Heeft het instand houden van de relatie in mijn geval nog zin?

Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties - heel graag ontvang ik die - met de grote kernvraag voor mij, of het instand houden van de relatie in mijn geval nog zin heeft, Ik realiseer me dat het eigenlijk een retorische vraag is. Maar ik ben gewoon benieuwd of voor mij onbekenden in mijn situatie er hetzelfde tegen aan kijken (zichzelf in mijn positie verplaatsend).

Ik (man) ben ruim 20 jaar samen met mijn huidige partner en we wonen sinds 2012 samen. Laatste verhuizing was oktober vorig jaar.

Ik heb mijn partner (vrouw) in de voorbije jaren zien veranderen van karakter en gedrag en niet bepaald in haar voordeel. Ik ga er niet over uitwijden maar anno 2023 en eigenlijk sinds zeker 7 a 8 jaar daarvoor is het een feit (dus geen mening maar eigen waarneming en constatering) dat zij drie verslavingen heeft waarmee ik haar bepaald niet heb leren kennen. Kort en goed: ze drinkt stelselmatig (veel) teveel (ongeveer 1,5 fles droge witte wijn per dag), ze eet stelselmatig teveel (zowel maaltijden als tussendoortjes) en dat is ook onmiskenbaar aan haar postuur te zien én ze heeft een telefoon/annex schermverslaving.

Ik ben bepaald geen ruziemaker (en eigenlijk trek ik mijn bek gewoon veel te weinig open om kenbaar te maken hoe ik erover denk), maar het is wel zo dat vorig jaar zomer ik dit voor het eerst - op een signalerende manier - bespreekbaar heb gemaakt. Dat ontaarde dan ook niet in een ruzie. Ik merk wel al een aantal jaar dat het steeds mee aan me vreet en ik ben inmiddels zo ver dat ik tot de conclusie kom dat ik hard op weg ben om doodongelukkig in deze relatie te worden. Er wordt vrijwel dagelijks dezelfde film afgespeeld waar ik zelf onderdeel van ben. Een week of 6 a 7 geleden is dit nog een keer onderwerp van gesprek geweest, weer zonder ruzie, waarbij ik op het eind aan haar vroeg, of ze er iets mee kan. Toen zei ze volmondig ja. Nu weer de nodige weken verder stel ik vast dat er helemaal niets verandert. Sterker nog, ze gedraagt zich in huis gewoon of er helemaal niets aan de hand is. Alsof de gesprekken er niet zijn geweest en in ieder geval of ze er geen boodschap aan heeft. Dit geeft mij nog eens extra het gevoel en de indruk dat ze mijn signalen niet serieus neemt en feitelijk misbruik maakt van mijn goed(gelovig)heid.

Voor de beeldvorming. Om óók uiting te geven aan mijn klote gevoel bij de hele situatie ben ik in huis al een hele tijd stil. En dan bedoel ik echt stil. Seks is er al vele jaren niet meer en slapen doen we ook al enkele jaren niet meer samen omdat we elkaar snurken verwijten (en ik weet uit ervaring dat het snurken van haar er ook niet om liegt). Dat heeft me al vele nachtrusten gekost. Maar dat is maar een detail en als dat het enige probleem zou zijn, zou ik nooit op deze pagina terecht zijn gekomen.
Qua werk is het zo dat zij een contract heeft van 28 uur per week, maar in de luxe omstandigheid verkeert dat ze het merendeel van de tijd thuis kan werken. In de praktijk gaat ze dus gemiddeld twee daagjes (het zijn niet eens hele dagen) naar kantoor. Meestal tot een uur of twee. Ik werk fulltime.

Het zal op basis van mijn verhaal hierboven (dat allesbehalve compleet is maar wel een goede weergave van de essentie is) hopelijk niemand verbazen dat ik inmiddels zo ver ben dat ik helemaal niet meer graag thuis ben, als zij er ook is. Sterker nog, ik voel me helemaal niet meer op mijn gemak bij haar en dagen thuis gaan als een sleur voorbij. Ik ben al een tijdje zo ver dat ik na werktijd doordeweeks en ook in het weekend vaak nog een poosje naar een terras ga, zeker met dit mooie weer, om maar zo weinig mogelijk samen thuis te zijn. Nee ik heb niemand anders op het oog, en nee, ik ben op het terras niet aan de drank, voordat mij dat tegen wordt geworpen. Kort en goed kom het erop neer dat, vanwege haar beperkte dagelijkse energie (en dat neem ik haar uiteraard niet kwalijk), zij elke avond al vroeg naar bed gaat, meestal binnen een half uur na het avondeten. Dat zijn de spaarzame uurtjes elke dag dat ik het gevoel heb enigszins rust te hebben.

Ik kan hier een boek over schrijven maar ik laat het voor nu hier maar bij in de hoop dat hetgeen ik geschreven heb voldoende beeldvormend is voor de beantwoording van mijn vraag. Doe ik er verstandig aan, en heeft het überhaupt zin, om met deze relatie verder te gaan. Ik ben de persoon er niet naar om een relatie van ruim 20 jaar 'zomaar' overboord te gooien, daarom zijn die twee gesprekken er ook geweest. Maar ik ben nu op het punt dat ik het echt niet meer trek omdat de impact op mij en mijn gevoel gewoon gigantisch is. Ik denk er nu aan om binnen afzienbare tijd nog een keer het gesprek aan te gaan, maar dan wel met het stellen van een ultimatum. Geen vrijblijvendheid meer dus. En om dan ook duidelijk te maken dat ik er doodongelukkig van word en voor mezelf de conclusie heb getrokken dat ik niet tot mijn dood zo wil leven. En dat is ook de harde waarheid. Als er dan binnen die termijn - ik denk aaan maximaal drie maanden - nog niks substantieel verandert op elk van de pijnpunten, dan stop ik er mee. Dan kan ze me niet verwijten dat ik haar geen gelegenheid heb gegeven om te verbeteren.

Graag jullie reacties, ook met tips en adviezen. Hoe dan ook hou ik deze situatie niet vol.