Hoe vergeef ik haar?

Mijn partner en ik zijn sinds 2014 samen, dolgelukkig vanaf de start en een geweldige relatie! 2019 brak een zware tijd aan ivm familieproblemen waar wij denkbaar op onze schouders hebben genomen. Mijn partner brokkelde in 1 jaar tijd af tot een depressieve Jongedame met paniekaanvallen en heel veel stress. Toen eind 2019 een eind aan die fase kwam en wij samen besloten dat zij zou stoppen met de anticonceptiepil, bloeide ze in een maand weer op én het geweldige nieuws in begin 2020 dat wij zwanger waren bracht ons weer terug in de 7de hemel. De pandemie gooide roet in het eten voor wat betreft een normaal sociaal leven, maar wij sloegen ons er heel goed doorheen. Ikzelf had geen inkomsten meer en vlak na het begin van de pandemie besloot mijn ex ook nog eens dat ik mijn oudste kind nooit meer zou zien en spreken. Op dat moment kon ik dus en niet de goeie vader zijn die ik altijd al ben geweest, én ik kon ook niet meer providen voor mijn gezin! Ik werd in een ruk gestript van al mijn mannelijkheid en waardigheid! De roes en al het moois van de zwangerschap en de bevalling + onze prachtige new born hebben mijn emoties enorm onderdrukt. Het gevoel van geluk overheerste door het allermooiste dat je als mens maar mag meemaken!! Er volgde voor mij een heftige depressie: zelf verwaarlozing, zittend in het donkerste hoekje op de grond of bank gamen, schelden en gooien met de controller, snauwen en niks meer positief kunnen zien of bijdragen. Ik was emotioneel niet beschikbaar en was ik een enorm gevecht met mezelf. Deze depressie heeft geduurd tot ongeveer eind 2022/begin 2023. In die jaren ben ik mijn partner kwijtgeraakt binnen onze relatie, want zij voelde zich niet gezien door mij, niet gewaardeerd, niet geliefd. Nu neemt ze mij dit enorm kwalijk en duwt ze mij telkens verder weg, is zelf persoonlijk erg veranderd sinds na de bevalling en doet er steeds meer aan om aandacht te krijgen via social media en gaat hierin steeds verder en verder. Sinds begin 2023 was het uit tussen ons, waarna zij na 3 dagen (we wonen samen) thuis kwam en der spullen op de grond liet vallen met de tekst: “ik kan gewoon absoluut niet zonder jou, we moeten er samen uitkomen, het gaat ons lukken, we mogen elkaar nooit meer loslaten!” We zijn het sindsdien aan het proberen, maar tegelijk heeft zij een andere man ontmoet waarvan ik vanaf de dag al voelde dat hij een bedreiging zou kunnen gaan vormen (zeker als we zo kwetsbaar zijn). Het contact is onderhouden gebleven tussen hen en zelfs intensiever geworden. Uiteindelijk truffeerde het stiekeme en geheimzinnige geapp en gelach naar beeldschermen, nieuwe soort van taalgebruik, verandering van interesses en prioriteiten bij mijn partner (veel meer met uiterlijk bezig, uiterlijke kenmerken moesten groter, mooier, ronder etc.), muziek keuze werd opeens veel seksueler en liefdevol, terwijl naar mij steeds minder en minder aandacht en liefde ging. Door dit alles ben ik haar op alles gaan checken/controleren tot het paranoia aan toe. Alles viel me op en zo heb ik info verzamelt die ik met normale vragen aan haar niet kregele verklaarde mij telkens voor gek en zei dat ze helemaal niks van hem wil en nooit heeft gewild. Afgelopen zaterdag ging ze uit met een groepje in Amsterdam. Tegen mij zei ze dat ze na een festival met dat groepje een hotel zouden pakken. In de avond (22.30uur) belde ik haar op en ze neemt niet op. Ik bel 1 van het groepje op en die vertelt mij dat zij net met hem nog was iets eerder dan de rest van de groep om te vertrekken van het festival. Hij zelf ging richting Tilburg en zij had gezegd tegen de groep dat ik wist van de planning dat zij bij een vriendin zou slapen in de buurt van Amsterdam. Met een tracking app kom ik erachter dat zij helemaal niet in de buurt was van Amsterdam, sterker nog, zij was niet eens ver van huis. Ze was bij deze betreffende man die ze had ontmoet een jaar ervoor en waarvan ze claimde niks van hem te willen.
We wonen in hetzelfde huis, hebben een kindje samen, we hadden een hele goeie basis opgebouwd en heel veel samen meegemaakt en overwonnen. Van het ergste uitgaande (wat natuurlijk 99.99% de realiteit is, behalve als ze het toch op wat voor manier dan ook niet door konden zetten), zijn er mensen met deze ervaringen en hoe kom ik hier overheen? Ik ben bereid om mijn verantwoordelijkheid te nemen voor de 2,5jaar dat ik er niet voor haar ben geweest (maar is dat wel zo eerlijk?) en ben bereid om hierover te praten en te zien hoe we dit kunnen oplossen. Hoe vergeef ik haar? We hebben sinds die dag nog niet met elkaar gesproken en ze heeft aangegeven dat ze even ruimte nodig heeft om te kunnen nadenken. Voor mij is het een bepaalde tijd nog te bespreken, maar als dat gevoel bij mij langzaam verdwijnt dan is het voor mij definitief over en kom ik nooit meer terug. Kan iemand mij tips geven, advies? Hoe kan ik haar het beste de ruimte geven die ze nodig heeft en niet continu in mijn hoofd blijven zitten hierover? Hoe kan ik me weer op mezelf gaan richten en mezelf ook de ruimte geven om verder te kunnen met mijn leven of het nu met of zonder haar erin is?