Alsof er een switch in zijn hoofd is omgegaan

Hoi hopelijk kan iemand mij hierin wat advies geven:

Mijn vriend is door slecht nieuws, zijn zus heeft kanker, helemaal een ander persoon geworden van de ene dag op de andere. We zien elkaar al een jaar zowat elke dag, al had hij honderd dingen te doen. Hij maakte altijd graag tijd en we kregen geen genoeg van elkaars gezelschap. We hebben elkaar recent enkele weken moeten missen door een lange vakantie, daarbij kwam het besef hoeveel we elkaar misten en van elkaar hielden en we bespraken onze toekomst samen. Dit is wat ingewikkeld gezien hij 21 is en ik 28, maar de ruimte is er om hierover te spreken. Afgelopen jaar is fijn, stabiel en vooral liefdevol en betrouwbaar geweest. Het is oprecht een goede man met een goed hart en zou me nooit zo laten vallen zoals deze situatie nu.

Na de lange vakantie terug kwam kort daarop het nieuws dat zijn zus borstkanker heeft. Hij is als persoon kn een week omgeslagen, hij zegt alsof er een switch in zijn hoofd is omgegaan. Van een liefdevol persoon is het nu alsof alle emoties uitstaan, ineens vind hij alleen zijn het beste en niks raakt hem meer. Hij weet wat hij voelde voor alles, maar voelt er nu niks bij. Nergens beleeft hij meer plezier aan, wilt zijn hobbies niet meer uitvoeren maar wilt alleen maar werken en thuis zijn bij zijn familie (woont thuis), sluit zich af voor vrienden. Ook wilt hij onze relatie ineens niet meer, dit wisselt steeds van ik weet het niet naar ik wil het niet meer. Hij kan niet stilzitten, amper oogcontact maken en wilt niet meer langs komen. Het is alsof hij al zijn gevoelens uitgeschakeld heeft en het niet binnen durft of wilt te laten. Zelfs over zijn zus haar ziekte voelt hij niks volgens hem. Dit is nu al bijna 4 weken zo ellende en totaal niet de persoon die hij normaal is.

Ik probeer hem de ruimtente geven zover het lukt en vraag niet meer of hij langskomt. We hebben online contact maar heel kortaf berichten. De momenten dat ik aangaf dat ik hem met rust zou laten (wat ik eigenlijk niet kan en wil) begon hij wel weer vragen te stellen of zegt we zien het wel komt goed. Ik heb hem gezegd dat ik nergens heen ga en wil hier samen doorheen komen. Ook dat hij nu niet in staat is om keuzes te maken gezien hij over niets gevoel meer heeft. Ik ga hem niet laten vallen nu en hij is niet zichzelf. Maar hij voelt niets over helemaal niets in zijn leven. Is dat normaal en gaat dat voorbij? Ik vind dat niet een heel gezonde reactie, ondanks dat hij wat jonger is en nog niet heel veel meegemaakt heeft. Hij herkent dit ook niet van eerder. Ik vraag me af of hij al het gevoel op korte termijn wel binnen gaat laten of dat dit weken maanden kan duren. Zeker gezien het proces van kanker lang gaat duren. Voor mijn gevoel zit ik vast in de situatie. Zo lang hij niets voelt zal hij niet terugkomen naar mij als hij dit echt beeindigd, maar zolang hij niet zichzelf is kan ik het ook niet als echt beeindigen zien. Hij is totaal de weg kwijt en stort zich op werk. Is er advies hoe ik tot hem door kan dringen dat hij zijn gevoelens onder ogen moet komen en dit een plaats kan geven? En wat ik juist wel of niet kan doen in deze situatie?
Ik wil hem niet opgeven maar dit is voor mij ook erg zwaar. Zeker gezien hij mij zo laat vallen in tijden dat je steun bij elkaar nodig hebt. Ook heb ik zelf de nodige problemen lopen waar ik nu ook niet mee bij hem aan kan komen, of wat voor mij werkt met hem tijd doorbrengen. Dat gaf me altijd rust. Maar dat alles ben ik nu ook verloren en ik ben bang voor wat de toekomst gaat brengen in deze onzekerheid.

Hopelijk heeft iemand advies of uitleg hoe mannen zich zo kunnen afsluiten van alles en iedereen.