Ik zit met een relatiekwestie in vriendschap waar ik graag jullie advies bij hoor

Hoi Allemaal,

Ik zit met een relatiekwestie in vriendschap waar ik graag jullie advies bij hoor.

Mijn vriendin en ik zijn al 25 jaar vriendinnen, ongelooflijk lang. Ik noem haar even Stephanie (niet haar echte naam). Sinds drie jaar is er een vriendin bij gekomen (ik noem haar Vera) en zijn we een groepje van vier wat regelmatig leuke dingen doet.

Door de jaren heen zijn er veel dingen gebeurd, we zijn samen opgegroeid, maar daardoor ook veel meegemaakt. Vorig jaar zijn we samen op wintersport geweest en daar barstte de bom. Stephanie werd boos omdat er een schaaltje yoghurt niet was opgeruimd en heeft de hele vakantie ons genegeerd, de hele week. We wilden erover praten met haar maar die mogelijkheid was er niet, hier stond ze niet voor open. De energie van die week is iets waar ik erg van ben geschrokken.

Na de wintersport hebben we afgesproken en hier kwam het hoge woord eruit. Ze was boos op mij om situaties van vroeger. Ik vroeg haar toen wat ik heb gedaan maar hier kwam niets concreets uit. Het bleef heel vaag. Toch vond ik het verdrietig voor haar dat ze zich zo voelde. Ik heb dit toen ook tegen haar gezegd en ook aangegeven dat het me spijt als ik haar in het verleden op wat voor manier dan ook heb gekwetst. Dat vond ze heel fijn.

We kennen elkaar al 25 jaar, er is vast wel iets wat ik haar aangedaan heb, en zij aan mij ongetwijfeld.

Toch bleef ze bij elke situatie benoemen hoe fijn ze het vond dat ik mijn excuses had gemaakt voor alles wat ik in het verleden heb gedaan. Dit voelde wel gek en onprettig maar ik ging er niet te veel in mee.

Hierna was alles weer gezellig (althans ik dacht dit). Totdat ik haar huis overnam. We hebben haar betaald voor een dure vloer die was gelegd voor vakmensen. Hierdoor hebben we extra aan haar vloer betaald, wat ik logisch vindt. Maar op een verjaardag had mijn vriend een gesprek met haar vader die zei: “Wat leuk dat jullie in het oude huis van Stephanie wonen, daar heb ik nog een vloertje gelegd.” Ik ben hier erg van geschrokken. Is dit niet je vrienden oplichten voor geld?

Ze volgt nu therapie en hieruit is gebleken dat ze heel boos is om mij. Ze weet ook dat ze het moet loslaten maar ze kan het niet. (Dit hoorde ik van onze gezamenlijke vriendin).

Ik kan niet sorry blijven zeggen voor vage situaties uit het verleden. Ik kan inzien dat ik nou eenmaal een kind was en vast heb moeten leren in mijn eigen ontwikkeling maar ik vandaag (als 30 jarige vrouw) niet meer de persoon ben die ik toen was.

Ze heeft met meerdere mensen in haar leven moeizame relaties. Collega’s, haar ouders, haar vriend. In elke situatie is de ander verantwoordelijk. Ik vraag wel eens aan haar: “Wat zou jouw aandeel kunnen zijn in deze situatie?” Maar dan wuift ze de vraag weg. Misschien stel ik te moeilijke vragen… :P

Kortom we hadden al niet zoveel contact meer en ons groepje was uit elkaar gevallen. Mijn zusje wilde liever niet meer met ons vieren afspreken. We gingen daar allemaal in mee.

Zij spreken soms apart af met Stephanie, ik niet meer. Het ging heel natuurlijk. Het groepje ging hierdoor verder met ons drie (zonder Stephanie).

Hierna begon een periode van rust. Hierdoor ben ik wat dingen op een rijtje gaan zetten. Wat ik belangrijk vind in vriendschap. Gisteren sprak ik met een totaal andere vriendin af en ik was een uurtje later omdat mijn afspraak bij de kapper uit liep. Ze reageerde zo begripvol! Dit begrip had ik niet van Stephanie gekregen.

We zijn een aantal maanden verder…

Ik kreeg gisteren plotseling een appje van haar. Mijn nekharen schoten meteen overeind. Of ik met haar koffie wil drinken, ze wilde even met me ergens over kletsen. Ik heb haar toen een memo teruggestuurd dat ik hoop dat alles goed met haar gaat en haar bedank voor het bericht, maar even geen behoefte heb aan een gesprek.

Het kwam erop neer: Ze volgt therapie en hierdoor kwam ze erachter dat ze nog steeds veel woede heeft naar mij. Ze had me willen vertellen dat ik niet welkom was op haar verjaardag. (De andere vriendinnen wel, het is alleen naar mij gericht). Dat vond ze moeilijk en daarom wilde ze me er openbaar over praten. (Dit hoorde ik van mijn zusje).

Ik vind het misschien wel fijn dat ik niet op haar verjaardag hoef te komen en geen cadeautje voor haar hoef te kopen. Ze gaf mij voor mijn verjaardag soms geen cadeau en mijn zusje dan wel. Mijn zusje en ik zijn op dezelfde dag jarig (geen tweeling). Hierdoor vieren we onze verjaardagen altijd samen, we zijn heel close. Dan zei ze: Jouw cadeau komt nog, maar er kwam nooit wat. Ik ben er nooit over begonnen (je geeft een cadeau of niet). Ik ga daar niet om vragen.

Er zijn meer gekke dingen… Ik ben fotograaf en ze probeert me elke keer te overtuigen van haar kennis over fotografie (wat soms niet niet klopt). Dan zegt ze dingen over het diafragma maar ze bedoelt de sluitertijd. Ik moet haar dan uitleggen dat ze het fout heeft. Ik vind dat heel onprettig. Ik voel me er raar bij.

Toch kwetst het me ook dat ik niet mag komen op haar verjaardag. Ik heb er echt verdriet van en huil er soms om.

Ik voel dat ik even wat afstand nodig heb om te kijken naar de situatie met een open blik. Jullie zijn objectief, hoe ervaren jullie deze situatie?

Ik voel me heel erg de zondebok van ons groepje. Ben ik dit ook echt? Of is het een gevoel wat bij mij ligt?

Vind ze het echt moeilijk om me te zien of is er iets anders aan de hand? Wilt ze me misschien toch straffen voor iets uit het verleden? Of is er iets anders aan de hand?

Dankjewel voor het lezen.