Radeloos!

Radeloos!
38 jr getrouwd
15jaar geleden kwam onze dochter spontaan even thuis. Vroeg waar is pap waarop ik aangaf dat hij naar ons bosje was, ligt 2 km van ons huis. Dochter wilde hem verrassen en ging naar hem toe maar was heel snel weer thuis compleet overstuur. Ze zei: papa was daar aan het werk en er was ook een vrouw die met hout bezig was. Even later kwam mijn man thuis, toen was er veel onrust. Bleek dat hij op zijn werk iemand had leren kennen waar hij goed mee kon praten. Hij had een klik met haar en haar aangeboden om te komen klussen in het bos bij zijn schuur. Omdat ik jaloers ben had hij niks tegen mij gezegd. Vanaf dat moment ben ik mijzelf niet meer. Mijn man houdt contact met haar , verteld niks heeft veel stiekem gedaan maar alleen omdat ik zo jaloers ben en het contact niet goedkeur. Door de jaren heen zijn ook onze kinderen hiermee belast wat door mij komt omdat ik het contact zo moeilijk vindt. Mijn man zegt dat hij al 40 jaar gevangen zit bij mij en hij nu doet wat hij doet. Gewoon vriendschap waar niks mis mee is. Hij wil bij haar op de koffie kunnen gaan scavonds, een zaterdag samen bij haar klussen, misschien in de toekomst met haar een workshop volgen. Ik kan het niet loslaten en ben bang, uit radeloosheid 5 jr geleden pillen genomen om een paar dagen te kunnen slapen. Mijn man is lief voor mij, helpt in de huishouding en als we samen zijn hebben we het best gezellig. Echter begrip voor mijn reactie heeft hij niet, ik heb al diverse psychische sessies gehad die steeds maar weer aangeven: als gedrag niet bij jouw normen en waarden past moet je nadenken hoe je verder wilt. Ondertussen heeft de goede vriendin al diverse keren het contact met mijn man verbroken om vervolgens weer contact te zoeken. Zij is 2x gescheiden. Mijn man wil zelf ; heel normaal vriendschappelijke omgang wat ook kan leiden tot een keer met haar uit eten. Mijn man had een foto van haar op zijn mobiel, ze belde een keer toen ze een hyperventilatie aanval kreeg toen is mijn man direct naar haar toegegaan en was midden in de nacht terug.mijn man zegt ook ik mag. Tienden hebben waar jij niet bijhoort dat bepaal jij niet. Nu was er al een paar maand geen contact en kwam er gisteren een kaart gericht aan mij en mijn man. In de kaart stond dat ze hoopte op een ingang een mooi welzijn en voor mijn man dat hij de moeilijke dingen van het verleden achter zich kan laten zodat hij zich niet meer ,door mij, gevangen voelt maar de vriendschap kan voortzetten. Ik ben bang, bang voor hoever / diep deze vriendschap gaat. Mijn man geeft aan het is geen keuze die hij heeft want hij hoeft niet te kiezen hij houdt van mij . Het is voor mij accepteren en anders uit elkaar. Wat moet ik nu met de kaart? Wat moet ik doen? Radeloos, van binnen kapot en BANG.