Ik hoor niet anders dat ik in het NU moet blijven

Ik heb ernstige PTSS en ben er nou achter gekomen dat ik mijn verhaal bij geen enkele hulpverlening meer kwijt kan. Ze snoeren je gelijk de mond terwijl je vol verdriet, angst etc. Zit. Ik hoor niet anders dat ik in het NU moet blijven dus duw je al je verdriet en angst en vertrouwen, wanhoop, stress etc. bij je weg zodat mijn hoofd continue vol blijft zitten. Omdat alles in je hoofd blijft zitten wat continue aan je vreet heb ik daardoor nog meer fysieke en mentale klachten in mijn lijf wat vreselijk voelt. Elke keer werd tegen mij gezegd het gaat vanzelf weg, nou ik merk alleen maar nog meer wanhoop bij mezelf en ben bang dat ik mezelf wat aan wil doen want weg gaat het helemaal niet in je hoofd. Het raakt alleen maar nog voller en de agressie neemt toe en de boosheid. Geen enkele hulpverlening doet er wat mee en laat je gewoon in de kou staan met een vol hoofd en moet dat dan goed zijn voor mij? Ik voel me steeds meer alleen gelaten door de psycholoog en de POh ggz bij de huisarts. Ze doen totaal niks meer met je anno 2023. Ze laten je gewoon barsten en zoek het zelf maar uit. En daar betaal je dan dik voor. Voor het niks doen. Die hele psychotherapie kunnen ze beter nou op gaan doeken want ze doen niks meer en mijn verhaal blijft eeuwig in mijn hoofd waardoor ik ook niet meer kan werken want geen enkele werkgever wil mij met ernstige PTSS vol stressklachten en angst en depressieve gevoelens. Dus ik zit nou gedwongen thuis hierdoor terwijl ik best wil werken. Ik ben door de gemeente alweer voor anderhalf jaar niet beschikbaar gesteld voor werk etc bevonden. Over anderhalf jaar ben ik 61 en dat was het dan. En mijn verhaal kan ik nooit meer kwijt. Ze willen liever dat de buurman of de buurvrouw het maar gaat oplossen om mijn verhaal kwijt te kunnen. Onprofessionele mensen dus. Weet je ik ben hier zo boos over en voel me vreselijk machteloos nog meer dan ik al was omdat de professionele hulp het gewoon laat af weten want die weten het beste wat goed voor me is. Te zot voor woorden want zij weten niet wat goed voor me is nee dat ben ik zelf. Ik weet het beste wat goed me is en dat is dat ik mijn verhaal kwijt wil. En dat kan niet meer want de deur is nou overal potdicht. SCHANDALIG en ik voel me machteloos want mijn verhaal blijft eeuwig in mijn hoofd met alle klachten van dien. Wat zou het een opluchting zijn als er eindelijk eens iemand is van goede hulpverlening dat die weer open voor me staat net zoals jaren geleden. Ik verlang weer naar die tijd terug dat de hulpverlener gewoon je grieven etc weer aan wil horen. En ik blijf me machteloos voelen en tot wat? Dat ik straks zelfmoord pleeg en mezelf weer wil slaan puur uit onmacht omdat ik nergens mijn verhaal kwijt kan? Moet het dan zover komen? Schijnbaar!!!!!