Vanaf mijn 20e ongeveer loop ik te 'klooien' met verslavingen

Hoi, ik ben al boven de 50 en heb nooit een relatie gehad. Vanaf mijn 20e ongeveer loop ik te 'klooien' met verslavingen. Niet allemaal zware dingen, echter ben ik heel gevoelig en verlegen (deels door een geboortetrauma) en nu heb ik het gevoel de boot gemist te hebben. Val niet op vrouwen en ben een man. Dat is ook een probleem, ik vind jong aantrekkelijk en mijn eigen leeftijd niet. Het komt misschien omdat ik met mensen van mijn leeftijd niet op kan schieten, ze als 'gevaar' zie. Tot mijn 43e werkte ik, dus vrij lang nog, maar op het werk had ik maar een (1) collega, waarmee ik jarenlang een soort vriendschap had.
Nu zit ik nog met een medicijnverslaving, eigenlijk overgehouden aan mijn andere verslavingen. Kreeg dat voorgeschreven om af te kicken en ook om me wat rustiger te voelen als ik iets wou ondernemen, maar eigenlijk slikte ik het alleen voor de verslaving. Heb ook regelmatig bijgekocht, illegaal. Door die medicatie ben ik ook minder potent en heb ik meer seksuele problemen, die vrijwel niemand weet. Durf daarom niet snel af te spreken. Daar komt bij dat ik al vrijwel geen aandacht krijg op datingsites, terwijl ik er ondanks alles toch vrij jong uitzie. Als ik geen leeftijd vermeld en ik zeg 40, geloven ze me.

Heb allerlei hobby's, allemaal binnenshuis, en heb niet altijd behoefte aan gezelschap, maar mis toch een partner in mijn leven, waar je dingen mee kunt delen. De mensen die ik nog wel in mijn leven heb, kan ik niet alles aan kwijt (een zus, broer, neefjes en een moeder). Ook zie ik ze minder dan ik wil en zie ik mijn moeder vaker dan ik wil, echter woont zij dichtbij en dat is 'handig', vooral om samen te eten e.d.

Het plan om met de medicijnen te stoppen is er al jaren. Heb het eerder meegemaakt, maar toen vrijwel niet afgebouwd en dat duurde meer dan drie jaar en was (vooral het eerste jaar) verschrikkelijk. Nu heb ik een enorme afbouwvoorraad, maar geen stok achter de deur. (eigenlijk wel, maar geen externe). Was er maar iemand met dezelfde geaardheid, die wat jonger is en gelijke problemen heeft (ik gun dat niemand uiteraard). Of iemand die ook weinig contacten heeft. Dan kan ik toch dingen delen.

Verder ben ik heel kritisch, altijd al geweest. Ik kan iemand om het minste of geringste afwijzen of 'nooit meer willen zien'. Kan er gewoon niet tegen beledigt of gekwetst te worden. Misschien herkent iemand iets in mijn verhaal, ik ben benieuwd. Als je nu nog leest, heb je in ieder geval doorzettingsvermogen. :-) Groeten 'Rick'