Wat zouden jullie mij adviseren?

Hallo,

Kan iemand mij advies geven over welke stappen ik kan nemen want ik weet niet waar ik moet beginnen.

Ik heb een zoontje waar ik veel voor over heb en waar eigenlijk mijn leven om draait. Ik heb mijn partner 3 jaar geleden ontmoet toen ik met mijn zoontje was. Ik zag het niet echt zitten met hem. Hij kwam naar me toe en wilde in eerste instantie contact voor de kinderen. Dat is prima maar later wilde hij steeds meer contact met mij persoonlijk. Uiterlijk is niet heel belangrijk voor mij maar hij zag er niet uit als het type waar ik normaal voor zou vallen zoals een zacht lief uiterlijk en een beetje speels zodat ik grapjes met hem kon maken. Ik reageerde steeds op zijn berichtjes en kreeg medelijden met hem omdat hij al lang vrijgezel was en sprak over al zijn onzekerheid en hoe graag hij mij zag en een kans van mij wilde. Op een gegeven moment heb ik het om die reden een kans gegeven en werden de kinderen ook hecht en mijn zoontje ook met hem. Ik merkte al snel dat deze relatie niet natuurlijk voor mii voelde. Ik heb vanuit het verleden veel gedate en een paar goede relaties gehad waar ik fijne herinneringen aan heb. Bij hem voelde het niet echt als thuis, ik maak me op als ik weg ga maar thuis wil ik in het weekend dat mijn zoontje bij vader is het liefst mijn pyjama op de bank zitten en lekker niks hoeven doen. Alle andere dagen ben ik bezig met huishouden, werken, afspraken, dingen voor mijn zoontje regelen, ik heb interesses in veel dingen en ben daar graag ook nog een beetje mee bezig, ook graag op de dag dat mijn zoontje weg is om de week het weekend. Mijn partner vind dit saai, verveelt zich snel, is heel erg jaloers en ik kan hem nergens mee naartoe nemen omdat hij heel negatief is en weinig interesses heeft om over te praten. De keren dat ik hem meevroeg was hij vaak ook ineens ziek maar als wij terug kwamen zat hij bij eigen oude vrienden bier te drinken of wiet te roken. Iets dat niet zown grote rol in mijn leven peelt aangezien ik alleen drink op verjaardag of kerst enzo. Mijn partner heeft mij nooit bij deze vrienden toegelaten en ik weet via anderen en wat hij me vertelde dat er niet veel soeps uitkomt. Zo praten ze als volwassen mannen 40+ seksueel getint over meisjes van 15 jaar en over geld voor bier of drugs. Dit trekt mij ook niet en ik denk dat mijn partner zelf ook zo is als hij daar is. In mijn gezelschap heeft hii namelijk ook nooit veel te vertellen. Als ik hem iets vraag staart hii vooruit en negeert mij soms uren aan een stuk. Hij loopt ook regelmatig weg als ik tegen hem praat zonder dat hij iets zegt. Het is soms zo erg dat als ik de woonkamer of keuken inloop dat hij zonder dat een van ons iets heeft gezegd opstaat en weg loopt. Hii doet er ook vanalles aan om mij door de dagen heen te ontlopen. Hij gaat heel lang boodschappen doen, douchen midden op de dag, ineens slapen midden op de dag, hij plant zijn werk zoveel mogelijk als ik thuis ben en als ik moet werken kan hij ineens heel de dag op de bank zitten alleen (als ik hem moet geloven). Maar verder zegt ie dat hij daar een hekel aan heeft om thuis te zitten. Hij heeft mij en mijn zoontje een paar keer buiten gesloten, hij zei dat hij dan in bed lag en niet durfde open te doen uit schaamte, later bleek steeds vaker dat hij gewoon de knip er voren op deed en de achterdeur op slot als hij weg ging met de enige sleutel die ik dus niet heb. Dan ging hij gewoon bij die vrienden drinken en loog er achteraf over, eerst dus over het bed, later over de winkel en dat hij lopend was gegaan etc. Ik heb hem meerdere keren op liegen betrapt en achteraf kwam hij smekend naar me terug dat hij loog uit schaamte en dat hij misschien een alcohol probleem had maar ook niet zo wilde leven. Ik gaf hem omdat onze levens nu verstrengeld zijn steeds een nieuwe kans omdat hij daarom smeekte. Ik heb door deze drie jaar heen ook potentiële leuke partners afgewezen die dan lieten merken dat ze wel eens met mij wilden afspreken. Mijn partner was dan meteen in alle staten en ik liet het aan me voorbij gaan. In situaties waarin mijn partner weer verdwenen is vraag ik me dan regelmatig af waarom ik die andere mannen eigenlijk niet die kans heb gegeven omdat ze eigenlijk wel oprecht overkwamen en ook meer positieve gevoelens oproepen bij mij. Wat ik goed aan mijn partner vind en waarom ik hem denk ik steeds een nieuwe kans geef zijn zijn mooie praatjes. Dat hij beseft dat ik beter waard ben, dat hij me ongelukkig maakt en dat ik dat niet verdien omdat hij me gelukkig wil zien. Hij belooft daarbij echt beter zijn best te gaan doen voor mij. Ondertussen hebben we de laatste twee jaar van 3 keer per dag seks naar 1 keer per week seks naar soms maar 1 keer per twee weken seks waarbij hij binnen twee minuten klaar is. Ik geef hem regelmatig aan dat ik meer intimiteit wil, niet alleen de seks en gewoon lichamelijke aanraking maar ook meet connectie met hem wil voelen. Dat we eens een dagje samen kunnen doorbrengen zonder dat ik me moet aankleden opmaken en iets moet gaan doen of iemand moet optrommelen omdat hij zich anders verveelt. Hij zou eens met mij kunnen praten maar er komt dan geen woord uit en hij zit dan maar te zuchten. Zodra ik dan probeer een gesprek aan te knopen loopt hij weg om zogenaamd drinken te halen of te roken of hij duikt snel op zijn telefoon en mompelt iets onverstaanbaars terug. Ik ben ook erg ziek geweest in de tussentijd waardoor ik het erg zwaar had met de alledaagse dingen. Mijn partner liet mij ook toen vaak stikken en ik voelde me vooral schuldig omdat hij wilde dat ik meer deed en zorgde dat ik er goed uit zag etc. Ik heb me erg eenzaam gevoeld gedurende mijn ziekte en toen ik eindelijk ging genezen was ik erg blij samen met mijn familie en omgeving maar mijn partner deed net of het vanzelfsprekend was en had niet echt de behoefte om erbij stil te staan of er alsnog eens over te praten en uit te spreken dat hij blij was. Hij leek het zelfs vervelend te vinden dat ik weer ging werken want hij heeft mij sindsdien al meerdere keren beschuldigd van vreemdgaan en hij is mij een paar keer gevolgd. Als ik hem vroeg eens op mijn werk langs te komen dan wou hij dat ook niet. Ik ben een paar vriendschappen verloren door hem omdat hij te jaloers was en hij het absoluut niet meer wilde hebben of omdat ze zijn gedrag erg storend vonden en niet begrepen wat ik in hem zag, ze kwamen dan op een duur niet meer omdat ze moe van hem werden. Ook daar heb ik veel spijt van uiteraard en ik heb nu regelmatig een strijd met hem om mijn huidige contacten toch te behouden. Van zijn contacten mag ik zijn ouders wel maar de rest heb ik dus niet ontmoet en lijken ook geen stabiele personen te zijn. Zijn exen blijken van verhalen ook hele vage typjes te zijn die vreemdgingen en in hun omgeving logen over onzinnige dingen zonder reden. Heel kinderachtig dus maar dat was voor hem ookal 10 jaar geleden of meer. Alleen de moeder van zijn eigen kind had hij nog even wat mee maar dat is ook een zware psychische patient en door alle kindermishandeling bij haar was er ook heel veel gedoe rondom zijn eigen kind steeds waar we het niet over eens konden worden. Op de momenten dat hij er voor zijn eigen kind moest zijn en moet opkomen deed hij het tegenover gestelde en op de momenten dat zijn kind veel te ver ging met messen zwaaien en continu liegen en bedriegen en irriteren en mijn zoontje ook opsluiten en pijn doen en bedreigen dan bleef hij maar verwachten dat ik er alles voor bleef regelen en doen alsof het mijn eigen kind was. Maar het feit was dat ik alles betaalde en regelde terwijl hii de verantwoordelijkheid voor zijn kind heeft en ik die voor mijn kind waarvan ik de veiligheid ook moet kunnen waarborgen. Uiteindelijk is het opgelost doordat hij de omgang stopte met zijn eigen kind. Ik maak me nog steeds zonder om de situatie maar de enige manier om rust te vinden in door dat stuk los te laten want ik kan er niks aan veranderen vanuit mijn positie en mijn partner lijkt het expres te saboteren. Voor mij is dat verloren energie, vooral tijdens mijn ziekte heeft het teveel van me gevraagd. Het is ook vaak gebeurd dat mijn partner tijdelijk bij mij weg ging, ook omdat ik zelf vaak heb aangegeven dit niet meer te trekken en me vernederd voel door hem. Als hij dan steeda vaker zei dat hij niet wist of hij ooit nog wel iets voor mij kon opbrengen terwijl hij daar eerder nooit problemen mee zou hebben gehad (op het gebied van praten, seks en een gezellige partner zijn) dan zei ik ook dat het dan wel ophield. Dan kwam hij later toch weer met hangende pootjes terug en dat hij voor altijd spijt zou hebben etc. Daar zaten dan dagen tussen dat ik hem appte en hij me volledig negeerde en nergens te bekennen was. Dan na twee weken dook hij weer op en deed weer zijn verhaal waardoor ik het gevoel steeds heb dat hij mij toch waardeert. Nu vandaag is hij weer ineen weg, gister de vrijdag dat mijn zoontje weg ging weer de zelfde ruzie als altijd de vrijdag vooraf plaatsvind en vandaag had hij wat spullen in een tas gepropt en is hij weer weg, hij appte of ik hem niet wou blokkeren en dat heb ik niet gedaan, ik vroeg hem uit wanhoop of dit betekent dat hij het opgeeft en zoals verwacht krijg ik daar geen reactie meer op. De reactie komt vanacht als ik slaap en hii uitgedronken is of over een paar dagen als hij me ineens terug wil. Ik weet niet goed in verband met mijn zoontje die erg aan hem gehecht is hoe ik dit moet afkappen. Mijn zoontje krijgt er erg veel verdriet van maar dit elke keer geeft ook veel onzekerheid en onduidelijkheid voor hem. Als ik eerlijk ben denk ik dat mijn partner niet van mij houdt ookal zegt hij dat ik het beste ben dat hem ooit is overkomen en dat hij nooit zoveel liefde heeft gevoeld, toch voel ik dit niet zoals ik wel van hem ben gaan houden en steeds blijf hopen dat hij ervoor gaat. Het grootste probleen is dat we apart wonen. Hij wilde wel samenwonen maar ik durfde dat niet aan omdat het voor mijn gevoel nooit was zoals het hoorde te voelen en gaan. Ik ben daar aan de ene kant heel blij mee maar aan de andere kant is het heen en weer ook belastend voor mijn zoontje en voor mij natuurlijk. Nou wil ik graag de knoop doorhakken terwijl we eind van de maand met zijn drie op vakantie zouden gaan. Daarbij vraag ik wel iemand anders eventueel want ik betaal ook alles wat ik erg jammer vind dat hij mij nooit verrast. Maargoed het grootste probleem is dus dat ik erg klein woon en deze woning puur aanhou als back up om niet in de problemen te komen. Mijn partner heeft een gezinswoning maar zit daar alleen. Wij hebben samen maar 1 slaapkamer dat mijn zoontje en ik niet erg vinden en in de woonkamer kan ik ook lekker slapen. Mijn woning is voor onszelf dus geen probleem maar mijn zoontje wordt hier wel op aangekeken op school. Sommige ouders weten alleen van de woning van mijn partner af, zelf wonen ze bijna allemaal in mooie nieuwbouw koopwoningen en er zijn maar drie kinderen met een gemiddelde woning maar dan hebben ze alsnog een gezinswoning in de buurt. Mijn zoontje speelt het liefst elke dag met een kindje van school en ik ben heel erg bang dat mijn zoontje afgewezen word als de ouders van onze woning afweten. Dit zit mij al lang dwars. Ik sta ingeschreven voor een woning maar dit kan nog wel twee jaar gaan duren door de lange wachtlijsten. Ook ben ik zelf niet heel erg handig en heeft mijn eerdere ex alle gereedschap gehouden. Deze partner nam dan wel eens zijn gereedshap mee en hielp met de klusjes. Mijn familie woont niet heel ver maar wel in een andere stad, daar thuis spelen na school is geen optie. We hebben ook een hond, als mijn partner echt uit beeld verdwijnt dan denk ik dat de hond weg moet. Ik ben namelijk aan het werk en met mijn zoontje ook regelmatig naar sport of visite bij mijn familie in de vakanties en het weekend dat hij bij mij is. Mijn partner zal dan niet meer kunnen bijspringen voor de hond en dat vind ik ook zonde. We hebben de hond samen genomen voor zijn kindje maar dat is helemaal verkeerd uitgepakt omdat zijn zoontje de hond mishandelde. Sindsdien moppert mijn partner sowieso ook steeds meer op de hond. Mijn zoontje is wel erg gehecht aan de hond en ik denk als ik de hond nu ook ineens weg doe dat het nog een grotere impact zal hebben allemaal. Ik twijfel heel erg mijn partner de volgende keer terug te nemen of er echt mee te stoppen. Als ik alleen was zou ik er definitief mee stoppen en al gestopt zijn maar voor mijn zoontje vind ik dit heel erg lastig en eng. Ik kan hier wel over praten met mijn familie maar zij vinden dat ik me niet druk moet maken over de woning terwijl dit wel gevolgen voor mijn zoontje heeft en misschien betekent dat hij geen speel afspraakjes meer zal hebben waar hij intens van geniet. Is het verstandig deze relatie nog twee jaar door te laten sudderen tot wij een andere woning hebben? Dat voelt ook niet goed. Mijn grootste wens is dat mijn partner zijn woorden zou nakomen maar ik weet ergens wel dat dat niet gaat gebeuren. Ik ben niet bang dat ik geen andere relatie meer zal krijgen maar wel dat ik door deze relatie erg huiverig ben geworden om nog iets aan te gaan of ooit nog samen te durven gaan wonen met een man die alles op orde heeft. Ik heb heel veel eigenwaarde verloren en heb het gevoel dat ik dat niet meer waard ben.
Wat zouden jullie mij adviseren?