Iedereen heeft negatieve kanten, maar kan ik dit wel

Ik ga proberen een lang verhaal kort te maken.

Ik en mijn partner zijn 7 jaar samen, 2 jonge kinderen, eigen huis en ik heb geen dichte familie meer.

Ik frustreer mij al sinds het begin aan bepaalde karaktereigenschappen en mentaliteit van mijn partner.

1. Ik doe het huishouden alleen, ik ruim al zijn rommel op (alles!)
2. Hij zit de hele dag op zijn gsm/laptop.
3. De manier waarop hij een opmerking geeft komt heel intimiderend over en alles is mijn schuld. (Ik weet dat hij dit niet beseft van zichzelf)


Vroeger waren het frustraties, nu is het een probleem. Sinds de kinderen voel ik mij enkel een werknemer, een moeder en een meid.


Ik ben heel open in die dingen, we hebben al veel gepraat, ik heb al oplossingen gezocht zoals schema’s, app’s,.. Dit werkte niet dus ben ik ‘foert’ beginnen zeggen, ondertussen al 6 maand. Ik heb geen zin om er nog energie in te steken!

Een paar weken geleden heb ik een tijdelijke break voorgesteld en het deed hem echt pijn. Ik weet dat hij altijd klaarstaat voor mij en daarop geef ik het een ‘4e’ denk ik kans. Maar het moet veranderen, ookal weet ik ergens dat je niemand kunt veranderen.


Conclusie 1 week later, het is alsof het nooit gebeurt is…

Ergens wil ik weg, maar ergens is hij een goede man en vader. Ik heb ook geen familie meer dus hou in godsnaam zou ik het alleen moeten doen…

Ik heb het gevoel dat ik mentaal en fysiek uitgeput ben maar zoveel twijfels.


Danku dat ik het even van me af mocht schrijven.