Ligt het aan mij of is het de waarheid?

Ligt het aan mij of is het de waarheid?
Ik ben al ongeveer 7 jaar samen met mijn vriend, en zeker op een leeftijd van 23 jaar is dat al lang. Pfoe, waar zal ik beginnen? Komt erop neer dat mijn vriend al 7 jaar lang vreemdgaat met enige regelmaat. Voornamelijk veel online chatten met vrouwen (zelfs bekenden/vriendinnen van mij: heel pijnlijk), maar ook afgesproken. Deze vrouwen denken dat hij gewoon single is en weten vaak niet van mij af. Nu ben ik zelf ook jaloers en onzeker, wat het moeilijk maakt om ermee om te gaan. Hij zegt dat hij het zelf ook niet wilt, maar een bepaalde drang voelt om aandacht te krijgen (die ik voor hem blijkbaar niet kan verzadigen), waardoor ik hem het voordeel van de twijfel geef. Na hem verschillende keren betrapt en geconfronteerd te hebben, heb ik ook meermaals op het punt gestaan de relatie te beëindigen. Wanneer ik aangeef mij zorgen te maken of het onderwerp aanhaalt, wordt hij boos en vindt dat ik me aanstel en dingen verbeeld die er niet zijn. In mijn ogen zou hij dan dus zijn best doen om het tegendeel te bewijzen, maar hij laat mij express in twijfel zitten met onbeantwoorde vragen. Elke keer overtuigd hij mij toch weer dat het beter zal gaan en ga ik twijfelen aan mezelf of ik wel echt de relatie wil stoppen of dat het een opvlieger is. Nu zitten we wel sinds kort in therapie, maar ik heb niet het gevoel dat hij het serieus neemt. Elke keer wilt hij de sessies uitstellen (hij zegt vanwege de verbouwing, dus dat is een geldige reden, maar ik vind therapie ook belangrijk). Het gaat heel erg met ups en downs, maar de laatste tijd is er nog een schepje bovenop. Hij wordt heel snel boos en gaat me dan ook uitschelden wat ik niet acceptabel vindt. Zo heeft hij wel eens gedreigd dat wanneer ik niet ophoud, hij mijn hoofd tussen de deur zou stoppen, mij aan mijn haren naar buiten zou trekken en vanochtend zei hij nog dat hij wenste dat ik een hartaanval kreeg. Ik weet niet goed wat ik hiermee moet, als ik zeg dat ik het niet oké vind hoe hij tegen mij praat, maar dan wordt zijn taalgebruik nog grover. Gelukkig is het (nog) nooit zover gekomen dat hij fysiek geweld gebruikt tegen mij, maar ik sluit niet uit dat ik dat in de toekomst nog wel zie gebeuren. Wat mij zo in verwarring brengt is dat hij ook wel zegt dat hij met mij wilt trouwen en kinderen wilt, met mij een toekomst op wilt bouwen en hebben we ook leuke tijden. Ook hebben we recent een huis gekocht (misschien niet de slimste keuze, maar ik zei "als we in therapie gaan en jij denkt dat het goed komt, dan is het oké"). Als ik van een afstand naar onze relatie kijk, dan denk ik echt waarom laat jij dit jezelf gebeuren, je bent nog jong en hebt een baan, ga gewoon weg bij hem (we hebben ook geen kinderen, wel een huis). Aan de andere kant houd ik wel echt van hem, en ben ik ook bang hem kwijt te raken. Zeker gezien hij een meer dominant persoon is en ik niet, is hij iemand waar ik me goed aan kan optrekken. Verder heb ik hoop dat door therapie zijn behoefte aan vrouwen aandacht stopt en hij stopt mij te kleineren en beledigen, maar ik twijfel zelf of die hoop ook realistisch is. Heeft iemand tips??