Ik wou dat ik hem niet zo verdomd aantrekkelijk vond

ik ben bijna 39 jaar oud, vier kinderen en sinds 3 jaar gescheiden na een relatie van 17 jaar. Het zat al jaren niet goed, maar weg gaan doe je ook niet op 123. Maar uiteindelijk gaf hij zelf de doorslag, hij bedrog me tijdens een werkbezoek, dat gaf mij de uitgang die ik zocht en ik zette hem aan de kant. Ondanks dat deed het pijn, met momenten soms nog, omdat je toch hebt geloofd in een happy after. Alle afspraken rond de kinderen vergat hij toen een ander zich aandiende, ik sta er dus alleen voor. Hij betaalt ook erg weinig, nog geen 400 euro voor 4 kinderen, ik draag alle kosten, tevens heb ik ze de klok rond. Ik hou van mijn kinderen, maar soms wil ik ook even uitblazen, alleen... 1 keer in de mand trek ik naar NL, om daar even bij te slapen, ik werk ook nog eens zeer onregelmatige uren, gelukkig heb ik mijn vader om het dragelijk te maken. Kinderen hebben sindskort met de vader gebroken, omdat hij enkel oog heeft voor zijn nieuwe vriendin en dienst kind... je zaait wat je oogst en hij weet precies niet wat hij nu allemaal aan het verliezen is. Maar dat is zijn deel. ondertussen heel wat gedated zelf en soms dacht ik yes, dat is hem, maar het werd alsnog niks. Al 2 jaar heb ik iets met een moslim, aan uit en eigenlijk meer een fwb waar ik van af wil, maar me niet lukt, hij komt altijd terug met vage beloftes. iedereen zegt dat hij toxic is en dat is ook zo, en toch... als we samen zijn is er zo'n rust, dat ervaart hij ook, en toch is een relatie niet aan de orde, ik ben 38 , hij 28 , maar het was vooral hij die op mij heeft gejaagd. ik wil ervan, van hem, van al dit. ik heb hem al tig aantal keren geblokkeerd, en toch, de momenten samen zijn zo heerlijk, vol intimiteit, maar nadien zijn we vreemden, tot de volgende keer, vermoeiend. even een voetnoot: we hadden een relatie van 7 maanden, dat ging toen uit, hij wilde na denken, elkaar maanden niet gesproken, ik had het al geparkeerd, en toen kwam hij terug, maar dan als freelancer ;)
en nee, dat is niet grappig, het is tijd verspilling, want hij wilt trouwen, maar een moslima wil ik niet worden, dat is de bron van alle ruzie. ondertussen zijn er andere mannen die het wel serieus willen wagen, maar ik voel me niet vrij, omdat hij daar toch is, op de achtergrond, als een spook. maar ik wil het niet meer, hoe weersta ik contact met hem, hoe raak ik van hem af. het hem zeggen werkt niet, dan negeert hij het gewoon en moet ik normaal doen en niet alles ingewikkeld maken... ik wou dat ik hem niet zo verdomd aantrekkelijk vond of die rust bij hem ervaart dat ik enkel heb gevoeld bij mijn ex... hij is niet de juiste man voor mij, dat weet ik. maar wat doe ik eraan?