What´s wrong with me...???

zo herkenbaar

Heel mooi omschreven dit is precies hoe ik me ook voel vaak😐

Heel herkenbaar! Maar er is echt helemaal niks verkeerds aan jou!!

Er is niks mis met introvert zijn, al begrijp ik ook goed dat je wel graag iemand zou hebben die er voor je is waar nodig. Verder ben je niet saai, je mag gewoon lekker doen wat voor jou werkt!
Zou online wat contact zoeken niet kunnen helpen?:)

Ik lees het graag wat je schrijft Sandra. Je staat met de voeten op de grond en weet dat die zogezegde leute maken fake is. Iemand die ik goed kende zei me ooit: Ik doe niet mee aan die leute van oudejaarsavond. Het is allemaal bedrog. Dat klopt!!!! Heb zelf al veel meegemaakt en aan 64 jaar ben ik ook tot die bevinding gekomen. Kijk niet naar anderen want het is allemaal fake. Ben nog vrijwilliger geweest aan de telefoon en toen merkte ik dat er ENORM veel mensen zijn die zich eenzaam voelen. Dus Sandra, er is niets mis met jou

Hey Sandra, er is helemaal niets mis met je. Zoals je aan de reacties ziet zijn er vele anderen die zich ook zo voelen. Waaronder ik. Ook een relatiebreuk aan het verwerken, dus ik begrijp hoe je je kunt voelen. Blijf doorgaan, dingen doen, en life will throw you something!

Dit ken ik maar al te goed. Ik heb geeneens dieren. Bel wel eens de luisterlijn

Wat ik hier allemaal lees, bevestigt alleen wat ik al een hele poos "vermoedde"; scheiden op latere leeftijd is zielig. Ben bijna 60...Zelf heb ik op 1j tijd een scheiding (na 27j huwelijk), het verlies van mijn liefste terminaal zieke mama moeten verwerken, ben ik inmiddels 2x verhuisd (wel in een straal van 10km) & dat allemaal gans alleen! Nu zit ik hier in mijn mooie flat. Ben beperkt in veel activiteiten wegens invaliditeit. Let wel, ik voel me bevrijd van het juk van mijn ex man! Het was eenzaam, ondraaglijk en hoewel ik de scheiding niet aangevraagd heb, is het een opluchting.
Eenzaamheid troef! Heb al talloze keren vroegere kennissen gecontacteerd, geen respons...
De weinige mensen die ik (we) kenden (ex was asociaal & controle-freak), hoor ik ook niet meer. Wellicht nadat ex slachtoffertje is gaan spelen...naar buiten toe charmant, binnenshuis soms onuitstaanbaar of gewoon stiltebehandeling.
Ik heb een zoon en 2 kleinkinderen die eigenlijk niet zo ver wonen maar die geven geen kik. Ze komen alleen langs als IK hen uitnodig & zijn zo snel weer weg. Alles draait rond die andere familie, de schoonthuis...Tja, toegegeven; ik ben jaloers en heel boos tegelijk. En ik heb hen er al voorzichtig over aangesproken...hij wordt boos en roept! Ik moet nota bene zeker 1 a 2 weken op voorhand vragen of ik eens kan langskomen. Meestal past het niet. Heb ik de pest of de cholera?
Mijn vader, nu 85, heeft nooit of te nimmer naar mij omgekeken en mama is bij hem gebleven uit financiële overwegingen en ze wou niet alleen oud worden.
Nu vraag ik me elke dag af of ik zo wel nog pakweg 75 of 80j wil worden. Financieel totaal geen problemen maar dit vervangt geen sociaal geluk. Soms, heel dikwijls denk ik eraan te verdwijnen, naar het buitenland, het mooiere weer en misschien leidt dit nieuwe contacten. Wil het aan niemand zeggen....wedden dat niemand zich ongerust maakt? Goed zo! Ik zou nu gerust al dagen dood mogen liggen in mijn flat; niemand zou het beseffen of weten...triestig zaak!

Hey Sandra. Ik heb je verhaal gelezen en ik herken mij er heel goed in! Net zoals jij isoleer ik mij, ik weet feitelijk niet waarom maar ik ben intussen heel bang geworden om uit te gaan. Ik heb nauwelijks nog sociale contacten wanr ik wil daar ook geen slaaf van zijn. Ik kan nier meer tegen teveel verplichtingen en verwachtingen. Ook ik denk heel vaak: ik heb het nieg slecht zo 's avonds alleen en rustig tv kijken maar besef heel goed dat het niet normaal is om me meer op mojn gemak te voelen alleen dan in gezelschap. Als je wil praten ben je steeds welkom hoor

Wil je dolgraag leren kennen als je wil ik ben 38 gescheiden en 2 kl kinderen woon momenteel in Wilrijk als je intresse hb in ontmoeting laat maar weten mijn e-mail smeiyrbak@icloud.com grt