Partner en voyeurisme (begluren jonge buurmeiden)

Hoi allemaal,

Het is inmiddels een maand of 2 geleden dat ik mijn partner en man van onze 3 jonge kinderen voor het eerst betrapte op het begluren van onze buurmeiden. Ik kwam toen onze slaapkamer op zolder binnen en hij stond voor het raam door een kiertje te gluren. Ik vroeg waar hij naar keek? 'Naar de dieren', was zijn antwoord (die staan verderop in de wei). Dus ik wilde ook wel even kijken en zag toen 1 van onze overbuurmeisjes in ontbloot bovenlichaam met een handdoek op haar hoofd. Wat bleek: hij deed dit al meer dan een half jaar lang regelmatig. Ik weet niet hoe oud die meiden precies zijn, maar wel weet ik dat sowieso 1 van hen een jaar geleden nog op dezelfde basisschool zat als mijn dochter.

Ik walgde meteen van dit gedrag. We hebben er al heel wat gesprekken over gehad. Ik heb het eerder gedeeld op een ander forum - de reacties waren niet mals. Hij heeft uitgelegd dat het een soort dwang voor hem was. En waarom? Wel, dat was eigenlijk míjn schuld, want ik wilde niet meer zo vaak seks als vroeger en ik wilde niet meer vaak knuffelen. Het klopt inderdaad dat dit stukken minder is geworden sinds de komst van onze kinderen. En daarbij was het steeds meer zo dat als we dan knuffelden, gewoon op klaarlichte dag en soms in het zicht van de kinderen, hij altijd seksuele bewegingen daarbij moest maken. Ik had hem al zo vaak terug gegeven dat ik dat niet fijn vond, maar nee hoor elke keer deed hij het weer. Net als met veel andere dingen: hij beloofde vaak wat, maar deed dan toch weer anders. Of hij loog gewoon glashard. (bv over een andere verslaving van hem, namelijk anime stripjes lezen).

Ik weet dat je nu misschien denkt: waarom ben je in godsnaam dan voor kinderen met deze man gegaan? Geloof me, dat vraag ik me ook erg vaak af de laatste tijd. Ja hij had altijd wel zijn vreemde dingetjes, maar wie niet, dacht ik? Voordat we aan kinderen begonnen, waren we ruim 6 jaar bij elkaar. Ik dacht dat ik die inschatting destijds wel kon maken. Nooit had ik voorzien dat hij zoiets zou doen.. Want in mijn ogen: hoe groot je seksuele frustratie ook is, je gaat toch niet stelselmatig naar jonge meiden (die er in mijn ogen ook nog écht uit zien als kinderen) gluren?? Na ons eerste heftige gesprek beloofde hij (wederom) dat hij écht met dit gedrag zou stoppen. Maar nee hoor, ik trof hem een paar weken later opnieuw voor het raam aan. Dat was vlak nadat ik hem had gezegd dat ik niet meer wilde dat hij naast me in bed sliep, en dus op de overloop moest slapen.

Inmiddels slaapt hij niet meer bij ons thuis. Hij had me, nadat ik hem opnieuw betrapte, verteld dat hij het gedrag gewoonweg niet in de hand heeft. Dat was voor mij reden om hem niet meer hier in huis te willen 's avonds en 's nachts. We hebben verdomme 3 jonge kinderen, kan je dan niet eens voor hen stoppen met dit (zelfs strafbare maar ook echt gewoon walgelijke en zieke) gedrag?

Al vrij snel stemde hij wel in dat hij hulp moest zoeken. Hij staat nu op een wachtlijst van meer dan een half jaar. Maar, zo is zijn mening: dat het zulke jonge meiden zijn was niet het ernstige er gaan. Want hij zou het bij wie dan ook doen, 'zodra ik borsten en schaamhaar zie' (zijn woorden). Ik vind dit een soort knik in zijn geweten en inlevingsvermogen en het beangstigt me ook. Wat gebeurt er als onze eigen meiden straks in de puberteit komen? Of hun vriendinnetjes? Hij verzekert me dat hij nooit iets bij zijn eigen kinderen zou doen. Ik probeer daar met alles in me op te vertrouwen, maar om eerlijk te zijn is mijn vertrouwen in hem helemaal weg.

Eerst heb ik het open gelaten of er toekomst zou kunnen zijn voor ons. Dat had bij hem de uitwerking dat hij door ging alsof er niets aan de hand was. Ik heb daarom een week geleden laten weten dat ik het niet meer kan, hem zien als liefdespartner. Ik walg gewoon van zijn gedrag, en eigenlijk merk ik dat ik super boos op hem ben. Hoe kan je nou je hele gezin op het spel zetten door toe te geven aan zulke puberale (en in zijn geval aangezien hij bijna 40 is, zieke) lusten? En ik ben ook boos op mezelf. Had ik dit niet kunnen voorzien? Of misschien niet specifiek dít (want hoe bedenk je dit), maar had ik niet andere dingen als alarmbellen moeten zien?

Ik weet dat het niet veel zin heeft om zo te denken en dus probeer ik dat zo min mogelijk te doen. Ik ben nu vooral bezig met alles financieel etc uit te zoeken, koop- en huurwoningen in de gaten te houden (want ons huis zullen we moeten verkopen). Ik wil nu het liefst gewoon doorpakken, maar een nieuw huisje heb je in deze tijd helaas niet zo maar gevonden.

Ik ben nog wel erg benieuwd naar reacties van mede-moeders, maar ook van mannen eigenlijk. Soms, heel soms, vraag ik me af of ik overdrijf? Maar dan denk ik terug aan de reacties op het andere forum en dan ben ik tot nu toe nog erg mild geweest geloof ik.

Ook vraag ik me af wat andere moeders zouden doen als het gaat om de kinderen. Ze weten nog niet dat we uit elkaar gaan, dat komt wel. Ze zijn nog erg jong (leeftijd 2 t/m 7 jaar): als we ze nu al vertellen dat we uit elkaar gaan, maar het vervolgens waarschijnlijk nog maanden lang gaat duren voordat dat concreet kan worden, zullen ze er niets van snappen denk ik. Maar: hoe ga ik dat later doen, als mijn kinderen beginnen te puberen? Kan ik ze dan naar hun vader laten gaan? Vertel ik ze tegen die tijd wat hun vader heeft gedaan?

Pff een heel verhaal, ik moest het weer kwijt. Ik durf mijn vriendinnen niet te vertellen wat hij heeft gedaan namelijk. Maar ik loop me compleet op te vreten van binnen.