Ik hou me vast aan de gedachte dat wonderen bestaan

IMijn verhaal begint op de middelbare school. Daar werd ik door meiden gepest met mijn magere lichaamsbouw. Dat had nog enige tijd weerslag op het zoeken van een relatie. Pas begin 30 vond ik mijn vriendin. Die vertelde dat een fout familielid aan haar had gezeten, waardoor seksualiteit moeilijk voor haar was. Eerst dacht ik dat nog met liefde te kunnen veranderen maar al snel bleek het niet mogelijk Mijn vriendin had definitief geen behoefte meer maar ik wel. Van haar mocht ik wel iemand zoeken voor bijvoorbeeld een vriendschap plus. Dat heb ik de jaren die volgden geprobeerd. Maar al snel bleek dat mijn slanke lichaamsbouw weinig indruk maakte op vrouwen. Er waren gelukkig een paar uitzonderingen maar het aantal keren dat ik op een positieve manier kon genieten van lichamelijke intimiteit bleef beperkt. Zes jaar geleden kwam de ziekte van Parkinson in mijn leven. En ja hoor, geen positieve reacties meer van vrouwen, alhoewel het op het trillen na nog best goed gaat.
Recent ging ik het ook eens op Tinder proberen. Met een eerlijk profiel bleef ook nu weer reactie uit. En zo lijkt het erop dat het voor mij lastig is iemand te vinden voor vriendschap plus. Het is toch min of meer een taboe dat niet iedereen een partner heeft waarmee je de geestelijke en lichamelijke liefde kan delen. Voor singles zijn er veel websites, voor mensen in mijn situatie minder. En op dit punt voel ik me toch regelmatig eenzaam, ondanks dat ik veel hou van mijn vriendin. Het voelt dubbel en het is jammer altijd een stuk verlangen te onderdrukken. Ik geef het nog niet helemaal op en ik hou me vast aan de gedachte dat wonderen bestaan.