Mijn hele leven is een strijd!

Mijn hele leven is een strijd! Als kind zijnde is mijn vader al overleden. Mijn moeder is zware alcoholist geweest en ik ging van kindertehuis naar kindertehuis. Werd gepest op school omdat, ik "anders" was. Geen ouders had maar woonde in een kindertehuis. Op me 18e leerde ik de verkeerde mensen kennen en raakte ik verslaafd aan feesten en drugs gebruik. Heel veel meegemaakt in die periode... Dat duurde ongeveer tot mijn 28e. Had geen vast onderdak en kwam zelfs in het leger des heils terecht... Woongroepen, opvang centra's en ga zo maar door.... Daarna kreeg ik een relatie met de verkeerde jongen. Hij was jonger, onstabiel, en wilde doorgaan met feesten en drugs gebruik terwijl ik er aardig klaar mee was. Ik heb altijd moeite gehad met vrienden maken en vooral behouden. (Zat natuurlijk ook in de hele verkeerde scene) Eindelijk in 2019 (december) had ik de moed om het uit te maken met mijn toenmalige vriend! Ik had een nieuwe baan. Koos voor mezelf.. En in begin 2020 leerde ik een hele leuke jongen kennen op mijn nieuwe werk. We waren smoorverliefd en gingen al snel samen wonen. Dat ging de eerste maanden enorm goed! Tot covid in de wereld kwam. Mijn partner verloor zijn baan en ik ook. We zaten thuis. In een klein huisje. 24u op elkaars lip.. En ik kwam maar niet voorruit... Gebeurde enorm veel en ik werd weer depressief! Begon weer met blowen, en het ging totaal niet goed! Mijn partner probeerde mij eruit te trekken maar zat alleen maar in mijn eigen bubbel en had weer een muurtje opgebouwd! Ik werd zwanger, en de situatie thuis was niet goed en we besloten om een abortus te doen. Dit is nu bijna 2 weken geleden en heeft mijn partner afgelopen zondag gezegd dat hij ergens anders gaat wonen. Ik ben niet gelukkig en sleurde hem mee in mijn ellende.... Pas nu zie ik dat hij zoveel gaf en er niks voor terug kreeg. Ik ben zometeen weer helemaal alleen! Met een gebroken hart.... En ik kan je vertellen. Dat is het pijnlijkste wat een mens kan meemaken. :(