De situatie is zo geëscaleerd dat het niet meer houdbaar is

Mijn verhaal is lang, heel lang. Ik zal het op een bondige, maar volledige manier proberen te vertellen. Het is nu al zo lang aan de gang dat de tijdlijn soms zelfs voor mij niet meer heel duidelijk af te bakenen is.

Mijn vrouw kreeg 8 jaar geleden het verdict kanker. De eerste 2-3 jaren ging alles vrij vlot, ze kreeg chemo en de kanker was (even) weg. Gedurende deze eerste jaren zijn er dan onderzoeken gebeurd naar de oorsprong. Het was snel duidelijk dat het erfelijk was, maar ze konden en kunnen geen term plakken op het soort kanker.
Na een aantal jaar is ze dan hervallen, werd de ziekte agressiever en onbehandelbaar en werden de woorden palliatief en terminaal uitgesproken. Nu 8 jaar later is mijn vrouw er nog steeds (ondanks dat ze een paar keer kort bij de dood was) maar is ze gebonden aan bed, rolstoel en hulp. De therapie die ze nu krijgt heeft de ziekte stil gelegd en haar terug wat levenskwaliteit gegeven. Op dit moment is er dan ook geen sprake meer van herval of slechte afloop.
Gedurende heel dit proces hebben ik steeds zo goed mogelijk voor haar en de kinderen gezorgd vanuit de overtuiging dat dit mijn plicht was als man. Hierdoor heb ik ook nooit mijn grenzen aangegeven en steeds gedaan wat nodig was. Maar de kanker heeft haar veranderd, ze is zich meer en meer op zichzelf en het overleven gaan richten waardoor de thuissituatie op dit moment heel moeilijk is geworden.

Nu even mijn beleving van de situatie: ik ben van partner naar mantelzorger gegaan, ik heb mezelf totaal weggecijferd voor haar en voor haar gezorgd. Toen het er heel slecht uitzag en ik nood aan had om mijn gevoelens te delen en te praten over de situatie, kon zij dit niet. Meer zelfs, niets was goed genoeg. Ik deed alles voor haar, maar kreeg nooit een bedanking of een compliment. Nooit vroeg ze eens hoe het met mij ging (haar familie trouwens ook niet). Ik heb haar verschillende keren gevraagd om met mij te praten over hoe ik me voelde of samen in therapie te gaan, maar dit wilde ze niet horen. Ik heb toen iemand leren kennen met wie het heel goed klikte en waar meer van is gekomen. Omdat ik het er heel moeilijk mee had, heb ik dit verborgen gehouden voor mijn vrouw, maar toen ze ‘beter’ was heb ik dit opgebiecht. Ik deed dit vooral in de hoop dat ze naar mij ging luisteren en we naar iets konden groeien dat voor beiden haalbaar was. We zijn dan naar een relatietherapeut gegaan. Al snel werd duidelijk dat we daar niet met hetzelfde doel waren: zij wilde vooral onze relatie redden en mij terug in de pas laten lopen, ik wilde de relatie aanpassen aan onze nieuwe situatie. Omdat ik voelde dat ze nog steeds niet wilde luisteren … oneliners als: het is toch normaal dat je voor mij zorgt, jij bent mijn man dus dat is je plicht, zet je er gewoon over en ga verder, wat jij doet is vanzelfsprekend, … maakten duidelijk hoe zij erover dacht. Ik heb toen de therapie afgebroken en duidelijk gemaakt wat ik wilde. Ik zou altijd voor haar blijven zorgen, maar ik wilde ook mijn gevoelens kunnen ervaren. Ik heb haar ouders ingelicht en hen beloofd dat ik er steeds voor hun dochter zou zijn en haar nooit zou laten vallen maar dat ik verliefd was op iemand anders. Ik sprak ook uit dat ik hoopte dat zij ook zouden helpen om hun dochter de nodige zorgen te geven, want dat ik het niet meer alleen aankon. Ook de kinderen weten ondertussen alles.

Vanaf toen is het enkel geëscaleerd … mijn vrouw begon met zelfmoordberichten te sturen en bepaalde signalen te geven (messen grijpen en snijden, vergif uitstallen, …), roepen tegen de kinderen wat een smeerlap ik ben, hen proberen tegen mij op te zetten, mij verwijten (live en via berichten) dat ik nooit voor haar heb gezorgd, mij zwart maken bij collega’s en vrienden, leugens vertellen over mij (ik wil haar dood, ik wil het huis afnemen van haar, ik zet de kinderen tegen haar op, …). Waar ik dan hoopte dat haar ouders wat genuanceerder zouden zijn, kwam ik erachter dat ze net hetzelfde doen.

Omdat dit steeds moeilijker werd om dragen, heb ik zelf meer dan een jaar geleden de stap naar therapie gezet en dat helpt mij. Momenteel wonen we nog steeds samen, maar er is geen enkele medewerking van haar. Zij bekijkt mij enkel als diegene die haar bedrogen heeft en dat geeft haar de toestemming om al deze dingen te doen. Ik heb via haar psycholoog (ik heb haar een half jaar geleden, ten tijde van die zelfmoordberichten hulp proberen op te dringen en dat is deels gelukt, maar haar gedrag is sindsdien enkel extremer geworden) gezinstherapie kunnen regelen. Ik vind dat het tijd is om de hulpvraag niet meer vanuit haar, maar vanuit ons te laten komen. Zij is de zieke, maar zij maakt het gezinsleven onmogelijk.

Ik heb heel lang problemen gehad met het idee dat ik mijn vrouw in de steek liet en nam daarom alle schuld op mij waardoor ik haar ook bij iedereen verontschuldigde, want zij was de zieke, zij kon er niets aan doen, ik had haar gekwetst. Maar de situatie is zo geëscaleerd dat het niet meer houdbaar is. De dingen die ik aanhaal, zijn maar het topje van de ijsberg. Het is echt heel moeilijk om neer te schrijven hoe ik me echt voel.

Iemand die tips heeft of een gelijkaardige situatie kent of heeft meegemaakt? Ik zit in een fase waarin ik elke tip waardevol vind. Waar ik er vroeger nooit aan zou hebben gedacht om de relatie te verbreken en weg te gaan, is dat echt wel een optie aan het worden omdat ik het niet langer kan dragen. Het lijkt alsof mijn kinderen en ik de enige 3 mensen zijn die weten hoe het er thuis echt aan toe gaat omdat mijn vrouw een bepaald beeld ophangt over mij en manipulatie/dreigen haar nieuwe natuur is geworden.