Alsof ik lucht ben

Ik wil hier niet meer zijn. Ik geef het op, want mijn familie zullen mij toch niet missen sterker nog het zijn niet eens mijn familie ik ben geadopteerd, hun zijn niet mijn familie! Ik draag dan wel hun naam die ik eigenlijk liever zou willen veranderen, maar familie laten je niet stikken, hebben vertrouwen in je en verwachten niks van je kan je steun vinden en zijn bereid om het samen op te lossen, maar hun zijn sowieso geen familie van mij ze doen alleen alsof ze familie zijn, ze doen alsof je terecht bij ze kan je kan vertellen wat je dwarszitten om ver volgens te zeggen dat je beter met een psycholoog kan praten want hier kunnen we niks mee terwijl het niet eens zo moeilijk is ja ik kan je niet beter laten voelen. Maar een psycholoog wel? hun proberen te bepalen wat het beste voor mij is ja het is toch niet verkeerd om met een psycholoog te gaan praten? Ach zoveel mensen gaan er naartoe, dus moet ik er ook maar naartoe gaan? Terwijl dit niks te maken heeft met een psycholoog? Weet je ze denken ow als we niet eerlijk tegen haar zullen zijn dan kwetsen we haar vast niet, ze denken dat ik achterlijk ben, maar ze tonen totaal geen interesse om te vragen hoe het met mij gaat, ik moet hun altijd Alpen of ze toevallig nog ergens een vaatje vrij hebben voor mij het lijkt wel alsof ik telkens een afspraak maak voor de tandarts zo voelt het, maar vanuit hun kant totaal geen iniatief. Ik ben onzichtbaar voor hun en ik moet dus maar lekker met verjaardagen en kerst maar doen alsof waarom zou ik dat godverdomme gaan doen? Waarom zou ik doen alsof alles koek en ei is, schoonzus van mij denkt oom dat ze in een sprookje leeft, ooh als je maar wel altijd positief denkt. Ze hebben ook altijd wel iets op mij aan te merken als ik bij hun ben. Ze hebben ook tijd de behoefte om mij te corrigeren. Gatdverdamme ik haat deze familie omdat ze zo onwetend zijn en zo niet eerlijk zijn of de wil hebben om mij überhaupt ergens bij te betrekken. Ik geef het ook op, als ik toch eens wist dat er een plek was na je dood dan was ik er allang niet meer geweest, maar we gaan allemaal een keer dood, ik wil liever nu sneller dan hier langzaam te gaan verdwijnen ik ben hier onzichtbaar voor iedereen ik ben al alleen woon helaas nog thuis bij een tiran. Want ik was volgens hem klaar voor de inrichting en ik lijk op mijn biologische broer die schizofrenie heeft ( ik kom daar totaal niet in de buurt van) en mijn moeder(die is overleden omdat ze een alcohollist was) maar ik kan totaal begrijpen dat ze zo is geïndigt met iemand die haar zo de grond in heeft getrapt. En over mijn broer hij kan dan wel schizofrenie hebben, maakt hij gewoon misbruik van het hele situatie en mijn adoptie vader is zo blind, maarja wat verwacht je van iemand die alleen maar tegen je kan schreeuwen als hij zijn zin niet krijgt want weet je ben 29 en ook al is het zijn huis hij denkt ook dat hij kan gaan bepalen wat ik doe en waar ik ga. Hij vind het ook vreemd dat hij niet zomaar binnen mag kom in mij kamer mijn slaapkamer, hij vind het vreemd dat ik mijn privacy wil hebben, hij vind alles vreemd wat niet in zijn straatje past! Het is een tiran kan er niks anders van maken, en de reden dat hij mij heeft geadopteerd was omdat hij zo graag een meisje wou, nee hij wou mij geen beter leven geven, hij wou gewoon een meisje. Bah wat een stinkreden om te adopteren en dat ze hiermee akkoord mee zijn gegaan ik heb er ook niet voor gekozen om hiernaartoe te komen, en wanneer ik sowieso de kans heb om hier weg te gaan dan is het ook gelijk koffers pakken en wegwezen hier en ik blijf sowieso niet in Nederland ze kunnen hier de pot op als hun denken dat ze mij zo moeten behandelen dan behoren ze sowieso niet in mijn leven, en ja ik boos ik kan het ze alleen niet zeggen, want ze denken niks Fouts te doen of zien hun eigen fouten niet in ik zie niet wie hun zijn want ze zijn vreemde voor mij, want ik ken ze namelijk niet ze kennen mij ook niet want ze behandelen alsof ik lucht ben.