunen en tot rust te brengen. Daarnaast is veel bewegen en in de natuur zijn ontzettend belangrijk. Zo schud je de energie van je af. Yoga kan helpen om je systeem te kalmeren. Sporten zorgt dat je meer dopamine aanmaakt, wat je een gevoel van zelfvertrouwen geeft.

Mind: door je bezig te houden met creatieve dingen ben je even op een ander spoor. Je brein gaat dan over van een analytische staat naar een creatieve staat en er kunnen nieuwe paden worden gemaakt. Praten helpt en lucht op, maar je wilt voorkomen dat je in je verhaal blijft hangen. Psychologen luisteren naar je verhaal en kunnen met je meegaan of oplossingen aanreiken. Wat belangrijk is is dat je brein in een staat van ontvangen en buigbaarheid verkeerd. Er worden wereldwijd studies gedaan naar de werking van psilocybine als antidepressiva en behandeling , PTSS en angststoornissen. Wat de antidepressiva doen is het de werking van serotonine opname beïnvloeden. Psilocybine doet hetzelfde, maar maakt ook nieuwe verbindingen, schakelt tussen de hersenhelften en maakt brein plastischer. Het werkt op die delen in je brein waar emoties en herinneringen worden opgeslagen. Zo kan je bepaalde stukken verwerken en een andere plek geven. Het verhaal veranderen, waardoor je de lading er vanaf kan halen. Er zijn opties voor microdosering en behandeling onder begeleiding van een psycholoog/therapeut. Het is niet te combineren met SSRI, MAOi, TCA en andere psychoactieve medicatie. Het is belangrijk te realiseren dat deze plant medicijnen het negatieve stempel “drugs” hebben gekregen, terwijl de moderne medicijnen in wezen ook drugs zijn waarbij de wetenschap de natuur heeft nagebootst en de werkzame stoffen uit planten synthetisch heeft gemaakt. Voorbeelden van organisaties die onder begeleiding werken met psilocybine zijn Field Trip Health en Triptherapie.

Spirit: blijven doen waar je blij van wordt is cruciaal. Jezelf isoleren of niks meer ondernemen uit angst voor de angst werkt averechts, maar ja; is soms makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, want anders zat ik waarschijnlijk niet in dit schuitje. Doe waar je hart van vervuld raakt. Dan ga je stralen. Durf ook te stralen met alles wat je in je hebt. Want je bent zo’n prachtig mens en verdient het om een gelukkig leven te hebben. Ook ergens in geloven en van dromen helpt om je focus te verleggen en vertrouwen te krijgen.

Heb zelf ook nog een pad te gaan, maar geloof dat er licht aan het einde van de tunnel is.

Hallo mensen,

Ik loop al 6 jaar met een uitdaging die ik graag opgelost wil hebben voor mezelf aangezien het erg vervelend begint te worden. Ik heb last van misselijkheid bij “stress” volle situaties. Deze misselijkheid kan oplopen tot daadwerkelijk kokhalzen en/of overgeven. Deze misselijkheid is ooit begonnen bij een relatie en heeft zich langzaam uitgebreid naar meerdere vlakken denk aan bijvoorbeeld nieuwe ervaringen op doen en normale dagelijkse aspecten. Ik krijg voor m’n gevoel dan een “error” in m’n hoofd waardoor alles heel kort en heftig kan worden ervaren terwijl ik tegelijk bewust ben dat het eigenlijk niks voorstelt. Het voelt voor mij als iets wat niet bij mij hoort aangezien ik een sociale en extrovert persoon ben. Maar door dit kan ik overkomen als het tegenovergestelde. Wat onbewust ook weer stress geeft. Ik heb zelf al meerdere dingen geprobeerd: zoals therapie , yoga , mediteren, oude pijn weg halen, praten met mensen, cursussen volgen noem maar op. En nu ben ik benieuwd als iemand zich hier in herkent en als mensen nog oprechte ideeën hebben wat een kans heeft op verbetering. Want dat gun ik mezelf na al die jaren. Let me know! Alvast bedankt.

Ik durf niet auto te rijden. Wanneer ik auto rijd word ik vaak niet goed. Ik denk dan dat ik ga flauwvallen of nog erger. en dat ik de macht over het stuur kwijtraak en dan een erge botsing veroorzaak.

 

Wanneer de kinderen meegaan is het nog erger, omdat ik dan ook hen in gevaar breng. Ik ben al een paar keer echt niet goed geworden in de auto en moest de auto aan de kant zetten omdat het me zwart voor de ogen werd.

Nu durf ik niet meer te rijden, alleen hele korte stukjes. als ik weet dat ik verder weg moet, ben ik al dagen van te voren gespannen. Ik heb op internet informatie gelezen over paniekaanvallen en denk dat ik daar hulp voor moet zoeken.

Hoi Allemaal,

Ik ben Sanne 40 jaar en heb al een aantal jaren last van sociale angst.
Mijn bel heb ik er altijd uit, omdat ik bang bent dat er iemand voor de deur staat.
Nu ga ik verhuizen naar een stad, om hopelijk wat anoniemer te zijn.

Natuurlijk wil ik niet aso overkomen.
En voor mijn nieuwe buren heb ik een doosje bonbons met een kaartje, wat ik in een tasje aan de deur hang.

Maar nu weet ik niet hoe ik een leuke originele tekst op de kaart kan zetten, waarin ik eigenlijk ook duidelijk wil maken dat ik niet wil dat ze overal voor aanbellen, want ik durf toch niet open te doen.
Iemand een idee?

Thnks vast.

Groetjes Sanne.

Hoi ik ben "Anna" en ik ben 16 jaar oud.
Ik ben opgegroeit met mijn moeder en overgroot oma die mij hebben opgevoed (merendeels oma). Mijn opa had ik een goede band mee maar mijn biologische vader was een alcoholist met losse handjes en was een verschrikkelijke man! Tot mijn 8 heb ik bij met oma gewoond met mijn moeder en toen kreeg mijn moeder een vriend en na een tijd gingen we verhuizen in een nieuw huis met haar vriend. Mijn oma bleef achter in ons oude huis en met mijn gebroken hart werd ik gedwongen (mijn moeder wou dat ik mee ging daar stond ze op) om mee te gaan. Eenmaal daar te wonen ging ik kapot van het verdriet omdat mijn oma als een moeder voelde en ik me zorgen maakte om haar daar helemaal alleen (ze was toen 82) dus elk weekend kwam ze me ophalen om daar te slapen(reistijd anderhalf uur vanwege openbaar vervoer). Door de jaren heen kregen mijn stiefvader en ik steeds vaker ruzie en helaas had hij ook losse handjes als we ruzie hadden (voortand los, bloedneus etc) mijn moeder was ook streng en gaf af en toe een klap maar niet zoals hij. Ik was een vergeten kind en niet geliefd. Toen ik 10 was kreeg ik een broertje en werd ik als een soort 2de moeder gezien, ik moest alles doen van luiers tot flessen en later potjes tot hem zindelijk maken (alle moeder en vader taken dus) mijn moeder hielp af en toe maar mijn stiefvader deed niks. We kregen meer en meer ruzie en toen mijn broertje 2 was kreeg ik 3 zusjes (drieling), mijn wereld stortte in want ja je raadt het al, ik mocht nu gaan zorgen voor 4 kinderen. Van avond eten maken voor ons 5 tot aan dingen leren voor school tot aan schoonmaken tot aan in bad doen en in bed leggen. Ik was toen der tijd 12! Steeds meer ruzies volgen met meer klappen. Ik kon school niet aan vanwege al het werk wat ik thuis moest doen en eenmaal als ik mijn zusjes en broertje op bed had gelegd, was ik te moe en kapot om nog überhaupt iets te doen met gevolg dat ik soms wel 3 weken niet douchte en uren achterelkaar huilde om vervolgens huilend in slaap te vallen. Ook kreeg ik thuis NOOIT emotionele zorg dus huilen was verboden en voor baby's etc. Ik heb dus daddy en mommy issues. Nu na al die zware donkere jaren heeft mijn moeder april 2020 besloten om te scheiden GODZIJDANK! Vrij snel (2 dagen nadat ze mij vertelde dat ze wou scheiden) sprak ze met een andere man en werden wij het huis uit gegooid omdat mijn stiefvader daar achter kwam. Na 1 maand wonen bij mijn tante met mijn moeder (zusjes en broertje kwamen om de week) had ik enorme stress wat leidde tot flauwvallen, niet eten, hoofdpijn, sombere gedachtes etc. Na ong anderhalve maand sliepen we steeds vaker bij mijn nieuwe stiefvader als de kids er niet waren en ik kreeg steeds meer vertrouwen in hem. Hij was heeeeel anders als mijn moeder en huilde bijv in mijn bijzijn en liet zien dat emotie tonen heeel normaal is. Hij heeft ook een dochter van 17 en is echt een geweldige vader voor haar maar ook voor mij! Ik kan alles tegen hem zeggen en sterker nog hij is de 1ste bij wie ik huilde. Nu zijn we inmiddels 9 maanden verder en heb ik zware pschysche klachten zoals: -3 uur slaap per week of minder door nachtmerries
-paniekaanvallen
-hele erge angst
-suïcidale gedachten
-snijden
-veel huilen
-niet mezelf verzorgen
-stem in mijn hoofd
-soms hallucineren

Ik wacht nu inmiddels op een doorverwijzing naar een psycholoog (wordt aangemaakt). Ik ga kapot van binnen en ookal helpt mijn stiefvader enorm, als ik bijv beneden met hun zit en ik huil, troost hij me niet zodat mijn moeder misschien de stap neemt. Hij wilt mij graag helpen haar wat menselijker te maken. Maar helaas niks... ze kijkt naar me en gaat heel gewoon weer tv kijken met gevolg dat ik huil naast mijn "ouders" maar geen troost krijg en alleen voor de pijn sta. Als ik alleen ben met mijn stiefvader troost hij me wel hoor btw maar hij wilt me moeder aansporen om wat menselijker te worden sinds ze echt gewoon van steen is. Daarbij ben ik 2 keer aangerand op mijn 14de en 15de. Dus ook daarvan trauma. Ik voel me een last voor mijn stiefvader en moeder en ik voel me niet geliefd of gewild. Een mislukking. Iemand tips? En weet iemand iets te zeggen over mijn klachten? Mijn beste vriendin en stiefvader denken eerlijk gezegd aan een pschysche aandoening (kans is groot ). Maar wat is jullie zicht hierop? Veel liefs

Een verdrietig meisje :')

Binnenkort vindt de uitvaart van mijn moeder plaats. Ik heb al moeite met het aantal mensen en dan wordt ook verlangt dat ik e.e.a. zal zeggen wat ik in mijn hart ook heel graag doe maar ik zie er zo tegenop. Iemand ook meegemaakt? Ken iemand die niets eens naar de uitvaart van zijn ouder durfde.

Elke dag ben ik zo doodsbang om naar buiten te gaan om alles te doen wat ik moet doen. Ik moet mijzelf dwingen. Ben misselijk en ik kan niet eten, want dan moet ik overgeven.

 

Ik ben bang dat mensen het raar vinden, ik vind het zelf ook raar, dat een volwassen vrouw zo bang is, terwijl het nergens op slaat, maar ik lig ook 's nachts wakker met het idee dat ik de volgende dag weer alles aan moet gaan.

 

Dat is mijn hele leven al zo en ik zie geen uitweg. Heb al een paar tevergeefse therapieën gevolgd en pillen geslikt, maar dat hielp niet. Nu ben ik net weer met een nieuwe therapie begonnen in de hoop dat dit wel helpt.

  

Zijn er lotgenoten die dit herkennen? 

In 2015 heb ben ik overspannen geweest met paniekaanvallen uit mijn vorige relatie.
Sinds kort heb ik opnieuw paniekaanvallen.
Mijn partner begrijpt me niet en bied me niet de steun die ik op dat moment nodig heb.
Ik wil me gesteund voelen een arm om mij heen en dat hij er alleen voor me is. Als ik uitleg geef over mijn aanvallen wordt hij boos en zegt dan dat ik me gedachten niet de overhand moet laten nemen. Net of ik dat niet weet. Ik durf het amper meer te laten zien of zeggen omdat ik bang ben dat het m'n relatie kost. We begrijpen elkaar hier niet in en voel me zo eenzaam.

vanaf januari in een periode van angst en dwanggedachten tercht gekomen
veel gedenk in me hoofd en angstgedachten ik wordt nooit meer mezelf
ik blijf er maar aan denken ,malen ook erg somber
weet soms niet waar ik t zoeken moet je staat er mee op en gaat er mee naar bed
en wat is me angst ...t denken dat t nooit meer over gaat

Elke dag heb ik enorme last van paniekaanvallen. Altijd in de avond en zodra ik wakker word. Ik slik lorazepam 0.50mg en af en toe 1mg.

Het begint met ongelooflijke pijn op de borst, soms is de pijn zo heftig dat ik de ambulance moet bellen om mij even te komen nakijken. Inmiddels 5 keer gebeld vanwaar de eerste keer meegenomen naar het zh. Alle onderzoeken gehad, hart doet het goed, elke hartfilmpje die ze maken is goed, maar toch elke keer bij een aanval mijn twijfels en angst dat de artsen het misschien toch mis hebben.. omdat de pijn zo heftig is en ik het bijna niet meer aankan.

Langs de arts geweest en die schreef diclofenac voor, omdat mijn borstkast( links) erg dik en hard was geworden. Huisarts vermoedde dat het een ontsteking was, maar de pillen hielpen niet tegen de pijn. Inmiddels langer dan een maand verder en nog steeds pijn op de borst, soms zonder dat ik een aanval krijg, het houd zicht gewoon aan. Verder ben ik begonnen aan een online traject met de psycholoog bij Lmcare en heb ik vrijdag een afspraak bij de cardioloog voor een holter.

Iemand die dit heeft meegemaakt?

Ik wacht op jullie reacties !

Groetjes Ewii

Vandaag was een heftige dag. Ik gebruik Lorazepam en door omstandigheden gebruikte ik meer en was dus eerder aan een herhaling toe. De huisarts weigerde een herhaling voor te schrijven dus vier dag geen medicatie en daardoor veel angst en stress. Vanmiddag zo angstig dat ik de spoedlijn heb gebeld. Moest op mijn ademhaling letten. Aan het begin van de avond zo angstig dat ik een ambulance heb gebeld. De verpleger begreep dat het kwam door gebrek aan medicatie en heeft gebeld met de huisartsenpost. De dienstdoende arts was kwaad omdat ik dit met mijn huisarts moest oplossen alsof ik voor mijn lol een ambulance heb gebeld. Nog meer stress door haar reactie. Kreeg twee tabletjes, kosten € 76.... Morgen ligt de herhaling klaar al het goed is.

Hallo ik ben een alleendstaande mama. Na een knipperlicht relatie van enkele malen proberen, heb ik besloten niet verder te willen in de relatie, ook niet voor ons kind is dit gezOnd, ik kamp al vanaf me jeugd met traumas en onverwerkte dingen. Ik ben nu nog niet heel uit elkaar. Ik hou nog van hem... Ik zou hem terug willen maar weet dat t niks zal gaan oplossen en beter wordt tussen ons. Ik ben bang dat mijn plek als mama wordt ingenomen en ik minder ben.. En er niet meer toe doe, ik vervangen wordt ( gevoel uit verleden) sommige dagen ervaar ik deze gedachten heel heftig. Hij is al bezig met andere vrouwen op welke manier weet ik niet prcs maar dat maakt me erg onzeker en bang dat mijn kind dadelijk een deel opgevoed wordt door n andere vrouw. Mss zijn mijn gevoelens niet reëel, to h voelt t zo en vraag ik me ook af of ik wel goed genoeg ben, ik heb financieel ook minder te besteden, voor hem is t niet zo moeilijk om leuke dingen te doen, voor mij wel aangezien ik geen auto heb, financieel weinig ruimte heb. Ik ben blij der vader leuke dingen doet maar ik wankel wel hierdoor omdat ik zelf die dingen ook wil kunnen en ik dan voor me gevoel te kort schiet hierin, ik doe wat ik kan en zal ik altijd blijven doen maar mw angsten en gevowlens maken me soms gek!!! Hulp heb ik al

Iemand die zich herkent of tips

Ik ben angstig bang..paniek ..laatste keer zat ik op de bank en alles begon te draaien kreeg mijn ogen niet meer gefocust...ben na de buren wankelend gelopen...daarna na dokterspost gegaan had een hartslag van 180 ..terwijl ik op de bank lag zakte het weer...de arts zei U heeft een paniekaanval gehad..ze zeiden ik kan u Oxepam voor schrijven...heb ik niet gedaan...nu zat ik vanavond weer op de bank en het begon weer te draaien wankelend liep ik na de keuken...en nu weet ik dat het over gaat ...hoop ik...maar wat een toestand...heb ook een jaar van heel veel stress gehad en ben nu in de rouw van mijn vrouw...die ernstig ziek was ...pff

Hallo ik ben een alleendstaande mama. Na een knipperlicht relatie van enkele malen proberen, heb ik besloten niet verder te willen in de relatie, ook niet voor ons kind is dit gezOnd, ik kamp al vanaf me jeugd met traumas en onverwerkte dingen. Ik ben nu nog niet heel uit elkaar. Ik hou nog van hem... Ik zou hem terug willen maar weet dat t niks zal gaan oplossen en beter wordt tussen ons. Ik ben bang dat mijn plek als mama wordt ingenomen en ik minder ben.. En er niet meer toe doe, ik vervangen wordt ( gevoel uit verleden) sommige dagen ervaar ik deze gedachten heel heftig. Hij is al bezig met andere vrouwen op welke manier weet ik niet prcs maar dat maakt me erg onzeker en bang dat mijn kind dadelijk een deel opgevoed wordt door n andere vrouw. Mss zijn mijn gevoelens niet reëel, to h voelt t zo en vraag ik me ook af of ik wel goed genoeg ben, ik heb financieel ook minder te besteden, voor hem is t niet zo moeilijk om leuke dingen te doen, voor mij wel aangezien ik geen auto heb, financieel weinig ruimte heb. Ik ben blij der vader leuke dingen doet maar ik wankel wel hierdoor omdat ik zelf die dingen ook wil kunnen en ik dan voor me gevoel te kort schiet hierin, ik doe wat ik kan en zal ik altijd blijven doen maar mw angsten en gevowlens maken me soms gek!!! Hulp heb ik al

Iemand die zich herkent of tips

Misschien niet de goede plek hier voor mijn vraag. Maar weet iemand een goed boek voor een meisje van 12 die komend seizoen naar de brugklas gaat? Zij is momenteel erg angstig. Ze heeft veel emoties door het afscheid van haar vertrouwde omgeving van de basisschool en is bang voor het nieuwe van de brugklas. Ik zoek een boek voor haar dat ze zelf kan lezen. Iemand een tip?

Ik had mijn leven lang al last van tandartsangst en had geen idee waardoor dat kwam. Daardoor ben ik al jaren niet meer bij de tandarts geweest.

 

Nu loop ik bij een therapeute. Zij heeft onder andere EMDR bij mij gedaan. Het is ongelovelijk. Ik durf nu naar de tandarts en ga er zelfs met een rustig gevoel heen! Dit had ik nooit durven dromen.

Ik ben al een tijdje steeds in mijn hoofd aan het malen doe ik het wel goed zijn de mensen om mij heen wel aardig houd mijn vriend nog van mij wil ik nog verder met hem kan ik het wel allemaal ben steeds met mij zelf bezig en niet met ander als we samen zijn ook niet geef ik hem wel de juiste aandacht

Ik ben bang voor de fouten die ik maak doe ik het wel goed zelfs op mijn werk lig ik dan te maken van of alles wel goed is

Ik heb al angsten zo lang als ik leef het zijn er serieus te veel om op te noemen! Een boemerang een hangende lamp een bal een jojo het schuiven van iets over een tafel of bar zo kan ik nog even doorgaan mijn moeder vertelde dat ik als baby al heftig reageerde wanneer er een lamp bewoog als iemand er tegenaan kwam. Ik hoop het van harte maar hun het niemand maar dat iemand dit herkent? Na 43 jaar durf ik het voor het eerst te vragen

ik heb angstaanvallen heel fel tydens gladheid bang om te vallen ik heb het zo erg dan kan ik niet gaan werken het bellemert my ik moet ook overgeven zenuwen heb hulp nodig velen begrypen my niet

Hi allemaal,

Sinds een aantal jaar voel ik mij snel gespannen en angstig. Ik gebruik medicijnen en ben een tijd in therapie geweest en over het algemeen kan ik er redelijk mee overweg. Maar toch kom ik mijzelf weer heel regelmatig tegen en voel ik mij weer erg gespannen. Mijn hele lichaam lijkt dan op tilt te slaan en dat geeft mij dan ook weer angst. Kost iedere keer weer veel moeite om daar dan weer uit te komen. Ik heb altijd het gevoel hier alleen in te staan al kan ik mij goed voorstellen dat dit eigenlijk niet zo is. Wie herkent dit?

Groeten Laura

Nino Wilson - Angst
Ik maak muziek over mijn herstel van mijn 2 psychose. Bij deze de link:
YouTube:
SPOTIFY: https://open.spotify.com/track/3wXRaEV1 ... BenLaM1UkA

Angst, bang zijn voor het onbekende. Met je angsten kun je:
- Dealen (overwinnen)
- Je kunt ze vermijden

Wat is angst:
Angst is een emotie die je helpt te reageren op gevaar. Het is het gevoel dat je niet in controle bent van de situatie. Plekken waar je niet makkelijk uit kan komen zijn het naarst.

De reactie het gevolg:
- Paraatheid is hoog
- Hart gaat sneller kloppen
- Bloeddruk gaat omhoog
- Spieren gaan zich aanspannen
- Zweterige handen

Leren overwinnen:
- Afleiding zoeken (uit je hoofd stappen)
- Zeggen dat er niks gaat gebeuren
- Leren over andere dingen na te denken
- Niet te lang overwegen, gewoon doen!

En wil je ergens over praten of herken je je zelf erin stuur mij een bericht en we praten erover!!
Stay positive en geniet van het leven🌞🌞🌞🌞

https://www.facebook.com/ninowilson.music
https://www.instagram.com/ninowilson_music/

Angst waar het naar toe gaat!

Waar gaat het naar toe met onze maatschappij?
Ik voel mij zo eenzaam en ontredderd.
Waar is de warmte en gemoedelijkheid gebleven?
Ja ik heb zo mijn angsten over de toekomst.

Ik bid en hoop dat God mij zal lief hebben.
Want ik voel me soms zo onzeker en verloren.

Dank jullie dat ik even mijn verhaal kwijt kon.

Twee jaar geleden ben ik bij een psychotherapeut geweest. Hij was nogal onaardig en een keer was hij nogal agressief naar mij, echt een boze uitbarsting. Ik werd erg angstig van hem maar omdat ik wilde dat de therapie zou slagen, ben ik daar gebleven. Voelde je steeds somberder. Toch weg daar uiteindelijk, maar dit was echt een negatieve ervaring. Kwam er slechter uit dan ik er naar toe gegaan ben.

Ik heb 2 maanden in een psychiatrische inrichting gezeten, zonder resultaat.
Ik heb een ernstige angststoornis, ze geven je alleen maar pillen, weinig begeleiding .

 

Therapie bestond uit tekenen, een wandeling en goed naar de begeleiders luisteren !zelden kwam een arts eens kijken hoe het met je gesteld was. Ik ben op zoek naar oplossingen ,,daar ga ik in ieder geval niet terug !!

Het is soms moeilijk voor een ander te begrijpen dat je niet altijd zo maar iets deelt waar je mee zit. Vaak wil je niet om hulp vragen. Zo ook kunnen er bepaalde gevoelens bij komen waar je niet zo happy mee bent.

De leuke momenten die met een lach gaan, warme gevoelens komen er bij zijn soms makkelijker te delen maar ook niet altijd. Wat doe je, je bent enorm verliefd op iemand en durft dit niet delen. Dat zou toch erg jammer zijn, voor haar maar ook voor hem.

Door te kijken in het nu, wat er werkelijk gebeurd met mij in bepaalde situaties is er een hele nieuwe wereld geopend.

Je werkelijke ontdekkingsreis bestaat niet uit het aanschouwen van nieuwe landschappen, maar uit het zien met nieuwe ogen.
Marcel Proust

Vertrouwen in je zelf en in de toekomst ontstaat.

Hoewel ik graag andere mensen willen helpen loop ik ook zelf rond met angst. Nu heb ik volgende week afspraak met een therapeute en hoop daarmee geholpen te kunnen worden.Volgend jaar moet ik eventueel een nier afstaan aan mijn zieke zoon die nu elke 2e dag aan de dialyse vastzit. Ik heb hem sinds 1993 thuis verzorgd met dagelijks katheters,medicatie en elke 3e week naar het ziekenhuis voor onderzoeken. Dit was tot 2010,toen kwam hij door omstandigheden in beschermd wonen.Omdat hij nu steeds slechter wordt en zijn lichaam steeds zwakker willen de artsen mij als donor. Begin oktober hoor ik of ze mij echt zeker willen voor de donatie. Mijn zoon wil niet op de wachtlijst staan, de waxhttijden zijn gemiddeld 4 jaar via eurotransplant. Maar deze situatie roept angst bij mij op. Ze gaan in mijn lichaam snijden en wat als mijn andere organen beschadigd raken of reageren op dat een nier verdwijnt? Misschien heel onlogische gedachten maar dit voelt zo spannend voor mij. Ik ben alleen met 2 jongere kinderen en kom uit een andere land. Ik heb een klein netwerk en voel me vaak eenzaam. Heb iemand anders ook een nier afgestaan?

Naalden waren verschrikkelijk voor mij, doodsangsten had ik. Bloedprikken, gaatjes vullen enzo het ging gewoon niet. Op internet heb ik een EMDR therapeut gevonden die mij geholpen heeft beter met mijn angst om te gaan na een paar sessie durfde ik weer naar bv de tandarts.

Dus de boodschap die ik iedereen wil geven met een fobie, blijf er niet mee rondlopen, doe er wat aan want dat kan en helpt je enorm!