Hoe stop ik verlangens naar andere mannen

Ik ben een vrouw van 29, ruim 8 jaar getrouwd en 2 kinderen. Ik en mijn man kennen elkaar al ruim 10 jaar. Ik ben echt gelukkig getrouwd met hem en wil met hem oud worden. Genoeg meegemaakt, goede communicatie en prima sexleven, maarr..

Ik heb al jaren het idee dat ik avontuurlijker, impulsiever en vrijer ben wat betreft ons seksleven en gedachtegang. Dit weet hij wel, maar hij weer niet hoeveel ik geniet van aandacht van andere mannen. Meestal uit zich dat onschuldig door te appen en te flirten, maar heb altijd een grens gehad. Uit schuldgevoel natuurlijk en altijd gedacht dat ik degene ben die verkeerd doet. Hoopte altijd dat de man in kwestie zich ook aan de grenzen hield en nooit verder zou gaan bij mij. Want ik weet niet hoe ik dan zou zijn, vindt het namelijk enorm opwindend wanneer een man controle neemt.

Heerlijk vind ik het soms om te weten dat andere mannen me zien staan en leuk vinden. Als ze hiervoor uitkomen, voel ik me weer die zelfverzekerde en sexy vrouw die ik kan zijn. Houdt er heerlijke fantasieën aan over, tot afgelopen week de fantasie toch werkelijkheid werd. Een man waarmee ik vaak (dacht ik) onschuldig lachtte en flirtte begon toch wel te laten blijken hoe fijn hij het zou vinden meer te doen met mij.. en ik vond het super opwindend om hier een beetje in mee te gaan via appen. Ik had vervolgens na mijn werk het leuke idee om even langs te hoppen bij het cafe waar hij was, even een biertje doen samen als collegas. Dit deed ik vaker met collegas dus had er geen andere intentie bij. De avond werd wel heel gezellig en ik merkte dat ik verlangde naar meer, maar een enorme tweestrijd in mijn hoofd had. Baalde enorm van mijzelf, maar manman wat voelde het lekker! Voor ik het wist deelden we later een zoen uit toen ik op het punt stond te vertrekken. Het was hartstochtelijk, want er was een hoop opgebouwde lust. Totdat ik toch tot besef kwam, schrok van mezelf en het zoenen stopte.

Hij is er heel nuchter onder en vind dat het moet kunnen, weet dat ik gelukkig getrouwd ben. Ik voel me enorm schuldig, maar weet ook dat ik het verlang. Eerlijk zijn naar mijn man durf ik niet, ondanks dat we normaal overal over kunnen praten. Ik weet gewoon dat hij enorm gekwetst zal zijn en kan er ook onzeker van worden. Ik zou hem dit niet willen aandoen. Het heeft niks met hem te maken namelijk. Ik daarentegen moet er wat mee doen.. Hij is zo andersdenkend dan ik ben, zwart wit en zal het niet begrijpen. We houden zielsveel van elkaar maar ik weet dat dit altijd bij mij zou kunnen spelen. Mijn impulsiviteit en hartstocht helpen hier niet bij. Herkennen mensen dit? Is het verkeerd om hem deze gedachten niet te laten weten?

Voor nu houdt ik mezelf voor dat het 1x en nooit weer, het was echt een les! Maar wat als zich weer een 'mogelijkheid' voor doet? Ik fantaseer er over, hoe graag ik ook wil dat ik dat niet doe! Hoe krijg ik deze verkeerde gedachten allemaal uit mijn hoofd?