Ik ben mss niet alleen, maar het gevoel heb ik wel

Wel.
Eventjes int kort voorstellen
Ben 33 jaar en ben een alleenstaande mama van een kleintje van 5 jaar.

Samen met mijn kleintje, wonen wij bij mijn ouders in.
Niet het ideale, en helemaal niet het leukste
Maar, we kunnen moeilijk zonder onderdak verder gaan.
Zo, ik heb nog twee zussen.
De 1 zie ik niet en de ander heel af en toe wel eens.
Dat was het dan ook.
Vrienden, die heb ik helaas niet meer,
Waarrom dat is sinds ik mama ben geworden.. geen flauw idee
Met mijn ouders heb ik geen goede band
Dagelijks dat ik aan moet horen dat “ ik “ een ongewenst kind ben
En dat ik wel niets voorstel in dit leven.
Ik ben volgens mijn ouders ( vooral mijn ma ) een slechte mama voor mijn kind.
En dat, dag in en dag uit moet ik het aanhoren.
Ik heb een periode gehad dat ik het leven echt niet meer zag zitten. En ik wou er daad werkelijk een eind aan maken.
Maar toen dacht ik, ik kan mijn kind toch niet achter laten?
Uiteindelijk elke dag komt mijn kleine meid wel mij vertellen dat ze van mij houd.
Daar smelt ik dus van.
Weet je, ookal woon ik bij mijn ouders,
Hulp heb ik niet van hun.
Daarentegen, heeft mijn zus ( twee inkomen ) alles gekregen wat dat ze ook maar wou. Ahja want ze is een gewenst kind geweest! En ze mag gezien worden!
Maar den dees natuurlijk niet.
Ik heb totaal niemand waar ik mijn hart kan luchten.
Ik ben mss niet alleen, maar het gevoel heb ik wel. Gewoon weg, omdat ik als persoon niet geaccepteerd word door de mensen die het eigenlijk wel moeten doen.