Dit is niet de partner voor wie ik viel

Ik vraag me af of iemand advies heeft of dit erkend...

Ik ben nu om en nabij 5 jaar samen met mijn partner. Aan het begin leek alles perfect, alsof we naadloos bij elkaar pasten. Nu we sinds een tijd samenwonen, komen er steeds meer eigenschappen en gedragingen bij die ik helemaal niet van hem herken, dit is niet de partner voor wie ik viel, dit is niet de visie op het leven en liefde zoals wij die samen jaren deelde...

Het lijkt wel alsof ik werkelijk niks goed kan doen, huishouden ik ben rommelkont en chaos en niet goed genoeg in en dat is verwaarlozing en en disrespect en niet voor hem zorgen. Ik geef hem niet genoeg aandacht ook daarin voelt hij zich verwaarloosd en onbegrepen, ik ben een zeikwijf en heks en drama mens. Als ik tijdens zo'n rant van hem begin te huilen dan is het "zie je wel je gedraagd je altijd als het slachtoffer je bent gestoord je maakt van mij een monster en ik voel me maar schuldig elke dag en het is juist jouw probleem en jouw schuld..." Dan vertrekt hij boos of roept los het op of zegt we gaan vandaag nog uit elkaar zoek maar een ander huis en vervolgens wil hij snachts wel in bed knuffelen of seks hebben of doet hij de dag daarna alsof er niks aan de hand is en is dan "gekwetst omdat ik overgevoelig ben en daardoor afstand creër, omdat ik hem zijn frustratie of emoties niet kan gunnen..."

Als er dan bezoek komt dan is hij charmant en lief en leuk en wat ben ik toch een geweldige vrouw en dan wordt er door hem luid op mijn geproost en duizend complimenten, terwijl ik helemaal leeg en verbaasd en compleet ontdaan als een spook zit daar. Wat dan weer de voedingsbodem is voor de volgende ruzie die hij start: "ik moet normaal doen want wat denken mensen anders dan wel niet, ik zie eruit als een halve zool, ik gedraag me niet gezellig genoeg, ik jaag zo iedereen weg... Deze houding is precies waarom ook hij zich bij ons thuis niet welkom voelt en niet thuis voelt en nooit naar huis wil komen..."

Gisteren avond zei hij, hij wilde wachten tot 1 januari maar beter is het als ik het nu al weet hij wil uit elkaar en per direct en nooit meer samenwonen met me of in een relatie zitten met dit monster. Hele nacht van wakker gelegen, sochtends doet hij alsof niks is gebeurd. Ik hou behoedzaam wat afstand, hij is daar boos over. Gasten komen zo meteen, meneer kan alleen zeggen, kun je straks eindelijk een keer doen alsof je normaal bent en enige leven in je hebt, zet je overheen en verpest de avond niet, morgen kun je je spullen pakken als iedereen weg is, blijf zo lang als nodig is tot je een eigen huis gevonden hebt.

Je snapt ik ben compleet verward en helemaal ontdaan hiervan. Over twee dagen is hij weer de liefste man ter wereld en neemt hij alles terug, maar mijn hart kan dit niet aan. Is dit normaal? Want het voelt alsof ik ook echt langzaam aan gek wordt. Wat moet ik doen?