Niemand boeit het hoe ik me van binnen voel

Ik ben zo verdrietig en eenzaam. Sinds mijn vriend me 4,5 jaar geleden duidelijk maakte dat hij niet meer van me hield en me in de steek liet, gaat het leven aan me voorbij. Ik mis hem en de fijne tijd die we samen hadden nog steeds. En er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem en ons toen denk.

Ik ben 58 en werk 4 dagen per week maar kom behalve op kantoor verder bijna nergens meer. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen om onder de mensen te zijn. Het liefst zit ik thuis na te denken. Het voelt veilig om daar te zijn.

Ik besef dat ik eenzaam ben en tegelijkertijd heb ik gewoon geen energie om er wat aan te doen. Het ziet niet in mijn karakter om anderen lastig te vallen met mijn ellende dus eigenlijk weet niemand hoe ik me voel.

Mijn leven gaat voorbij zonder dat ik echt leef. En daar voel ik me dan weer schuldig over. Ik vind mezelf stom dat ik niet gewoon iets ga ondernemen. Ik denk niet dat ik ooit nog iemand tegen kom en als ik aan ‘later’ denk dat zie ik mezelf nog steeds alleen. En dat beangstigt me.

Ik ben best een aantrekkelijke vrouw, ik doe in gezelschap altijd vrolijk, ik maak grapjes, ik ben zorgzaam en bied altijd een luisterend oor, maar niemand boeit het hoe ik me van binnen voel.

Soms denk ik na over hoe het zou zijn als ik er niet meer was. Dat dan, behalve m’n dochter en m’n ouders, niemand me zou missen. Dan heb je toch iets niet helemaal goed gedaan in je leven. Vroeger had ik zoveel vrienden en langdurige relaties, nu is er niks meer.