Veroordeeld om hoe ik in het leven stond

Sinds mijn man en ik na 23 jaar, anderhalf jaar geleden uit een milieu van seks, drugs, clubs en swingers feestjes zijn gestapt, voel ik mij erg eenzaam.

De vele ‘vrienden’ die wij in die 23 jaar hebben gemaakt, daar hebben wij geen contact meer mee. Dat was een bewuste keuze. Redenen te over. Sindsdien voel ik mij lichamelijk én geestelijk veel beter, gezonder.

Het contrast is echter erg groot. Van 23 jaar élk (ÉLK!) weekend feestjes met de vele, véle ‘vrienden’, ineens naar totale eenzaamheid. Ik zie niemand meer, al anderhalf jaar.

‘Niemand’ is een groot woord. Ik heb een geweldig lieve man, 2 dochters en 6 kleinkinderen. De kinderen zijn er gemiddeld 2, 3x per week en blijven regelmatig slapen. Kinderen wonen vlak bij dus we zijn nog steeds one big happy family.

Ik besef echt wel dat ik rijk ben, met zoveel kinderen en liefde om mij heen maar toch, ik voel me eenzaam. Behalve de kinderen zie ik niemand meer. Ja, ik heb, 3 trouwe vriendinnen van vroeger maar die hebben ook hun banen, gezinnen enz. dus die zie ik hoogstens 2, 3x per jaar.

Mijn leven is eentonig, geestdodend. Meer dan huishouden, internetten, tv kijken en schilderen (gelúkkig heb ik een heerlijk hobby) doe ik niet. Elke dag hetzelfde. Internetten, spelletjes, series kijken en schilderen, in willekeurige volgorde. Dag in, dag uit, week in, week uit, maand in, maand uit..... Enige afleiding is de bezoekjes van de kinderen.

Ergens heb ik mij erin berust dat dit mijn leven nu is maar een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik dat ik uit die visuele cirkel moet breken. Dat ik nog veel te jong ben (56) om nu al achter de spreekwoordelijke geraniums te zitten. Ik kom, behalve om naar de supermarkt te gaan, het huis niet eens meer uit.

Toen we nog maar net afscheid hadden genomen van dat milieu probeerde ik te socializen via FB waar ik veel vrienden van vroeger terug had gevonden. Afspraken maken, lunchen, koffiedrinken, bijkletsen en herinneringen ophalen van vroeger. Het was altijd wel gezellig. Na enkele maanden besefte ik dat socializen altijd van één kant kwam. Mijn kant. Toen ik na een jaar besloot om af te wachten of iemand míj eens benaderd viel het kwartje. Niemand. Niemand die mij het afgelopen half jaar uit haarzelf heeft gebeld of initiatief nam om met mij iets leuks te ondernemen.

Mijn leven was een open boek. Iedereen mocht altijd alles van mij weten. Als iemand nieuwsgierig was naar onze ‘open huwelijk’ was ik daar gewoon eerlijk over. Via, via kreeg ik de roddel te horen die er rond gaat. Ik ben een viespeuk, ik ben een bedreiging voor alle vriendinnen die een man hebben. Ik ga flink over de tong. Mensen hebben heel snel hun oordeel klaar. Ik ben veroordeeld en verdien geen vriendschappen omdat ik een ‘hoer’ ben.

Ik probeer het mij niet meer aan te trekken want liever geen vrienden dat schijnheilige vrienden die leuk doen in mijn gezicht maar mij veroordelen achter mijn rug. Nou, okee, dan maar proberen nieuwe vrienden te maken. En daar wringt ‘m de schoen. Ik durf niet meer, ik weet niet meer hoe het moet en ben bang om weer afgewezen te worden. Zit gevangen in mijn lijf en huis.

Is dit nu mijn leven voor de komende 20, 30 jaar? Het beangstig mij! Ik voel me eenzaam. Heel erg eenzaam.